Eindelijk heb ik de tijd genomen om mezelf een weg te banen naar een blog.

Het moest er vroeg of laat van komen.

Schrijven zit me namelijk in het bloed.  Het is tijdmaken om stil te staan.  Om na te denken.  Om mezelf te verliezen in woorden en gedachten.  En om me nadien terug in mekaar te puzzelen.

Schrijven is reflecteren.  En laat dat nu net zijn wat ik nodig heb...  

Op de eerste plaats wil ik jullie bedanken, jullie die de tijd  nemen om mij hier te bezoeken.  Het is mijn bedoeling om eerlijk te zijn. Ontdaan van alle maskers en muren.  Figuurlijk naakt.  

Natuurlijk zullen jullie het niet altijd met me eens zijn.  En dat is prima.  Soms durf ik een nogal uitgesproken mening te hebben.  En ik ben van plan deze hier te verkondigen. 

Als bescherming trek ik enkele nepnamen aan.  Dat moeten jullie me wel toegeven.  Het is voor mij de enige manier om hier helemaal mezelf te kunnen zijn.  Zonder er iemand mee te kwetsen.  Want dat is eigenlijk het allerlaatste wat ik zou willen...

Wie ben ik?

Mijn naam is Trien.  Ik ben ondertussen -even rekenen- 41 jaar oud.  Als student kon ik niet zo goed stilzitten, en daarom besloot ik Lichamelijke Opvoeding te studeren.  Aangezien het studentenleven me beviel, breide ik er nog enkele jaren aan om zo ook mijn diploma van kinesitherapeute te behalen.  

Momenteel ben ik hafltijds terwerkgesteld als kinesitherapeute in een revalidatiecentrum voor kinderen met ontwikkelingsproblemen.  En de andere halftijds werk ik als taxichauffeur/kokkin/boodschapster/was-en strijkexperte...  kortom als gezinsmanager.

Als kind uit een groot gezin droomde ik zelf van een groot gezin.  En dat is dan ook het gezamenlijke project van mijn schitterende echtgenoot en mezelf: het opvoeden van onze vier kanjers.

Eerst heb je Nel.  Zij is geboren in september 2003.  Ze zit momenteel in het tweede middelbaar.

Dan heb je Kato.  Zij is exact anderhalf jaar later geboren, in maart 2005.  Ze zit momenteel in het eerste middelbaar op dezelfde school als haar zus.

Onze oudste zoon heet Toon.  Hij zag -lekker thuis- het levenslicht in augustus 2007.  Hij zit momenteel in het vierde leerjaar.

En de hekkensluiter is Abel.  Ook hij kwam thuis ter wereld, ruim anderhalf jaar na zijn broer.  Februari 2009.  Hij zit momenteel in het derde leerjaar.

Om er helemaal te kunnen zijn voor mijn kanjers, werd ik van na de geboorte van Nel tot wanneer Abel naar school ging  thuisblijfmama. Dat waren negen hectische, vermoeiende en evenzeer prachtige jaren.  Die ondertussen al zo'n 4,5 jaar achter mij liggen...  

Waarschijnlijk deel ik met heel velen onder jullie het gevoel een druk leven te leiden.  Momenten van rust lijken soms gestolen momenten te zijn.  En toch...   en toch besef ik dat het net dat is wat ik zo hard nodig heb...  rust.  Rust in mijn hoofd.    

Als hoogsensitieve mama van een groot gezin -waar ik 100% zelf voor gekozen heb en waar ik 100% blij mee ben, loop ik mezelf vaak voorbij.  

Daarom komt dit als een geschenk uit de hemel...

ouderschapsverlof...  

drie maanden lang...

drie maanden lang de tijd om te reflecteren

drie maanden lang de tijd om mezelf terug ineen te puzzelen...

samen met jullie...

één doel...  RIMH  (Rust In Mijn Hoofd)

Trien.

Het is niet zo dat ik niets meer te vertellen heb.

Het is niet zo dat ik niets meer wil vertellen.

Het is ook niet zo dat ik helemaal geen tijd meer zou kunnen hebben om jullie iets te komen vertellen.

Maar het is wel zo 

dat ik terug zodanig 

meedraai 

in deze zotte wereld

dat reflecteren

op de achtergrond raakt...

dat ik al m'n energie

moet investeren

in hier en nu.

Tot mijn grote spijt.

Trien

ps  Zeker en vast vind ik nog wel eens de tijd en de drang om hier te komen ventileren.

Vanaf nu verwittig ik via facebook wanneer hier een nieuw bericht verschijnt!

"Dat betekent dat de gouden medaille gaat naar...   Abel!"

In lichte looppas begeeft hij zich naar het podium en met een mooi berekende sprong staat hij op het hoogste schavot.  Te glunderen.

Op de tribune glunderen twee mensen met hem mee: de echtgenoot en ikzelf.

De eerste plaats op de clubkampioenschappen toestelturnen in zijn reeks.  Knap.

Op zo'n moment kun je als ouder niets anders doen dan blinken, van trots.

Toch zijn wij de allereersten om Abels prestatie te relativeren.

Het klopt waarschijnlijk wel wat een trainer me nadien zei.  Dat Abel het in zich heeft om een goede turner te worden. 

Daar ben ik oprecht blij om.

Het is leuk om ergens goed in te zijn.  

Voorlopig is dat echter absoluut niet het belangrijkste.

Wat voor ons telt, is dat Abel uitgedaagd wordt.  Dat hij bij kan leren.  

Wat absoluut het geval is.  Abel heeft een prima trainer met tonnen ervaring.  Op de wedstrijd konden we ook zien wat de grotere turners presteerden.  Hij heeft nog een lange weg te gaan.  Een weg die hij samen met zijn turnvriendjes op zijn eigen tempo mag uitstippelen.

Voor ons telt dat Abel er plezier aan beleeft.

En dat doet hij!   Nooit is het een opgave voor hem om te gaan trainen.  Drie uren per week geeft hij het beste van zichzelf.  Meestal toch. Het andere deel van de tijd is hij met z'n vriendjes aan het spelen of aan het dromen.  Dat doet een kind nu eenmaal, niet?

Voor ons telt dat Abel sportief is. In elke zin van het woord.  Dat hij beseft dat winnen relatief is.  Dat oefenen aan de basis ligt van succes.  Dat een verliezer de volgende keer de winnaar kan zijn.  Dat het een momentopname is.  Geen waarde-oordeel.

Toen ik Abel terugzag na de wedstrijd heb ik hem dan ook gecomplementeerd voor zijn concentratie tijdens de oefeningen en voor zijn inzet.  Niet om zijn eerste plaats.

En weet je wat?  Het voelde helemaal ok!  

Ikzelf, van nature uit een competitiebeest, een winnerstype, een medaillespeler, ik voel dat mijn eigen mindset op dat gebied aan het veranderen is.

Hoewel ik nog steeds heel trots ben op zijn eerste plaats, ben ik vooral trots op wat hij al geleerd heeft.  En ben ik blij dat zijn vriendjes, 'de concurrenten', het ook echt heel erg goed doen.  Zodat ze samen mekaar naar een hoger niveau kunnen brengen.  Nu eens Abel op het hoogste schavotje, dan eens een vriendje!!!

Trien

Naar vaste traditie krijgt elkeen van de kinderen zowel ter ere van de eerste als ter ere van de plechtige communie een mama- èn een papadag.  Een dag waarop ze door mama of papa rondgetroond worden.   Om een dag lang verrast en verwend te worden.  Zo helemaal alleen met mama of papa, dat gebeurt natuurlijk niet zo vaak...

Vandaag was het de mama-Abeldag.  Met zo'n twee jaar vertraging, weliswaar.  Gelukkig gaat het bij ons meer om de beleving dan om de timing.  Voor een mama- of papadag moeten namelijk verschillende ingrediënten aanwezig zijn.  Het vergt wat planning.  Het kan niet zomaar tussen de soep en de patatten...

Maar vandaag was het dus dé dag...

Abel en ik begonnen met een georganiseerde sneukelfietstocht van zomaar eventjes 33km.

Onze 8- jarige Abel, die dol is op fietsen, op zijn kleine fiets.  Ikzelf, die niet zo dol ben op fietsen maar gelukkig wel op sneukelen, op de fiets van oudste dochter Nel.

De eerste helft van de tocht viel goed mee.  Wind in de rug, lekkere tussenstops, een duidelijke wegwijzering...

Toen we echter in de tegenovergestelde richting moesten rijden, in de prachtige omgeving van de uitgestrekte polders, met bijhorende polderwind die ons zwaar terugfloot, hing mijn tong bijna tot op mijn tenen terwijl zoonlief zich als het ware fluitend inhield zodat zijn mama hem toch ietwat bij kon houden.  Jaloers was ik op onze voorliggers.  Met hun elektrische stalen rossen.  Hoewel mijn sporthart innerlijk juichte.  Omdat het ook nog eens aan z'n trekken kon komen.  

Terwijl ik na 33km erg blij was dat mijn achterwerk niet meer naar het zadel hoefde te kijken, vroeg zoonlief doodleuk of we misschien nog een fietstochtje zouden maken...

Gelukkig kon mijn volgende activiteit Abel ook wel bekoren.

Na het fietsen doken we namelijk het zwembad in.  

Aangezien ik niet erg watergezind ben, probeer ik in het dagelijkse leven zwembaden zoveel mogelijk te mijden.  Probeer ik op reis zoveel mogelijk de echtgenoot mee het water in te sturen.  En probeer ik bovendien, wanneer ik echt mijn badpak aan moet,  dit zo lang mogelijk droog te houden.  

Vandaag gooide ik al deze principes aan de kant en ging ik er volledig voor.  Abel was de gids, ik volgde hem in al zijn omzwervingen. Wat in concreto betekende: wildwaterbaan - wildwaterbaan - wildwaterbaan - wildwaterbaan - glijbaan met banden - glijbaan met banden - wildwaterbaan - wildwaterbaan - wildwaterbaan - wildwaterbaan - toilet - golvenbad - Turks stoombad - buitenbad - wildwaterbaan - wildwaterbaan - wildwaterbaan - glijbaan met banden - glijbaan met banden - wildwaterbaan - wildwaterbaan en om af te sluiten toch nog zo'n twee keer de wildwaterbaan.

Waar in het begin de klok -die ik bij elke afdaling van de wildwaterbaan in het vizier kreeg- tergend traag vooruit tikte, raakte ik precies toch ergens tussendoor in de ban van het glijden.  Schrok ik toen ik merkte dat het plotseling tijd was om drogere oorden op te zoeken.

Het bijhorende protest kon in de kiem gesmoord worden met de belofte aan buikvulling om de leuke dag af te sluiten.

Zo zaten we met z'n tweetjes naast mekaar in het zwembad-restaurant.  Mijn jongste zoon en ikzelf.  

Helemaal vol van onze gezamenlijke sportieve activiteiten.

En iets later helemaal vol dankzij een lekkere warme maaltijd.

Toen in de auto naast mij het vrolijke kwetteren van mijn ventje stilletjesaan afbrokkelde en ik mijn keppe na een tijdje scheef zag zakken met zijn hoofd tegen het raam geleund, besefte ik dat zijn batterij eindelijk aan het leeglopen was.

33km fietsen en minstens evenveel km op de waterglijbaan later...

Wat een kanjer, die zoon van mij!!!!

Trien

Nel is in de eetfase.

Ze kan met ongelooflijk veel smaak ongelooflijk grote porties binnenspelen.

Ze zit volop in haar groei.  

Laat haar kinderlichaam achter zich om een jongedame te worden.

Met mooie, ronde vormen.

Toch moet ze een beetje oppassen.

Om niet teveel bij te komen.  Niet teveel te snoepen.  Niet teveel van haar nieuw verworven vrijheden als puberdochter te profiteren.

Ze heeft namelijk de genen van haar mama.  Die ook wel eens in de snoepkast durft te duiken.

En wat genen van haar opa.  Die een onverbeterlijke zoetekauw is.

Toen Nel daarnet in een topje rondliep, zag ik dat ze toch wel een goed buikje heeft.

Regelmatig zie ik dat Nel zichzelf graag trakteert op een zoetigheidje in haar brooddoos bij een 'saaie schooldag'.

Ik ben gevormd door mijn eigen moeder.

Letterlijk elke keer als ik snoep, of iets ongezonds eet, hoor ik in mijn hoofd haar stem.  Die me berispt.  Me zegt dat ik op moet passen om niet te dik te worden...

Zonder dat het mij echt tegen kan houden.

Waardoor ik mij al mijn hele leven te dik voel.

Dat wil ik niet voor mijn kinderen.

Ik wil dat ze begrijpen hoe ze gezond kunnen leven.  Maar ik wil ook dat ze echt kunnen genieten van af en toe iets extra.

En ik wil bovenal dat ze zich goed voelen in hun lichaam.

Zelfs al zou dat een lichaam zijn met een kilootje meer.

Uiteindelijk is het in het leven ècht niet het uiterlijk dat telt.  

Wel wat je uistraalt.

Hoe je je voelt in je eigen vel.

Nel is een heel mooie jongedame.

Nel is een heel sportieve jongedame.

Nel is een heel verstandige jongedame.

Ze komt er wel.

Wat ze nu waarschijnlijk het allermeest nodig heeft, is bevestiging.  Dat het ok is om het moeilijk te vinden te weerstaan aan lekkere dingen.  Dat ze helemaal ok is zoals ze is.

Maar bovenal heel veel onvoorwaardelijke liefde.  Om lekker verder te kunnen puberen.  Op weg naar zichzelf...

Trien

Toon en Abel volgen tennisles.

Het is de bedoeling dat ze de mannelijke tegenpolen van de Serena-sisters worden.

Grapje.

Ze doen dit voor hun plezier.  En ze hebben allebei ook wel wat talent.  Als zonen van twee sportieve ouders...  ;-)  

Al had Abel er deze winter weinig plezier in.  

Hij kreeg les samen met drie andere jongens.  Die minder goed konden tennissen dan hijzelf.  

Hij kreeg les van een beginnende lesgeefster.  Die haar best deed.  Maar weinig drive toonde.  Niet genoeg energie uitstraalde.  Er niet volledig leek voor te gaan.  Het duurde soms langer dan vijf minuten voordat ze een oefening uitgelegd kreeg.  De echte tennis-leermomenten waren bovendien erg schaars.

Wanneer ik naar die lessen keek, dan werd ik er vreselijk ambetant van.  Ik ergerde me rot.  Abel leek zich bovendien niet in te zetten. Hij deed maar wat.

- Hier is het misschien op zijn plaats te vermelden dat ik Master ben in de Lichamelijke Opvoeding.  Dat ik bijgevolg weet wat er nodig is opdat kinderen volop kunnen leren.  Zijnde een uitdaging die net buiten bereik, maar binnen beleving ligt.  Ze moeten met andere woorden getriggerd worden om net iets verder te gaan dan wat ze op dat moment kunnen. - 

Deze zomer volgt Abel tennisles met een vriendje van zijn leeftijd en zijn 'tennisniveau'.  Met z'n tweeën.  Wat normaal gezien geen optie is binnen onze club, maar we profiteren hier mee van een vriendendienst.

De lesgever is een topgast.  Een jongeman die als geen ander weet hoe hij kinderen kan motiveren.  Maar die voornamelijk ongelooflijk goed zijn kadetten in kan schatten.  Op alle gebied.

Vandaag was het vriendje naar de zee, dus kreeg Abel privéles.

Ik had het geluk de les volledig te kunnen volgen.  Op deze zalige, zachte lente-avond.

Abel leerde bij.

Abel genoot.

Hij werd gestimuleerd om na te denken.  Over waarom het een goed idee was korte cross-ballen te spelen.  Over wat er nodig was om dergelijke ballen goed te kunnen plaatsen.  Over waar hij zich het beste positioneerde op het terrein om een opslag van links te kunnen terugslaan.

Hij werd gestimuleerd om te lopen en te bewegen.  Om van links naar rechts te rennen, en telkens terug naar het midden.  En om dan toch nog de ballen zo gecontroleerd mogelijk terug te slaan.

Hij werd gestimuleerd om zijn techniek bij te schaven.  

Hij werd gestimuleerd om op te letten.  Al werd er niet te zwaar getild aan zijn -typische- aandachtssprongetjes wanneer hij iets interessants zag of ergens een nieuw geluid hoorde.

Op het einde mocht Abel een wedstrijd spelen tegen de lesgever.  Die er uiteraard rekening mee hield dat hij tegen een kind speelde, maar hem toch de overwinning niet cadeau gaf.  Zodat Abel kon leren dat hij nog moet groeien om van deze geoefende tennisser te winnen. 

Toen ik Abel terug mee naar huis nam, woog hij zo licht als een veertje.  In de wolken, daar was hij.

En dat allemaal dankzij een tennisles.

Van een topgast.

Zo mooi kan sport zijn.

Zo mooi kan leren zijn.

Als je op een goede manier uitgedaagd wordt, tenminste...

Trien

De drie maanden zijn om.

Morgen begint de maand juni.  Morgen ga ik terug aan de slag.

Het gevoel dat eerst in mij opkomt is dankbaarheid.

Ik ben oprecht dankbaar voor de voorbije drie maanden tijd.

Sommige dingen die ik van plan was, ben ik niet toe gekomen.  Zoals het afbreken van de lego-voertuigen van Abel, om de blokjes opnieuw te kunnen sorteren. Dat zal voor een andere keer zijn.

Of het opzoeken, verzamelen en bundelen van diverse eerdere schrijfselen van mij.  Die zullen ook nog even moeten wachten.

Andere dingen heb ik gedeeltelijk gedaan.  Of laten doen.

Zoals het opruimen van mijn kleerkast.

Het herorganiseren van de bergplaats.

Het verfraaien van de tuin met wat bloemen en planten.

Verschillende zaken die ik me voorgenomen had, heb ik tot een goed einde kunnen brengen.

Omdat Kato twaalf jaar werd, heb ik een foto-album kunnen samenstellen van haar eerste dozijn levensjaren.  Zoals ik indertijd bij Nel ook gedaan heb.  En zoals ik uiteraard van plan ben voor de jongens te doen in de toekomst.  Zo'n album vraagt veel werk, maar het geeft ongelooflijk veel voldoening wanneer je er in kunt bladeren.

De kleerkasten van de drie jongste kinderen heb ik kunnen doorschuiven naar de lente/zomer-modus.  Waarbij ik heel veel te kleine kleren via facebook heb kunnen doorverkopen.  Of weggeven.  Ook heb ik uiteindelijk de tijd eens genomen om de oude kleerkast van Toon, die in de weg staat in de kamer van Abel, online te koop aan te bieden.  

De broodbakmachine is met succes in gebruik genomen en kan ondertussen niet meer weggedacht worden uit ons dagelijks leven.

Niet in het minst ben ik met volle moed aan deze blog begonnen.  Sommige momenten vloeiden de verhalen uit mijn pen.  Figuurlijk, wel te verstaan.  Andere momenten moest ik wat meer moeite doen om inspiratie te vinden.  Toch slaagde ik erin om gedurende de drie maanden regelmatig te schrijven.  En daar ben ik best wel fier op.  

Heel erg dankbaar ben ik voor het feit dat ik een heel erg interessante zesdaagse opleiding heb mogen volgen.  Dat ik terechtgekomen ben in een opleidingscentrum waar ik gefascineerd ben door wat er allemaal te leren is.  Om anderen beter te begrijpen, de wereld beter te begrijpen, maar vooral om af te dalen naar de diepere lagen van mezelf.  Om mezelf beter te begrijpen.  Om van daaruit in een latere fase hopelijk anderen te kunnen helpen.  In de zoektocht naar zichzelf.

Ik kan niet wachten om te mogen starten met de volgende cursus alginder.  In de grote vakantie.

De voorbije maanden heb ik dicht kunnen samenleven met mijn gezin.  Heb ik de kinderen meer gezien.  Hun sportieve activiteiten van nabij kunnen volgen.  De meisjes al eens meer kunnen afhalen van school zodat ze niet op de bus hoefden te wachten.  Meer tijd gehad om gezonder eten klaar te maken, zodat er weinig of geen diepvriespizza's aan te pas kwamen.

De voorbije maanden heb ik mijn tijd genomen om het huishouden op een rustiger tempo af te werken.  Om af en toe eens te pauzeren. Even tot rust te komen.  Door in mijn kleurboek-voor-volwassenen te werken.  Door een boek te lezen.  Door de moestuin en de bloemetjes water te geven.  Door de ongelooflijk vertederende mini-poesjes van de buren die bij ons op het terras wonen te verwennen. Door online ad random wat te surfen.  Door een praatje te doen met de buren.  Door al eens een powernapje in te lassen.

Toch bleef ook de voorbije maanden tijdsmanagement  een sleutelwoord.  

Vrijgekomen momenten werd moeiteloos ingenomen door extra'tjes.  Of door eindeloos wederkerende taken die nu hoofdzakelijk op mijn nek terechtkwamen.

Het doel dat ik mij gesteld had aan het begin van mijn ouderschapsverlof was RIMH.  Rust In Mijn Hoofd.

Ondertussen ben ik erachter gekomen dat dit een doel is voor op langere termijn. 

Dat er momenteel verschillende factoren zijn die de RIMH tegenwerken.

Wel geeft het mij een zekere rust te weten dat eraan gewerkt wordt.  Dat er een beweging in gang gebracht is.  Als een sneeuwbal die van een sneeuwberg rolt. 

Ik ben ervan overtuigd dat alles goed komt.  Dat alles in z'n plooi zal vallen.  Ooit.

Ook ben ik me er meer dan ooit van bewust dat ik een grote gelukzak ben.

Ik heb een schat van een echtgenoot.  Die me graag kan zien in al mijn complexiteit.

Vier prachtige, schitterende kinderen.  Waar ik ongelooflijk fier op ben.  Die mij zoveel zin geven in de toekomst.  Elke dag opnieuw.

Een huis waarin we ons thuis voelen, een tuin waarin geravot kan worden, een buurt waarin het erg leuk is te wonen...

Morgen ben ik terug paraat voor mijn andere kindjes.  De kindjes die ik onder mijn vleugels neem op het werk.  De kindjes die een groot deel van mijn energie krijgen, maar die mij ook energie geven.  Die ik probeer dingen bij te leren, maar die mij ook dagelijks dingen doen leren.  

Ik ga er met volle moed tegenaan.  

Lieve collega's, houd jullie paraat.  

Ik kom terug.

Drie maanden ouder.  Drie maanden wijzer.

Ik heb jullie gemist.

Eén voor één.

Jullie zijn mijn ruggengraat.  Enkel dankzij jullie kan ik voor àl mijn kindjes gaan.  

Elke dag opnieuw.

Beste volgers van mijn blog,

dit is geen afscheid.

Hoewel de frequentie van mijn schrijf-activiteiten zo goed als zeker zal afnemen, zal ik mijn best doen om verder mijn zieleroerselen met jullie te delen.

Schrijven zit mij in het bloed.

Het maakt mij mee tot wie ik ben.

Trien

Sloddervos.  Kato.

Niet te geloven.

Ze kan een spoor van rommel nalaten waar ze passeert.  Zoals een slak z'n slijmspoor.

En dan kan het eens gebeuren dat ik ontplof, ja.

Zoals gisterenavond.

Hoeveel keer zou ik Kato gevraagd hebben haar spullen op te ruimen?  Er valt geen getal meer op te plakken.  En toch, toch blijven sommige zaken onaangeroerd.  Dagenlang.  Zonder ingrijpen zelfs wekenlang. 

Zoals waarschijnlijk in alle gezinnen met meerdere kinderen worden hier thuis ook strikte grenzen getrokken.  Zéér strikte grenzen.  Wat niet van jouzelf is, kan je absoluut niet opruimen.  Wat wel van jouzelf is, maar door een ander is uitgehaald, kan je evenmin opruimen. Wat niet van jouzelf is, en je bovendien niet aangeraakt hebt, kan je zelfs niet aan dènken op te zullen ruimen.  Wat van jouzelf was, maar je ondertussen nog snel aan een ander gegeven hebt, ligt niet meer binnen jouw verantwoordelijkheid om op te ruimen.  En zo kan ik nog wel eventjes doorgaan...

In principe komt het erop neer dat voor twee van de drie niet opgeruimde zaken een heftige discussie losbarst over wie nu feitelijk de verantwoordelijkheid draagt dit specifieke stuk terug naar de plaats van herkomst te brengen.

Kijk, ik ben absoluut niet de meest orderlijke persoon.  Ook ik leg niet meteen alles op z'n plaats.  Bovendien ben ik zeer begripvol.

Ik kan begrijpen dat een spel nog verdergespeeld moet worden, en dus nog een tijdje moet blijven liggen.

Ik kan begrijpen dat een knutselwerk nog afgewerkt moet worden, en dat het weinig zin heeft tussendoor telkens alles op te ruimen.

Ik kan begrijpen dat als je iets met lego opgebouwd hebt, je dat niet meteen wil afbreken.  

Ik kan begrijpen dat je je trui nu over de zetel laat hangen omdat je hem straks misschien terug wil aandoen.

Ik kan zelfs begrijpen dat je gewoon even geen zin hebt om op te ruimen en dat je het nu uitstelt.

Maar als na drie dagen het spel daar nog steeds ligt, als ik pionnen terugvind onder de zetel en er niemand zich geroepen lijkt te voelen ervoor te zorgen dat het spel ooit nog in z'n geheel gespeeld kan worden, dan word ik kwaad...

Als na drie dagen die stukken karton, snippers en dozen papier nog steeds op dezelfde plek liggen...  evenals die trui die nog steeds even mooi over de zetel hangt... dan kan ik mij daar heel erg druk in maken...

Het gaat mij vooral om het gevoel dat er achter zit.  Een gevoel van 'je m'en fou'-tisme.  Van gebrek aan verantwoordelijkheid.  Een gevoel van 'mama/papa zal 't wel doen'.

Een paar vuile kousen dat zomaar binnenstebuiten in de wasplaats gegooid wordt, dat getuigt van weinig respect voor degene die geacht wordt ze terug proper opgevouwen in de kast te leggen. 

Een tafel die vol kruimels en plekken achtergelaten wordt getuigt van weinig respect voor degene die nadien wil eten.

Verpakkingen die zomaar rondslingeren, getuigen van weinig respect voor wie houdt van een propere woonkamer.

Ik vrees dat ik zelf in de fout gegaan ben.  

Dat ik ze als kind teveel uit handen genomen heb.  

Dat ik misschien niet streng genoeg geweest ben.

Gisteren, toen ik uit mijn krammen schoot tegen Kato,  toen ik zag dat het haar diep raakte, toen ik zag dat haar ogen vochtig werden en ze in eerste instantie heel kwaad reageerde.  Gisteren bestefe ik dat ik het anders aan zal moeten pakken.

Dat het geen zin heeft om hier en nu neer te schrijven hoe ik me erbij voel.  Zonder dat ik het hen eens echt helemaal vertel hoe ik me erbij voel.

Zodat ze in het vervolg niet enkel een mama zien die in hun ogen 'zomaar' ontploft.

Maar dat ze ook beseffen welke gevoelens hier achter steken.

En dat ze zelf hun steentje bij kunnen dragen om het aangenamer te maken voor iedereen.

Al zal de mama hoogst waarschijnlijk ooit nog wel eens ontploffen.  

Perfectie is immers niet van deze wereld.

Of toch zeker niet van mijn wereld.

Trien

"Ik kan dat niet!", hoor ik het 8-jarige buurmeisje zeggen tegen mijn 8-jarige zoon Abel.  

Ze zijn een spelletje petanque aan 't spelen.

"Wat je niet kan, dat kan je leren!", hoor ik mijn zoon antwoorden.  

En verder gaan ze met hun spel.

In plaats van op te geven, speelt het buurmeisje door tot ze de vooraf afgesproken tien punten bereikt hebben...

Dochter Nel had een vaste mindset.

Doordat ze de ganse lagere schooltijd geen klop moest uitvoeren, en toch bejubeld werd omwille van haar goede resultaten.

Doordat ze dacht dat dàt de norm was.  Dingen vanzelf kunnen.  Zonder er inspanning voor te moeten leveren.  Dat dàt je slim maakte.

Dochter Nel had een afkeer van herhalen en van in-oefenen.  Omdat ze zoveel zinloos huiswerk had moeten maken.  Zoveel voor haar volstrekt overbodige taken, zogezegd om haar te helpen leren.

In het eerste middelbaar in de latijnse afdeling verliep het voor Nel niet van een leien dakje.  Waar Nel in het begin wel nog goed scoorde, liet haar studiemethode -die ze niet had- haar in de steek.  Hoewel de punten in vrije val gingen, gebeurde er niets dramatisch.  Wist Nel zich te redden.  Leek ze iedereen ervan te kunnen overtuigen dat ze het 'volgende keer' wel weer 'beter' zou doen.

Alleen ik was hoogst ongerust.  En met mij de echtgenoot.

Uiteindelijk, toen ik het eerste trimester van het tweede jaar de examenpunten al even slap bleken, stapten we naar Hoogbloeier* om raad. Leerden we de groei-mindset kennen.  Die ervan uitgaat dat intelligentie geen vast gegeven is.  Dat je door te oefenen beter kunt worden. In zowat alles wat je doet.  Dochter Nel volgde hierover een cursus, de echtgenoot en ikzelf lazen hierover het boek*.

Vanaf dat moment doen we onze uiterste best om onze kinderen de juiste boodschap te geven.

"Ik kan dat niet."  wordt alhier vervangen door "Ik kan dat nog niet."  

We proberen zoveel mogelijk dagelijkse gebeurtenissen aan te grijpen om dit standpunt duidelijk te maken.

Wat niet zo evident is.

Zoals bij Toon, wanneer hij een nieuw pianostuk moet inoefenen.  Wat hem steevast te moeilijk lijkt om eraan te kunnen beginnen.

Zoals bij Nel, die het moeilijk blijft hebben met herhalen en inoefenen.  Al merken we toch een mentaliteitswijziging op bij haar.  Lijkt er toch iets binnengesijpeld te zijn...

Ik ben blij dat ik de groeimindset heb leren kennen.

De boodschap die je je kinderen meegeeft, is totaal verschillend.

In alles kan je beter worden.   Op voorwaarde dat je bereid bent er je tijd en je energie in te steken.  Dàt is wat je slim maakt.

Het zijn niet de mensen met het meeste talent, die het verste raken.

Het zijn zij die hun talent daadwerkelijk weten te benutten, die ook in moeilijke tijden weten door te zetten, die bereid zijn te oefenen.  En te blijven oefenen.

Vandaar dat de voorgenoemde uitspraak van Abel mij zo blij maakt.

Hij lijkt het door te hebben.

Al zal er misschien wel wat echolalie in 't spel zitten...  ;-)

Trien

*Hoogbloeier :   (weer) goed in je hoogbegaafde vel - advies en vormingen - Sabine Sypré

www.hoogbloeier.be

* het boek:   'Mindset, de weg naar een succesvol leven.' - Carol S. Dweck