De bladeren vallen vandaag sneller dan de laatste dagen het geval was. Zon en regen wisselen elkaar af. Onze busrit naar Antwerpen was vlot...

Met een heerlijke en gezonde lunch in de MokkaKapot liepen we de straten van Borgerhout in richting galerij Zeno X.

Daar kantelen we in de wereld van Luc Tuymans, een wereld van 'blow-up', uiteraard geschilderd op de wijze van Tuymans.

Met die typische korte penseelstreken en- toetsen die het beeld doen verbrokkelen en vibreren...

In die typische onderkoelde, zieke kleuren die zijn werk nooit laten glanzen of pronken met zichzelf, maar het wel doen stralen - in die zin van straling afgeven...

Met onze ogen vol licht en de zon op onze koppen stapten we richting Eggestraat opzoek naar het magnetisch middelpunt van Sam Dillemans.

Daar werden we verrast door de kolkende beelden, de vlokkende contouren, de kloppende schilderijen en de lyrische tekeningen...

In het werk van Sam zitten zwakke en sterke lijnen, aarzelende en besliste lijnen, nadenkende en overtuigende lijnen.

Heeft er één zoveel te zeggen over kunst als hij?

Ik bedoel natuurlijk kunst die pakt, zo van die ouderwetse.

Schilders die hun vlees verminken om ons oog te troosten.

Zo'n 20 jaar geleden kreeg Wendy les van Sam, boeiend om zo'n persoonlijke ervaringen te delen met jullie.

Ik hoop dat deze uitstap nog lang zal blijven na zinderen...