Zelfs van een klein probleem maakte ik een groot !!
beste lezers,
ik ben kristel en ben 24 jaar, ik ben een sportief iemand en heb een serieus hoog doorzettingsvermogen. maar ze hebben mij toch klein gekregen niet door andere maar door men eigen lichaam dat me heeft genekt.
met deze site wil ik duidelijk maken dat angst en paniek aanvallen echt serieus genomen moeten worden, de meeste mensen die dat horen menen dat we bang zijn, gewoon het woordje 'bang' maar wat versta je daar allemaal onder onder bang zijn?
ik wil jullie graag vertellen hoe ik men angst en paniekaanvallen heb ontdekt en overleefd heb.
ik was 14 jaar en was een heel gelukkig meisje, ik had alles wat men hartje verlangt, ik had een vader en moeder die voor me zorgde ik had gewoon een leventje gelijk iedereen, ik speelde volleybal, ik speelde vaak bij vrienden en vriendinnetjes gewoon gelijk ieder van ons heeft gedaan, ik had een heel fijn gezin met natuurlijk zijn goede en kwade dagen. wat puberen hoort daar bij , daarmee wil ik zeggen wat grote mond tegen je ouders wat tegenstribbelen, menen dat je het beter wist, maar ja. je weet wat ik bedoel denk ik he.
11.11.2000 de dag om nooit te vergeten, het was in begin een gewone dag gelijk een andere, ik ging s'avond voor het eerst naar een kleine fuif met een vriendje die wel wat ouder was dan mij. maar ik mocht van men ouders omdat hij een oogje in het zeil hield natuurlijk. die avond heb ik me goed geamuseerd maar toen ik naar huis ging kreeg ik een klap in men gezicht! men leven was totaal veranderd op 1 dag! men mama was overleden aan een hartaderbreuk (Een hartaderbreuk is een scheurtje van een kransslagader rond het hart. Hierdoor wordt de toevoer van bloed en zuurstof naar het hartweefsel afgesneden. Een hartaderbreuk is dus een speciaal geval van een hartinfarct. hier is vrij weinig aan te doen. ik was men mama kwijt , wist niet wat ik meer moest doen. ik was gebroken. wat moet ik doen zonder mijn mama? dat zijn vragen die allemaal opkwamen toen, ik sporte niet meer , kwam niet meer buiten , niks deed ik nog, zelfs niet meer eten. ik was gekraakt, dit heeft enkele jaren geduurd voor dat ik er weer bovenop was. men pa en ik stonden er alleen voor. we hebben dan wel hulp van familie enzo gekregen maar weet je zei kunnen er ook niet altijd zijn he. plan trekken dus. maar zoals ik al zei enkele jaren verder hadden we de draad terug opgenomen alles verliep normaal weer dacht ik. ik ging naar men werk en ik voelde men hart plots hard slaan ik stond te trillen op mijn benen. ik wist niet meer waar ik was en ik voelde echt heel raar, de wereld was precies heel anders ik leefde precies in een adere wereld, ik wist niet wat er aan de hand was. natuurlijk ben ik hier mee verder gegaan want ik was me serieus zorgen aant maken omdat men mama ook iets aan haar hart had, dacht ik dat ik ook iets had, alles wat ik voelde in men lichaam daar ging ik dood aan. ik was bang om te sterven bang om iets te krijgen. pff ik was gewoon weg gek aant worden dacht ik. ik ben na de dokter geweest en die zei dat dat hyperventilatie was (Hyperventilatie is een verkeerde manier van ademhalen waarbij u te snel of te diep ademt zonder dat dit nodig is zoals bv. tijdens een zware fysieke inspanning. Ademhalen doen we vanzelf. We ademen daarbij zuurstof (O2) in en koolzuurgas (CO2) uit. De ademhaling past zich aan bij wat we doen. Tijdens de slaap hebben we bijvoorbeeld niet zoveel zuurstof nodig, dus dan is de ademhaling rustig. Bij grote inspanning is meer zuurstof nodig en ademen we sneller. Als je, zoals bij hyperventilatie, te snel en te diep ademt wanneer je ergens rustig zit, adem je te veel zuurstof in en daalt de hoeveelheid koolzuurgas (CO2) in het lichaam (respiratoire alkalose). Bij een tekort aan CO2 ontstaat vaatvernauwing, waarbij een vermindering van de bloedvoorziening van de hersenen optreedt en de zuurstof minder goed aan de weefsels wordt afgeven. Dit kan een aantal vervelende verschijnselen veroorzaken zoals: benauwd gevoel, kortademigheid, krop in de keel,droge mond,prikkelingen in handen en voeten,slappe, onzekere benen,krampen , duizeligheid, misselijkheid,hoofdpijn slecht zicht,wazigzicht zweten, klam gevoel,het idee flauw te vallen,versnelde hartslag een pijnlijk benauwd gevoel in de borst, hartkloppingen een gespannen gevoel in de bovenbuik overgevoeligheid voor prikkels uit de omgeving en vooral paniekgevoelens. dit alles komt heel goed overeen aan wat ik had ja, maar ik ben verder gegaan omdat het maar bleef duren en niet wist hoe ik dit moest behandelen, ik ben naar een psycholoog in het ziekenhuis geweest en die sprak dan van angst en paniekaanvallen , dit komt ongeveer overeen met wat de dokter tegen me zei, en echt waar dat is niet makkelijk om met zo iets te leven, je hele leven draait over ooh nee als ik naar daar ga dan krijg ik weer dat angst gevoel dat wil ik niet, en daarom blijf ik maar thuis. je sociaal gedrag wordt minder etc...je sluit je gewoon op! ik zat in een visuele cirkel en kwam er niet meer uit, tot dat ik me er tegen ging verzetten dat ik dacht nu heb ik er echt genoeg van... ik ben naar buiten gegaan en heb alles op me af laten komen, laat die angsten maar komen dacht ik. ik wist dat er niks met me zou gebeuren alleen dat gevoel dat zou kunnen terug komen maar ik maakte me echt sterk, ik vocht ervoor. zo wil ik niet meer leven en echt waar de enige manier om van angst en paniekaanvallen ervan af te geraken is je er tegen te verzetten en sterker dan jezelf zijn, want je kan als je in de zee staat tot aan je knieen kan een golf je omver duwen, maar je kan ook in de golf duiken ,zodat je voor dat de golf over je slaat erdoor duikt.
met deze tekst wil ik duidelijk maken dat als je angst of paniekaanvallen hebt niet het einde van je leven is, je kan er tegen vechte en uiteinlijk win je de strijdt
