Op een zomerdag in 1990, ik was bijna 5, vonden mijn ouders dat het tijd werd om ofwel aan te sluiten bij een sportclub of naar de jeugdbeweging gaan. Jeugdbeweging vond ik met alle respect maar niets, dus zou ik gaan sporten. Mogelijkheid 1: voetballen. Ik was altijd aan het voetballen dus dat zou een erg logische keuze zijn, maar ik wou eerst dezelfde sport doen als mijn vader: tafeltennis. Als me dat niet aanstond, kon ik nog altijd gaan voetballen.
Zo gezegd zo gedaan. In september 1990 sloot ik mij aan bij de plaatselijke tafeltennisclub. Het spelletje beviel me uitstekend. Aangezien een pingpongtafel wat hoog is voor een 5-jarige, bestonden de eerste lessen vooral uit het aanleren van balgevoel door het balletje zo stil mogelijk op het batje te houden of te jongleren. Nadien kregen we een oefening voorgeschoteld waarbij we het balletje tegen een deur moesten slaan, één keer laten botsen en terug tegen de deur slaan. We trainden in een school met voldoende deuren. Af en toe mochten we ook al aan tafel spelen.
De eerste jaren gingen zo rustig voorbij tot mijn vader in 1995 het moment daar achtte om me tornooien te laten spelen en met de andere jongens in de club deel te nemen aan de jeugdcompetitie. Het eerste tornooi dat ik speelde was al meteen een schot in de roos: goud bij de jongens preminiemen. De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik de enige jongen in mijn leeftijdscategorie was, die aanwezig was. Die dag heb ik wel 2 wedstrijden gespeeld tegen meisjes. Mijn eerste wedstrijd won ik vlot, in mijn 2de match kreeg ik een rammeling die me nog lang is bijgebleven. Achteraf bleek dat ze Belgisch kampioene was :)
In het seizoen 1996-1997 Behaalde ik voor de 1ste keer wel verdiend het podium: zilver bij de jongens miniemen. In mijn eerste match moest ik tegen een jongen die pas zijn eerste match speelde. Nooit ben ik nog zo'n vriendelijke tegenstander tegengekomen. Bij elk punt dat ik maakte stond hij te lachen, de setstanden waren 21-1 en 21-2 en toch bleef hij lachen. Nadien hebben we nog 1 maal de degens gekruist en won hij. Enkele jaren later is hij helaas overleden.
1996-1997 was een mooi seizoen ik pakte nog brons op een ander jeugdtornooi en op de provinciale kampioenschappen won ik samen met een ploegmaat brons in het dubbelspel en kwalificeerden ons zo voor het Belgisch kampioenschap. Het BK vond plaats in Louvain-la-Neuve. Onze eerste wedstrijd was tegen een op papier sterker duo uit de provincie Luxemburg. We wonnen verrassend genoeg. In de 2de ronde werden we weggespeeld.
1997-1998 was qua resultaten mijn beste seizoen ooit. Ik won 1 jeugdtornooi bij de miniemen. In deze categorie pakte ik op het provinciaal kampioenschap zilver in het enkelspel en met de zelfde ploegmaat brons in het dubbelspel. Op het BK ging ik er in beide reeksen er al uit in de 1ste ronde. Ik eindigde het seizoen als 5de in de tornooistand bij de miniemen. Toen ik de voorzitter op de hoogte bracht van mijn 2 medailles op de provinciale kampioenschappen, was zijn reactie erg kil. Hij zij niets tegen mij, draaide zich om naar zijn zoon en zei: "Waarom kan jij dat niet?" Meer reactie kreeg ik niet.
1998-1999: Op de provinciale kampioenschappen behaalden mijn ploegmaat en ik zilver in het dubbelspel bij de kadetten, het enkelspel eindige voor mij al in de eerste ronde. Met onze jeugdploeg werden we kampioen. Ik herinner mij vooral nog dat we op het einde van het seizoen nog naar de 2de in de stand moesten. Ze stonden 2 punten achter ons. Als we wonnen waren we kampioen. Onze ploeg bestond uit de 2 zonen van de voorzitter en mij. Als eerste match moest er een dubbelmatch gespeeld worden. Aangezien mijn goede resultaten op de provinciale kampioenschappen, was ik van mening dat ik sowieso moest spelen. De voorzitter vond dat echter niet nodig en stelde zijn 2 zonen op. Ze verloren met 2-0 en we konden achtervolgen. Nu moest ieder van ons nog 3 matchen spelen. Ik won ze alle drie, de 2 zonen van de voorzitter wonnen er samen ook 3 en zo konden we met een 6-4 overwinning de titel vieren.
1999-2000 werd mijn laatste seizoen bij de club. Door de titel bij de jeugd mochten we nu aantreden in de herencompetitie. Door de jaloezie van de voorzitter mocht ik op een heel seizoen 5 competitiewedstrijden spelen. Als ik samen in de ploeg stond met de voorzitter gaf hij me steeds een high-five als ik verloor, als ik won, zei hij niets. Enig hoogtepunt dat jaar was opnieuw een zilveren medaille op het provinciale kampioenschap dubbelspel bij de kadetten. Op het einde van het seizoen vroeg ik mijn transfer aan. Mijn vader die toen secretaris was, bracht alles in orde en samen met de beste speler van de ploeg en zijn zoon (die later nog in 2de nationale gespeeld heeft) vertrok ik. Mijn vader zou nog 6 seizoenen die club trouw blijven om nadien mij te vervoegen.
In mijn volgende blog beschrijf ik mijn belevenissen bij mijn 2de club en hoe ik voor het eerst geconfronteerd werd met mijn fysieke beperkingen.
