Ik geef het toe, het is veel te lang geleden. Hopelijk vinden nog velen onder jullie de weg naar onze blog en is de interesse de laatste maanden niet verloren gegaan. Pas op, het is niet zo dat er de laatste maanden niets gebeurde, het lag vooral aan het humeur van ondergetekende. De mensen onder ons die wel eens een avondje gaan stappen, kennen ongetwijfeld dat mannetje met de houten hamer. Het is de hele avond leuk en gezellig en de drank vloeit goed, tot ineens en dikwijls onverwacht, staat hij daar en de avond is voorbij. Wel newsflash, die man slaat ook toe wanneer je niet gedronken hebt, maar wanneer het nieuwe er af is en misschien komt er dan geen hamer aan te pas, de heimwee sluipt binnen en slaat genadeloos toe. Ik vind het vreemd dat mensen de drang hebben te verhuizen naar een ander land... En dan komen de mooie woorden en zinnen, je verlegt je grenzen, leert nieuwe culturen kennen enz.... Dat kan allemaal wel waar zijn, maar op mijn 35ste durf ik nog niet te beweren dat ik mijn eigen cultuur helemaal ken en toch ken ik ze genoeg om me veilig en geborgen te voelen. Ik heb mensen rond me verzameld die ik één voor één nodig heb, gewoon omdat ze een stuk van mijn leven hebben meegemaakt en ik dus niet alles moet uitleggen. Ik heb een huis gevonden die mijn "thuis" was en is.... En dat is me langzaam duidelijk geworden, dat ik geen avonturier ben, was altijd al duidelijk maar ik had niet verwacht dat heimwee me zo zou overvallen ( er is waarschijnlijk wel een verklaarbare reden voor maar daar kom ik nog op terug). Het gevoel van midden in het leven staan, is bij mij compleet zoek en dat valt te verklaren in het feit dat ik niet werk, niet woon ik mijn natuurlijke biotoop ( en dat is een stad met alles dichtbij en beweging op straat ) en dus nog enkel moeder ben ( van een super lieve dochter wel te verstaan ) en dat allemaal is de laatste tijd op me gaan wegen. Vandaar mijn afwezigheid, heimwee en zelfmedelijden vreten blijkbaar heel veel energie. Ondertussen ben ik een weekje in België geweest en dat was fantastisch, veel gekletst en gewinkeld en vrouwendingen gedaan en ik draaide weer even mee....
Toegegeven, tot hier toe klinkt alles wel heel deprimerend maar ik vind het wel belangrijk dat ik eerlijk ben en dat mensen beseffen dat het niet gewoon je koffers pakken is en vertrekken. Ik vind Zweden nog altijd een mooi land en ik ben nog steeds ongelooflijk verwonderd dat je hier 's avonds vanuit de zetel ineens een hert ziet staan. De dagen worden hier ook spectaculair langer, dat wil zeggen om 04u begint het licht te worden en om 22u is het ongeveer donker, iets wat wij ons dus niet kunnen voorstellen. Dus aan al de mensen die plannen maken om een nieuw land als thuishaven op te zoeken, doen als je niet zo honkvast bent als ik.
Dan nu die verklaarbare reden waar ik nog even wilde op terugkomen. De week van 10 maart zat de Johan in Wenen en ik dus op stap met de auto. Ik merkte dat ik telkens moeite moest doen om mijn ogen te houden achter het stuur en ik dacht dat ik iets serieus mankeerde. Toen ik op het einde van de week merkte dat mijn maandelijkse, terugkerende ongemakken uitbleven, begon ik me heel voorzichtig af te vragen of dat de reden van mijn vermoeidheid kon zijn. Zaterdag 14/3 zijn we gezellig gaan winkelen in Göteborg en heb ik nog leuke kleren gekocht voor de zomer om dan op weg naar huis toch maar eens bij de apotheek te stoppen, je kan nooit weten. Om niet volledig in detail te gaan, een tweede bezoek op maandag aan de apotheek heeft ons er pas van kunnen overtuigen. IK BEN WEL DEGELIJK ZWANGER !!!!!!!!
Vreugde alom uiteraard maar dan he, normaal bel je effe naar de gynaecoloog, je krijgt maandelijkse afspraken, volgt de groei van je baby op een echo en als alles meezit, staat diezelfde gynaecoloog negen maanden later aan je bed. Hier in Zweden is het een heel ander verhaal. Je hebt hier de Vardcentral ( is verkeerd geschreven, maar ik heb ni zo'n bolleke om boven op de a te zetten ), het is een soort polikliniek waar de huisarts, tandarts en dus ook een moedercentrale zit. Zij volgen je zwangerschap op en het is dan vooral een vroedvrouw die je elke keer ziet. Je krijgt twee echo's, in het begin en als je ongeveer 16 weken bent om te kijken of de organen allemaal aanwezig zijn en groeien. In het begin moet je ook niet elke maand komen, maar alle lof voor mijn lieve vroedvrouw. Ze spreekt heel goed engels, ze stelt me op mijn gemak zoals ze zelf zeggen we zullen goed voor je zorgen. Als de bevalling er aan komt, ga je naar het ziekenhuis en daar zullen andere mensen je bij de bevalling begeleiden. Het is dus anders dan bij ons maar daarom zeker niet slechter. Ik heb er het volste vertrouwen in en onze jongste zal dus in Zweden geboren worden en dit rond 18 november. Dus mijn hormonenhuishouding ligt aardig in de weer, ik ben moe en misselijk en waarschijnlijk lijkt daarom alles erger dan het is. Als je zin hebt in een pak friet, een kingfish van de quick heb je hier in Zweden wel een probleem en lijkt in België het gras ineens veel groener.
Hopelijk zijn jullie ondertussen niet in slaap gevallen, zo ja wil ik toch nog even benadrukken dat WIJ ZWANGER ZIJN en dat is toch wel het belangrijkste van heel dit verhaal....
P.S. mijne wederhelft staat er op dat ik vermeld dat hij het hier ongelooflijk naar zijn zin heeft ( dit zegt hij de ochtend na 3u slaap en de klok rond pintelieren )
|
