Hoipiepeloi,
Vanmorgen beseften we dat het al weer twee maanden geleden is. Twee maanden sinds we op het vliegtuig stapten. De tijd gaat snel en ik moet eerlijk toegeven, op die twee maanden lijkt België ver weg. Je staat ervan versteld hoe snel je iets gewoon wordt en hoe snel je van een huis een thuis maakt. Vorig weekend was het hier supergezellig, er lag ten eerste 20cm sneeuw, dus dat was tijd om een sneeuwman te maken. Kinderen van bijna 2 vinden het fijn hun papa bezig te zien, zwoegend in de tuin om de beste sneeuwman aller tijden te maken. Er was mij ondertussen vanuit België nadrukkelijk opgedragen en ik citeer " Liesbet, ga toch schaatsen op dat ijs met Rhune ! Wat is dat nou ! " dus ik dan maar mijn stoute schoenen aangetrokken. Je moet dat niet onderschaten, ik heb echt een serieuze angst ( volgens mij is dat hetzelfde als zeggen tegen iemand met hoogtevrees, komaan kruip daar toch op, wat is dat nou ) maar ik ben zaterdag dat ijs op gegaan. De eerste stappen was het of mijn adem stokte in mijn keel en hoewel ik daarna toch een beetje genoten heb van de weidsheid en de stilte, kon ik mij pas volledig terug ontspannen wanneer ik me ervan verzekerd had dat er terug vaste grond onder mijn voeten was. Zondag ging het al wat beter, we zijn ook een gat tegen gekomen waar ze door vissen en de Johan heeft zijn hand eens in het water gestoken. Buiten de verschikkelijke kou heeft hij ook gevoeld dat het ijs zeker 30cm dik is, dat was toch een geruststelling. Zaterdagnamiddag hebben we zelfs bezoek over de vloer gehad, in de vorm van onze huisbazen ( en ja de huur was wel degelijk betaald, het was echt voor ons gezelschap te doen ). Heel toffe mensen die een glaasje wijn wel apprecieerde, maar gedisciplineerd dat de Zweden zijn. De chauffeur drinkt hooguit 1 glaske en dan is het gedaan. Ik had voor de ficka bij Johan op het werk een dessert gemaakt ( verduidelijking ficka is een uitgebreide koffiepauze ) en ik wilde ze wel eens laten proeven van iets dat ze hier niet kennen en dat bij de familie Maas met de kilo's wordt gegeten, speculaas. Van mijn schoonmoeder heb ik een heel lekker recept voor platte kaas taart met speculaas en perzikken ( en in België zijn er enkele die daar verzot op zijn he ) en op het werk leek het in de smaak te vallen. Maar onze Zweedse huisbazen vonden het maar niets en zo blijkt maar weer dat je jouw eigen cultuur en gewoontes niet moet opdringen in andere landen ( hoewel Thai, sushi, kebab, Mc Donalds.... hier wel succes heeft ). Ik heb dan ook mijn schoonbroertje heel hard gemist want ik heb een hele schotel moeten weggooien !!!!! Dus dan maar de cultuur van Zweden verder verkend en dit in de vorm van een förskola. Wanneer vrouwen hier een tweede kind ( of volgende ) krijgen, zijn ze een jaar thuis. maar oudere kinderen die nog niet naar de lagere school gaan, mogen dan ook niet naar de opvang en daarvoor bestaat de förskola. Je kan daar een paar uur per dag naartoe met je kind(eren) en ze kunnen daar spelen, onder jouw toezicht. Er zijn wel verantwoordelijken aanwezig maar je moet bij je kind blijven. Het is gratis en eigenlijk best gezellig. Dus dat heb ik woensdag voor de eerste keer geprobeerd met de kleine Rhune en ze vond het geweldig, allemaal ander speelgoed en eens andere gezichten dan die van haar mama. Een half uur voor sluitingstijd ruimen ze allemaal op, gaan ze in een kring zitten en worden er liedjes gezongen. Uiteraard in het Zweeds, ik heb dus woensdag " in het bos daar staat een huisje " en andere bekende liedjes in het Zweeds gehoord. Ons Rhune snapte er niets van, maar ze heeft haar ogen uitgekeken. Dit weekend gaan we ons hier inschrijven in de fitness en zo burgeren we ons stilaan in, nu alleen nog de taal. Zolang ons Rhune niet naar de crèche kan, is het voor mij moeilijk om les te volgen. Ik kan dat ook wel 's avonds gaan doen maar volgende week is de Johan weer weg en dan zou ik een hoop lessen missen. Het zal dus een nieuw begin zijn voor zowel Rhune als mezelf wanneer we overdag van elkaar gescheiden worden en we allebei Zweeds gaan leren ( ben benieuwd wie er het snelste mee weg zal zijn!!!! ).
Hopelijk merken jullie dat het hier prima gaat met ons maar wees gerust ons hart is groot genoeg. We zijn jullie niet vergeten en dragen jullie elke dag mee.....
dikke kus
|
