Op de agenda van de commissie welzijn, volksgezondheid en gezin van het Vlaams Parlement dinsdag 17 januari 2012 staan de volgende punten:

• Vraag om uitleg van mevrouw Yamila Idrissi tot de heer Jo Vandeurzen, Vlaams minister van Welzijn, Volksgezondheid en Gezin, over de problematiek van allochtone senioren in Brussel.
  
  Y. Idrissi maakt zich zorgen over de vergrijzing van allochtonen in Brussel.
  Die zorg moet gerelativeerd worden in het licht van de hogere Brusselse nataliteit en vergeleken met de vergrijzing in het Vlaams Gewest. Volgens het programmatiecijfer 2011 voor de Vlaamse woonzorgcentra in Brussel-Hoofdstad zouden er 1.254 bedden moeten zijn. Slechts 15,71% daarvan is ingevuld. Het lijkt ons dat dit onder meer iets zegt over de bereidheid om onder een Vlaamse erkenning te werken.
  Betrokkene maakt ook gewag van ‘onze klassieke rusthuizen’ die “een enorm imagoprobleem zouden hebben bij allochtone senioren”. Ook dat moet m.i. enigszins in perspectief geplaatst worden. Wie kijkt er initieel wel positief aan tegen een verblijf in een rusthuis (in Vlaanderen noemen we dit een woonzorgcentrum) ? Bovendien is het - institutioneel gesproken - nogal lachwekkend om over ‘onze rusthuizen’ te spreken. In Brussel-Hoofdstad zijn er welgeteld twee unicommunautaire Vlaamse woonzorgcentra: De Overbron (VZW Overbron) met 44 bedden in Brussel en Woonzorgcentrum Residentie Bellevue (NV Home Ingendael) met 130 bedden in Vorst.   
  De vraag van Idrissi naar interculturalisering van de (ouderen)zorg roept gemengde gevoelens op. Interculturalisering is wel iets meer dan het voorzien van halal-maaltijden, lijkt ons. We stellen vast dat de jongerenwerkloosheid in Brussel bij allochtonen huizenhoog is. Nederlandstalige allochtonen uit Brussel zijn daarom hartelijk welkom om aan de slag te gaan in de Vlaamse woonzorgcentra in het Vlaams Gewest. Een gekleurd personeelsbestand is immers de beste garantie op interculturalisering van het leven in een woonzorgcentrum. 
   
• Vraag om uitleg van mevrouw Danielle Godderis-T'Jonck tot de heer Jo Vandeurzen, Vlaams minister van Welzijn, Volksgezondheid en Gezin, over het Europees Jaar van actief ouder worden en solidariteit tussen de generaties 
  
  D. Godderis-T’Jonck vraagt hoe de minister het beleid ter zake evalueert en welke acties hij vooropstelt in het kader van het Europese themajaar. Verder wordt de minister gevraagd zich uit te spreken over de stelling dat er een negatieve beeldvorming bestaat tussen jongere en oudere generaties in Vlaanderen en of de minister daaraan desgevallend iets kan doen.
  Wie zit te wachten op het zoveelste beeldvormingsproject, waarvan de effecten toch niet gemeten zullen worden omdat de effectmeting meer zou kosten dan het project zelf ? De maakbaarheid van de samenleving hangt gelukkig niet af van éénmalige eyecatchers. 
  
  
• Vraag om uitleg van mevrouw Vera Van der Borght tot de heer Jo Vandeurzen, Vlaams minister van Welzijn, Volksgezondheid en Gezin, over de nieuwe financiering van de persoonlijkeassistentiebudgetten (PAB’s)
  
  Blijkbaar is er een grote onderbenutting van de jaarbudgetten bij houders van een PAB. Hiertoe wordt een nieuwe regeling uitgewerkt (eerst op proefbasis) die hierop inspeelt door de toekenning van een werkkapitaal (5/12 van een jaarbudget). V. Van der Borght stelt hierover vragen, onder meer op het vlak van de administratieve toegankelijkheid in hoofde van de budgethouders.
  
  
• Voorstel van resolutie van de dames Irina De Knop, Ulla Werbrouck en Elisabeth Meuleman, de heer Herman Schueremans en de dames Vera Van der Borght, Ann Brusseel en Annick De Ridder betreffende het voorkomen van hiv-besmettingen en aids
  
  Voorstel van resolutie van de heer Jan Roegiers, de dames Cindy Franssen, Lies Jans en Mia De Vits, de heer Tom Dehaene en de dames Helga Stevens en Vera Jans betreffende het uitwerken van een meer doelmatig en doeltreffend hiv- en aidsbeleid
  
  Zie http://docs.vlaamsparlement.be/docs/stukken/2009-2010/g415-1.pdf,  http://docs.vlaamsparlement.be/docs/stukken/2009-2010/g415-2.pdf en http://docs.vlaamsparlement.be/docs/stukken/2011-2012/g1354-1.pdf
  
  Voortzetting van de bespreking en stemming
  
  De meerderheid vond het nodig om in reactie op een voorstel van resolutie van VLD en LDD een eigen voorstel neer te leggen. 
  De kern van de zaak is dat het beleid inzake seksuele gezondheid niet heeft kunnen verhinderen dat het aantal HIV-infecties toeneemt. Stellen dat het gevoerde preventiebeleid niet opkan tegen de seksuele cultuur van een groep van mannen die seks hebben met mannen én dat de oplossing voor het probleem in een wijziging van die cultuur moet worden gevonden, is weinig salonfähig en kan blijkbaar geen politieke boodschap zijn. Beide resolutieteksten verwachten veel van ‘veldwerk’. Zet dit dan zoveel zoden aan de dijk ? Het is maar de vraag of een daling van de uitgaven voor het beleid inzake seksuele gezondheid – waarom niet – welk effect dan ook zou hebben op de seksuele gezondheid van mannen die seks hebben met mannen en Sub-Saharaanse migranten. 
  
  
• Verzoekschrift over de erkenning van ouderenadviesraden.
  
  De verzoeker deelt mee dat het gemeentebestuur van Knokke-Heist een aantal adviezen van de seniorenadvies onbeantwoord laat en zelf ook geen adviesvragen stelt aan de adviesraad. Betrokkene vraagt de commissie welke oplossingen zij hiervoor voorziet.
  
  Het decreet van 30 april 2004 houdende de stimulering van een inclusief Vlaams ouderenbeleid en de beleidsparticipatie van ouderen voorziet in een subsidieregime voor lokale besturen wanneer zij onder meer beschikken over één of meer ouderenadviesraden, zonder enig effect te koppelen aan de adviezen die dergelijke organen zouden uitbrengen. De uitvoerende verzuimt al bijna 9 jaar om deze bepalingen uit te voeren. Hoewel de wenselijkheid van dit subsidieregime zeker in vraag kan worden gesteld, is het niet aan de uitvoerende macht om schorsing van uitvoering te geven aan decretale bepalingen. Een uitvoeringsbesluit zou evenwel geen antwoord zijn op de door verzoeker geschetste problematiek.
  
  
• Jaarverslag Kinderrechtencommissariaat 2010-2011
  
  Zie http://docs.vlaamsparlement.be/docs/stukken/2011-2012/g42-1.pdf
  
  Het voor mij meest opvallend element uit het jaarverslag, wat de welzijns- en gezondheidszorg betreft: het KRC stelt vast dat ouders van vermeend ADHD-kinderen onder druk worden gezet door scholen om medicatie toe te dienen, zonder zelfs maar een duidelijke diagnose. Het gebruik van psychofarmaca (bv. rilatine) door kinderen en jongeren in België is verontrustend, zo kan men lezen in de laatste Concluding Observations van het VN-Comité voor de Rechten van het Kind.
  
  Tegenover de stelling dat kinderopvang een ‘basisvoorziening’ moet zijn die openstaat voor allerlei doelgroepen, mag een kritische houding worden verwacht. Kinderopvang moet er m.i. zijn voor gezinnen waarvan de partners of de alleenstaande vader of moeder werken (economische functie). Dit betekent geenszins dat de economische functie van kinderopvang zou moeten primeren: een kinderopvang die zich richt tot gezinnen met werkende partners moet evenzeer pedagogisch verantwoord zijn. Dat is dus een schijndebat.
  
  Het KRC vraagt zich af waarom de nog steeds uit te werken toegangspoort in de integrale jeugdhulp zelf niet rechtstreeks toegankelijk zou zijn voor cliënten. Wat het rechtstreeks toegankelijk aanbod betreft is het KRC gewonnen voor één laagdrempelig, herkenbaar instap-, meld- en contactpunt.
  
  Het KRC toont de pijnlijke dimensies van zorgtekorten aan (bv. een 13-jarige die n.a.v. een incident uit een MPI wordt gezet en bij gebrek aan plaats in de kinderpsychiatrie terecht komt in de volwassenenpsychiatrie). Het mag duidelijk zijn dat het aanbod aan K-bedden moet stijgen en een betere territoriale spreiding moet kennen. Het lijkt ons dat dit thema op een eerstvolgende interministeriële conferentie moet worden aangekaart. Hoe kan een regionale afbouw van E-bedden (pediatrie) leiden tot een kinderpsychiatrische eenheid ?
  
  Het jaarverslag stelt vast dat kinderen en jongeren met autisme en karakterproblemen het bijzonder moeilijk hebben om toegang te krijgen tot een residentieel zorgaanbod. Het voorbeeld wordt gegeven van een jongen die al zes jaar van voorziening naar voorziening wordt doorverwezen. Moest integrale jeugdhulp dit niet tegengaan ? Dit lijkt me een vaststelling waarop zeker dieper ingegaan moet worden.
  Kinderen en jongeren met een handicap die het predikaat ‘knelpuntdossier’ kregen en hierdoor meer prioriteit moesten krijgen op de wachtlijst, blijven de hulpverleningsboot missen. Kroniek van een aangekondigde mislukking.
  
  Het KRC wijst ook op de tekorten in het ambulante aanbod. Inmiddels ben ik ervan overtuigd dat ambulante hulp aan huis niet per definitie minder ingrijpend is dan residentiële opvang, vermits bij een intensieve thuisbegeleiding echt kan ingegrepen worden in het functioneren van een gezin. Het KRC maakt evenwel gewag van “de minst ingrijpende interventie”.
  
  Terecht merkt het KRC op dat de wachtlijsten van de ambulante en residentiële hulp elkaar in stand houden. Het KRC stelt bij hulpverleners ook een “illusie van een recht op jeugdhulp” vast. Dat hoeft niet te verbazen in het licht van de vele symboolbepalingen die het Vlaams Parlement voortbrengt (cf. decreet integrale jeugdhulp).
  
  In het jaarverslag wordt de vraag gesteld of heel wat maatschappelijke problemen ervoor zorgen dat kinderen en jongeren steeds vaker worden ingezet in de zorg voor familie.
  
  Het jaarverslag van het KRC plaatst in het algemeen grote vraagtekens bij de dienstverlening van de consulenten (die op hun beurt de werkdruk aanklagen). Zo is er een gebrek aan ‘actieve dienstverlening’ en ‘continuïteit in de dienstverlening’. Dit laatste grijpt het KRC aan om zijn pleidooi voor één trajectbegeleider te herhalen.
  
  Jongeren ervaren een gebrek aan vrijwilligheid in de vrijwillige jeugdbijstand. Een comité voor bijzondere jeugdzorg dwingt vaak de toestemming van de jongere af door te dreigen met een verwijzing naar de gerechtelijke jeugdbijstand. Er wordt ook niet altijd doorverwezen naar de bemiddelingscommissie ondanks een duidelijke hulpvraag van de jongere.
  Het KRC ontving klachten over consulenten die te snel aandringen op een terugkeer naar huis, zelfs als het gezin of het kind daar nog niet klaar voor zijn, waardoor het gezinsgericht werken zijn doel voorbijschiet. Ook zijn er klachten over de stopzetting van een pleegplaatsing omdat de ouders een conflict hebben met de pleegouders. Opnieuw stelt het KRC een ongenuanceerd streven naar terugkeer naar huis vast, zonder dat dit  in het belang van de minderjarige is.
  
  Het KRC klaagt aan dat er een onderscheid bestaat op het vlak van zakgeld tussen kinderen en jongeren in de pleegzorg, afhankelijk of ze via de gehandicaptenzorg dan wel via de bijzondere jeugdbijstand in de pleegzorg terecht komen. Ik meen dat er geen zakgeld moet worden toegekend aan pleegkinderen in de bijzondere jeugdbijstand, waardoor het probleem komt te vervallen. Het toekennen van een zakgeld moet tot de autonomie van een pleeggezin worden gerekend en desgewenst worden opgevangen via de onkostenregeling.