Wel het greep me naar de keel.  Zo herkenbaar toen ze zei : alleen BSD-kinderen herkennen waarover ik praat.  Zo waar.  Ik kan nooit uitleggen hoe het was, opgroeien in militaire blokken, alle vaders hetzelfde uniform, les krijgen in een lokaal in de kazerne omdat de school te klein werd,  miliciens als leraars, sinterklaas (militair) vieren in de kazerne, cinema en zwembad (ieder van ons weet nog wie Helmut is).  Als vierjarige kon ik net als zovelen al zwemmen.  Dat zelfde zwembad kleurde later onze zomers. 's Morgens het klaroengeschal voor het appèl (en ook 's avonds).  Vaders die op manoeuver vertrokken en hun vrouwen en kinderen achterlieten in uniappartementsblokken.  Diezelfde vaders die we zagen/hoorden  terugkomen in camions, tanks, jeeps .....Feest !   Op zondag mee naar de bar of gaan eten in de club.  De zwaantjes in soezendeeg katapulteren me altijd terug naar toen. Het onbeschrijflijk gevoel deel uit te maken van één grote familie.  Alle buurvrouwen waren onze moeders. Het samen spelen op de trappen terwijl het buiten regende.  Kampen bouwen in de tuin,  een pappamilitair die een schommel in de boom monteerde, een andere die voor ons een moestuintje aanlegde.  Koekjes eten bij de Duitse Madame Lemmens mit Weihnachten en er kennismaken met donsdekens à la Frau Holle. Vrouwen spraken over madame Dewilde, madame Lemmens en smeedden vriendschappen voor het leven....en wij liepen overal binnen en buiten.  De bossen waren mijn tweede thuis.  Fietsen, rolschaatsen, kringspelletjes op straat met alle buurkinderen.  Samen te voet naar school, vier keer over en weer. Warm eten thuis.   De sneeuw.  Wij liepen al in lange broek (met rekkers onder de voet) en skischoenen toen ze in België nog een rok over de lange broek moesten dragen. Uren met de slee van de berg(jes), schlittschühe, voeten helemaal nat en verkleumd, de botten (laarzen) moesten van onze voeten gerukt worden.  En dan de kouwe tenen tussen de (gietijzeren) chauffage.  Warme nesquick en suzywafel toe.  Als je in de BSD bleef na je twaalfde verscheen het internaat van Bensberg in je leven.  Op zondagavond (tijdens Bonanza) met z'n allen de bus op, de ene week de ene vader als convoyeur de volgende week een ander, groot feest als het de jouwe was.  Weg van zondagavond tot zaterdagmiddag.  Voor een twaalfjarige niet min als je weet dat er een militair regime werd gehanteerd.  Ik leerde er mijn plan trekken, weende er heel veel maar werd getroost door de "ouderen", was er nooit alleen. Als twaalfjarige vierden we ons vormsel met zo'n 500, kinderen van alle garnizoenen volgend op een week retraite in datzelfde Slot.  Je naam tussen je vingers om genoemd te worden...op terugweg stoppen aan een cafeetje om iets te eten, zonder de vaders en de rest van het gezin.  Ik at kartoffelsalat met een knackworst Mijn jeugd is samen te vatten als ééntje van goud ondanks Bensberg waar mijn verdriet in het niets viel bij mijn terugkeer naar het "moederland".  De school was een hel, geen vrienden, het verwijt dat mijn pa een militair was, een westvlaams dat mij niet af ging, mijn g en h waren perfect !!!!  Eenzaam en verloren midden in mijn puberteit.  Heimatloos van Freddy Quinn komt dicht in de buurt. Ik wens het niemand toe.  Dréke, Nelly, Monique, Margreth, Michel, Riet en Herman dit was er eentje voor jullie met heel mijn hart !