Bij het verlaten van de garage mij helemaal gedraaid in mijn stoel zodat ik mijn rechterhand kon gebruiken : stoer hé

Is het echt nodig dat ik de procedure start om mijn ouders in te schrijven in het rusthuis ?  Mijn verstand zegt ja, mijn hart neen, net als mijn moeder trouwens.  Maar de zorg voor mijn pa weegt zo zwaar, mama smelt letterlijk weg.  Een depressie met nachtelijke angstaanvallen maakt mijn fiere mama onherkenbaar net als de hartkwaal die haar verleden jaar bijna fataal werd.   Vrijdag is mijn broer praktisch gans de dag met haar in het ziekenhuis geweest.  De hartspecialist wilde haar houden maar zelfs dan zegt ma  neen want mijn man dementeert en ik moet thuis zijn.  Hij liet haar gaan.  Voor ons het makkelijkst want waar moet je in het weekend naar toe ?  In de week is er het dagcentrum, in het weekend niets.  En ja wij kunnen er slapen en overdag voor hem zorgen maar dit is misschien realiseerbaar voor één weekend maar ook niet meer.  Mijn broer werkt en ik kan het niet opbrengen.  Waar ik me ook schuldig over voel. Wat als mama toch plots bezwijkt ?  Waar moet je in één twee drie met papa naar toe ?  Vragen waarvan mijn broer en ik echt wakker liggen.  Dus de knoop moet nu doorgehakt.  Gezien de wachtlijst vrees ik dat de hartkwaal haar inhaalt en het rusthuis niet meer voor haar zal zijn.

Nog een twijfel maar van heel andere aard : schrijf ik me in voor de zumba-lessen met start in oktober of niet ?  Zumba zonder armbewegingen en enkel zachte moves, geen huppeltjes of puppeltjes.  Vanmorgen luidkeels meegezongen in de auto met een rocknummer, vanmiddag meegeshakt op een zumba-nummer !  De bestuurder in de wagen  naast mij zat erbij en keek ernaar   Het ritme grijpt me elke keer bij mijn schabbernak : in de auto, in de keuken, warenhuis, als kleinkindjessitter, om het even waar : de muziek neemt mijn lijf over en doet daar rare dingen buiten mijn wil om.  Echt waar ik zit er voor niets tussen.  Dus heb ik me toch laten overhalen door Enrico en me ingeschreven want zeg nu zelf wat is leuker als medioor dan te bewegen als een tiener, gibbelen als jong meisje, een lach van hier tot aan de maan en terug .............en het maakt mijn hoofd leeg en mijn hart vol.  Enne ja hoor krakkotjes als jullie dit lezen : jullie zitten er voor iets tussen !

Na je eigen keuze-verhaal-weetje-persoonlijke fait-divers  tovert Madame T altijd weer een leuke opdracht uit haar hoed/chapeau.  Je mag dingen van jezelf prijsgeven in die opdrachten, je moet niet.  Eigenaardig genoeg heeft er niemand een probleem mee om een eigen verhaal te delen.  Op die manier zie je niet meer die meneer met z'n bril, die mevrouw die ik van ergens ken, de man met de baard, de mevrouw die beeft als ze moet praten......neen heel voorzichtig, soms in perfect en veel vaker in krakkemikkig Frans zie je de persoonlijkheid naar boven komen.  Spannend en heel interessant.  Het leert me ook om verder te kijken dan de buitenkant ! Soms durf ik wel eens niet ver genoeg te kijken en heb ik ten onrechte mijn oordeel klaar 

En elke pauze kan ik mijn verhaal delen en hoor ik dat er veel sandwichworstjes zitten.  Je zorgen ventileren, horen hoe het bij anderen gaat, dingen herkennen en ontdekken dat je niet de enige bent : dit is veel meer dan een cursus.  

Veel culturele bagage heb ik niet meegekregen van thuis maar hier worden de gaatjes behoorlijk gevuld.  Ik zoek ook dikwijls dingen op waarover in de les gepraat wordt.  Een heel nieuwe wereld gaat voor me open in deze lesmorgen en ik stap altijd vrolijk buiten.  Het mooiste compliment hoorde ik toen onze Madame overwoog om samen met onze groep haar toekomstige ***verjaardag te vieren .  Superbe 

Vanmiddag heeft kinémeisje W mijn nek en schouder onder handen genomen.  Pijn verlicht en eeuwige dankbaarheid.  Nadien met de auto enkele boodschappen gedaan en wat voelt dat goed.  Ik ben een heel onafhankelijk meisje (?) en kan moeilijk om met het moeten geholpen worden dus betekent auto rijden voor mij een heel grote stap op weg naar genezing.  Wat ook een grote stap is, maar niet zo'n leuke, is het feit dat ik zelf de was kan ophangen.  Manlief wordt  opgeslorpt door toneel en ander vrijwilligerswerk en door mijn herintrede in het huishouden kan ik hem teruggeven wat hij voor mij deed de afgelopen weken. Mondjesmaat weliswaar want mijn armen zijn nog te kort om ruiten te kuisen en dweilen vraagt te veel druk zetten op mijn lamme schouder ! Sorry !!! ('k en peis het niet)

Vandaag dus botscan.  Wetende dat ik nog altijd niet kan liggen op schouder was ik voorbereid op pijn.  Op pijn wel maar ik wist niet dat het woord bot meer dan één lading dekte.  's Morgens bij voorbereidende prik viel me al op dat het personeel niet uitblonk in vriendelijkheid.  's Middags bij het eigenlijk onderzoek, werd ik opgeroepen met het kort en bondige : Vynck.  Op de tafel moest ik mijn armen naast me leggen.  Vanmorgen reeds meldde ik dat ik geopereerd ben aan schouder die nog niet mee wil.  Geen reactie, geen blik, nada, enkel vastsjorren van armen.  15 minuten stil liggen.  Pijnlijk maar op mijn tanden gebeten.  Tweede ronde : ik meldde terug dat ik pijn had toen ik verordend werd mijn armen boven het hoofd te leggen en ik dit niet kon.  Reactie : leg die arm dan zo hoog mogelijk.  Wat ik deed, de pijn  was niet te harden zodat ik mijn tranen niet kon tegenhouden, rustig ademhalen, denken op alles behalve die scan, niets lukte.  Eventjes dacht ik dat ik ging hyperventileren zo moeilijk had ik het.  Met mijn goeie arm (boven mijn hoofd) gezwaaid maar dat was duidelijk een zwaai in het ijle.  Toen de scan stilviel heb ik meerdere malen gevraagd of mijn arm nu naar beneden mocht.  Geen antwoord.  Uiteindelijk kwam de verpleegster toch binnen en zei ze enkel : kom er maar af.  Ik kon niet recht door verlamd aanvoelende arm maar moest toch alleen van de tafel klauteren terwijl de tranen stroomden.  Me aangekleed.  Gevraagd of ik weg mocht. Geen reactie, blik op PC.   De andere verpleegster vroeg het dan maar aan de botte Leen (ergens registreerde ik haar naam)  Ja.  Ik was zo overstuur dat ik wenend in de "stille ruimte" ben gaan zitten en manlief belde.  Ben er in geslaagd meer dan een half uur aan een stuk te wenen. Mij nog nooit overkomen.  De pijn was vreselijk maar vooral de behandeling deed me de das om.  Een vriendelijk woord, een helpende hand, begrip ....niets.  Hoe rapper ik buiten was hoe beter.  Manlief heeft klacht ingediend.  Tegen mijn principe maar dit was voor mij er toch over !  En wat leverde die botscan op : niets.  Weer eentje om te schrappen.  Nu enkel weken speciale kous en als het dat niet is als laatste : mri-scan van mijn kuit.  Ik ben in de war vandaag maar vraag me toch af waarom niemand daar startte....

Vandaag een serieuze off-day dus wel tijd maar geen goesting.........

Pijn door de oefeningen, mijn mama die plots heel ziek blijkt te zijn, de botscan van morgen,  een weekend waarin we eigenlijk een veluws fietsweekend planden, knopen die moeten doorgehakt worden en ik begrijp opeens wat mama bedoelt als ze zegt dat ze "op een eiland" zit !