Een artikel in Libelle van Anne Davis bevestigt wat  in deze brace-periode tot me doordringt.  

Net als ik is die redactrice een "gever".  Gelooft in het goede, denkt dat wie goed doet goed ontmoet, zit na een mail dagen, weken te wachten op een antwoord.  Een antwoord dat er soms niet komt.  Zoeken in jezelf naar fouten, denken dat je niet zo een aangenaam gezelschap bent, teveel babbelt, te weinig luistert......

Dingen opzoeken, regelen, maken en dan te horen krijgen : oh sorry 't is al opgelost.  Oeps vermelden te melden.  Het geeft me een gevoel "staal zonder waarde" te zijn.

Enkelen  die beloven zeker binnen te springen en dat ik maar moet roepen als ik hen nodig heb.  Die belovers maakten van mij een non-believer.  En roepen als je iemand nodig hebt ?  Ik ben geen roeper.

Ik schrijf ook duidelijk in een zone waar noch mail, noch telefoon, noch sms noch smartphone bestaat........alleen oorverdovende stilte.

Evenwel mocht ik enkele vrienden ontvangen die echt vrienden bleken te zijn,  kreeg ik mail of telefoon uit onverwachte hoek, werd een kennis een vriendin, ontdekte ik een dochter die terug gaf wat ze kreeg, een zoon die "joepie" berichten zond,  kleinkindjes die bezorgd waren voor hun moeke, behulpzame mensen op de trein, vriendelijke woorden in het park,  Wildvreemden die hun tweeling-arm in de lucht staken en hierdoor een glimlach op mijn gezicht toverden.  Ik ontdekte veel verborgen talenten van manlief, neen geen kapperstalent, maar wel een echte chef waarvan de "gerechjes" de mijne evenaren  (sorry maar hierin ben ik niet bescheiden : ik kook heel  goed) enne  hij kan zelfs beter strijken dan ik !   Lieve buurvrouw die ik nu nog liever vind en kiné-meisjes J, G en W die mijn arm tot onverhoopte hoogte zwengelden.  

Onze miss zieke doze (in het normale leven miss zotte doze) is nog altijd dicht bij emmer en wc te vinden.  Ze eet meestal al niet veel maar deze keer nog minder dan niet.  Sta in twijfel of ik naar arts van dienst moet of niet.  Buikpijn blijft.  Nog even afwachten want vanmiddag lever ik mijn kostbaar vrachtje terug af bij hun mama en ik wil geen onnodige draaimolen in gang steken.  Buikpijn-appendix-spoed-infuus-ganse dag tsjoolen en dan misschien enkel buikgriep en dat alles 100 km van mama en papa verwijderd.  Moeilijke beslissing als enkel "moeke" zijnde. Misschien is mama het beste medicijn !   

Enthousiaste E wordt afgeleverd in de Scouts, zonder zus. Repetitie voor de scoutsopeningsfeesten waar E de zware taak rust om een salamander uit te beelden!!!   Ons ziek scoutje verschalkte zowaar een hoofdrol, buikpijn staat nu echter in dat teken.    Voor oudste kleinzoon qualety time met zijn mama nu hij niet moet concurreren met zus E (en kleine zus zich oprolt in de zetel).  Gezellig aan het kletsen op de achterbank eergisteren maar evengoed lijkt het bij momenten een clash tussen Trump en Noord-Korea.  Gelukkig strijden ze met het woordwapen.....en ik laat in het midden wie wie is.

De jongste kornuitjes verdwenen na het ontbijt van het toneel want hun moeke had nog een gans "vrouwenprogramma" op haar agenda.  Zijnde wassen, vooruit koken, huis aan de kant voor de werkweek.  Alhoewel.......vrouwenprogramma ?  Ik ken er die voor het moment (en ook elke dag) dat programma met glans tot hunne maakten én 't zijn geen vrouwen.

Terug thuis bedden kiemvrij gemaakt en lakens laten wapperen in de wind.  En........neerstrijken in de ligzetel (wat nog altijd niet zo goed lukt gezien de brace mij nogal laat uitdijen) mét boek. 

Na geruststellend bericht dat zoonlief de bergen achter zich liet en terug thuis is, mijn bed ingedoken. 

Nog een keer opgevouwen handdoek proberen ipv brace.  Morgen op consultatie bij specialist.  Ben benieuwd. Mijn oefeningen lukken meer dan goed en ik mag dan  wel voor zijn op het schema, liggen op mijn schouderblad lukt nog altijd niet.  Het is bovendien het pijnlijkste onderdeel nà de ingreep.

Ook afspraak maken voor botscan want rust bracht geen oplossing voor heup/been.  Wil in januari met zwierende lichaamsdelen zumba kunnen dansen.