Gisteren haalde ik mijn BSD verleden al aan. Vanmorgen tijdens het ontbijt stond Radio 2 op en Annemie Struyff vertelde over haar BSD verleden. Zij 10 jaar, ik 15.
Wel het greep me naar de keel. Zo herkenbaar toen ze zei : alleen BSD-kinderen herkennen waarover ik praat. Zo waar. Ik kan nooit uitleggen hoe het was, opgroeien in militaire blokken, alle vaders hetzelfde uniform, les krijgen in een lokaal in de kazerne omdat de school te klein werd, miliciens als leraars, sinterklaas (militair) vieren in de kazerne, cinema en zwembad (ieder van ons weet nog wie Helmut is). Als vierjarige kon ik net als zovelen al zwemmen. Dat zelfde zwembad kleurde later onze zomers. 's Morgens het klaroengeschal voor het appèl (en ook 's avonds). Vaders die op manoeuver vertrokken en hun vrouwen en kinderen achterlieten in uniappartementsblokken. Diezelfde vaders die we zagen/hoorden terugkomen in camions, tanks, jeeps .....Feest ! Op zondag mee naar de bar of gaan eten in de club. De zwaantjes in soezendeeg katapulteren me altijd terug naar toen. Het onbeschrijflijk gevoel deel uit te maken van één grote familie. Alle buurvrouwen waren onze moeders. Het samen spelen op de trappen terwijl het buiten regende. Kampen bouwen in de tuin, een pappamilitair die een schommel in de boom monteerde, een andere die voor ons een moestuintje aanlegde. Koekjes eten bij de Duitse Madame Lemmens mit Weihnachten en er kennismaken met donsdekens à la Frau Holle. Vrouwen spraken over madame Dewilde, madame Lemmens en smeedden vriendschappen voor het leven....en wij liepen overal binnen en buiten. De bossen waren mijn tweede thuis. Fietsen, rolschaatsen, kringspelletjes op straat met alle buurkinderen. Samen te voet naar school, vier keer over en weer. Warm eten thuis. De sneeuw. Wij liepen al in lange broek (met rekkers onder de voet) en skischoenen toen ze in België nog een rok over de lange broek moesten dragen. Uren met de slee van de berg(jes), schlittschühe, voeten helemaal nat en verkleumd, de botten (laarzen) moesten van onze voeten gerukt worden. En dan de kouwe tenen tussen de (gietijzeren) chauffage. Warme nesquick en suzywafel toe. Als je in de BSD bleef na je twaalfde verscheen het internaat van Bensberg in je leven. Op zondagavond (tijdens Bonanza) met z'n allen de bus op, de ene week de ene vader als convoyeur de volgende week een ander, groot feest als het de jouwe was. Weg van zondagavond tot zaterdagmiddag. Voor een twaalfjarige niet min als je weet dat er een militair regime werd gehanteerd. Ik leerde er mijn plan trekken, weende er heel veel maar werd getroost door de "ouderen", was er nooit alleen. Als twaalfjarige vierden we ons vormsel met zo'n 500, kinderen van alle garnizoenen volgend op een week retraite in datzelfde Slot. Je naam tussen je vingers om genoemd te worden...op terugweg stoppen aan een cafeetje om iets te eten, zonder de vaders en de rest van het gezin. Ik at kartoffelsalat met een knackworst Mijn jeugd is samen te vatten als ééntje van goud ondanks Bensberg waar mijn verdriet in het niets viel bij mijn terugkeer naar het "moederland". De school was een hel, geen vrienden, het verwijt dat mijn pa een militair was, een westvlaams dat mij niet af ging, mijn g en h waren perfect !!!! Eenzaam en verloren midden in mijn puberteit. Heimatloos van Freddy Quinn komt dicht in de buurt. Ik wens het niemand toe. Dréke, Nelly, Monique, Margreth, Michel, Riet en Herman dit was er eentje voor jullie met heel mijn hart !
Zoonlief dringt er sterk op aan bij ons om 20 minuten per dag te bewegen. Bedoeld voor zijn vader want wat is 20 minuten bewegen nu eigenlijk ? Dus na kinébeurt een broodtocht ondernomen naar mijn favoriete Ruyterbakker om mijn veel meer minuten te pakken voor vandaag.
Toen ik door de Pennoenstraat fietste zag ik "meetje" weer op haar Rodenbachwijk. Meetje was mijn grootmoeder aan moeders zijde. Mijn gouden kind- en prille jeugd bracht ik door in Siegen. De grootouders verbleven in een voor mij niet zo gekend land. Verblijf beperkte zich tot een maand in augustus.
Een rit die ik nu nog blindelings kan rijden want autosnelwegen waren toen nog eerder een uitzondering. De eerste honderd kilometers langs gewone wegen. Stop in Raststätte voor Cacaomilchtüte. Na Aken begonnen we aan de rit Dwars door België. Ik weet nu nog altijd dat de suikerklontjes uit Tienen of Oreye komen. Frietje in Leuven. Dwars door Brussel over de toenmalige viaduct om uiteindelijk op de Boudewijnsnelweg te belanden. In Pittem rook het al een beetje naar mama's "thuis". De molen in Ardooie en dan uiteindelijk ons piepklein huisje in de Mandellaan........waar meetje ons steevast met een koude pla opwachtte. Huisje netjes gepoetst en opengespreide armen, die voor mij enigszins vreemd aandeden. Die augustusmaand van toen voelt nog altijd dubbel aan. Hereniging met tantes, nonkels, neven en nichten, voor mij een beetje vreemden, Roeselare Kermis, Omer van nevest de deure, Mariëndale, westvlaams.....Eerlijk : ik was altijd blij om naar mijn Heimat terug te keren. In die maand zag ik meetje veel, in het begin zelfs klein meterke nog (mijn overgrootmoeder) en nog een tijdje peetje. Verre mémé een paar keer maar de vader van mijn vader (heb hem nooit anders genoemd) één keer in die maand. Met Roeselare Kermis mochten wij altijd keun gaan eten bij meetje. De rest van de familie kwam dan tegen de koffie. Het bejaardenhuisje puilde uit. 10 tantes en nonkels en 18 !!!!! neven en nichten. Nooit allemaal tegelijk maar toch zaten we tot in haar slaapkamer, op de grond, op haar bed (foto's kijkend), buiten.......en zeggen dat er nog een buizestove in het midden van dat kleine woonkamertje stond. De dinsdag van kermis luidde het einde van de vakantie in. Met gans de familie er naar toe, nadien in het zaaltje van Café Sint Michiel pistolets met paté en gekapt, vaders en moeders aan de dans en wij kinderen mochten dan met onze laatste centjes nog eens naar de kermis. Meestal was "den ootoomatiek" de geliefde plaats. Terug naar huis door de Ooststraat met gans het nest. De ene al wat vaster op zijn benen dan de andere !
Meetje leefde nog even toen we al terug in Roeselare woonden maar ik kreeg nooit zo'n band als de anderen. Heb ik het gemist ? Ik weet het niet. Het jongste wondelgemnaarke vraagt heel regelmatig om naar ons te komen. Het duo komt altijd stralend in onze armen gelopen. Kleine goudklompjes (letterlijk voor enkelen) in ons leven. Ben blij dat de ze geen honderden kilometers verder zitten al zijn de tijden uiteraard veranderd ......alle IT ten spijt gaat er niets boven een warm lijf(je) in je armen
De tijd neemt me mee in de wervelende wereld van elke dag. Vanmorgen nog snel voor de Franse les une bonne nouvelle op het papier gezwierd. Elke keer is er het voornemen om 's morgens een halfuurtje woorden in te studeren, de grammatica her te bekijken, de cijfers deftig te leren uitspreken want daar ga ik behoorlijk de brouillard in !!! Jammer genoeg blijft het bij voornemen. Nu zit ik weer te bloggen, straks mijn fiets op naar Rumbeke om mijn souteneur te laten herstellen. Mijn arm reikte blijkbaar nog niet hoog genoeg met een kapotte sluiting tot gevolg. Wil ook nog een beetje onkruid wieden. De shiftjes van een halfuur dwingen mij tot spreiden over een langere periode. Oefeningen. Binnenspringen bij mijn ma. Zo wervel ik straks de avondschemering in.
Goed nieuws : de herfst mag dan al zijn intrede doen, de winterslaap van onze huisvleermuis nog niet. Ik kijk elke keer uit naar de ongekatapuldeerde vliegkapriolen van Die Fledermaus. 'k zou hem/haar wel niet herkennen moest ik hem/haar tegenkomen in een andere schemeringe, "het" laat zich moeilijk "vangen" op de foto ;-)
Gisteren herfstwandeling in Ardooieveld. Piep altijd eens binnen in de kijkhut. Twee reigers gespot en eenden die een vreemd ritueel uitvoerden. Het leek erop of ze een bad aan het nemen waren. Kopje onder met veel vleugelgeklap en opspetterend water, vergezeld van vrolijke snaterkreten. De rest van onze omgeving was in complete rust gehuld wat dit badtafereel iets intiem gaf.
Moet het nog gezegd dat de herfst mijn seizoen van het jaar is ?
Tijd cadeau : de kinésist knabbelt aan mijn kinébeurten. Moet niet meer elke dag maar dag om dag. Ikke content. De rekeningen volgen zich niet meer in ijltempo op en ik mag blijven doorsoezen als ik terug in slaap sukkel na nachtelijk tsjolen.
Zwangere kinémeisje out zoals ik al meldde. Ze werd vervangen door J. Toen ik aan de "toog" stond ontdekte ik dat het kinéopperhoofd fan is van K3. Een blondje, een rostje en een zwartje. Wie doet het hem na. Jammer genoeg kan hij noch qua uiterlijk noch qua portemonnée doorgaan voor Gertje
Met de fiets naar oma en opa in Beveren. Zon op mijn gezicht, fietsen na tussenstop van bijna 2 maanden, zalig ! Grijspeerdshof doorgefietst waar ik vele uren wachtend en sponserend doorbracht. Thuisbasis van de Scouts. Een wemelinge van kleine jongens en meisjes in uniform (begin scoutsjaar ) leiding op pad met Wouters denk ik. Ik er netjes achter fietsend en terugdenkend aan mijn eigen kindertijd en die van mijn kroost én mijn kleinkroost. Alle negatieve commentaren tijdens de zomer ten spijt zijn er toch nog veel ouders die vertrouwen hebben in de leiding. Jonge mensen die heel veel tijd besteden aan het voorbereiden van activiteiten en het begeleiden van al dat jong geweld. Dikke duim en respect. En ja ze zullen er wel dingen leren waarvan we liever hebben dat ons nageslacht ze niet leert, en ja af en toe wordt er ook daar gepest. Gips en hechtingen zag ik ook passeren maar daarnaast leren ze er ook compromissen sluiten, omgaan met anderen, delen en niet te vele te trunten.
In Beveren wemelt het dan weer van blauw en rood. Jongens KSA en meisjes Chiro. Ook hier rollen en dollen in het gras en op de bergen. Vuile uniformen horen er hier ook bij. Modder krijg je best weg door de broek te laten drogen, op de grond te leggen en er met een harde borstel over te gaan, pas daarna in de wasmachine. Tip van een scouts(groot)moeder.
Het lijkt of ik door het leven fladder zonder pijn en ongemakken omdat ik er niet veel melding van maak. Toch even puntjes op de i. Ik ben nu eenmaal geen trunte (scouts- en internaatverleden) wat niet wegneemt dat ik geen pijn heb. Tijdens kiné en de oefeningen doet het soms heel veel pijn, overdag meestal achtergrondzeer en af en toe een "scheut" als ik iets doe waar ik nog niet aan toe ben. Of als petoetje opeens wil slingeren tussen moeke Leentje en ompa in of mijn schouder bewerkt met een bal. Geen brace geen pijn in het kinderhoofdje. Inslapen lukt perfect en af en toe op mijn rug liggen ook, eventjes op de niet meer lamme schouder gaat voor enkele minuten. Elke nacht word ik evenwel wakker met pijn en moet ik draaien en keren om een comfortabele houding te zoeken. Arm te veel geplooid geeft pijn, arm per ongeluk onder lichaam ook. Elke morgen ben ik om 6 uur wakker want dan bereikt de opgespaarde pijn zijn hoogtepunt. Probeer nog wat te soezen maar evenveel keren sta ik op. Dit wou ik eventjes rechtzetten want ik ben heel positief ingesteld, klaag niet graag, vind zelfs dat ik daar geen recht toe heb als ik de Marieke Vervoorts of Hannelores van deze wereld bezig zie, maar flinke meisjes zien ook af
Nog maar eens naar Leuven voor controle manlief. Vlot gaat het rijden niet, de Brusselse Ring zet een rem op onze wielen.
Maar allez weer goeie oogpunten en pas terug binnen een maand bij eigen oogarts. Dat is voor ons een luxe op tweeërlei vlak. Eén het is het nichtje van José en twee afspraakuur volgt ons opstaanritme, de spits, een fnac- en restaurantbezoek. De Brusselse Ring op voor 14 hr is de boodschap.
Zoonlief mee in de ossenwagen volgende keer want glaucoom is genetisch. Leuke minifamilie-reünie. Hij wordt op- en uitgeladen in Wetteren, ruim de tijd om bij te babbelen en hij kan een gratis graantje meepikken. Zuslief kiest voor eigen contreien, maar pikt ook af en toe een gratis graantje mee
Terugrit zowaar nog drukker want zitten midden in de spits. Alhoewel is die spits ooit weg ????? Een uur vanuit Leuven tot aan de afrit in Groot-Bijgaarden. Vind ik heel stresserend vooral het invoegen op de ring vanuit de E 'kweet het nummer niet, vergt stalen zenuwen en goede ogen ! Af en toe spot je er eentje die van zijn rijvak afwijkt want na het stuur is de gsm het belangrijkste werkinstrument in de (vracht)wagen. En laveren van rijstrook 1 naar 2 naar 3 en terug naar 2 is ook "in".
Ergens voor Zaventem rijdt een trein over de overkoepelende spoorbrug, stijgt een vliegtuig op en laveert een motorrijder tussen de auto's.....fiets te kort om het plaatje af te maken. En ja ik word op mijn wenken bediend. Wij voor geen meter vooruit, de fietser op het fietspad naast de Ring overwint meters in een mum van tijd. Tegen de tijd dat wij in eerste zitten voor nog enkele meters zit hij waarschijnlijk al thuis aan de koffie !
Een blije noot tussen al het wachten op zowel snelweg als ziekenhuisstoel : een dame neemt naast mij plaats terwijl J binnen is voor één van de vele onderzoeken. De dame adement heel moeilijk en voelt zich duidelijk niet goed. Vertrouwd beeld : iedereen ziet het maar niemand doet zijn mond open. Ik uiteraard weer kieken van dienst : Mevrouw gaat het ? Oui Oui j'ai des problèmes avec ma respiration. Ikke : je dois chercher une infirmière ? Non mais marcher d'une salle à l'autre prends beaucoup de moi. En een minigesprekje in het Frans ontrolt zich en ik kan meebavarderen zonder problemen ! Ben fier op mezelf........
Stilaan leef ik weer het leven van alledag en niet meer enkel het leven van een schoudergeopereerde. Al werd ik net teruggefloten door mijn kinesist. Niet één van de meisjes maar wel het opperhoofd. Zonder te beseffen ben ik terug-gegleden in mijn de dagelijkse routine van wassen, plassen, tuin, kook, poets en 1001 andere menage-perikelen. Manlief verdwijnt beetje per beetje terug van het toneel, niet moeilijk in zijn geval want hij stapt in het weekend de Bühne weer op. Onbewust verleg ik telkens mijn grenzen. Uit vrije wil voor alle duidelijkheid, niet omdat manlief het vraagt. Niet enkel de opgevoerde oefeningen maar ook de opgevoerde taken belonen (?) me met pijnlijke nek, schouder én bovendeel rug. Dus zal ik proberen even mijn gedrevenheid in de frigo te steken tot minder pijnlijke tijden. Niet evident voor iemand waarbij de "on-hold" hendel ontbreekt.
Na mijn pensionering ben ik bewust het verenigingsleven ingedoken. Geest en lijf moeten zolang mogelijk in topconditie gehouden worden. Me inschrijven voor de praatgroep Frans was de slimste zet. Van hieruit vertrekken tal van reddingslijnen : ga je mee naar dit, ga je mee naar dat, zou je je niet inschrijven voor die activiteit, stap je mee op de bus naar hier of daar, waarom sluit je je niet aan bij die vereniging...... Ben overgeschakeld op de agenda van mijn smartphone want de hokjes op de libellekalender worden stilaan te klein. Stapte ook alweer uit de populairste verenigingen omdat het aanbod me totaal niet ligt. Moet ook kunnen, al laat ik dan manlief achter. Behalve dat hij van Mars komt en ik van Venus (of is het omgekeerd) hebben we totaal andere interesses. Net dat houdt ons al 40 jaar in dezelfde boot. Weekend staat symbool voor ons twee of/en het gezin de rest van de week zetten we de joker in. Hij sleurt me mee naar een muziekgenre dat me niet ligt en ik sleur hem mee naar oorden die hem niet liggen, of naar emmers en dweils die ook niet zijn dada zijn. Zijn talent is zichtbaar op een podium, het mijne is eerder onzichtbaar want schuilt in mijn pen en sportiviteit.
De taart die gevormd wordt door zorg voor ouders en gezin wordt zoet gehouden door mijn leven hierboven, de slagroom zeg maar en mijn kroost plaatst de kers op de taart...........gelukkig is bakken ook één van mijn talenten
Naar jaarlijkse septembertraditie komt de roedel samen in Bellewaerde. Meet en great op de parking. Zwaaiende handen en enthousiaste kreten kondigen de wagen van ome Kim aan. De leeuw en de schouderpapegaai zorgen nog altijd voor stress voor de 2 benjamins dus stappen we rechtstreeks door naar de radjariver. Dit jaar ben ik gepromoveerd tot buggy-keeper al dekt rugzagbuggy eerder de lading. En met 4 rugzakken een zware lading. En ompa is het kind op overschotbegeleider op al wat draait en stijgt en daalt.....
Gezien onze oudste kleinzoon opeens op mij neer kan kijken en de jongste tot aan de knie van ome K komt, splitsen we ons even op. Klein grut met ouder grut naar indoorspeelplaats terwijl moeke Steffie en de rest van de roedel de nieuwe attractie uittesten. Voor de ene te snel voor de andere te traag. Hier was ook de enige plaats waar aangeschoven moet worden, de rest van de dag lopen we gewoon de attracties op en af. September en voorspelde regen. West-vlaams voert de boventoon, onze inbreng : 3 vree wijze peekes. Hier en daar wat Frans, klinkt S als Engels in de oren maar vooral weinig bezoekers wat ons het gevoel geeft heer en meester te zijn
Picnic aan het kleinekindjesplein zoals wij het noemen. Net op tijd want het begint te regenen. De zak met eierslabroodjes is het eerst een prop(je) maar ook lege zwanworstblikjes geven het raden naar de favoriete degezellehapjes. De regen doet ons besluiten de overdekte junglebootjes op te zoeken. Ook voor mij niet te gevaarlijk......al til ik wijselijk niemand eruit De witte van Rumbeke is niet echt fan en elke keer hij denkt iets raars te zien trekt hij zijn muts voor zijn oogjes. Af en toe muts naar boven om te kijken of het gevaar geweken is want : hij is een beetje bang foor de indianen. Een verder schuilmoment in Texas, versierd met leuke paardenzadels die onze paardenfan C doen stralen en de zon komt zowaar te voorschijn. Iedereen verspreidt zich over de verschillende hoog- rond- en laagvliegers. Ompa met C op de bulls, de pret kan niet op ook niet van ons toeschouwers.
Alles komt aan de beurt want zoals gezegd zijn er nergens wachtrijen. Jaarlijks ijsje staat ook op het programma en dan gluurt het einde van de dag al om het hoekje. Maar S moet zeker nog met ome Kim, haar peter, op een attractie. Mijn kippenvelmoment : gans ons nageslacht samen op de rubberbootjes, allemaal tegelijk naar beneden levert prachtplaatje op én natte broeken en jassen. Niemand die er mee zit want ik hoor enkel gelach en blije kreten. Afzakken naar het kleinekindjesplein dat oudste kleinzoon zo'n leuk gezellig plekje vindt. Eerst nog al wat ze passeren opgesprongen terwijl ik met de kleine man op treintjes en vliegtuigjes mijn moekediploma verdien. Wat ome Kim wil verdienen weet ik niet maar opeens zie ook zijn lachend gezicht op een vliegtuigje. De rest van de broodjes en drankjes uitgedeeld en veel te vlug zie ik de Wondelgemse bende verdwijnen. Dochterlief en kroost gelukkig nog bij ons op de achterbank. Met ieder passeerde ik een solomoment, mijn hart van sjete kan er weer tegen....eentje vroeg al wanneer we weer op vakantie gaan! Nog even geduld Sterremie want dat is pas in de Paasvakantie maar gelukkig hebben we nog de Sint, Kerst, verjaardagen en door moekeleentje uitgevonden familiemomenten. Manlief en deze dame voelen zich rijk en bekijken met de glimlach de "fotoboekplaatjes"
Voel me al heel stoer want kan zoals gezegd heel veel.....maar gelukkig poetste manlief de ramen vandaag en vloog er een dweil door het huis. Visite, visite.
Mijn oefeningen doen me steeds hoger reiken alleen stootte ik vanmiddag toch op mijn plafond : de ticketautomaat in de parkeergarage.
Heel gênant gelijk een oud madammeke moeten uitstappen om het ticket te nemen, dus staan zijwaartse oefeningen op het programma de komende dagen
Bij het verlaten van de garage mij helemaal gedraaid in mijn stoel zodat ik mijn rechterhand kon gebruiken : stoer hé
Is het echt nodig dat ik de procedure start om mijn ouders in te schrijven in het rusthuis ? Mijn verstand zegt ja, mijn hart neen, net als mijn moeder trouwens. Maar de zorg voor mijn pa weegt zo zwaar, mama smelt letterlijk weg. Een depressie met nachtelijke angstaanvallen maakt mijn fiere mama onherkenbaar net als de hartkwaal die haar verleden jaar bijna fataal werd. Vrijdag is mijn broer praktisch gans de dag met haar in het ziekenhuis geweest. De hartspecialist wilde haar houden maar zelfs dan zegt ma neen want mijn man dementeert en ik moet thuis zijn. Hij liet haar gaan. Voor ons het makkelijkst want waar moet je in het weekend naar toe ? In de week is er het dagcentrum, in het weekend niets. En ja wij kunnen er slapen en overdag voor hem zorgen maar dit is misschien realiseerbaar voor één weekend maar ook niet meer. Mijn broer werkt en ik kan het niet opbrengen. Waar ik me ook schuldig over voel. Wat als mama toch plots bezwijkt ? Waar moet je in één twee drie met papa naar toe ? Vragen waarvan mijn broer en ik echt wakker liggen. Dus de knoop moet nu doorgehakt. Gezien de wachtlijst vrees ik dat de hartkwaal haar inhaalt en het rusthuis niet meer voor haar zal zijn.
Nog een twijfel maar van heel andere aard : schrijf ik me in voor de zumba-lessen met start in oktober of niet ? Zumba zonder armbewegingen en enkel zachte moves, geen huppeltjes of puppeltjes. Vanmorgen luidkeels meegezongen in de auto met een rocknummer, vanmiddag meegeshakt op een zumba-nummer ! De bestuurder in de wagen naast mij zat erbij en keek ernaar Het ritme grijpt me elke keer bij mijn schabbernak : in de auto, in de keuken, warenhuis, als kleinkindjessitter, om het even waar : de muziek neemt mijn lijf over en doet daar rare dingen buiten mijn wil om. Echt waar ik zit er voor niets tussen. Dus heb ik me toch laten overhalen door Enrico en me ingeschreven want zeg nu zelf wat is leuker als medioor dan te bewegen als een tiener, gibbelen als jong meisje, een lach van hier tot aan de maan en terug .............en het maakt mijn hoofd leeg en mijn hart vol. Enne ja hoor krakkotjes als jullie dit lezen : jullie zitten er voor iets tussen !
Gisteren rotdag vandaag au contraire ! Franse les op dinsdagmorgen, wat hou ik ervan. Gelukkig waren er veel reizigers of andere afwezigen waardoor de groep kleiner was. Van het vrolijke Bonjour als ik binnenstap alleen al word ik instant content. Ben wel tussen mijn maatjes-medecursisten van vorig jaar gaan zitten.
Na je eigen keuze-verhaal-weetje-persoonlijke fait-divers tovert Madame T altijd weer een leuke opdracht uit haar hoed/chapeau. Je mag dingen van jezelf prijsgeven in die opdrachten, je moet niet. Eigenaardig genoeg heeft er niemand een probleem mee om een eigen verhaal te delen. Op die manier zie je niet meer die meneer met z'n bril, die mevrouw die ik van ergens ken, de man met de baard, de mevrouw die beeft als ze moet praten......neen heel voorzichtig, soms in perfect en veel vaker in krakkemikkig Frans zie je de persoonlijkheid naar boven komen. Spannend en heel interessant. Het leert me ook om verder te kijken dan de buitenkant ! Soms durf ik wel eens niet ver genoeg te kijken en heb ik ten onrechte mijn oordeel klaar
En elke pauze kan ik mijn verhaal delen en hoor ik dat er veel sandwichworstjes zitten. Je zorgen ventileren, horen hoe het bij anderen gaat, dingen herkennen en ontdekken dat je niet de enige bent : dit is veel meer dan een cursus.
Veel culturele bagage heb ik niet meegekregen van thuis maar hier worden de gaatjes behoorlijk gevuld. Ik zoek ook dikwijls dingen op waarover in de les gepraat wordt. Een heel nieuwe wereld gaat voor me open in deze lesmorgen en ik stap altijd vrolijk buiten. Het mooiste compliment hoorde ik toen onze Madame overwoog om samen met onze groep haar toekomstige ***verjaardag te vieren . Superbe
Vanmiddag heeft kinémeisje W mijn nek en schouder onder handen genomen. Pijn verlicht en eeuwige dankbaarheid. Nadien met de auto enkele boodschappen gedaan en wat voelt dat goed. Ik ben een heel onafhankelijk meisje (?) en kan moeilijk om met het moeten geholpen worden dus betekent auto rijden voor mij een heel grote stap op weg naar genezing. Wat ook een grote stap is, maar niet zo'n leuke, is het feit dat ik zelf de was kan ophangen. Manlief wordt opgeslorpt door toneel en ander vrijwilligerswerk en door mijn herintrede in het huishouden kan ik hem teruggeven wat hij voor mij deed de afgelopen weken. Mondjesmaat weliswaar want mijn armen zijn nog te kort om ruiten te kuisen en dweilen vraagt te veel druk zetten op mijn lamme schouder ! Sorry !!! ('k en peis het niet)
Vandaag stond in het teken van het botscanonderzoek om toch maar te ontdekken waardoor ik al jaren pijn in mijn rechterbeen heb. Het hindert mij enorm. Rechtstaan zonder pijn lukt al lang niet meer. Overkomelijk uiteraard maar je staat er niet bij stil hoeveel je recht staat : om te koken, op receptie's, tentoonstellingen, in een rij voor de bus, wachtend op de trein, aan de schoolpoort, in de rij van de supermarkt en ga zo maar door. Stilaan krijg ik ook pijn tijdens het wandelen. Dus bezocht ik verleden jaar nog maar eens een specialist. Ondertussen al veel onderzoeken verder, pijnkliniek zonder resultaat en ik weet wat het niet is.....maar nog altijd niet wat het wel is.
Vandaag dus botscan. Wetende dat ik nog altijd niet kan liggen op schouder was ik voorbereid op pijn. Op pijn wel maar ik wist niet dat het woord bot meer dan één lading dekte. 's Morgens bij voorbereidende prik viel me al op dat het personeel niet uitblonk in vriendelijkheid. 's Middags bij het eigenlijk onderzoek, werd ik opgeroepen met het kort en bondige : Vynck. Op de tafel moest ik mijn armen naast me leggen. Vanmorgen reeds meldde ik dat ik geopereerd ben aan schouder die nog niet mee wil. Geen reactie, geen blik, nada, enkel vastsjorren van armen. 15 minuten stil liggen. Pijnlijk maar op mijn tanden gebeten. Tweede ronde : ik meldde terug dat ik pijn had toen ik verordend werd mijn armen boven het hoofd te leggen en ik dit niet kon. Reactie : leg die arm dan zo hoog mogelijk. Wat ik deed, de pijn was niet te harden zodat ik mijn tranen niet kon tegenhouden, rustig ademhalen, denken op alles behalve die scan, niets lukte. Eventjes dacht ik dat ik ging hyperventileren zo moeilijk had ik het. Met mijn goeie arm (boven mijn hoofd) gezwaaid maar dat was duidelijk een zwaai in het ijle. Toen de scan stilviel heb ik meerdere malen gevraagd of mijn arm nu naar beneden mocht. Geen antwoord. Uiteindelijk kwam de verpleegster toch binnen en zei ze enkel : kom er maar af. Ik kon niet recht door verlamd aanvoelende arm maar moest toch alleen van de tafel klauteren terwijl de tranen stroomden. Me aangekleed. Gevraagd of ik weg mocht. Geen reactie, blik op PC. De andere verpleegster vroeg het dan maar aan de botte Leen (ergens registreerde ik haar naam) Ja. Ik was zo overstuur dat ik wenend in de "stille ruimte" ben gaan zitten en manlief belde. Ben er in geslaagd meer dan een half uur aan een stuk te wenen. Mij nog nooit overkomen. De pijn was vreselijk maar vooral de behandeling deed me de das om. Een vriendelijk woord, een helpende hand, begrip ....niets. Hoe rapper ik buiten was hoe beter. Manlief heeft klacht ingediend. Tegen mijn principe maar dit was voor mij er toch over ! En wat leverde die botscan op : niets. Weer eentje om te schrappen. Nu enkel weken speciale kous en als het dat niet is als laatste : mri-scan van mijn kuit. Ik ben in de war vandaag maar vraag me toch af waarom niemand daar startte....
Op vraag van een paar trouwe fans, die de oorverdovende stilte doorbraken, zet ik mijn blog toch verder. Niet elke dag, misschien wekelijks al naargelang tijd en goesting.
Vandaag een serieuze off-day dus wel tijd maar geen goesting.........
Pijn door de oefeningen, mijn mama die plots heel ziek blijkt te zijn, de botscan van morgen, een weekend waarin we eigenlijk een veluws fietsweekend planden, knopen die moeten doorgehakt worden en ik begrijp opeens wat mama bedoelt als ze zegt dat ze "op een eiland" zit !
Een artikel in Libelle van Anne Davis bevestigt wat in deze brace-periode tot me doordringt.
Net als ik is die redactrice een "gever". Gelooft in het goede, denkt dat wie goed doet goed ontmoet, zit na een mail dagen, weken te wachten op een antwoord. Een antwoord dat er soms niet komt. Zoeken in jezelf naar fouten, denken dat je niet zo een aangenaam gezelschap bent, teveel babbelt, te weinig luistert......
Dingen opzoeken, regelen, maken en dan te horen krijgen : oh sorry 't is al opgelost. Oeps vermelden te melden. Het geeft me een gevoel "staal zonder waarde" te zijn.
Enkelen die beloven zeker binnen te springen en dat ik maar moet roepen als ik hen nodig heb. Die belovers maakten van mij een non-believer. En roepen als je iemand nodig hebt ? Ik ben geen roeper.
Ik schrijf ook duidelijk in een zone waar noch mail, noch telefoon, noch sms noch smartphone bestaat........alleen oorverdovende stilte.
Evenwel mocht ik enkele vrienden ontvangen die echt vrienden bleken te zijn, kreeg ik mail of telefoon uit onverwachte hoek, werd een kennis een vriendin, ontdekte ik een dochter die terug gaf wat ze kreeg, een zoon die "joepie" berichten zond, kleinkindjes die bezorgd waren voor hun moeke, behulpzame mensen op de trein, vriendelijke woorden in het park, Wildvreemden die hun tweeling-arm in de lucht staken en hierdoor een glimlach op mijn gezicht toverden. Ik ontdekte veel verborgen talenten van manlief, neen geen kapperstalent, maar wel een echte chef waarvan de "gerechjes" de mijne evenaren (sorry maar hierin ben ik niet bescheiden : ik kook heel goed) enne hij kan zelfs beter strijken dan ik ! Lieve buurvrouw die ik nu nog liever vind en kiné-meisjes J, G en W die mijn arm tot onverhoopte hoogte zwengelden.
En zoals tijdens mijn ganse bracperiode : ik onthou het positieve en van de rest lig ik niet wakker want dat heeft geen zin volgens mijn wijze zoon !
Na een weer pijnlijke nacht toch een pijnstillers genomen vanmorgen. Tegen mijn principes maar ook tegen de pijn Oefeningen 2 x gedaan vandaag en het ging goed.
Volgens kinémeisje J zal ik nog een hele tijd pijn hebben omdat door de oefeningen de spieren uit slaapmodus gehaald worden. Kan er mee leven als het uiteindelijke resultaat weer volledige beweginsvrijheid inhoudt.
Vanmiddag het duo enkele uurtjes opgevangen. Zalig om hen elke keer lachend op te vangen in mijn gespreide armen (ja ja ook de lamme). W vraagt onmiddellijk of mijn arm nu genezen is ......
Ompa toverde "duikboot" op tafel en de Witte van Rumbeke lustte wel 3 (kleine) portie's. Opeens zag hij rook krinkelen uit warme hap en zijn gezichtje was geld waard : wat is dat nu ? Hoofdje in alle richtingen gedraaid om de rook nader te bekijken ! Voor ons evident maar voor hem blijkbaar een wonder !
Buikje vol, bedje in. Die eerste schooldagen tikken toch wel aan. Grote zus mag samen met mij koffie drinken, lees : koekje eten.
Na dutje hebben ze verder gezet waar ze zaterdag stopten : legobouwen. Ben blij dat ik een woensdagveertiendaagse beurt voor mijn rekening mag nemen. Het Gentse trio zie ik minder en daardoor mis ik ook veel. Maar ben uiteraard dik tevreden dat ik ze af en toe een weekendje onderdak mag geven. En deze keer duurt het weerzien geen twee maanden maar slechts 2 weken. Jaarlijkse Bellewaerde traditie !
Vanmiddag toch eens de tuin ingedoken en stokrozen afgeknipt, ze gingen piepen bij de buren. Niet bij de lieve buren maar bij de minder lieve buren......
Het onkruid ontfermde zich over lavendel en lamsoor maar ik heb hen verzekerd dat het nu welletjes was en dat ik de honneurs terug waarneem. Met bloem en wortel naar groenbak verwezen.
Mijn linkerarm plukverbod opgelegd. En het rare is dat ik geen last had van de arm maar van mijn rug ! 't is zoals met de bibliotheektrappen vrees ik : rust roest.
Vandaag klinkt mijn gejubel iets minder luid. Heel slecht geslapen. Op de schouder liggen kan nog niet, rug ook niet en toch maar draaien en keren. Slapeloze nacht maar die brengt af en toe wel ideeën voort (moet uitnodiging schrijven voor mijn siegenvriendin)
Vanmorgen bij het opstaan pijn in bovenarm. Naar de Franse les gestapt zonder brace. Om te converseren gebruik je je schouder niet........
Tijdens eten vlotjes vork en mes gebruikt, vork tot aan mijn mond, klinkt belachelijk maar ook dat kon even niet.
Kiné ging minder vlot dan anders. Sommige oefeningen waren pijnlijk maar mijn kinémeisje G denkt dat ik gisteren té veel oefeningen deed. Ik oefen thuis 3 keer en kreeg er een hele boel bij in de praktijk van kinémeisje J. Ga vlot vooruit maar blijkbaar werd J meegesleept in mijn enthousiasme en waren de oefeningen een armslag te ver.
Dus ijszakje op de schouder, af en toe brace, nog een ijszakje..........en geen oefeningen meer vandaag.
Zal mijn tijd gebruiken om Frans bij te schaven. Dacht vanmorgen dat ik in de verkeerde klas zat. In plaats van de comfortabele 14 klasgenoten bleken er opeens 30 te zijn. Moeilijk voor een conversatieklas. Denk dat diegene die niet graag babbelen zich perfect zullen kunnen verbergen , al kijkt onze Juf daar heel streng op toe. Splitsen is geen mogelijkheid. Blijkbaar wordt dat beslist aan het eind van het schooljaar uiteraard ligt er dan niemand wakker van inschrijvingen voor Franse les. In september een inschrijvingsrush met zelfs enkelen op de wachtlijst. Afwachten hoe het loopt, ondertussen ploeg ik dapper verder door Franse vocabulaire en vervoegingen.
Bericht van de dag : MOET GEEN BRACE MEER DRAGEN NIET SNACHTS EN NIET OVERDAG !!!!
Er stond nog niet dikwijls een man met zijn mond vol tanden door mij maar mijn specialist wel ............zit ver voor op revalidatie.
Uiteraard moet ik nog verder revalideren want ik kan mijn arm omhoog heffen en nog veel meer maar de zijwaartse en rugwaartse bewegingen zijn zo pijnlijk dat het even nog moeilijk gaat.
Maar ik onthou enkel het goede nieuws !!!!!!!!!!!!!!!!!
Ons frietmobiel transformeerde zich deze morgen tot ontbijtmobiel. 10.000 zoentjes voor tante S. En ik ben gek op die ontbijtkoekjesbrochette !
Onze miss zieke doze (in het normale leven miss zotte doze) is nog altijd dicht bij emmer en wc te vinden. Ze eet meestal al niet veel maar deze keer nog minder dan niet. Sta in twijfel of ik naar arts van dienst moet of niet. Buikpijn blijft. Nog even afwachten want vanmiddag lever ik mijn kostbaar vrachtje terug af bij hun mama en ik wil geen onnodige draaimolen in gang steken. Buikpijn-appendix-spoed-infuus-ganse dag tsjoolen en dan misschien enkel buikgriep en dat alles 100 km van mama en papa verwijderd. Moeilijke beslissing als enkel "moeke" zijnde. Misschien is mama het beste medicijn !
Enthousiaste E wordt afgeleverd in de Scouts, zonder zus. Repetitie voor de scoutsopeningsfeesten waar E de zware taak rust om een salamander uit te beelden!!! Ons ziek scoutje verschalkte zowaar een hoofdrol, buikpijn staat nu echter in dat teken. Voor oudste kleinzoon qualety time met zijn mama nu hij niet moet concurreren met zus E (en kleine zus zich oprolt in de zetel). Gezellig aan het kletsen op de achterbank eergisteren maar evengoed lijkt het bij momenten een clash tussen Trump en Noord-Korea. Gelukkig strijden ze met het woordwapen.....en ik laat in het midden wie wie is.
De jongste kornuitjes verdwenen na het ontbijt van het toneel want hun moeke had nog een gans "vrouwenprogramma" op haar agenda. Zijnde wassen, vooruit koken, huis aan de kant voor de werkweek. Alhoewel.......vrouwenprogramma ? Ik ken er die voor het moment (en ook elke dag) dat programma met glans tot hunne maakten én 't zijn geen vrouwen.
Terug thuis bedden kiemvrij gemaakt en lakens laten wapperen in de wind. En........neerstrijken in de ligzetel (wat nog altijd niet zo goed lukt gezien de brace mij nogal laat uitdijen) mét boek.
Na geruststellend bericht dat zoonlief de bergen achter zich liet en terug thuis is, mijn bed ingedoken.
Nog een keer opgevouwen handdoek proberen ipv brace. Morgen op consultatie bij specialist. Ben benieuwd. Mijn oefeningen lukken meer dan goed en ik mag dan wel voor zijn op het schema, liggen op mijn schouderblad lukt nog altijd niet. Het is bovendien het pijnlijkste onderdeel nà de ingreep.
Ook afspraak maken voor botscan want rust bracht geen oplossing voor heup/been. Wil in januari met zwierende lichaamsdelen zumba kunnen dansen.
Wakker worden met een zieke zevenjarige en de 3 andere rustige slapertjes. Nog wakerder worden bij een ondergespuwd tapijt.......ik heb pijn in mijn buik wordt bij mijn kleinkinderen meestal gevolgd door een fonteintje uit het mondje ipv uit het kontje. Rare start en ompa is direct wakker als hij het tapijt te lijf gaat met minder milieuvriendelijke middelen. Neem daar zijn hoog "sam gooris gehalte" bij (enkel wat omgaan met kwalijke geurtjes betreft).
Tante S naar apotheek om maagje, buikje en koorts te temperen.
De balletjes in tomatensaus die persé door ompa moesten gemaakt worden laat zijn grootste fan aan zich voorbijgaan.
Met 3 Deetjes naar de dansschool waar onze vijfjarige dancingqueen ingeschreven is. Na veel aarzelen en zich afvragen of ze dat allemaal wel zal kunnen onthouden smijt ze zich toch tussen de profi's. Ik ben bevooroordeeld maar zij is de STERRE van de dansvloer ! Broer wil ook meedoen samen met oudste nichtje dat zich gezwind in alle bochten draait en shaket met het poepje (daar zitten haar balletlessen voor iets tussen). Broer doet de zoutpilaarstand en vertrouwt erop dat iedereen rond hem danst. Een ander kleutermeisje is gek op ons zoutpilaartje en vooral zijn haar en hij moet haar letterlijk van zijn kleine lijfje slaan......blijf van mij !!
De rode draad in ons weekend vormen de kleine lego's. Zelf oudste kleinzoon laat even zijn ipod voor wat hij is. Vier Deetjes aan tafel allemaal verdiept (soms letterlijk) in de lego-dozen en -bakken. Ondertussen ligt er een slunsje in de zetel.
De avondklok gaat met tussenpozen in en luidt een beddenwissel in ...dat wordt lakens wassen. Zieke zus bij grote broer waar ze heel dicht tegen kruipt en vraagt wat een appelmoes (lees appendix) in je buik wil zeggen ! Hopelijk komt het niet tot een fruitig buikje maar is het een gewone buikgriep.
En ompa verdient dit weekend zijn "ompa-diploma met grote onderscheiding". Koken, afwassen, drukke kindjes, onsmakelijke dingen op het tapijt......gelukkig is er versterking in de vorm van onze dochter "met diploma met grote onderscheiding". Er werd zowaar een heel stuk onkruid gewied en (vroege) herfstbladeren opgezogen.
Dank je allebei. Nog even en ik doe weer mee ! En nu wachten tot de papa "met bergklimdiploma met grote onderscheiding" zijn kleine meisje kan troosten want ze wil weten wanneer hij weer beneden is !
Mijn jeugd is samen te vatten als ééntje van goud ondanks Bensberg waar mijn verdriet in het niets viel bij mijn terugkeer naar het "moederland". De school was een hel, geen vrienden, het verwijt dat mijn pa een militair was, een westvlaams dat mij niet af ging, mijn g en h waren perfect !!!! Eenzaam en verloren midden in mijn puberteit. Heimatloos van Freddy Quinn komt dicht in de buurt. Ik wens het niemand toe. Dréke, Nelly, Monique, Margreth, Michel, Riet en Herman dit was er eentje voor jullie met heel mijn hart !
En ja ik word op mijn wenken bediend. Wij voor geen meter vooruit, de fietser op het fietspad naast de Ring overwint meters in een mum van tijd. Tegen de tijd dat wij in eerste zitten voor nog enkele meters zit hij waarschijnlijk al thuis aan de koffie !
Oefeningen 2 x gedaan vandaag en het ging goed.
