Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
18-11-2009
Jouw geboorte is door stilte omgeven ... Voorzichtig pak ik je op ... mijn handen beven ... Zoë, Je ontroert me ... Als ik naar je kijk, ben ik verdrietig en trots tegelijk ... Amy, Ik kus je wang en streel je gezicht ... Je mondje blijft stil, je oogjes zijn dicht ... Zoë en Amy, Ik huil zachtjes, want jullie mochten niet leven ... Ik fluister de naam die ik jullie heb gegeven ...
Straks komt het moment dat ik jou af moet staan ... Met pijn in mijn hart moet ik je laten gaan.
Maar ondanks het verdriet en de inmense pijn ben ik zó trots jullie moeder te zijn.
Wat hou ik van jullie, engeltjes van mij, voor altijd en eeuwig en daar nog voorbij ...
Hallo mijn allerliefste kleinste engeltje, het is al weer veel te lang geleden dat ik nog eens kwam schrijven. Ik heb er ook geen excuus voor,want het zou niet mogen zijn,maar ik ben eerlijk. ik denk nochtans heel vaak aan jullie. vorige week donderdag was het 5 jaar geleden dat we jou zagen,je konden vasthouden, je kleine tere lichaampje konden bezichtigen,en daarna moesten afgeven,om je naar een voor jou betere wereld te sturen hierboven. Ondertussen zijn er al vele jaartjes voorbij gegaan,maar telkens we de maand juni zijn, heb ik nog steeds dat raar gevoel,heb ik nog altijd pijn in mijn hartje,en ik zal je altijd blijven missen. Het blijft voor mij nog altijd lastig dat iedereen jou dus echt wel vergeten is,dat niemand nooit nog eens een herinnering van je ophaalt,alsof je nooit hebt bestaan! Maar voor mij blijf je mij kleine meisje,mijn enige echte dochter. amai zeg,je was nu 5 jaar geweest,en ging al met mama kunnen gaan shoppen... of ik ging je haartjes kunnen brushen,en je oogjes maquilleren,zoals die van mama :) maar ook dat was niet voor mij weggelegd...jij mocht er niet zijn:( en ik begrijp het nog steeds niet en ik zal het ook nooit begrijpen. Maar ik ben nu ouder geworden,een beetje wijzer...en ik voel dat ik er nu wel heel wat beter kan mee omgaan. Het is een natuurlijke fout in mama's genen,en waarom de fout er 4 keer was,en daarna niet meer zal ik je nooit kunnen uitleggen,gewoon omdat er geen uitleg kan gegeven worden. En wij vrouwen willen voor alles een goede uitleg,anders kunnen we niks accepteren,maar deze keer heb ik het zonder uitleg moeten aanvaarden,en oké ,ik heb het gedaan! Maar daar blijft het ook bij.ik heb een hele lange weg afgelegd tot hier toe,een weg waarin mijn leven veel ups en downs heeft gekend...maar ik ben er geraakt. en ik ben toch trots dat ik dit heb overleefd. Want ik was niet ziek,ik ging niet dood...maar achter alles was het toch als een klein beetje sterven... het gemis zal mijn ganse leven blijven..een traantje zal ik altijd voor je blijven laten. En s'avonds kijk ik altijd nog eens naar de sterretjes...en dat zal ik mijn leven lang,altijd blijven doen. Jij bent een deeltje van mij,een deeltje Bren...die hierboven verblijft en mij voor altijd verlaten hebt. ik mis je nog steeds... mama loves you! xxx gelukkige 5 de verjaardag kleine meid!
Hallo mijn lieve kindertjes.lezertjes en alle anderen die hier komen piepen, Ik lig even in de zetel Want ik ben thuis omdat ik een plaagje opgevangen heb via onze oudste, En ik dacht bij mezelf,ik zal nu eens de tijd nemen om nog eens op mijn blogje te komen schrijven. ik denk er Wel vaak aan om hier te komen schrijven,maar dan vind ik de tijd niet,of er komt wat tussen en op het einde van de rit,heb ik dan weer niks geschreven. De laatste tijd heb ik het weer wat moeilijk...en ik wil het ook niet altijd meer komen schrijven, want dan zijn er altijd mensen die dit niet kunnen begrijpen of die zeggen,is die Bren daar nu nog altijd mee bezig,Ahja ik vind dat er sowieso voor altijd een deeltje van mijn leven kapot is gegaan door wat er met de meisjes is gebeurd.door wat ik heb moeten doorstaan. en echt waar,dit doet voor de rest van je leven nog pijn hoor! natuurlijk dat ik de draad terug heb opgenomen,maar dat wil niet zeggen dat mijn verdriet daarom ineens weg is. Het is zelfs zo dat ik nog altijd een kropje in mijn keel krijg als ik heel wat over de meisjes vertel. er zijn altijd wel mensen die het te horen krijgen van wat er is gebeurd en dan willen ze mij eens iets vragen,en als ik er dan lang over bezig ben,Dan moet ik toch wel even slikken hoor. iedereen kan nu wel denken en zeggen dat mijn strijd voorbij is sinds ik Manu heb gekregen, en ja enigzins is de strijd wel voorbij,en ik ben er zo dankbaar voor dat hij er is,want het is echt een lieve schat, maar niks of niemand kan die pijn wegnemen. ikzelf kan er alleen maar leren mee leven,en in momenten lukt dat niet zo goed,en veel van die andere momenten.kan ik best wel weer de Bren zijn van voorheen hoor. vaak heb ik ook heel wat moeite met het feit dat de meisjes in een vergeet hoek geraken,en waarom? ook denken veel mensen,en Ik moet er eigenlijk geen doekjes om winden,iedereen denkt er zo over dat ik nu hetgeen heb wat ik wou,en ik dus niet meer moet janken over hen,maar diegene die weten wat het is... die denken er nu eenmaal anders over. het is zo jammer dat een mens uiteindelijk alleen verder moet met zijn pijn en verdriet,het is moeilijk voor ons om alles alleen te blijven dragen hoor,ook al hebben wij weer eens wat zonneschijn in ons leven gekregen,wij blijven ook van die meisjes houden ! IK heb in deze maand,vooral november nog waar ik het over heb.heel wat moeilijke dagen gehad, En het is zo moeilijk om uit te leggen,want ik kan ook niet heel duidelijk zijn over het echte probleem, maar ik had enkele problemen ,en die problemen had ik enkele jaren terug wel kunnen aanpakken of verwerken zonder mij al te veel te moeten pijn doen,maar door eens met enkele mensen te praten die mij zeer zeker willen helpen, heb ik eigenlijk ingezien dat ik alle problemen,of kleine akkefietjes niet meer zo goed kan verwerken door dat ik eventjes de weerbots van toen heb gekregen. ik heb mezelf nooit de kans gegeven echt te rouwen om mijn verlies,ik ben altijd meteen gestart aan een nieuwe zwangerschap, ik heb veel getreurd,veel geweend,maar rouwen heb ik nooit gedaan,en eerlijk gezegd wist ik nooit hoe je dat deed, Ik dacht altijd als de dokter zei dat ik moest rouwen want als er ooit een baby kwam,ik in een zwart gat zou vallen,ik wel gedaan had wat ik moest doen,ik dacht dat rouwen gewoon huilen was,maar neen,rouwen is iets totaal anders.en ik ben er nog altijd niet uit hoor, ik weet alleen dat je het beter wel doet,eerst alle verdriet doorstaan en alles verwerken alvorens een nieuwe zwangerschap aan te gaan,want ik heb het dubbel en dik terug gekregen hoor,geloof me maar!ik loop er natuurlijk niet mee te koop,maar het is er wel nog hoor. ik heb de laatste maanden al heel wat moeilijkheden gehad,en het moederschap viel mij heel zwaar ook. ik voelde mij echt helemaal niet goed sinds de bevalling,ik had dan ook nog eens geen slaap meer,want Manu zijn eerste maanden waren echt lastig,krampen en huilen,en huilen,en huilen,,Ah je kent dat hè,ik moest dan ook nog een beseffen wat er gebeurde,dan ineens die schuldgevoelens naar de meisjes toe.dat zijn zo al van die dingen waar je mee verder moet,maar sinds enkele weken,of beter de laatste week of twee weken gaat het ineens wel weer wat beter,ik krijg ook de laatste 2 weken mijn nachtrust terug,en dat scheelt dan ook wel weer. dus tegen volgend jaar,zal alles wel super gaan met mij zeker,heh het kan niet allemaal slecht zijn in mijn,leven hè,ik heb een prachtige zoon,een echt specialeke ook, en ik ben er trots op,niettemin wou ik hier ook even neerschrijven wat ik soms ook echt denk en ondervind, zo,ik ben ermee weg nu,,tot gauw en dikke kus, Luv you
