De verhalenverteller kijkt me aan. Hij heet Francesco en praat met een grappig Italiaans accent. Het is muisstil in het lokaal, even ril ik, wat is het koud! We leven in mei 2013, het koudste voorjaar ooit gemeten in Nederland....
'Ik heb je blog (http://www.bloggen.be/luckyjim/) gelezen met verhalen uit 1993. Je wilde weer terug naar Zimbabwe, om je kinderen te laten zien waar ze geboren zijn. Is het er al van gekomen? En zitten er nog meer verhalen in je hoofd?'
Als ik blijf zwijgen, buigt hij zich voorover, pakt mijn hand en begint mijn levenslijn te lezen.
'Ik zie dat je binnenkort op reis gaat. Er komt een brief, een brief met een dringende oproep, er is iemand in nood! Misschien wel uit ...Zimbabwe! Misschien wel van Manford Khanye, jullie tuinman daar, waar ik zoveel over heb gelezen. Zimbabwe, wat heeft het niet? Goud, zilver, koper, diamand, vruchtbare grond, voldoende regen, koffie- en theeplantages, uitstekende wegen.... Wat is er misgegaan, het had zo rijk kunnen zijn? De realiteit is anders, helaas. Arme Zimbabwianen, het zijn bedelaars op een bank van goud..'
Dan verbreek ik het zwijgen. ' We hebben inderdaad een brief gehad van Manford Khanye. Hij heeft ons dringend nodig en vraagt ons te komen, ondanks alle toestanden: aankomende verkiezingen met al zijn problemen, corruptie, armoede, geweld, toeristen die weg blijven. We moeten er heen!'
'Mamma mia, hoe ga je dat doen? Hoe komen jullie het land binnen? Hoe ga je het aanpakken? Wat is je plan?"
'Mijn plan is om via een omweg te gaan, het klinkt raar, maar ik wil het net zo aanpakken als ooit ...Willem Barents, de grote ontdekkingsreiziger, die een nieuwe weg naar Indie zocht. We gaan terug naar Zimbabwe, niet rechtstreeks naar het zuiden, maar via het noorden!!
Weer grijpt Francesco mijn hand. 'je levenslijn is springerig, nooit loop je in een rechte lijn..maar... het is wel een doorgetrokken lijn, zonder onderbrekingen, en dat betekent: het gaat jullie lukken!! Al begrijp ik er niets van,. niente, nada, maar je hebt een mooi plan, bella bella!!"
"Ok, ga maar. Ciao, signore, a riverderci, goede reis naar .....Zimbabwe. Ik wacht op tweeds en lees je blog. Leest U mee??"
Langzaam verdwijnt de haven van IJmuiden uit het zicht. De kade is leeg, er zijn geen uitzwaaiers. Nederland slaapt nog, gisteren hebben we onze nieuwe koning en koningin verwelkomd: koning Willem Alexander en koningin Maxima. Ze straalden!! Dertig april 2013, een dag om nooit te vergeten...Alle belangrijke mensen uit de hele wereld waren erbij, maar waar was Robert Mugabe, de man die zich meestal zelf uitnodigt, de.... ongekroonde koning van Zimbabwe??
Ik had hem graag willen spreken. Over koningen en stadhouders, over de VOC en over zijn volk, de Shona. En over de komst van missionarissen naar Afrika, over ontwikkelingssamenwerking, over Zimbabwe...wat is er toch misgegaan in dat ooit zo rijke land in zuidelijk Afrika?
Ooit vocht Willem van Oranje samen met zijn Watergeuzen voor een vrij Nederland. Eeuwen later deed Robert Mugabe dat voor de bevrijding van zijn eigen volk. Er zijn genoeg overeenkomsten, maar ook verschillen, genoeg om eens een stevige boom op te zetten. Maar helaas, hij was er niet, en daarom gaan hem zelf maar opzoeken in ....Zimbabwe!
Het is een mooie dag, de zeilen staan strak, er waait een stevige noordoostelijke bries, kracht 5. Het voelt koud aan, maar Roel heeft er geen last van. Hij staat aan het roer, in zijn T-shirt, met een mooie grijns op zijn gezicht. Mijn zoon, geboren in Zimbabwe, maar met het bloed van een eskimo. 'Weet je zeker dat we naar het noorden willen?' Dat weet ik zeker, dat leg ik je nog wel uit..
Zijn zus Romy- ook een Zimbabwiaantje- pakt de tassen uit. Gisteren op de rommelmarkt was de kleding weer zo goed als gratis. Zij zal de spullen eens goed opbergen, want als ze dat aan haar ouders moet overlaten..
En onze hond Kees verkent het schip, hij houdt van avontuur. Een hond met zeebenen!
Veronica is aan het bellen. Altijd druk, altijd aan het handelen, liefst voor een goed doel. Ooit heb ik haar ontmoet op een zeilkamp in Hemelum, Friesland. Als Veluws meisje heeft ze meer met bos, als ze zich maar niet gaat vervelen op deze boot..
Mijn naam is Jim, bijgenaamd Lucky Jim. Ik probeer een oude zeekaart te bestuderen, maar dat valt niet mee: de boot stampt nogal. Het kroningslied zit nog in mijn hoofd: 'de W. van Willem, de W. van stamppot (!), 3 vingers in de lucht...'.
Maar ook de W. van Willem Barents, ooit zocht hij een doorgang naar Indie via het Noorden.., en...dat liep niet goed af! Ook wij gaan op zoek naar een noordelijke route, naar Zimbabwe. Mijn gezin snapt er niets van, maar ik...ik heb een plan!
Een laatste glaasje oranjebitter, de kust is nu totaal verdwenen. Alleen maar zee, waar je ook kijkt. Een grote grauwe zeemeeuw vliegt een eindje met ons mee. U ook??
"De dominee helpt de koopman." Mijn naam is Roel, ik lees de Volkskrant op mijn tablet. Het gaat over de toekomst van de ontwikkelingshulp, volgens de schrijver van het artikel gaan handel en ontwikkelingswerk steeds beter samen. Interessant, ik zou misschien ook wel graag iets doen in de richting.. in mijn geboorteland Zimbabwe bijvoorbeeld!! Intussen vaart de boot op de automatische piloot. Er waait een zachte bries uit het zuidwesten, een waterig zonnetje laat zich zien, het belooft een mooie dag te worden. Zouden we vandaag bruinvissen zien?
Romy heeft zich teruggetrokken in het vooronder en is hard aan het studeren voor haar VWO-examen. Over uiterlijk 14 dagen moeten we terug zijn, en geen dag later. Anders zwaait er wat, ik ken mijn zusje..
Mijn moeder is in Tynemouth van boord gegaan, ze wil in Newcastle nog een aantal winkels bezoeken. Altijd druk met eerlijke handel. Als er iemand is die zowel een dominee als een koopman in zich verenigt is zij het wel! En dat zitten op die boot duurt haar toch te lang, we pikken haar wel weer op in Schotland.
En mijn vader? Ach, die leeft nog een beetje in de 19e eeuw.. Hij mist zijn papieren krant, al probeert hij aan de tablet te wennen. En de automatische stuurinrichting van de boot vertrouwt hij niet, steeds zie ik hem de koers controleren met een kompas.. Nu staat hij onder de douche, ik hoor hem zingen. Er komt alleen onzin uit, een liedje over het monster van Loch Ness of zo. En dat hele gedoe over Zimbabwe, ik laat hem maar in de waan, hij droomt zo graag... Ik vind het prima dat we naar Schotland varen, daar heb ik altijd heen gewild. En dat meer van Loch Ness, ik zou er graag een duik in willen nemen!!
Luister maar even mee naar de geluiden uit de douche-cabine:
Op een eiland, heel ver weg, in de Schotse Hebriden wonen elfen en feeën, en ook Kleine Lieden. Je kunt er verdwalen, je kunt er verdwijnen, om jaren daarna zo weer plots te verschijnen.
En de mensen die grijpen heel graag naar de fles, en dan denken ze weer aan het meer van Loch Ness, want het spookt op het eiland, en het spookt in hun hoofd, maar niemand die echt in een monster gelooft, want zij die verdwijnen keren altijd weer terug, soms pas na jaren, soms ook heel vlug. En dan blijken ze heel veel te dromen, en steeds naar het eiland te komen...
Zimbabwe zindert !
