De mens in de kosmosxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

De mens, een nietig ietsje levende materie in de eindeloze ruimte.. Die mens kent iets en kan iets… wat niet van alles wat “geschapen” is kan gezegd worden. Die mens heeft een portie verstand gekregen; daarmee kan hij bijvoorbeeld haiku’s opstellen. Anderen hebben er dan werk mee om ze te lezen en te trachten ze te begrijpen.

Als opwarmer mag je alvast een paar speciale haiku’s lezen.

        Adam en Eva,                                  

        waar komen jullie vandaan ?      

        Waar gaan wij naartoe ?              

        In den beginne

       was er niets… of was er iets?

       Was er een begin?

In mijn bijdrage ”De Drievuldigheid” had ik het over de materie als een van de drie “bestanden” in het heelal.  Zoals gezegd in de inleiding, maakt de mens er een (piepklein) deeltje van uit.

Ieder individu met gezond verstand zal wel zelf uitgemaakt hebben dat het niet mogelijk is dat de de mens zomaar op aarde “gezet werd”, of uit het niets “geschapen” werd.  Het verhaaltje uit de  bijbel “toen schiep God de mens …” is iets voor kleine kinderen. 

 Uit de vele vondsten op aarde weten we dat de mens er niet altijd zo voorkwam zoals nu. Darwin deed daar veel onderzoek over ; dat leverde ons de “evolutietheorie” op. Uiteraard kunnen we maar een zeer beperkte periode      “ terugkijken” . Wat we wel kunnen is “terugdenken” of beter gezegd “achteruitdenken”, dat wil zeggen de evolutie in omgekeerde zin volgen. Daarbij vallen we dan terug op steeds primitievere levensvormen en levensomstandigheden.

De mens verwerft een steeds dieper inzicht in de bouw van de  materie. We weten nog niet “alles”. Wat we wel weten is dat de materie “leeft”; ze zit vol beweging, vol energie (Einstein e.a.)

De eerste levensvorm op aarde of  (en ?) op een ander stelsel, kan alleen maar tot stand gekomen zijn door de uitwerking van uitwendige energie op een gunstig samengaan van elementen of bouwstenen van de materie. Met uitwendige energie bedoel ik straling, warmte, druk,  afkomstig van buiten de planeet of van de planeet zelf.

Het is aanneembaar dat die primitieve levensvorm gedurende vele miljoenen jaren verder evolueerde. Bij deze is het ook denkbaar dat een primitieve levensvorm van een ander stelsel op aarde terechtkwam via ruimtestof of door meteorieten. We weten ook dat de aarde zelf evolueerde. Feit is dat de aarde wel de gunstige omstandigheden bood om leven uit de “oersoep” te laten ontstaan; de nodige chemische bouwstenen waren voorhanden.                         

Ik vind het passend hier te kunnen verwijzen naar het zeer mooie boek van dokter Kris Vansteenbrugge: “Uit het schuim van de zee”. Een reeks verhalen uit de Griekse mythologie. Welke god was het ook alweer die uit dat schuim van de zee geboren werd ? De oude Grieken waren er toen ook niet ver naast want het is ook denkbaar dat het allereerste leven in het water ontstond.                                   

We weten ook dat de aarde zelf evolueerde. Maakte ze altijd deel uit van ons zonnestelsel ? Was er ooit een “big bang” ?

Een theorie (hypothese) stelt dat de mens afstamt (evolueerde) van een mensaap. Die mensaap was er echter ook niet van “den beginne”. Die moet dus ook een verdere evolutie zijn van (steeds) primitievere levensvormen.    

De primitefste of eenvoudigste levensvorm is eencellig. Tot deze groep behoren de bacteriën en de schimmels.                                                               Eencellig leven leidt uiteraard  tot  meercellig leven. Meercellige organismen ontwikkelden zich  steeds verder.  In deze groep komen we achtereenvolgens tot algen,  mossen, planten, struiken, bomen… Deze groep leeft “onbewust”.

Andere eencelligen lagen aan de basis van meercellige, bewust levende organismen. Hierbij behoren achtereenvolgens visachtigen, amfibieën, reptielen, vogels, zoogdieren. Ook de mens is een “zoogdier”.

Een andere , grote stap voorwaarts in de evolutie, is die van het ontstaan van “bewust” en “intelligent” leven. Die overgang kon alleen maar tot stand komen onder invloed van externe factoren.

We nemen aan dat planten onbewust leven; ze hebben dus geen ”verstand”. Het feit dat sommige personen met hun planten of bomen praten, nemen we erbij. Voor die  mensen is dat een leuke bezigheid…       

Dat dieren wel “bewust” leven, weten we allemaal. Dieren praten niet met mensen, maar onder elkaar is er wel verbale communicatie.  Mensen praten heel vaak met dieren, en ze “begrijpen” ons, ze zijn dus “intelligent”. Niet iedereen is het met die opvatting eens. Maar toch vind ik het interessant het verhaal te vertellen van Tom.

 Jaren geleden was kater Tom onze huiskat.  Elke namiddag hielden wij een koffiebabbel. Toen de voorbereiding van die “ceremonie” begon, nam Tom plaats op de hoek van de salontafel. Tommeke bleef rustig wachten tot de fles met melk op tafel kwam. Er was altijd een tas voor hem klaar. Toen werd tegen Tom gezegd  “Tommeke, als ge melk wilt hebben moet ge ’t vragen”. Reactie van Tom : hij tikte een drietal maal met zijn pootje op de fles met melk…          Er bestaan uiteraard nog veel andere verhaaltjes over dergelijk onderwerp. Het is ook bekend dat dieren soms beroep doen op de technologie of gebruik maken van werktuigen. Eksters plukken okkernoten, laten ze op de openbare weg vallen, het verkeer rijdt ze stuk, en de beestjes kunnen beginnen peuzelen.  We hebben het ook allemaal op film gezien : apen die  met de tractor rijden.      

            Planten liegen niet  

            en dieren bedriegen niet.

            Dat doet de mens wel.

Dieren zijn echter nog niet in staat zelf iets uit te vinden.  Doen ze in de toekomst die stap (nadat de overheersing van de mens is weggevallen) ? 

Evolueert de mens nog verder ? Kan dat wel ? Wordt hij nog intelligenter ? Verandert er nog iets aan de lichaamsbouw ? Dit zijn vragen die we ons (kunnen) stellen als we “vooruitdenken”. Antwoord : wellicht wel.                 

 Een ander mogelijk scenario is dat we afstevenen op een of meerdere natuurrampen.  We weten ook dat er in de loop der tijden rampen plaatsvonden, waarbij zelfs bepaalde levensvormen uitstierven. We denken hierbij aan de dinosauriërs die lange tijd de aarde overheersten. Het is uitgemaakt dat pas daarna de mens op de proppen kwam.         

De mens is tot veel in staat, zelfs tot het maken van kernbommen.  Een massaal gebruik van dergelijke wapens kan leiden tot “een nucleaire winter”. Bij nucleaire grondontploffingen wordt er enorm veel radioactief stof in de atmosfeer geslingerd.  Het wordt duister, want het zonlicht kan niet meer tot de aarde doordringen. Die duisternis blijft lang aanhouden, met als gevolg dat veel leven op aarde uitsterft. Al het radioactief stof valt langzaam op aarde terug en besmet zo het aardoppervlak en de wateren. De gevolgen hiervan zijn gekend…  Op de (zeer) lange duur zal de aarde de aangerichte schade toch overwinnen; de natuur herstelt zich altijd.  

In een recent verleden hadden we te maken met een tsunami. We kennen allemaal de gevolgen.

Volgende haiku is hier wellicht op zijn plaats.

              Een tsunami komt

              en herstelt het evenwicht

              door de mens verstoord.

Laat ons hopen dat de bezitters van kernbommen toch hun handen zullen thuishouden. Dat er echter nog natuurrampen op ons zullen afkomen, kunnen we met grote zekerheid stellen.

De wereldbevolking stijgt snel, veel te snel. Er wordt al luidop gedacht.  “We zijn met te veel, de natuur zal daar wel iets aan doen …”

Om te eindigen :      Adam en Eva

                                     surfen op het internet

                                     in ‘t aards paradijs.

--------                                                                                                                         --------

--------  Gilbert Terras, opa van Jeroen en Bram en van Loopclub Grijsloke  --------