Slechte dag vandaag, slecht geslapen en een mooi maar vermoeiend weekend achter de rug dat
me nog steeds parten speelt.
Al heb ik dit weekend wel een erg mooie verrassing te horen gekregen, de tweede al op korte tijd.
Toch bekruipt me het gevoel van verlies weer en dat heeft zeker met deze verrassing te maken.
Het geeft mij een trippel gevoel van blijdschap,jaloezie en angst. Angst om weer te verliezen wat mij dierbaar geworden is al gun ik deze twee schatten van mensen hun geluk
en hoop ik dat het hen goed zal gaan in hun relatie en verdere leven.
Jaloezie om het waarom zij wel en ik niet al weet ik donders goed dat "ik" diegene ben die geen nieuw geluk in mijn leven toelaat maar op die momenten doet deze beslissing wel pijn.
En geluk dat moet ik niemand vertellen waarom, dat snappen we allemaal.
Voor de rest , buiten dit schrijven in het blog, zal er vandaag weer niet veel gebeuren hier.
Het kopke zit weer vol, vol gedachten die ik niet echt kan plaatsen en waar ik geen antwoord op weet,
vragen die ik alleen kan beantwoorden met vragen en rare hersenkronkels die totaal geen steek houden
Een tekst die ik vond en waar ik me o zo goed in kan vinden, alleen frustreerd het "mij" dat niemand dit echt begrijpt.
Ik zou willen dat men begreep dat verdriet mensen verandert. Ik ben niet meer dezelfde persoon die ik was voor dat mijn partner overleed en ik zal die persoon ook nooit meer worden. Als je blijft wachten totdat ik 'mijn oude zelf weer ben', zal je gefrustreerd blijven wachten. Ik ben een nieuw schepsel met nieuwe gedachten, dromen, aspiraties, waarden en overtuigingen.
Probeer a.u.b die nieuwe mij te respecteren, en misschien vind je me toch nog aardig.
Ieder heeft zijn werk, zijn eigen gezinnetje of in ieder geval toch iets om handen om de dag door te komen. Hier mis ik dus een stuk, dat iets om handen om de dag door te komen.
Kom net van bij mijn shrink (psychiater) heb wel een goede babbel gehad maar toch??
Wat met de rest van de dag??
Ik voel me alleen, neerslachtig en de problemen stapelen zich op, er moet een einde aan komen anders hoeft het voor mij niet meer.
Ik wou dat de spreekwoordelijke druppel die de emmer doet overlopen er was, dat zou misschien de oplossing brengen, maar . misschien ook weer niet.
Ik de stoere boy, weet hoe het moet bij andere mensen, maar mezelf kan ik niet helpen althans ik weet wel hoe, maar kan het niet (zwakkeling)
Gesprekken met mijn psych, de huisdokter, een psychologe leveren genoeg op om het punt te zetten, alleen dat punt daadwerkelijk plaatsen . Dat is zo moeilijk.
Ik bewonder mensen die in alle sereniteit een einde kunnen maken aan iets in hun leven wat toch op termijn een stille dood zal sterven, ik wou dat ik dat ook kon.
In ieder geval heeft dit neerzetten van mijn frustraties hier weer even de druk van de ketel gelaten en ga ik maar weer proberen de dag verder zo goed mogelijk door te komen.
Ik heb een beslissing te nemen die me heel moeilijk valt. Een beslissing die de inhoud van mijn verdere leven zal bepalen. Een beslissing waar ik mensen ga mee pijndoen.
Ik wil geen mensen pijn doen!
Een beslissing die me erg zwaar valt. Een beslissing die me al weken uit men slaap houd. Een beslissing waar niemand mij bij kan helpen, waarvoor ik nergens om raad kan vragen. Ik wil dit niet, maar ik "moet". Ik weet niet hoe, maar ik moet de knoop doorhakken. Wat is het leven rot op dit moment, en het verdwijnen , voor goed, o zo aantrekkelijk. Zijn er dan geen simpele oplossingen in dit leven? Moet alles altijd moeilijk en pijnlijk zijn? Ik moet beslissen maar ik kan het niet. Hoe maak je van je hart een steen? Heb ik dan geen recht op wat geluk? Hoe kom ik hier doorheen? Gedachtespinsels, ze doen zo pijn, en ze zijn o zo vreselijk echt. Gedachtespinsels, de ganse nacht.
Waar kan ik heen, wie moet ik geloven?
Ik wil raad, advies, maar wie kan mij helpen?
Weer sta ik met mijn problemen alleen.
Wie neem ik in vertrouwen, aan wie vertel ik mijn probleem.
Waarom ben ik nu zo zwak?
Vertel ik een leugen om de waarheid te verdoezelen?
Dat verzacht misschien de pijn? Waarom was ik zo blind
Ik voel me een zwakkeling
Bang voor wat moet komen.
Dit is een kreet om hulp, maar niemand kan mij helpen.
Turend, naar de lucht Speurend, zoekend Naar een wolkje, dat op jou lijkt Maar, het is er niet Enkel donderwolken, groot en grijs net als in mijn hoofd Het gemis om jou, wordt steeds maar groter Het verlangen om ook De pijn, gaat maar heel langzaam weg Want ik, ga maar heel langzaam dood
Het weten dat Karin een persoonlijkheidsstoornis ( borderline) had, heeft voor mij het aanvaarden van wat er in de laatste paar jaren van haar leven (ons leven) is gebeurd aanvaardbaarder gemaakt maar heeft er wel voor gezorgd dat ik, na het intensief lezen over deze ziek en het mogelijke ontstaan van de stoornis, een intens haatgevoel heb gekregen ten opzichte van haar moeder,broers en zusters.
De beschrijvingen in het medische dossier over haar jeugd, de verhouding tussen de kinderen van het gezin onderling en de verhouding met de ouders is voor iemand als ik die een vrij onbezorgde jeugd gehad heeft niet te begrijpen laat staan aanvaarden.
Ik kan mij niet van de gedachte ontdoen dat zij de hoofdschuldige zijn aan de stoornis en de daarop volgende zelfmoord van Karin.
Ik ben niet echt een agressief of moeilijk persoon maar ik denk dat het voor mijn en hun gezondheid beter is dat ik eerst komende tijd deze personen wat uit de weg blijf want wat er zou gebeuren als een van hen mij zou aanspreken is niet te voorspellen.
Mijn gevoel zegt me dat ik het onrecht dat ze Karin hebben aangedaan moet varken en hun moet confronteren met hun daden en de gevolgen daarvan terwijl mijn verstand me zegt dat ik de zaak beter laat rusten en gewoon verder moet gaan met mijn leven maat een ding staat bij mij vast, vroeg of laat komt de confrontatie en die zal hard zijn.
En een ding heb ik ondertussen ook al ondervonden, bij het zoeken naar antwoorden op vragen komen er telkens weer meer vragen boven dan dat er antwoorden zijn en zo gaat de zoektocht verder en verder en verder.
Ik weet ni of hier nog wel iemand komt de laatste tijd, bij mij is het in ieder geval lang geleden, maar dat heeft wel zijn redenen.
Ik heb het de laatste maand vrij moeilijk gehad en nu trouwens nog . Er gebeuren dingen in mijn naaste omgeving waar ik eigenlijk niet tegenop kan, die ik psychisch niet meer aankan maar om redenen niet kan laten merken aan de personen om wie het gaat.
Ik weet niet waar ik er mee terecht kan en waarschijnlijk ga ik het weer opkroppen tot het zover komt dat het barst en ik weer, moet ik nog meer zeggen.
Ik kijk al weer uit naar het volgende praatcafé misschien kan ik daar weer wat moed opdoen om verder te gaan maar op dit moment hoeft het voor mij eigenlijk allemaal niet meer
Hoi vrienden, Hier ben ik nog is een keertje. 't Is lang geleden, maar laat ons zeggen dat geen nieuws, goed nieuws is. Allé, wat het rouwproces betreft dan toch. Dat begint zo precies stilletjes aan in zijn plooien te vallen. Bij iedereen komt dit wel op een bepaald moment. Het alleen zijn is erg maar dan ook erg zwaar. Alleen zijn ben ik kotsbeu en doe er maar is wat aan, niet makkelijk hoor. Misschien kunnen we onze batterijtjes wat opladen tussen de varkentjes van Paul. Laat ons hopen. Groetjes en tot vrijdag allemaal !!
Hier zijn we weer, na een vrij lange tijd van stilte rond mijn persoon op onze blog
heb ik eindelijk terug de tijd om alles weer wat up to date te brengen.
Niet dat ik de ganse tijd stil heb gezeten, zeer zeker niet.
Traditie getrouw start het motorseizoen met de toerrit van ferreyn en ik heb de laatste maanden meer in mijn garage doorgebracht dan elders om toch maar deze start niet te moeten missen . Maar wat vreugdevol begon, eindigde in mineur.
Dit jaar begon het seizoen de dag vóór de 4é verjaardag van het overlijden van Karin, op 5 juni dus en ik had me voorgenomen om er samen met nog een paar motorvrienden een aangename dag van te maken omdat ik uit ervaring weet dat 5 juni voor mij een moeilijke dag is.
De dag was gewoon perfect, mooi weer, een aangename sfeer en op stap met kameraden wat wil je nog meer, maar 6 juni en het rouwen om het verlies zou vroeger van start gaan dan ik heb gedacht.
Sinds het overlijden van karin droeg ik haar armband, het was zo wat het enigste dat ik nog aan tastbaars had van haar wat ik altijd bij me kon hebben maar ook dat ben ik nu kwijt.
Weer een stukje van mijn vrouw, dat voor altijd weg is, weer de rouw om een verlies.
Toen ik savonds thuis kwam er besefte wat ik miste barste ik in tranen uit, ik heb zeker 15 minuten in de garage zitten wenen, de gedachte dat iemand die armband zal vinden en hem dragen is voor mij op dit ogenblik ondraaglijk. Het zal wel weer slijten maar het is maar weer eens een verlies van iets dat voor mij een zeer bijzondere waarde had.
Ik stel me even de vraag hoe het ondertussen met jullie gaat ? Hopelijk gaat het goed en zijn de meeste diepe dalen bij iedereen wat minder diep geworden. Het gemis blijft en de toekomst wordt stilletjes stilletjes lichter, maar het vraagt tijd, heel veel tijd. Gisteren zat ik weer in een diep dal, de winter was zwaar maar de zomer zal ook wel doorwegen op ons vermoed ik. Maar net zoals de mensen zeggen "het leven gaat verder", weten wij maar al te goed dat zij het niet slecht bedoelen en weten wij dat het effectief zo is. Heb weeral een pilletje meer gekregen, dus hoop dat het toch wat beter gaat. Het was vooral de vermoeidheid en de interesse in niets, dat me zwaar parten heeft gespeeld de laatste dagen, en de talrijke zomerse confrontatie natuurlijk ook.
En hebben jullie al een keuze kunnen maken uit het menu ? Mathy heeft het restaurant van de eerste keer goed geraden, maar heb haar gevraagd niets te verklappen. Hopelijk zal het een toffe avond worden.
Groetjes en tot volgende week vrijdag in het praatcafé !!!
