De dag van hun geboorte werden er nog net geen suikerbonen rondgedeeld. Familie, vrienden, kennissen... allemaal leunden ze boven de bevallingsbak die eerste levensweken. Met uitgestoken voorzichtige vingers, erop lettend dat hun strelende toppen geen verstoring brachten in de mand.
Vertedering in de hoogste graad. Vertedering die "aaaahs en ooooohs" deed weerklinken en somtijds zelfs een belofte dat we er eentje mochten reserveren om in hun gezin opgenomen te worden.
De bewondering voor het prille leven bleef, maar de ratio van de toekomstige kittenovernemers speelde op naarmate de wildebrassen zich een spoor van vernieling baanden op de zijkant van ons bankstel, de plantenbakken, de trots van onze living : een metershoge kamerlinde. Eerdere toezeggingen werden, verpakt in een kleurig lint van smoezen, weer ingetrokken. Wie kon het hen kwalijk nemen? Ikke! Want hoe schattig ook, die minitijgers, onze woonkamer moet nog langer dan een kattenleven mee.
Feestjes, blog, toevallige ontmoetingen, geplande samenkomsten, geen gelegenheid liet ik onbenut om de vreugdes van het juist begonnen poezenbestaan te promoten. Een procedure die vruchten afwierp. Op een halve week tijd hadden zowel Acey als Deacy een bestemmeling in het verschiet. Het enige ambetante aan de begunstigden was dat ze allebei een augustus ver van huis hadden voorzien zodat het samenzijn met hun nieuwe huisdieren nog wat uitstel vroeg.
Een verlenging van verblijf die hier in huize zapmoose voor bijkomende grijze haren zorgde. Onze rosse reus wierp zich meer dan eens als een allesverslindende lawine op de ukkies, waarop wij ons dan weer verplicht voelden om reddend tussen te komen. De ladder werd er menigmaal bijgehaald om de sloomste van de twee terug uit een boom te plukken, nadat hij klagend piepend liet weten dat hij het panorama beugekeken was. Van de kamerlinde en zijn kluit blijft niet veel meer over. Half opgevreten muizenlijkjes daarentegen, die vonden we overal.
Uiteindelijk is het zover. Poessie één is reeds vertrokken naar zijn nieuwe thuis en voelt zich daar kiplekker volgens zijn nieuwe bewaarders. De andere mag zich vanaf vandaag op het platteland rond Tongeren tegoed doen aan alle muizen die in haar blikveld verschijnen.
En moeder Streep? Daarmee liepen we een maand geleden langs de dierenarts.
Haar moederinstincten lijken mee doorgeknipt, want zij gedroeg zich alsof het de kittens van de melkboer betrof, toen de gevulde poezenbak werd weggevoerd.
De kinderen huilden in haar plaats. Efkes.  |
