De helft van de tijd, beste lezer, is uw zapnimf wat men noemt een deftige deerne. Een voorbeeldpareltje voor de meer beschaafde medemens, zeg maar.

 

Gevoelige lezers mogen nu afhaken.

Mensen die mij irl kennen als geciviliseerd gezelschap ook.

Want twee vrijdagen geleden is de andere tijdshelft losgebroken : de overheersing van niet te negeren scatologische eruptieve knallers in al zijn facetten.

 

Enkele seconden was ik de wekkerradio voor.

"Vrauwwwm!"

"Oeps, er zit een 'boem' in mijn gat." expliceerde ik overbodig en giechelde wat ochtendlijk kostschoolmeisjesachtig ter vergoelijking.

Het startsein voor onze congé was gegeven. Er zouden nog vele seinen in die trant volgen.

 

Wie mee is, weet dat het komende stukje zal gaan over de moeilijkste momenten tijdens de vakantie in den vreemde. Dat deel waar je nooit één letter in een reisverslag over leest : de getroubleerde omgang met je darmstelsel eenmaal je van huis verwijderd bent. Het feit dat ik hierboven nog veilig in mijn eigen nest lag, maakt het onderwerp des te onrustwekkender.

 

Precies zevenhonderd kilometer bedroeg onze reisweg. Daarna zouden we ergens aan een oever van La Rance ons nestje voor de volgende zes dagen installeren. Waar een gemiddelde Hollander met caravan een uur of acht over doet, daar hadden wij - zonder noemenswaardige bagage - enkele uren langer voor nodig. Op minstens een derde van de airs hebben wij onze voetstappen achtergelaten. En etensresten. In al dan niet verteerde vorm.

 

Het sanitair in de chambre d' hôte liet niks te wensen over. Een geinig elektrisch dingetje waar je telkens weer van opkeek dat je hoop(je) in een piepklein gaatje achterin werd gezogen. Helaas verbleven wij daar slechts de nachten, terwijl mijn bioritme zich niet liet commanderen door de aanwezigheid van rust en accomodatie. Het wachtte liever tot het kon tegenwringen tussen de woeste rotsen van Cap zus of zo. Of tijdens wandelingen op stukjes van de GR du Littoral. Of bij de verkenning van ongerepte partjes strand. Nou, leuk is anders. Zonsondergangen zien er altijd beter uit als je niet met krampen kampt, dat kan ik u alvast verzekeren. Meermaals bezondigden moose (hij ook, hij ook) en ik ons aan het wildkakken/plassen, maar een restje gêne liet ons toch eerst nog enkele kilometers afleggen met de bilnaden tegen mekaar geklemd en een smoel waaraan iedereen kon zien dat je worstelde met je kringspier, je wist maar nooit of een bijdehante architect een toilet in de kliffen uitgehouwen had. En hoezee, een enkele keer komen wensen uit. Bijna dan toch, want het systeem van de Franse wc zonder je sandalen te bevuilen is me tot nog toe niet helemaal duidelijk.

 

Het beetje Bretagne dat wij aflegden was magnifiek, pittoresk, impressionant, maar dagdagelijks overschaduwd door de angst overvallen te worden door mijn eigen endeldarm. Die prikte en kietelde, friemelde en wiebelde. Vijf dagen verder leek hij in flarden uit te monden en kreeg ik psychische bijverschijnselen bij de gedachte alleen al aan een bolus.

 

Tussentijds gierde de wind door mijn visceraal innerlijk. Ik voelde me verwant met alle grote petomanen. Het volkslied achterwaarts blazen lukte nog net niet, maar de toon werd alleszins gezet. En dit alles geheel buiten mijn eigen wil om. Tussen de muren van middeleeuwse stadjes leek het alsof kanonnen opnieuw tot leven kwamen. Terwijl ik heel nauwgezet een meeuw ofzo bestudeerde, dat leek me gepaster dan schuldig te kijken. Hill leerde op die week een heel nieuwe zapnimf kennen. En schetenhumor ; goedkoop en je kan ermee blijven lachen. 

 

Ach ach, die vent blijft me graag zien. Hoe ik dat zo zeker weet? 

"Zap schat", zei hij na een borrelende opstoot of drie, "je bent zo'n bruisende, zo'n sprankelende..."

"...ingewand."