Na al de ophef van de dag voordien, besloten we het huis en zijn regelmatige inbreuken te ontlopen. Frankrijk zou het worden. Hill had ooit zichzelf de belofte gemaakt dat als hij een lief had, hij ze mee zou slepen naar Cap Blanc-Nez om ziltigheden op te snuiven in een romantisch kader. Had hij weer even chance dat dat lief een auto heeft om hem ernaar toe te voeren.

 

Een file aan de Kennedytunnel niet meegerekend, rolden we soepel tot Veurne. Eenmaal over de Franse grens kreeg ik het benauwd. Dat kwam omdat ik mij ineens herinnerde dat mijn eigenhandig rijbereik eerder nooit verder bedroeg dan rond de kerktoren zeg maar, internationaal weggelegen ben ik waarlijk een seut. De route naar mijn zus, die uitgeweken is naar Roosendaal, die durf ik ook nog aan, maar dat is slechts drie kerktorens verder.

 

Hill, die geen raad wist met mijn plotse zweten - "waar is mijn kloeke zapnimf gebleven?" - suste me met zijn overgeschreven velletje van mappy : "Lieflieflief, 't is hier net hetzelfde rijden als enkele kilometers geleden... rechtdoor." Zijn woorden waren nog niet koud of we werden praktisch van de baan gekieperd door een Hongaar die zijn dode hoek niet had gecontroleerd en links uitweek. Een opstoot van hongaarxenofobie, een onverantwoord remmanoeuver en een vloek niet voor publicatie vatbaar verder merkte ik dat de tank aan de verbruiking van zijn laatste druppels was begonnen. Brrr, diesel bijvullen tussen de uitheemsen, een schrikbeeld voor mijn schoolfrans, maar ik bracht het er goed vanaf. Vooral dan omdat ik als nevenactiviteit een reep chocolade kon buffelen, ter kalmering van mijn zenuwen en te koop in de shop bij het tankstation.

 

Het zelfvertrouwen, aangesterkt door vetten en cacao, nam weer de bovenhand en - wat kan er nu nog gebeuren - vervolgden we onze Franse autoweg. Geen vijf kilometer verder werd de lucht zwart. Rookpluimen van immense omvang omcirkelden de auto, brandweerwagens kwamen langs alle kanten aangeloeid en het verkeer vertraagde tot wandelgang. Op het rechterrijvak brandde een auto uit. Net zoals in de film. En in de gracht over de vangrails smeulde ook wat, maar daar konden wij ramptoeristen geen notie van nemen wegens belemmering van vettige dampen en bluslui. We hoopten dat die verkeersdriehoek achter het brandende wrak uitgezet was door inzittenden vooraleer hun eigendom in de fik geschoten was. 

Word ook eens meegepakt op een idyllische uitstap!

 

De krijtrots en omgeving woei alle voorafgaand avontuur weg. Woei ferm. En wij merkten dat onze jas nog thuis achtergebleven was. Vergeten op de diepvries, klaarliggend voor briesjes als deze. We negeerden de vijfhonderd andere dagjesmensen en nestelden ons de volgende uren op een adembenemend plaatsje in het gras en deden niks dan genieten. En genieten. En genieten. Toen moest ik plassen.

 

We pikten ook Cap Gris-Nez nog even mee, op zoek naar een wc. Tevergeefs.

Ik zou het wel uithouden tot aan een wegparking. Op de eerste vonden we alleen een voormalig voertuig terug waar alle banden aan ontbraken, de ruit was ingeslagen en de koffer openstond, de tweede kenmerkte zich ook door het ontberen van een toilet en net toen ik bedacht dat die Fransen verdikke een taaie blaas moesten bezitten, zagen we een staanplaats met tientallen vrachtwagens en een sanitair blok, jochei!

Met een Franse wc.

Een Franse wc bijgod. In al mijn onkennis had ik bevroed dat dit fenomeen niet meer bestond, laat staan zo dicht tegen onze landsgrens. Yuk!

Het closet voor de andersvaliden bevatte wel een pot. Gezien ik mijn urine rechtstaand niet gericht kan uitscheiden zonder kledij te bewateren - een serieuze handicap, nietwaar - heb ik alle recht op een echte plee vond ik en ik hing mezelf erboven.

 

De avond werd voortgezet in Oostende. Strand, een hongerstillend iets uit het vuistje en mekaar, een mooi einde van de avond.

Op de terugweg snoefde ik nog dat ik vanaf nu gemakkelijk vijf keer achter elkaar naar Cap Blanc-Nez zou rijden. Als Hill dan nu even het stuur wilde overnemen? Want ik had zijn zetel nodig om in slaap te vallen...