Donderdag had de woonkamer zijn laatste lik verf moeten krijgen. Had.

C. zou ergens in de voormiddag even binnenwippen. Of ik een werkje voor school kon nalezen?

D : "Ooh, C. komt? Ik bel haar meteen of ze dan de korte inhoud van biologie kan meepakken, 't is volgende week examen... euh, het is toch goed dat N. en ik en de kinders na de markt ook eventjes langskomen?"

(C. en D. volgen dezelfde opleiding met een jaar verschil.)

Toen kreeg ik L. aan de telefoon, of ze dan ook geen zin had om te koffiekletsen?

K. stuurde als door het lot gestuurd in de loop van de dag een sms : "Ik ben nog maar eens toevallig in zapdorp, geen bezwaar dat ik passeer?"

 

De dames en ik hebben onze hele dag kwebbelend bebbelend doorgebracht in de zon op het terras. Onzer dertienkoppige kroost en die van de buren erbij verspreid over huis en tuin en tuin van de buren. Binnen stonden kasten van de muren getrokken en (nog steeds ouwe) zetel in delen uit elkaar de ruimte te benemen.

De koekjeskast is leeggevreten. De koffie is op.

Chaos ten top, maar ik geef toe, wat hou ik van die onverwachte bijeenkomsten die onze schaterlachen laten samenvloeien met het ruisen van de bomen.

 

Vandaag gaat de living af geraken!

Als er niks tussenkomt.

 

Een sudoku.

'Sukkels doen kunstjes', zou ik een jaar geleden nog durven denken hebben. Dat was de tijd dat het begrip sudoku nog nergens betekenis had in mijn woordenschat.

Maar sudoku's zijn leep. Eerst dringen ze door tot bij de bomma, mijn vriendinnen en tenslotte werden ook mijn kinderen erdoor besmet, als ze eens gaan logeren bij de bomma, dat is.

 

Vorig weekend was het zover. Nietsvermoedend de Humo lezend, kom ik onverwacht achter de tv-programma's een chaossudoku tegen. En lonken naar mij, lonken! Stilletjes kijk ik naar moose die met zijn snufferd de krant doorsnuisterde.

"Ah", denk ik, "het komende uur liggen er alvast geen plannen in het verschiet, laat ik dit plechtige moment maar eens benutten om mijn eerste sudoku ooit tot een goed eind te brengen."

Ik besluit van een systeem te hanteren, alle getallen die in aanmerking komen te potloden en achteraf weerom te elimineren met de gom. Onmogelijk te mislukken!

 

Hill ziet waarmee ik bezig ben en wijst op de uitleg boven de rooster :

"Moeilijk, uitroepteken, en dat pak jij dan om te starten, argeloze beginneling."

Grenzeloos badend in een stevig zelfvertrouwen, spetter ik hem wuivend weg : "Leesduwgazet, onwetende!"

 

Geen uur later zit ik potvast, niet meer wetend welke verticale of horizontale ik reeds onder de loep genomen had.

"Humhum, moossie", zeem ik, "geef mij eens de sudoku uit de krant, die waar 'makkelijk' bovenstaat."

Hill is nog niet uitgelachen of ik heb in mijn nonchalance alweer een koppel fouten gemaakt die ik niet meer rechtgezet krijg. De krant beschrijft een boog en komt neer op de kat. Het beest snapt de heisa om negen cijfers ook langs geen kanten en schiet er vandoor.

 

In mijn hele leven is er mij nog nooit één sudoku opgevallen, maar net aan de ontbijttafel de volgende ochtend bots ik op de chaossudoku in de laatste Humo. De zon schijnt, het is zondag, er ligt een potlood in de buurt, de terrasstoelen zitten uitmuntend, de pyjama ook, dus stort ik mij als een bezetene op dat spel.

 

Hij : "Ohnee, ben je nu nog niet geleerd? We gingen de living verder schilderen."

(een kwartier later)

Hij : "Ook toch eens proberen, zo'n sudoku, dat kan toch niet moeilijk zijn?"

(tien minuten later)

Hij : "Wat een idioot spel! En saai! Saai! En stom! Ik stop ermee." (Lees : ik heb gegokt en kan niet meer verder.)

(Een half uur later)

Hij : "Aah, je hebt al vijf cijfers kunnen invullen, lief... ochoch, gelukkig ben je wel taalvaardig, trek het je niet aan."

(Nog een tijd later)

Hij : "Dat zelfvertrouwen van je toch, je glundert ervan... je wéét dat je gaat mislukken en toch blijf je erin geloven. Daarom zie ik je zo graag."

(De zon staat nu hoog aan de hemel)

Ik : "Klaar! En helemaal just!"

Hij : "Uh? Je hebt er maar een halve werkdag over gedaan, lief, flink!"

 

's Avonds merk ik dat de desbetreffende pagina uit de Humo verwijderd is.

"Gedver, het joch kon het niet verkroppen", peins ik, "hoe kinderachtig, bewijsmateriaal van mijn kunnen vernietigen."

 

Tot mijn zoon uit het kleinste kamertje komt : "Mama, wat is't? Zo fier dat je eens een sudoku kon oplossen dat hij op de magneetmuur moet plakken? Stoefer, met de 'moeilijk, uitroepteken' nog eens dik omcirkeld ook!"

 

Oela.

Daar zat ik vrijdagmorgen met verstomming geslagen te kijken naar onze nieuwe pastoor in vol ornaat. Nuja, zo nieuw is hij ook weer niet, ik schat dat hij toch al een viertal decennia in zijn vel zit en na zo'n tien minuten in mijn vizier gedarteld te hebben, concludeerde ik, mensenkenner, dat hij er best wel goed in zit, in dat vel.

 

Ik bevond mij dus in een kerk, met rondom mij twaalf leerjaren kinders, voor wat heet een verplicht rondje eucharistie. Altijd wel wat te beleven die vier keer per jaar dat we daar vertoeven.

Heel in de beginne van mijn blogperikelen heb ik al eens uitgebreid bericht over de priester-fossielen die ze doorgaans op ons afsturen, maar deze keer zou het anders worden, ik voelde het aan de eelt onder mijn voeten.

 

Eén inwoner van de plaats alwaar we druk aan het vieren waren en daarnaast ook nog collega van me, wist me tussen de schuldbelijdenis door te vertellen dat Chris, of Herman, of Jan ('k bent kwijt) in een voorreligieus leven nog café heeft gehouden.

Kijk eens aan, en daar tussen de dronkaards kreeg hij plots een late roeping. Die riep : "Verpruts je tijd niet meer tussen de lavelozen, die vallen toch niet meer te bekeren, maar richt je tot de schoolgaande jeugd en die enkelingen die zich nog niet van de kerkfabriek hebben afgekeerd!"

Dát, dames en heren, deed hij dan ook dat het geen aard meer had.

Van het evangelie - de voetwassing van de apostelen - maakte hij een verstaanbaar verhaal waar hij niet naliet parallellen te trekken naar hun eigen voeten als ze uit de zandbak kropen. De eerste keer dat ik mij herinner dat een evangelie onder hun pet belandt ipv torenhoog erboven. Chapeau, Chris! Of Herman. Of Jan.

 

Voor wat hoort wat. Als dank dat wij voor één keer eens niet als gendarm moesten optreden om de meute, die automatisch ontspoort als ze er niks van snappen, zong ik het volgende liedje als een volleerde non met enkel een speelse knipoog naar Chris (of Herman, of Jan) sirenees mee :

 

"Vandaag zeg ik ja,

Ik wil als Jezus leven.

Vandaag zeg ik ja,

ik wil mij aan hem geven."

 

Waarbij ik zelfs niet dacht : "Alleen vandaag è Jezus, en niet zeuren van 'gegeven is gegeven', want morgen heeft Hill mij terug nodig."

 

Maar het was nog niet over. Ergens bij de homilie ging hij palmtakjes wijden voor in de klassen.

De misdienaars, twee schoelies van de derde graad die ikzelf nooit in die dienende rol zou kunnen verbeelden, hadden pret. Mijn gave tot gedachtenlezen vertelde mij dat ze het wijdtuig vergeleken met een wc-borstel, maar Chris of dinges vervolgde onverstoorbaar zijn show. Met de micro in de hand doorkruiste hij de kerk en maakte er een quiz van. 

-"Volgende zondag...wat is er dan speciaal?"

- Kind 1 : "Dan gaan we paaseieren rapen bij de bomma."

- Kind 2 : "Dan denken we aan palmbomen."

...

 

De mens veroverde eensklaps zo ook alle kinderhartjes daar aanwezig.

 

En wij maar zingen :

"Jezus roept alle kleine kinderen (X3).

Alle kleine kinderen mogen komen.

 

"Jezus roept alle grote kinderen (X3)

Alle grote kinderen mogen komen."

 

Onverwacht, maar niet onwelkom voelde ik mij die vrijdagmorgen nog eens kinds.

't Deed deugd.