"Als we nu eens de binnenkant van het huis en dan meer bepaald de muren, wat opfrissen met nieuwe kleuren?" poneerde hij droog en hij maakte gebruik van zijn mondsperring bij het laatste woord om er nog een snee volkoren in te smijten.

De mijne nam de tegenovergestelde weg en verspreidde zich in gekauwde grauwe korrels overheen het tafelblad, vergezeld met een watzegjemenou-hoestbui. De verste speekselkruimels reikten net tot aan de tweeëntachtig kleurenkaartjes van de doe-het-zelf zaak die daar toevallig, geheel toevallig, al twee weken tentoongesteld lagen. In hoopjes van bij mekaar passende kleuren, eentje voor de badkamer, eentje voor de living, eentje voor de slaapkamer, eentje voor de wc beneden en de hal ernaast.

 

Hem mijn eerste gedachte toebitsen : "Mijn oor!" of mijn tweede : "Ben je mal?" of derde : "Doe wat je niet laten kan!" leek me op dat moment niet echt een uitstekend begin om dit-project-om-te-bewijzen-dat-wij-ook-het-koppel-van-het-jaar-zijn-in-barre-omstandigheden aan te vatten, dus knikte ik flauw gedwee, onderwijl met mijn vingertop en aandacht de voormalige boterham met choco recuperende. Om tijd te winnen voor een klets onweerlegbare smoezen die hem de zin in verven zou doen vergaan. 

Ik vond er geen.

En uitgespuwd meel smaakt naar papperig karton.

 

Maandag werd vooropgesteld.

D-day waarbij onze efficiënte synergie zou ontaarden in een creatieve explosie, vereeuwigd in onze leefruimte.

Eigenlijk omdat we zaterdag te lui waren en omdat zondag de winkel gesloten was.

 

Halfslachtig probeerde ik nog een laatste poging oponthoud te veroorzaken en vertelde over V. wiens buurvrouw telkens een minnaar in huis pakt als er klusjes op te knappen vallen en daarna doet ze hetzelfde met de handige Harry, als een baksteen. Zo onschuldig dat het bijkans gemeen werd, keek ik Hill aan, maar hij gaf geen krimp, mijn gebetonneerde bink en sleurde me de auto in.

 

"O, schat, ik moet nog wel snel eerst even langs de ziekenkas, ik wil je ook het kringloopcentrum tonen, stel je voor dat we een kastje voor de wc vinden aldaar, de Standaard mogen we niet overslaan - de bestelde dvd's van Wim Helsen en Nahib en nog wat - zijn toegekomen, een batterijtje voor dit horloge aanschaffen, en nu we hier toch zijn, laat ons even de Hema doorsnuisteren. En de Casa. En de Blokker. Kopje koffie drinken? Omdat wij zo'n bourgondisch mengvoegsel zijn, jij en ik? Winkelen met jou is leuk! Waarom doen we dat niet meer?

Je bent ineens zo stil?

De Gamma? Dat kan daarna toch ook nog?"

 

In de Casa tussen de badkamermatten werd het hem te machtig.

Dat lentegroen gecombineerd met frivool paars voor in de badkamer vond hij bij nadere bestudering van het winkelwaar toch maar niks.

"Dat groen, dat groen is zo'n voorbijgestreefde kleur. Kijk eens hier, blauw met lichtbruin (of taupe, of donkerbeige, of hoe het ook heet) is dat niet mooi?"

Ik liet me verleiden. Het kostte hem ruim een dozijn kusjes, een pak aaitjes en nog eens herhalen van zijn uitspraken over wat een prachtvrouw ik toch wel ben vooraleer ik overstag ging. Maar dat febel blauw werd wel vervangen door blauw met een vleugje groen erin. Ook verkrijgbaar in tapijtje. 

Heel professioneel kochten we eerst onze accessoires voor op de vloer en zochten er later die dag een verfkaartje bij.

 

Wij, schilders in spe, waren, alzo shoppend, kwistig omgesprongen met zijn vrije dag, dat we toch maar eerst wilden avondeten toen we thuiskwamen. Wat uiteraard niet belette dat we diezelfde avond onze pasverworven badkamerfoliekes wilden zien prijken in een hernieuwde omgeving.

Het minste dat je van dat blauw kon zeggen was dat het toch wel heel heel heel erg blauw was. Het werkte op onze lachspieren. Lachblauw!

 

- "Die kinderen gaan schrikken als ze terugkomen! We zeggen lekker niks, verrassing!"

- "Ja verrassing, zo van : 'Wiens idee was het om dat schreeuwlelijk blauw te kiezen?"

- "Ooo, fel fel! The blue lagoon! Eens je hier een bad neemt, wil je er nooit meer uit!"

- "Zolang je mij maar niet gaat vergelijken met dinkske, zegheteens, Brooke Shields, is het allang goed."

- "Ok. Peppi en Kokki op hun schuit dan." 

- "Mmmm."

 

Het bruin was nog veel beter!

Vooral toen het zich uitgesmeerd op de muur bevond.

Gelachen!

Gegierd!

Gebulderd!

Het trok op niks.

Maar dan ook echt op niks. Of het moest op iets afzichtelijks saais zijn. Emiel Goelen bijvoorbeeld.

"U kijkt toch ook?" Alsof we hiernaast konden kijken... 

 

- "Mag ik mijn woorden over het bad daarstraks nog terugtrekken? Niemand gaat hier willen liggen weken."

- "Zo'n schijtkleur... ook grote boodschappen zullen gestimuleerd worden in rapte."

- "Jaja, de kinders zullen verschieten!"

- "Wat nu?"

- "Iedere keer lachen als we hier binnenkomen!"

- "Onze tanden poetsen met onze ogen dicht."

- "Het is afschuwelijk!"

- "Ja! Hahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahaaa!!"

 

Best geinig, zo'n relatietestje! 

Wij zijn knoeiers!

Wat zeg ik? Wij zijn opperknoeiers, ze zouden er een nieuw woord voor moeten uitvinden, eentje dat onze status van modderen zou kunnen benaderen.

Zie ons zitten, ja daar op die bovenste plank, lustig en dartel zwaaiend naar u daar beneden, want - laat daar geen misverstanden over ontstaan - wij zijn wel leuke prutsers. Ook al klungelen we hemel en aarde in een platte knoop, dat gaat nog steeds gepaard met enige joligiteiten. Onze diepste aard kunnen we niet verstoppen.

 

Hoe dat zover is gekomen?

Nou, ergens tijdens een ontbijt dat we omstreeks de middag degusteerden, besloten we dat het maar eens uit moest zijn met die wittebroodsweken. Kussen, kirren en kwibselen is fijn, maar nu werd een intermezzo ingelast om mijn afgesleten lippen terug te laten aangroeien.

 

Hill stelde een relatietestje voor.

Oeoeoeoe... relatietestjes staan erom bekend funest te eindigen.

Voorzichtigjes liet ik hem weten dat fratsen alla Temptation Island niet echt mijn ding zijn. Ik kan geen drank aan. En ook geen venten in string. In zulke gevallen combineer ik beide en braak ik zijn veter vol. Het idee dat mijn moose omstrengeld zou worden door tochtworsten met tentakels voorzien van natte zuignappen deed me ook niet meteen zo'n luchtsprong met voetentik links en voetentik rechts maken.

 

Het werd een ander relatietestje.

Eentje dat maakt dat de tijd om nog letters te produceren in verhaaltjesvorm danig inkrimpt.

Tot ik u uit uw ongewisse laat, mag u nog even speculeren wat die schatterd nu weer verzonnen heeft om te bewijzen dat onze vereniging er eentje is van het harde soort, eentje dat niet stuk te krijgen is.

 

Maar doorspekt met knoeien dus.

En ik ben geradbraakt.

Maar geslaagd zijn we!