Neem een willekeurige vrijdag, die van gisteren bijvoorbeeld.

In de late donderdagavond daarvoor krijg je nog bericht van een collega : Denk jij aub nog eens aan die boeken voor morgen?

Boeken... boeken... ?

Ooooo boeken!

Mijn eigen kinderboeken over heksen, toverkollen, tovenaars die ik vorig jaar in het hoekenwerk heb gebruikt met gerichte zoekopdrachten in ieder boek.

Maar waar heb ik dat verdomde kaftje ook alweer gelaten met die opdrachten?

Naar goeie gewoonte, sta ik nog maar eens een uurtje vroeger op omdat fut me vriendelijker gezind is op ochtenden dan net voor het slapengaan als het op themakaftjes zoeken aankomt.

 

Daar sta ik dan, wat hopeloos kijkend naar de drie curverboxen met daarin al het nog ooit eens te sorteren gerief van vorig schooljaar.

Tijd dringt en grove middelen dienen zich aan. Omdraaien op de tafel dan maar die handel.

Het is geen vreemd gevoel voor me, de wanhoop van het zoeken en het niet vinden.

Vertrouwd zelfs.

Pas als de puinhoop alhier compleet is, krijg ik bij het zien van iets van mijn collega een aha-erlebnis : ik heb die kaft verdomme aan haar gegeven in september!

Welke acties volgen er op aha-erlebnissen?

Juist, het uit het bed bellen van het hoofdpersoon erin en ontdekken dat de map op school ligt.

Met de wasmand voor mijn knieën graai ik alle lectuur die van ver naar heks ruikt bij mekaar, pleur die erin en probeer krampachtig te herinneren waarin ik die arme jong ooit allemaal heb laten snuisteren. 

Thea Beckman, 'Stad in de storm'... heksenweging... ja!

'De computerheks in de sneeuw'... ja!

'Lotje is jarig'... ja!

(maal dertig)

 

Dit vroeg om een ontlading in de nog duistere ochtend.

Een luchtig aireke in de cd-speler, alle lichten aan zodat mijn megaraam een superspiegel wordt en, toch niemand die het ziet, sjeeken in mijn slaapkledij tegen de sterren op. Geen beter ontstressingsmiddel dan dat.

Het ritme is in overvloed aanwezig hoor, in dat lijf van me, maar het vervisualiseert zich niet echt whauw. 

Hoewel?

Eigenlijk wel, zeer whauwisch zelfs, maar ik ben de enige die die mening is toegedaan. Anderen schieten prompt in de lach als ik op dreef ben. Mij een zorg, ik amuseer me. Ik amuseer anderen, meer moet dat niet zijn.

Zelf kijk ik ook graag naar dansende lichamen, ze mogen voor mijn part daar als een krakkende houten paal staan tollen, als de lol eraf straalt, dan geniet ik ervan. Het omgekeerde telt evenzeer ; van die grieten wiens choreografie wel snor zit, maar waar de concentratie de vreugde in de weg zit, kunnen niet echt op veel bijval van mijnentwege rekenen.

Dit alles bedacht ik in die drie minuten ochtendbeweging.

Hoe actief.

 

De volgende uren verliepen volgens mijn geplande schema.

Het boekending viel als vanzelf in de plooi (ik had er wel een stuk of tien te veel bij, maar ik was er geen enkele vergeten!), ik sleet mijn tijd met kindjes die wat leerstof bij te halen hadden en toen bereikte dat telefoontje van onze schoolleider mij : alle mensen van de zorg, rep jullie naar dat zaaltje over de kerk, want straks is het grootouderfeest voor de kleuters en ik heb hulp nodig!

 

Mijn goeie daad bestond uit vijfhonderd tassen en ondertassen op tafels te smijten, mijn directeur ervan te overtuigen dat, als hij niet wil dat die bomma's en bompa's hun kleinkinderen van school halen, hij echt niet zo gierig moet zijn met de hoeveelheid gemalen koffie die hij in die reusachtige tanks kapte, want als voorproever en koffieaddict keurde ik dat spul waar je je krant kon doorlezen radicaal af. Driehonderd liter water met een affreus smaakje, dat niet eens zou kunnen concurreren tegen de eikelkoffie van Breendonk, werd dan maar in ijltempo gemixt met de laatste pot extra extra extra straf.

Hij bleef ondrinkbaar.

 

De baas moest even weg en wij merkten ondertussen dat er zo'n honderd koffielepels tekort waren. 't Is te zeggen, ze waren er wel, maar in een schuif verstopt die voor ons op slot zat en de madame met de sleutel was tevens onbereikbaar.

Wie anders dan zapnimf kwam met het voorstel om even over en weer naar school te sletsen en daar uit de schoolfeestkast de ijsdoos met lepeltjes te gaan halen, en dan zouden we bij het einde van de dag gewoon met honderd mooiere koffielepeltjes terug schoolwaarts keren. Subliem subliem!

 

Ik vond de messen, de vorken, de grote lepels, het verzamelbestek van tante nonneke, maar de kleine lepeltjes waren spoorloos. Het werd een queeste doorheen alle refters, keukens, leraarskamer (die diende ik eerst nog allemaal af te wassen) om toch nog net aan het vereiste aantal te komen.

Fier als een gieter gevuld met zweet gooide ik mezelf de feestzaal terug binnen om te kunnen vaststellen dat ze ondertussen het slot van die schuif lepels hadden geforceerd.

 

De middag naderde, de directeur - met de sleutels van het gebouw in zijn broekzak - was nog niet terug komen opdagen en de anderen hadden middagtaakjes (rij, bewaking) op school te af te handelen.

Deze Chinese vrijwilliger werd eenzaam achtergelaten ter diefstalpreventie.... in een keuken met zeventig reeds gesneden cakes, taarten, frangipannekes...

Dàt hadden ze nu niet moeten doen.

 

De directeur arriveerde.

"Ha, G., djie kosfjie ishj noh ajijd nih wah hije sjhou moejen sjijn... ik eesj hem effe weh mè een ksjruimesje cakeh." en ik veegde de resten van appel, chocolade, platte kaas met ananas en brokken cake achteloos van mijn trui en maakte mij uit de voeten.

 

Mijn namiddag vorderde met vergiftigde koffie in potten te schenken, restjes cake nog eens doormidden te snijden en ze ver genoeg uit elkaar te spreiden op borden, zodat het toch nog presenteerde, en de afwas van de grootste massa vijftigplussers die ik ooit mocht ontmoeten.

En zal ontmoeten. Na het dêbacle van de koffie, zou het me niet verwonderen dat we volgend jaar alleen maar de theedrinkers terug mogen verwelkomen.

 

Wat fijn toch, zo'n dag die wendingen neemt die je niet verwacht had.

Behalve dan als je bij thuiskomst de vergeten inhoud van drie curverboxen op je tafel ziet gisten.  

   

Boekenbeurs binnenkort!

Jiehaa!

 

Menckiemenck schreef eergisteren een wedstrijdje uit.

Een poepsimpel.

Twee vrijkaarten voor de boekenbeurs waren er te winnen als je Stanny Crets en Peter Van den Begin kon benoemen als de ceremoniemeesters van de boekenbeurs.

Uw zapnimf is er met een vandoor. (Kate met de andere)

 

Ik zoek mij ergens een rustig weekdagje, laat mij leiden door de stroom en vergeet dat ik vorig jaar niet helemaal voldaan terugkeerde uit Antwerpen.

 

Maar waarom ook alweer?

Even opfrissen.

 

Ik ben een seksgodin!

 

Aha! Wat een welgekozen titel al niet vermag hè? Lekker gefopt!

Niks speciaals... ik heb mijn tronie nog eens laten opmerken op de jaarlijkse boekenbeurs.

Die bouwcentrumboekenbeurs is een bestedingsbeperkende, betoeterde, beschamende, bespottelijke, balorige, basisbehoeftenegerende, bananenrepubliekonwaardige, blaaskakerige, budgetverspillende, breideloze, betuttelende, bekrompen, behoudzuchtige, boelbelazerende, bespottelijke, belgenmopevenarende, bedillerige, bloemetjes-en-bijtjesachtige-Bosmanslectuurbepalende, bloedlinke, buitenkijfstaande-boekenwumen-binnenlokkende, beteugelende, beduvelde, benauwende, bedrieglijke, bemoeizuchtige, bluspoedergevoelensbevorderlijke, burleske, bedrukkende, bijvoorbaatbudgetgevaarlijke, bibliofiele bedoening, bijgod...

... want ik mocht er smoren noch eten en ik deed te veel geld op.

Het begon nochtans allemaal zeer schoon deze morgen.

Ik zag mezelf zoals in zo'n begingeneriek van een b-movie. Een leuk aireke, namen rollen, de hoofdrol maakt zich rustig klaar, ontbijten, haartjes kammen, tandjes poetsen, kledij uitkiezen, nog een laatste blik in de spiegel, tegelijkertijd met regisseur die op het scherm prijkt, en dan avonturen tegemoet.
 

Nuja, het leek erop... in de film lopen kinderen steeds ergens op de achtergrond braaf te wezen. Bij ons vlogen de boterhammen door de lucht, werd er op broertjes/zusjes meppen niet zo nauw gekeken, katten belemmerden hongerig de doorgang, voor de dagdagelijkse hygiëne van dat grut voor mekaar te krijgen moest ik heel wat mentale kracht verzetten, zwemzakken werden vergeten, agenda's getekend, brooddozen gevuld, en met behulp van een touw rond hun middel kreeg ik ze dan eindelijk toch in de auto.

Goedgemutst tufte ik, aansluitend op het afgooideel aan de schoolpoort, richting Antwerpen, negeerde het allesoverstemmend geluid van mijn - laathetalstublieftdatmaarzijn - kapotte knalpot, deed een beetje aan sightseeing, merkte ik aan de lijve dat verkeersinformatie altijd een half uur te laat wordt uitgezonden en vond ik mijzelf een uitstekende parkeerplaats.

Geen fractie van een seconde later kreeg ik een sms van iemand : "Ik ga morgen naar de boekenbeurs. Heb twee vrijkaarten. Zin om mee te gaan?"
Het leven zit vol toevalligheden. Bij mij spelen die zich per ongeluk steeds af op de verkeerde tijd.

Iets minder in mijn nopjes, belandde ik voor ingang één in een ondoordringbare massa bestaande uit honderden, wat zeg ik, duizenden, voetpadversperrende adolescenten geflankeerd door wanhopige begeleiders, die ik ook wel eens collega's placht te noemen. Hoe masochistisch kan je zijn? Hèhè.

Ronduit humeurig discuteerde ik het arme kassameisje (van ingang twee uiteraard, zie boven) onder tafel over hun belachelijke inperkende maatregel om lerarenkaarten enkel mee te laten tellen op vrijdagen die al gepasseerd waren. Dit maakte dat ik mijn verleidelijke knipoog naar de zaalwachter deze keer gewoon oversloeg.

Binnen was het, zoals men het op de site van de Efteling zou terugvinden : 'gezellig druk', en in de folder van de plaatselijke sauna : 'bloody hot'.

Dat die schooljong overal doorgangen blokkeren, tegen je aan botsen, je aanklampen omdat ze denken dat opdrachtjes tot een goed einde brengen makkelijker gaat als je even een omstaander ondervraagt, daar kan ik allemaal tegen, geen enkel probeem. Je staat nu eenmaal in het onderwijs of niet... andermans kinderen een elleboogstoot meer of minder geven, ze uit je weg schoppen, en ze lekker op een dwaalspoor zetten (en erbij denken : "Luie donder, waar zit jij op school? O, in dat net? Sja, dan kan ik ook niet van je verwachten dat je enigszins een beetje logisch kan redeneren.") daar draaien die leerkrachten met een roeping, zoals ik, hun hand niet voor om. Mijn humeur keerde terug.

Het eerste uur heb ik doorgebracht in het Standaardboekhandelpavilioen, in de buurt van een tafeltje met lectuur als : 'Hoe word ik een seksgodin?' 'Een beetje stout', 'Seksspeeltjes', 'Het vaginaboek' van La Liekens.
Pffft... dat laatste is meer een kijkboek voor de preutse rukker.
 

Edoch, ik werd bij mijn verdieping der deze lectuur gestoord door een koppeltje, waarvan de vrouwelijke helft al moest giechelen omwille van het stoutboekje.

Ostentatief hield ik de kaft van 'Hoe word ik seksgodin?' omhoog en glimlachte eens veelbetekenend naar haar eega. Mijn dag was weer helemaal goed sè!

Wat is een boekenbeurs zonder een kopje slappe koffie, om je lunchpakketje door te spoelen? Niks toch? Bovendien lieten de smoorwaarontwenningsverschijnselen zich gevoelen. Laten deze twee zaken nu aanleiding geweest zijn om mij de moeite te getroosten, bovenstaande vocabulaire bij mekaar te sprokkelen.
 

Ten eerste hadden ze de grote eettent op een andere plaats aangebouwd.

Ten tweede leverde mijn zoektocht enkel een groot bord op met de volgende woorden : "Vandaag enkel toegankelijk voor scholen."

Nu vraag ik je!

Het lef!

De onbeschaamdheid!

Net nu ik eens ongeschoold ben!
 

Bemachtig ik mezelf ('Bomma, deze plaats is voorbehouden aan knappe jonge deernes, vort vort!") twee uur later uiteindelijk toch een zitplaats elders, blijkt dat die oelewappers-organisatoren het roken hebben afgeschaft!

Het woord 'misnoegd' was hier op zijn plaats.

Als wraak heb ik twee boeken minder dan vorig jaar gekocht, nah!
Uiteraard, mijn zin voor overspendering kennende, nog steeds veel te veel.
Goh, de aankoop van een nieuwe auto ooit, zal alweer zes maand moeten uitgesteld worden. (Laathetalstublieft enkel de knalpot zijn!)

Laten we besluiten met enkele wijze woorden van mijzelf : Ik ben een kieken!

 

 

Maar toch bedankt hoor Menck!

"Als de timing snor zit komen we elkaar daar tegen..ik had het ook aangekruist in de Aardvarkagenda. Er zit nog wel een afstand van 160 km tussen mijn Nu en de aftapstoel. Dus... who knows. En who cares (Gnarf Barclay)."

 

Dat schreef hij dus. Dat Aardvarsken dat ergens in een ander bloggenland vertoeft.

 

Who cares? Who cares?

Puh, ik heb ervoor gezorgd dat mijn nagelaten indruk niet minnetjes was en ik wed dat hij volgende keer naar mijn aankomstuur gaat polsen bij dat bloedesbattement.

 

De meneer die zich graag als Aardvarksken laat aanspreken, ken ik van vroeger.

De jeugdhuizentijd zeg maar.

Ik geloof niet dat we ooit meer dan tien zinnen ver zijn geraakt, maar we hingen wel wat freak- en punkachtig te wezen in hetzelfde kringetje.

 

Een tijdje terug verklapte Dryade, die bekoorlijke, ja die, dat Aardvarksken - die trouwens helemaal geen -sken is, hij benadert de twee meter, de radvoorogendraaier - een blog had die het lezen de moeite waard is. Wat ik dan ook wel eens aandurfde, zo anoniem en stillekes.

 

Niet lang daarna startte ikzelf dus ook met mijn fratsen waar niemand op zit te wachten (het staat u vrij me tegen te spreken ;-) en ik zond hem een mailtje waarin ik heel geheimzinnig omschreef dat een wederzijdse kennis mij op de hoogte had gebracht van zijn blogbestaan.

Haaaaa! Wat zou die mens zijn hoogsituerende hoofd breken over wie o wie ik zou kunnen zijn. Ik verkneukelde me imaginair al een eind zijn verbeelding in.

 

Later hoorde ik dat net daarvoor die dekselse Dryade hem ook van mijn schrijven op de hoogte had gebracht. Opzet mislukt.

Maar de bijnareus kwam hier dan wel weer af en toe eens langswaaien. Opzet gelukt!

 

Alsof toeval bestaat, komt een bekend silhouet (een aantal armen en benen zwierende aan een iets voorovergebogen lichaam, zelfs na zoveel jaar niet mis te herkennen) binnengehobbeld, terwijl ik wat knullig de wachtrij vergrootte, waar je moet blijven staan tot iemand "linkse? rechtse?" roept. Nog iets wat ik nooit begrepen heb, een arm is toch een arm, en in allebei zit er volgens mij bloed dat ze eruit kunnen halen. Wat 'linkse'?

 

Ik zag hem eerder als hij mij en ik moest mezelf beheersen om niet door die zaal te gaan schreeuwen van : "Joehoe! Aardvarsken! Hier! Ikke!" erbij grootse gebaren met mijn arm uit te voeren.

Het bleef bij een rondje met mijn platte handpalm toen hij een keer achterom keek bij het invullen of hij al dan niet of wel een hiv-risicogeval is.

 

Nog zoiets, wie gaat nu invullen dat hij/zij een seksueel gevaar is, als hij/zij bloed wil verstrekken. Dan blijf je toch weg?

De vragenlijst overleven is anders ook alleen voor de elite weggelegd.

Ben je ten tijde van de gekke koeienziekte in Groot Brittannië geweest? Afgevoerd!

Geopereerd in de twee maanden voordien? Keer huiswaarts!

Neem je een te zware anticonceptiepil? Of andere medicijnen? Idem.

Ingreep met verdoving bij de tandarts gehad nog niet zo lang geleden? Zelfde weg!

Toevallig homo? Jammer, uw kandidatuur kan niet weerhouden worden.

Ik begrijp best waarom ze via de media oproepen lanceren om volk te lokken... er blijft geen kat meer over op de duur.

 

Meneer globezwijntje had de eer van net die stoel te mogen benemen waar ik mijn kontwarmte had achtergelaten. Good vibes hè kerel?

 

Ondertussen smeet ik me op de koekjes met chocolade en praatte met een van de geweigerden die op zijn maat wachtte over gaatjes in de arm.

(Hij was een ancien, zijn vrouw had schrik van naalden, die weigerde zichzelf te laten doorprikken, zijn dochter studeerde filosofie, vroeger stond hij altijd met de late...) jaja, een mens komt wat te weten in onschuldige gesprekjes en dan hou ik mijn uiteenzetting over de maat nog voor me want die begon over het netwerk in Oostenrijk waar internetten (en bellen) overal via een elektronisch notebook en het gsm-netwerk verliep en dit alles aan de democratische prijs van € 30.

 

Plots keilde een Aardvarksken zichzelf op de stoel naast mij.

Pech voor hem dat ik net het laatste koekje met pel chocolade doorslikte.

Het was een prettig weerzien. We verbaasden ons er wat over dat we er allebei niet meer zo uitzagen als pakweg twintig jaar geleden, bloggeschiedenisjes werden uitgewisseld, hij wist te vertellen waarheen het afgekeurde bloed naartoe geloosd werd. (Dat onderwerpje was voor jou om uit de doeken te doen G., voor de Mencken onder ons, ik ging gewoon lekker vrouwisch onze ontmoeting beschrijven.)

 

Oh, mannen zijn zo zalig, ze kunnen naar je luisteren zonder te geeuwen als je het over je minizuiveringsinstallatie hebt en het WTCB dat enkele jaren nadien je afvalwaterkwaliteit helemaal ontoereikend vond.

Zei ik gisteren dat ik over niets zou klappen?

Mijn oor... van Koen fillet over naar lopen, een omweggetje naar verbouwingen, de koekjes die ik veroberd heb voor zijn neus, rietvelden en hun zuiverende krachten, het VB, nog eens de koekjes, de kinders en weetikveelnogwatallemaal.

Intussen maar gratise koffie zuipen.

Heb ik ooit wat over slaap gemekkerd? Bij deze annuleer ik die zinnen terug.

 

Valt het op dat ik die toevallige ontmoeting met wereldbeertje wel kon smaken?

En de koekskes ook?

 

Tot een van de volgende, AVsken!

 

Teder de dag die nog niet wil beginnen,

een tentenkamp van tule en wit linnen

waarin de zon met vlokjes licht beweegt

gelijk een vis met niets dan zilverlinnen.

 

Anton van Wilderode

 

Schoon.

Alleen, ik mis dat stuk van de dag meestal, wegens het slapen van een gat erin.

Tenzij natuurlijk dat mijn dag nog niet ten einde is.

Iemands morgen is mijn gisteren.

Iemands ontwaken is mijn slapen.

 

Mijn slapen, zo bleek vorig weekend, is van alle en hele dag.

Vergeet die tseetseevlieg.

Per post kreeg ik mijn nieuwe vermeende reden enkele dagen geleden toegestuurd :

 

Beste bloedgever

 

Graag nodigen we je uit op de volgende bloedinzameling.

We hopen ook deze keer op jouw steun te mogen rekenen.

Alvast bedankt voor je inzet. Je bloedgift kan een leven redden.

Vele Rode Kruisgroeten en tot binnenkort.

 

Allez, dat is niet de reden, maar het herinnerde me wel aan een eerder schrijven van hen.

 

Geachte zapnimf,

 

Na uw laatste donatie stelden we vast dat het hemoglobinegehalte in uw bloed een licht verlaagde waarde vertoont. In afwachting daarvan mogen we geen beroep doen op u als bloedgever.

 

Nu kon ik eens levens gaan redden en gingen ze me het verbieden omwille van een beetje ijzertekort.

Zegzeg, als je mag kiezen tussen doodgaan tout court en niet doodgaan met wat 'te weinig pigment van de rode bloedcel waarvan ijzer een essentieel bestanddeel is', ga je toch ook wel

"Een gekregen paard mag ik niet in de bek kijken! Geef hier dat rode spul van die slappe!"

brullen? Niet?

 

Trouwens, uw zapnimf is gehouwen uit een brok graniet!

Boordevol mineralen!

Een corpus als kwarts, veldspaten (kaliveldspaat en plagioklaas) en mica's (muscoviet en/of biotiet) alsook amfibool! Alsof iemand dàt niet weet!

IJzer is toch ook een mineraal?

Weldan? Moeten we hierin echt pietluttig gaan doen, ja?

 

Maar bon, ze wilden me dus niet en ik ben heus niet zo tegendraads als ik overkom, dus de augustuseditie van het samen uitvloeien van plasmavochten der idealisten sloeg ik over.

(Eigenlijk vergat ik ze, want er kwam net een Lokers feestje tussen, maar dat klinkt niet zo goedhartig belangeloos.)

 

Vanavond echter, zal er weerom een halve liter bloed van me afgelaten worden.

Zal ik staan in een rij van mensen die stuk voor stuk morgen een dag congé krijgen voor hun gift, uitgezonderd ik.

Zal ik misschien weer die meneer zien die het nu toch al jaren volhoudt, maar telkens nog bij het rechtstaan een moment van zwakte krijgt en al meer dan één keer de grond is opgestuikt, daarbij de rok meetrekkend van de vrijwilligster met de roze onderbroek.

Zal ik koekjes en koffie nuttigen aan een tafel met allemaal onbekenden en we zullen praten over niets.

Of over het gaatje in onze arm.

 

Waarna ik weer veel te laat ga slapen, om me 's anderendaags te kunnen afvragen vanwaar mijn nood aan al die tussentijdse dutten vandaan komt.

IJzertekort... duh!

Eentje uit de oude doos.

Om dat uitgangsloze weekend te compenseren.

Het schrijven (lees kopiëren) is het herbeleven.

 

Een mens wil ook wel eens wat in zijn leven... witte dahlia's zo voor dag en dauw uit een tuin geplukt krijgen, bijvoorbeeld. Of vrijen in de regen. Een kat die geen winden laat.Een was die zichzelf opvouwt. Geen honger in de wereld. Minder vergaderingen. Een propere pyjama.

 

Of Pascale Platel!

 

Avonden... en hoe ze door te brengen.
Stel, je hebt een geweldige vriendin. Die wil je persé meesleuren naar een optreden van Pascale Platel. Jij hebt plannen om je aanwezigheid te laten opmerken op een fuif (benefiet voor een ingestort huis van een kennis). Fuiven waar ouwe rakkers als ik niet worden buitengekeken, zijn mooi meegenomen. Altijd op je ukkie in je eigen living op verlopen disco dansen is leuk, maar soms wil je net dat ietsje meer. Dus wilden we vanuit onze natuurlijke goedhartigheid mekaar een pleziertje doen en beide uitstapjes combineren. Tot zover onze mooie finaliteit.

Had ik toen geweten wat ik nu weet! Man, ik zou toch wel even vijf minuten hebben nagedacht over zulke ondoordachte bestedingen van nachtelijke uren!

Het begon nochtans allemaal heel mooi. Een vrije dag is per definitie relaxen, niks doen, hangen, lezen, badderen, met een voze blik naar de wasmanden loeren en ze laten voor wat ze zijn, mailtje opstellen, wat chatmedemensjes pesten enzo.

 

Vraag me niet waarom, maar om alweer duistere redenen, moest ik in mijn stinkende zelve (de poriënvrijwaring van het dagelijks vuil kreeg ik niet binnen het geplande tijdsbestek voor mekaar.) mij nog ontzettend haasten naar dat omgebouwd kerkje tot cultuurtempel(tje) alwaar PP haar ding zou loslaten op ons.

Hoewel ze haar voorstelling tien mintuten later dan voorzien aanvatte, waren K. (jaja, die special) en ik toch verbolgen dat ons zo weinig tijd was gegund om onze verhalen uit te wisselen. In die vier uur tijd dat we mekaar niet hadden gesproken was er uiteraard wel heel veel voorgevallen dat hic et nunc moest worden verteld! Maar we beheersten ons en gaven ons over aan een eerder dun plot, edoch af en toe mooi opgesmukt met een streepje muziek veroorzakende door instrumenten die ik in mijn toch niet zo korte leven nog nooit heb mogen aanschouwen. Zelfs PP kwam af en toe grappig uit de hoek en hier en daar herkende ik mezelf in situaties. Meer moet dat niet zijn!

Trouwens een graaf, boomlang moordwijf, die Pascale... een geschikt voorbeeld voor mijn volgende leven... maar dan zonder dat Gents accent.
Soit. K. en ik trokken ons van geen conventie iets aan en bleven gewoon in de zaal zelf en vervolgden onze eerder doorbroken woordenstroom.

Het moet zowat half één geweest zijn, dat we eindelijk richting Mortsel sjeesden.

Een fuif met ambiance en leute... maar helaas weer met zo'n watercloset met spiegels in een ruimte die verlicht wordt met tl-lampen! Nooit nog ga ik naar het toilet als ik net een uur gedanst heb, laat dat duidelijk zijn!

In mijn korte plaspauze, werd die fabuleuze vriendin van me benaderd door een lesbische meid. Hoe we dat zo rap ontdekten?

"Dag, ik ben lesbisch en waarom is je decolleté zo laag?"

Nuja, het is een openingszin als een andere natuurlijk.

Vanop een afstandje bekeek ik de manoeuvres - veels te direct en te overdreven, trut! - en vond vervolgens dat K. ervaren genoeg was haar zaakjes zelf te regelen.

Uiteraard was het onze eigen schuld. Even tevoren hadden wij iets te intiem geslowd met mekaar.

 

Bon, toen dat zaakje daar op zijn gat lag, altijd te herkennen aan de inzet van Nederlandstalige schlagers, besloot ik K. uit de klauwen van poppemieke te plukken en op haar beurt vond K. dat de nacht nog te jong was om ons zomaar over te geven aan de slaap.

Wat volgde was een cafétour die ons van Ekeren naar Schoten leidde.

La Cantina... heerlijke muziek, prachtige locatie, echte chocomelk... maar yuk o yuk, naast ons aan de toog een lord wanhoop die volgens mij enkel karikaturale films bevolkt.

Hij sprak ons aan en na tien zinnen hadden we al zijn hele seksleven in onze strot geramd gekregen.

Ik citeer : "Ik smeer nivea aan mijn gezicht, ik eet fruit en groenten, ik rook niet meer, en ik zie er jaaaren jonger uit dan ik ben. Alle vrouwen geven tekentjes dat ze mij wel zien zitten. Mijn zus gaat volgende week jeansbroeken met mij kopen, want ze vindt dat ik zo'n lekker kontje heb. Mijn beste sekservaring was als 22-jarige met een vrouw van 38 blablabla... aantal pikante details over bekkenbodemspieren blablabla... blote kont in het gras of tegen een auto blablabla... of we 'de bij' van de kamasutra kenden blablabla..."

Als lokzin kon dat tellen. Ik kreeg meteen spijt dat ik niet gedronken had die avond, want ik zou met graagte de kerel hebben ondergespauwd. In plaats daarvan bleef ik beleefd en luisterde naar het relaas van zijn avonturen : Casanova in Wonderland.

Hopen dat hij mijn steken onder water zou vatten was iets te hoog gegrepen, denk ik, want een eindje verder lulde hij zichzelf al in zijn fantasmen op onze zetel. Een triootje leek hem het allerhoogste. Met ons... maar dat durfde hij er nog net niet bij te voegen.

K. verwees hem droog naar www.couchsurfing, een site waar je gratis op andermans zetel mag gaan slapen en verdween voor een half uur naar de wc.

 

Er zijn zo van die momenten dat ik wenste dat ik minder welopgevoed was, en dit was er duidelijk een van. Mijn lichaamsterritorium doorbrekend, fluisterde hij in mijn oor, niet veronachtzamend erbij te vermelden dat hij het eigenlijk niet zou moeten vertellen (lieverd, al het voorgaande had ook niet gehoeven), dat hij al zeven maanden geen seks meer had gehad.

So??

Als hij daarmee dacht een doorbraak te forceren... moest ik hem helaas teleurstellen.

 

Ondertussen miste ik wel het jonge ventje dat op een afstandje wat verlegen stond te loeren, maar die me stukken boeiender leek om een babbeltje mee te slaan, al was het maar over zijn leidingschap bij de scouts.

Tegen de tijd dat scoutsventje zich naar onze hoek van de toog had verplaatst, kwam K. - ieder op zijn beurt is niks teveel - mij redden en krasten we op.

 

Nog steeds in slappelachtoestand om zoveel idioterie in één knurft, struikelden we 'De trol' binnen, maar daar stonden de stoelen al op de tafels en de klok op half zes. Dat deed ons dan toch maar besluiten dat huiswaarts keren misschien niet eens zo'n slecht idee was.

En wat hebben we alweer geleerd?
Innig dansen is gevaarlijk en opvoeding dient tot niks...
...maar je kan er achteraf wel hard mee lachen natuurlijk.
 

Ooit poogde ik in de kroeg mijn observatievermogen te toetsen aan dat van de anderen : of zij ook het idee hadden dat vliegtuigen altijd in serie neerstorten. Dat, als er eentje crasht, je op het journaal gegarandeerd in de komende weken soortgelijke beelden te zien zal krijgen.

Ze keken allen zeer schaapachtig naar mij, daarna naar het schuim op hun bier en verplaatsten het naar hun bovenlip. Die was duidelijk.

 

Toch, een vroedvrouw (vanwaar ik die alweer ken? Ik heb er véél gezien tussen dertien en zeven jaar geleden) vertelde me ooit dat ze haar hart vasthoudt als er in de verloskamer iets misloopt omdat je er donder op kan zeggen dat er nog meer 'klompvoetjes' of 'moeilijke geboorten' zullen volgen.

Gelukkig had ze met die mededeling gewacht tot mijn (gezond) hoopje eigen gefabriceerd vlees al aan mijn borst lag te lurken. 

De begeleidende pediater, of hij haar wel of niet van het hekel onderwerp wilde afleiden laat ik in het midden, boog zich plots zeer naar mij toe, begluurde de actie die plaatsvond tussen mijn kind en mij van iets te nabij en sprak :

"Mevrouw, u moet er wel op letten dat uw baby héééél het tepelhof in de mond neemt!"

Owkeey, ik had mezelf de nacht voordien helemaal blootgegeven aan zijn collega, mijn baarmoeder had een nieuw leven uitgekrampt, door dat evenement lag ik in afpeigering groggy te wezen, maar dat gaf hem nog niet het recht van mijn zoon onrecht aan te doen!"

"Me-neer", lispelde ik ingehouden terug, "wil u nu suggereren dat ik een Mick Jagger voortgeplant heb?"

Ofwel kende hij The Rolling Stones niet (wat mij sterk lijkt, hij is de vader van Sarah, Gert en nog eentje Bettens), ofwel voelde hij aan zijn water dat hij het verkorven had, maar de arme stakker zwaaide bleekjes de slippen van zijn doktersjas achteruit en verdween door het deurgat.

 

Euh, ik liet me even wegslepen van mijn pointe.

Dat heb ik dus ook met andere zaken, dat ze ineens in groep op mij afkomen. Iemand maakt mij attent op een woord, een verhaal, een film, een boek... waar ik nooit eerder van gehoord had en in de dagen achteraf bots ik tientallen keren op datzelfde onderwerp. Opmerkelijk vind ik dat iedere keer. En straf ook.

 

Neem nu die film van gisteren.

Erg eigenlijk te moeten bekennen dat ik niet zo lang geleden er nog nooit iets van had opgepikt.

Ik zou nu kunnen uitweiden over hoe mijn lichamelijke niksdoenderij in schril contrast staat met de stormen in mijn hoofd en hoe die innerlijke onrust me belet van dagdagelijkse info, waar ik vroeger zo graag prat op ging, volledig naar de achtergrond duwt.

Ik zou dat.

 

Enfin, niet persé in chronologische volgorde, maar ik kreeg een mail van Ncumisa, ik las in de krant (bij mijn ouders, de mijne liggen hier onaangeroerd), een vriend raadde aan, Guy Verhofstadt begon over Al Gore op mijn tv... allemaal tekenen dat ik wel erg zonderling zou overkomen, mocht ik 'An Inconvenient Truth' overslaan. Het laatste dat ik wil is uiteraard een buitenbeentje zijn! Geef mij maar een kudde om mee dier in te spelen.

 

Zondagavond leek mij een geschikt tijdstip om een weekend boordevol thuisblijverij af te sluiten met een buitenstekende neus.

"Ha!", zo redeneerde ik, "Laat ik meteen eens wat avontuur in acht nemen en onbekend volk proberen te lokken, waarmee ik daarna (of ervoor bij een pasta ofzo) een boom kan opzetten over weblogs, film, weblogs, film, weblogs en misschien nog iets anders ook!"

 

Zo ben ik dan wel weer, gevuld met knappe ideeën en ik zag na het plaatsen van mijn advertentietje al hoe de zaalwachters andere cinefielen naar buiten moesten sturen omdat wij en masse voorang kregen in al onze bloggende glorie.

Ik wachtte geduldig alle binnenstromende mails af en omdat geduld niet mijn sterkste kant is, forceerde ik me tot een namiddagdut (jaja, alweer) en dan zou bij het openen van die mailbox de verrassing des te groter zijn!

 

Ik werd ook wakker, ietsjes later dan voorzien, schemering zette zich reeds door en ik greep naar lichtknoppen, laptop, telefoon en geen van dit alles dat wilde werken.

Een stroompanne doorheen de hele buurt.

De zaklamp lag natuurlijk niet waar ze had moeten liggen (bij de zekeringenkast), mijn laatste honderd kaarsjes had ik zaterdag opgebrand, tesamen met al mijn openhaardhout onder het mom : alleen thuis is ook gezellig en sfeer!

"Oooh god, en al die wachtenden ook, die snakken naar een tegenbericht van me! Hoe moet ik die nu kunnen bereiken?"

Een half uur duisterniszitten later, verlichtte het huis zichzelf als een kerstboom (ik wilde het risico niet nemen dat ik het einde van de stroomonderbreking zou missen) en moest ik concluderen dat ik op mijn uppie tegen mezelf zou gaan discussiëren achteraf.

 

Al had ik het aangenaam gevonden (zeg ik nu, nu ik toch niemand heb gezien ;-) van eens te zien wie de persoon achter de blog is, maar een ramp was het niet. Ik doe dat af en toe nog wel eens tijdens bevliegingen en niemand mee kan. Mijn boodschapje stond bovendien ook niet echt strategisch geplaatst.

 

Al goed! Want ik kwam te laat! Alle verkeerslichten waren me goed gezind, het beperkte zich tot een dikke vijf minuten begingeneriek missen. 

Een hele dag ter voorbereiding van mijn telaatkoming. Ben ik goed of ben ik goed?

Euh, ik was ook mijn geld vergeten, er zat nog € 5 in mijn geldbeugel.

Leve de automaat! 

 

Die film, mja, die zat goed in mekaar, zeer dicht op mekaar gepakt weliswaar, als ik nog rustig over het vorig wilde denken, had ik het volgende stukje alweer gemist. Hier en daar een overreden zoontje en een dooi zus erbij om de emotionaliteit van het geheel wat te onderstrepen en verbanden genoeg om een afdeling spoedgevallen mee te mummificeren. Middenin kreeg ik zelfs nog een knikkebolmoment (Help! ik heb een ziekte! De tseetseevlieg, waar zit die tseetseevlieg!) 

Het ging me wat snel. Behalve het einde, toen de kijker geïnterpelleerd werd, toen ging ik janken. Stilletjes en onhoorbaar (en ook wel een beetje sexy) weliswaar, maar het bleef huilen.

Stoere zapnimf die zelfs geen traan liet bij 'Brokeback Mountain', voelde ineens alle schuld van de opwarming van de aarde op haar schouders rusten. 

 

Beduusd en beklijfd reed ik keurig tegen negentig per uur naar huis, bedacht dat mijn deel vandaag al niet min was : een paar uur geen stroom gebruikt buiten mijn wil om, dat niet uitgaan heeft ook zo zijn voordelen, geen auto gebruikt, geen was gewassen (mijn pyjama kleeft aan mijn vel!)

 

Ik ben een milieubewuste griet!