Denken is zo uitermate vermoeiend, dat velen de voorkeur geven aan oordelen. (Otto Weiss)
Je zou het mij niet meteen aangeven, maar ik ben een echte denker.
Dat begint al in de badkamer 's ochtends. Vooraf ben ik nog even doener en smeer ik enkele droge huidplekken in met de crème van Hill tegen zwangerschapsstriemen. Pas daarna ga ik nadenken over dit gedrag. Hij noch ik zijn zwanger. Mijn gelaat is vooralsnog niet voorzien van striae. Waarom doe ik dat dan? Stapsgewijs overloop ik dan alle stappen terug tot ik bij mijn nieuwbakken schoonmoeder uitkom. Over een huis- tuin- en badkamermiddel dat van je verse familie afkomstig is, hoef je niet te diep je kop te breken, omwille van lieve vredes mag je al eens iets geks uitvreten, niet?
Maar gedachten staan niet stil. Neen, ze sluipen mee met mij de trap af naar de keuken. Daar wachten mij een resem moeilijke vraagstukken als :
Waarom is de afwasmachine nog niet uitgeladen?
Wie heeft nog steeds niet de koelkast van alle smurrie ontdaan?
De boter is op. Hoe kan dat nu?
Hoe komt het dat deze boterham naar karton smaakt?
Deze steeds weerkerende onoplosbare serie laat ik voor wat ze zijn. Er zijn grenzen aan mijn probleemoplossend prakkiseren.
Desalniettemin bevind ik me in uitstekend gezelschap. Tussen Plato, Kierkegaard, Nietzsche, Schopenhauer voel ik mij als zelfverklaarde filosoof helemaal thuis. Al overpeins ik en passant wel waarom ik die serie boeken van De Morgen nu persé in mijn bezit wilde hebben... zou ik er al meer dan vier letters uit gelezen hebben? Jawel! De titels!
Mijn pijlen richten zich dan maar op een citaat uit een tijdschrift : "Als je ringvinger langer is dan je wijsvinger mag je er donder op zeggen dat je een mannelijk brein hebt."
Nu heeft een of andere mindere god mij al wel eens betiteld als 'manwijf', maar dat hij zo dicht bij de waarheid zat, is weeral een gedachte waard. Bijvoorbeeld : "Ik heb een hekel aan artikels waar men met iets afkomt en het nalaat van een degelijke toelichting toe te voegen."
Dus schuif ik het broedwerk door naar mijn betere helft.
"Dat verwondert me niks!" meent hij en meteen erachteraan, "Jij snapt mijn grappen."
Daar daar... onder mijn ogen verrijst het rijk der man, (tongklak).
En zo begeef ik me dagelijks in penibele omstandigheden : die van het logisch, waarachtig, doem- en andersdenken. Ware ik een schrijver, ik zou het u meegeven...
De laatste anderhalve week denk ik vooral aan Ncumisa en Stefaan. Iemand moet het doen nu het persagentschap Belga hen vergeten is.
De avond is reeds gevallen. Hill en ik zitten nog buiten en genieten nippend van een glaasje wijn. Een stel koplampen draait een tiental meter onze oprit op en dooft dan uit.
- "Bezoek? Nu nog?"
Ik check of mijn outfit geschikt is om gastvrouw te spelen. Over mijn kop haar maak ik me geen illusies, die jaagt het volk wel weer binnen het half uur buiten. Een afdoend afschrikmiddel, dat kapsel van me, je kan er altijd op rekenen.
Niemand echter die te voet in het duister de verdere meters tot aan het huis aflegt.
- "Geen bezoek... inbrekers!"
De mannetjesputter van ons getweeën wil zich zaklamp en bijl aanmeten om alzo de ongenodigden van het erf te jagen.
- "Och...", hou ik hem tegen, "Dat is iemand die verkeerdelijk de straat is ingereden en met de stratengids op zijn schoot zich tracht te oriënteren op onze oprit, of iemand die even hierover iets in de bus wil steken, dat gebeurt wel eens meer."
We besteden er verder geen aandacht meer aan.
De dag nadien zijn het weer de wekelijkse noten in het park, voor de laatste keer. D. telefoneert dat we er zeker moeten bij zijn.
"C. brengt haar nieuwe vrijer mee. Dat kind is zooooo verliefd, dat moet je gewoon gezien hebben. Ze straalt!"
Wie zijn wij om dit bevel te negeren? Straffer nog, wie zijn wij om niet nieuwsgierig te zijn?
Tussen die duizend zapdorpenaars zoeken we gericht naar de plaats waar de lichtgevende straling vandaan komt. We wringen onszelf tussen het plakkende koppel ter begroeting.
"Ha, zapnimf, giechelt C. dit is nu M. M., dit is zapnimf, die ene die in de Vogellei woont, weet je wel?." Rond de mond van M. kringelt een lachje dat vraagtekens bij me oproept.
Die twee vinden onze kennismaking zeer amusant klaarblijkelijk.
Tot C. zich niet meer kan inhouden :
"Gisteren wilden we een leuke avond afronden...
vonden geen stil donker hoekje...
eh, jullie oprit even geleend...
mocht toch hè?"
Heb jij even geluk, M. dat je nu niet met een bijl in je bloot gat rondloopt!
Voor alle zoekende Menckelingen die willen weten...
Er was eens een Menck.
't Is te zeggen, er is nog steeds een Menck, maar niet meer eigenhandig schrijvend aanwezig in Bloggenland.
Radeloze lezers probeerden zich via zijweggetjes (lees : andere blogs) een weg te banen om het plotse verdwijnen van hun idool te achterhalen. Eentje ervan geraakte zelfs tot hier.
Dat was eigenlijk nog niet zo dom bekeken van de kweepeer, want uw zapnimf had haar eigen verbazing reeds willen stillen via een mailtje naar de populaire Menck. Helaas kon ze weinig opheldering melden, want hoe vriendelijk zijn antwoord ook luidde, het bleef een cryptische omschrijving naar het waarom van deze impulsieve daad.
Inderdaad, beste medebloggers, u leest het goed, 'impulsief', al wie Menck al een poosje lezend volgt, weet dat deze mens niet gespeend is van spontaneïteit in al zijn facetten. Gevoelig hartje ook, die beer van een meter negentig.
Openhartig, humoristisch, fijn taalgevoel, rijpe fantasie overgoten met een saus van herkenbaarheid... en dit is nog maar een greepje uit de woordenschat waarmee we hem kunnen typeren.
Tijdens zijn geschrijfsel op zijn blog gaf hij zichzelf meer dan eens figuurlijk bloot - helaas enkel figuurlijk - en dan word je kwetsbaar natuurlijk. Kwetsbaar voor gure figuren die niet altijd het beste menen met hun medemens en hun gekonkelfoes ver weg van het openbare scherm houden, maar graag via mail iemand onderuit willen halen. Beetje lafbekkerig dus.
Zevenhonderd lezers per dag (de laatste tijd) moet je verdienen, maar soms krijg je er jammer genoeg een percentage banditische deugnieten bij. Menck vond het sop de kool niet meer waard en ging over tot de daad die we met zeer velen betreuren. En al kan ik heel luid brullen dat je jezelf daarboven moet stellen, Mencks beslissing behoort nog altijd hem toe.
"Zuigt die zap deze laatste alinea nu uit haar duim?" hoor ik uw hersens kraken tot hier.
Neen neen, niet gevrijwaard van enige nieuwsgierigheid, wendde ik vandaag de telefoon aan en belde de heer in kwestie met het excuus dat blogland in rep en roer stond en dat we tussen de vraagtekens de letters niet meer snapten en gezien hij zelf geen forum meer heeft om uitleg te verstrekken, vroeg ik toestemming om het in zijn plaats te doen. Bij deze.
Het ga je goed, Menck. Weet dat je ons toch niet kan overtuigen dat je nooit meer terugkeert naar dit medium, wij weten wel beter.
Eén zeer goed idee en één heel dom idee waaiden zaterdagmorgen huize zapmoose binnen.
Wijl eerstgeborene zap en zoonzap met hun papa lustig erop los moshten - dat is een gezamenlijke zelfmoordpoging onder jongeren die zij zelf benoemen als dansen - ergens voor een podium op Pukkelpop, zouden wij met krul- en minizap er een rustige namiddag van maken in een speeltuin. 'De bosrust' heet dat spel. De eigenaar ervan heeft als extraatje het veld aan de overkant van de straat, bijgestaan door landmeter en ijverige boer, tot de grootste maisdoolhof van België omgetoverd. Zeg nu zelf, als mega-inval kan dit tellen.
We mobiliseerden een clubje vriendinnen met hun kroost en vielen ergens in de namiddag onder een stralende zon die keet binnen. Van rust in het bos was echter geen sprake. Hoe idioot kan een weldenkend mens zijn van uitgerekend zaterdag te kiezen om zijn grut los te laten in een speelbos? De afspanning heeft een terras groter dan mijn tuin, maar met geen enkele stoel onbezet.
Na wat overleg ontwikkelden we enkele tactieken. We stuurden de meest onschuldige kindergezichtjes van ons gezelschap rond om lege stoelen te ronselen. Dat hielp voor geen meter. De volwassenen vonden dat die stoelen hun uit het zicht spelende bloedjes toekwamen. Dat ik op de achtergrond mezelf met een zielige smoel ostentatief heen en weer sleepte alsof mijn been net verbrijzeld was door een sloophamer, kon hen niet op andere gedachten brengen. In een volgende fase verspreidde eenieder zich om een eventuele vrijkomende tafel aan te slaan. We hadden het kunnen weten, tegen de talrijke Nederlanders (De Bosrust ligt vlak aan de Nederlandse grens) die dezelfde gedachte toegedaan waren, moesten we telkens de duimen leggen. Alsof tafelwerpen een populaire sport is bij onze noorderburen. Ik probeerde nog een vrouwelijk exemplaar, die in spreidstand, plat gelegen de tafel in een houtgreep klemde, eraf te sleuren, maar de trap in mijn maag weerhield me van verdere acties.
Wat verderop discussieerde K. een koppel onder tafel die zeven lege stoelen in bewaring wilde houden, D. verkreeg er een door een kleine van anderhalf op de schoot van zijn vader te posteren, ik won een vechtpartij, C. beloofde met gekruiste vingers van een geleende stoel terug te geven als het nodig was en Hill vond ergens een houten stoel die de grimmige ober bij de eerste bestelling al onder zijn achterste onderuit trok met de woorden : "Dit is een stoel van binnen, die mag hier niet staan." Mijn arme vrijer zette zich dan maar op de grond tot er ergens een zitplaats op natuurlijke wijze vrijkwam.
De rest van onze zaterdag verliep meteen een stuk gemoedelijker. De zes meegebrachte kinderen voerden we af naar de doolhof met een kaart vol opdrachtjes.
"Ach, op het kaartje staat anderhalf tot twee uur ronddolen... dat valt nog wel mee, kindertjes."
"Als je de weg kwijtspeelt, volg dan gewoon iemand anders."
"Doe je gele t-shirt aan, dan zal de helikopter jullie wel vinden als jullie verloren lopen."
Op onze gouden stoelen en met vloeiende dranken zorgden we ervoor dat De Bosrust nog iets minder rustig werd en dit voor vele uren lang.
En we hielden een weddenschap wiens spruiten uit eigen beweging de uitgang van de doolhof zouden vinden...
Heel soms is het vervelend van een moeder te hebben. Heel soms.
Als het moederdag is bijvoorbeeld. Verre lezers kijken nu een beetje scheel, maar bij ons wordt die op vijftien augustus gevierd.
Er bestaan van die moeders die alles al bezitten - eentje ervan heeft mij gebaard - of misschien ook niet, maar wat ze niet hebben, hoeven ze ook niet. Die senseo die ze van mijn zus heeft gekregen? Bwa, ze vond de kleur niet mooi en ze heeft hem welgeteld tien keer gebruikt, tot de pads opgebruikt waren, daarna schakelde ze terug over naar haar goeie ouwe koffiezetapparaat. Een digitaal fototoestel? Niks voor mijn ouders. Een computer? "Wat moeten we daar nu mee?"
Ooit heb ik haar eens blij gekregen met een kaartmatje van vijf euro. Die herinnering staat nog steeds als een van de hoogtepunten in onze geschenkrelatie in mijn netvlies gebrand.
Ze fietsen graag, mijn oudjes. Jarenlang overstelpten we ze met allerhande toeters en bellen om hun tweewieler te 'tunen', maar de dag dat vader onhandig tegen een bakstenen muur knalde die in zijn weg stond, omdat hij zijn evenwicht niet langer kon verzekeren door al het kitcherig gewicht dat hij meesleurde, zijn we ook daarmee gestopt.
Snijbloemen vindt ze zonde van het geld, die verwelken na een week. Als je met ander groensel afkomt, is er altijd wel wat mis mee. Voor het overige is het geen lastig mens hoor, neen o neen!
Deze keer zou mijn aanpak getuigen van vernuft! Ze heeft een mooie tuin met dito verzorgd terras... dus mocht ze haar eigen planterij aanschaffen op mijn kosten. Een cadeaubon werd het. Een cadeaubon van mijn favoriete plantenzaak en ik had eens niet op de kleintjes gelet. Dit laatste had ook zijn redenen. Er zijn zo van die dochters - mijn moeder heeft er eentje gebaard - die vorig jaar hun telefonische gelukwensen overmaakten met de belofte van later binnen te springen met verrassing en dan louter zichzelf als verrassing aanboden. Bon, in 2006 werd het moederdagritueelmetcadeau per ongeluk overgeslagen, daarmee dat ik dat nu met geldelijk vertoon alsnog probeerde recht te trekken.
De telefonie staat voor niks, maar hij betekent ook niks als er niet opgenomen wordt. Al van de voormiddag belde ik het ouderlijk huis én hun gsm ("die gebruiken we toch niet, dus die laten we gewoon thuis liggen") om eens langs te lopen.
"Jee... hoelang is het al geleden dat ik ze nog gehoord heb?" Met kinderen onder ons dak ligt de frequentie van bezoek veel hoger dan zonder.
"Zou hun telefoon kapot zijn?"
"Of erger, zo ziek dat ze niet uit hun bed geraken."
"Wie weet liggen die al dagen dood... gestikt, vermoord, weetikveel?"
"Hoelang duurt het voor buren lijkgeur rieken?"
Het opnaaien van mezelf boekte zo snel vooruitgang dat Hill en ik met bon en sleutel een kijkje gingen nemen.
Niets dat abnormaal rook en de krant van die dag lag op de salontafel. Tot zover mijn morbide fantasmen. We lieten de cadeaubon achter met een begeleidend briefje.
's Avonds rinkelde onze telefoon.
"Allez, waar haal je dat nu uit?"
"Aha", dacht ik, "ze heeft door een hoeveelste deel van mijn financiën ik besteed heb en nu is ze ontroerd."
"Hoe stom kan je zijn? Die plantenwinkel, daar hebben ze nooit iets en daarbij, ik hoef geen planten meer. Ik heb je dat al eens gezegd, maar jij luistert niet. Nee, wij waren niet thuis, wij waren een hele dag gaan fietsen. En dan nog voor zoveel geld... dat krijgen wij daar nooit op. Wat zeg je? Een staander voor op het terras? Ik vind daar nooit mijn goesting. Kunnen we weer van armoei onze kerstboom daar gaan kopen, doeme toch. Een boeketje voor als we ergens op bezoek moeten? Wij moeten nooit ergens op bezoek!"
"Graag gedaan hoor anders, ma.
Zeg dan eens, wat wil je dan wèl?"
"Een doosje pralinen is goed."
Wel beste moeder, hou je cholesterol en suiker maar al in het oog, want vanaf heden krijg jij van mij kilo's pralinen van Leonidas.
En als ik goed gezind ben... koop ik heel misschien nog driekwart doos witte ook!
We hebben er nog zo mee gelachen op ons vorige blogfeestje enkele dagen voor ze op haar wereldreis vertrok.
"Als je ontvoerd wordt in een louche land en je zit met zo'n jute zak over je hoofd, steek dan je duim omhoog, zodat we je kunnen herkennen..."
Ncumisa's duim draagt een kastaar van een ring.
Zaterdag ging ze nog eens over de tong. Dat haar reisverslagen dropen van het optimisme. Daar waar wij, vastgeroeste saaierds, hadden voorspeld dat roze wolken ook wel eens kunnen verbleken, leken haar schrijfsels een aaneenschakeling (tot nu toe) van genoten gastvrijheid en een blije avonturentocht. Lees het zelf op http://www.bloggen.be/ncumisa
Het lachen stierf anders een snelle dood toen bij een herhaling van het journaal de nieuwsredactie haar foto zo groot als het scherm in mijn oog mikte. De mededeling zakte prompt naar de maag en bleef er liggen als een steen.
Ncumisa, meid toch!
De ouders van haar reisgezel verzekerden ons (op het nieuws) dat ze terug vrij waren en ongedeerd en spraken over repatriëring, maar gerust ben ik pas als ik haar woorden terug zal lezen.
Als ze het allemaal verwerkt krijgt, zal ze achteraf lachen met de beschrijving in De Morgen gisteren : een getrouwd koppel van 27 en 30. Welk haar op onze kop linkt zulk nat persvingerwerk nu met onze medeblogster?
Ncumisa en Stefaan... pak aan onze harten... voor onder je riem.
Hier kan je enkel nog wat bibberingen krijgen, Menck is informatief uitgebreider.
Bedankt aan ieder die me heeft willen verwittigen per mail.
- "Hier klinkt iets zen-achtigs, hoor je het ook?"
- "Uhu." (geconcentreerd blogjeslezend met een blik van : benblogaanhetlezen nueffenietstorenmetzenpatatipatata.)
- "Zo'n monotoon geluid, helemaal rustig word ik ervan."
- "Uhu."
- "Zoemzoemzoemzoemzoem... wat zou dat kunnen zijn?"
- "Uhu."
- "Hm? Het ruikt hier ineens naar koeienstront, ruik je het ook?"
- "Dat zal die zenkoe zijn."
- "Ik kwam ooit terug uit vakantie van Bayeren en heel mijn pyjama stonk naar koe."
- "Oja?" (Voelt dat er een verhaal gaat komen en laat het bloglezen voor wat het is.)
- (sterk ingekort) "Ik logeerde op een koeboerderij en alles rook bij thuiskomst naar koe."
...
- "Mmmm mmm, we zouden eens aan je pyjama kunnen gaan ruiken boven?"
- "Nee, want die heb jij verwijderd met de weg te gooien lorren bij de verhuis."
- "Tutut, dan ruiken we toch aan iets anders?"
...
- "O o o, jij ruikt naar ik-heb-vanmorgen-iets-lekkers-opgesmeerd."
- "Jij ruikt naar jezelf. Snuf snuf. Jezelf riekt hier en daar iets meer geconcentreerd. (heft oksel op.) Jezelf heeft drie geuren : jezelf, roosjes en geconcentreerd jezelf."
- "Tsss en jij bent mals, nog meer mals en net daaronder... euh... allesbehalve mals."
Amper vijfendertig procent zapnimf takelde zichzelf vanmorgen uit bed. De rest zat gevangen in vapeurtjes, maagongeregeldheden en een zweem van een breinverlamming met flauwe weeën.
Een vage herinnering aan gisteren probeerde vat te krijgen op de situatie. Er was wat geweest, maar wat toch ook alweer? Mijn vermoeden ging uit naar iets leuks, plezierigheden met bijwerkingen. Terwijl ik me daar bezondigde aan een rondje hersenpijniging, keek mijn verrimpelde ik uit het raam waarop ineens alle reminiscentie duidelijk werd als een kluwen haarfijn. We hebben een blogfeestje overleefd. Een. Zeer. Gezellig. Onderonsje. Zelfs.
Het concept 'ieder brengt iets mee om te buffelen' wij zorgen ervoor dat je niet uitdroogt, was, al zeg ik het zelf, meer dan een voortreffelijk idee. Met de overschotten houden we morgen een fuifje voor de echte vrienden... euh kunnen we onszelf nog een week in leven houden.
We waren er klaar voor. Moose had daags voordien zichzelf in het zweet gewerkt met een grasmaaier en een snoeischaar in de tuin want - oeoeoe - Menck de kenner zou zo eens over een doornstruik kunnen vallen en ikzelf had de onderste dertig centimeter van mijn broek gestreken. De zon deed haar best. Dit moest volstaan qua gastvrijheid.
Philou en elfje hadden zichzelf in hun eigen keuken al overtroffen. Bananenbrood, brownies, zalmtoostjes, stokbrood met tomaat... er stond geen maat op. Speedy en Hilde hadden Limburg leeggekocht en brachten een toren vlaaien mee, Artemis kwam af met een kanjer van een verrassingsbrood en Menck had enkele pizza's voorzien. Hills bijdrage, een groene cocktail die tot stand kwam door iets blauws, gin, safari en een weinig ananassap, als zeg ik het weeral zelf, goot binnen als limonade, maar dan veel en veel lekkerder.
Enkele glazen later werd alles wat waziger en zag ik mijn tafelgenoten de gekste dingen verzinnen. Philou beeldde wat Griekse beginselen uit in polonaisevorm, Artemis wilde speedy koppelen aan een kennis met de droge woorden : "Hij heeft een mooie auto!", Hill struikelde zichzelf en een tuintegel de lucht in en Hilde verstopte zich, van schaamte allicht, in een oranje deken. Elfje bleef gewoon haar nuchtere stralende zwangere zelf en Menck fotografeerde het geheel.
Mijn hoofd bleef koel - hum - en met de hulp van moose wist het zelfs nog dat er nog een portie scampi en saus diende geprepareerd te worden. In mooie rechte lijnen, schuin naar links en schuin naar rechts, dartelde ik mezelf heelhuids de keuken in. Hill ontfermde zich over de garnalen en ik nam de saus voor mijn rekening. Dat wil zeggen, ik foefelde de juiste ingrediënten bij elkaar in een potje, zette het kookvuur op maximum en vergat daarop het brouwsel. Reeds gezapig nippend aan mijn volgende cocktail tussen het volk, riep er iemand heel luid over het erf : "Er is hier een pot saus spectaculair aan het overkoken!"
Alcohol tast je geheugen aan... ik geloof dat nu.
Wat niet wegneemt dat de saus heerlijk was. Dat vonden mijn borsten ook. Denk ik toch, want ze gingen er steeds stiekem inhangen op mijn bord.
Het gevolg schaterde verder de avond in. Speedy stipte in een vlaag van waanzin haar kapsel vol anti-muggenspul, Menck deed hetzelfde met zijn kruis. Die muggen van tegenwoordig toch! En Artemis pakte het nog drastischer aan, met een welgemikte trap op een muggenkaars, overgoot ze haar onderbeen met de was. Ontharen had je thuis al mogen doen, meid! Philou joeg de muggen gewoon weg met zijn weer onnavolgbare babbels, die genoeg zuchtjes wind met zich meebrachten dat ze niet eens tot in zijn buurt geraakten.
Nog geen vallende ster gezien en druppelsgewijs toog het gezelschap zich naar hun eigen huis. Veel te vroeg mensen! Artemis deed nog efkes vervelend toen ze op haar eentje heel die tafel vol feestjesrestanten wilde opruimen. Die hebben we dan maar zachthandig buitengesmeten. Dat is traditioneel een taak voor de volgende dag, Artemis!
De laatste auto was nog niet de straat uit, of Hill en ik ploften in de ligstoelen om de Perseïden te spotten vanonder een dekentje. Ik heb de volgende twee uren mijn eerste, tweede... vijfde vallende ster gezien!
En toch nog vergeten te wensen of mijn zoon in het vervolg nu alstublieft zijn fiets op slot zou willen zetten zeker?
Of dat ik zou mogen ontwaken zonder een minikater...
Babyface Deboosere - waarom heeft 'm toch ooit toch die snor afgeschoren? - voorspelde regen. Voor het oosten van het land.
Aha! Geen ramp, wij wonen in het noorden van België, alleen wijzen vinden het oosten nog een aanvaardbare regio om in te verblijven, dus de egoïst in mij hoopte op een vrijstelling van nattigheid in haar omgeving.
"Kijk mee op de visuele beelden van de verwachte neerslag, (witte vlek met rode kern), daar ziet u het," kakelde hij, "vooral het oosten van het land gaat ervan langs krijgen."
"Die mens heeft dringend nieuwe lenzen nodig, " bromde ik tegen mijn geliefde, "die zone bestrijkt de hele Benelux en rondom."
Het is niet altijd even prettig je gelijk te krijgen. De pijpenstelen vonden hun weg naar het oosten niet meer. Een kringloop van het water waarbij volgens mij een halve Noordzee in verdampt zat. Het hield niet op.
Noodgedwongen rookte ik mijn occasionele sigaret dan maar onder de carport. Mijn blik gleed over de verloren fiets. De fiets van zoon-het-langharig-tuig-dat-zijn-fiets-heeft-laten-jatten-wegens-onbeheerde-achterlaterij. Onze ondertussen bijna beste vrienden de politie, hadden me de dag voordien op de hoogte gebracht dat ze iets hadden gevonden dat bij mijn 'gedetailleerde' opgegeven beschrijving paste : blauw en jongensfiets. Bij het miraculeus wederzien, hebben we de tweewieler meteen laten merken met zijn rijksregisternummer.
Moose en ik hadden het plan uitgebroed vandaag onze fietsen te laten voorzien van zo'n onaftrekbare sticker. Alleen die regen...
Mijn oog telde de overige nog te behandelen fietsen... toen mijn opgezette keel het overnam :
"Aaaaaaaaaaaah! AAAAAAAAAAAAAh! Hill! Iemand heeft mijn fiets gepikt! Een snoodaard heeft zomaar vanonder de carport... Aaaaaaaaaaaaaah! Kom dan toch zien! Er is niks te zien! Mijn vélo is gestooolen! Aaaaaaaaaah!"
Die aangespurte Hill keek me heel bevreemdend aan. Met een snuifje medelijden in zijn pupillen en omweven door een aura van kalmte.
"Natuurlijk lief, is je fiets hier niet... die moeten we deze namiddag toch gaan afhalen bij de fietsenmaker..."
Hij fluisterde er nog achteraan : "Het gaat je vandaag precies niet af hè?"
Eentje keert hier in lijve zapnimf maandelijks terug.
Het offensief van de oestrogenen noemen anderen dat ongemak. Ik zeg er gewoon dikke knudde tegen.
Dikke knudde manifesteert zich vooral door korte huilbuitjes. Voor niks. Voor alles.
In de Colruyt staan bij de blikken gesuikerde melk is genoeg om tranen te laten voor wieweetwat.
Hill die een keer naar mij wijst en het is van datte.
Telefoon krijgen van de politie dat ze zoons fiets hebben teruggevonden, resulteert in oognat.
Als ik probeer te verwoorden dat ik het zelf ook op mijn heupen krijg van mijn geween, geraak ik niet verder dan 'boehoehoeoe' en snottebellen.
Dat het regent, dat de droogkast nog altijd kapot is, dat mijn boek in mineur eindigt... jaja...
Of bij de aanblik van wat die katten weer aanrichten... hun excrementen liggen dan wel op de juiste plaats, maar ze vinden de grote bloempotten lollig om als speelzandbak te gebruiken... oh neen, toen moest ik toevallig niet blèren, toen dacht ik alleen maar : jullie rotkatten, kan ik weer gaan stofzuigen.
Bij het besef dat ik aan het stofzuigen ben zonder stofzuigzak (ze zijn op!), drup ik er weer wel lustig op los.
Nounou, ik ben me er eentje! Een huilebak-eentje.
Weten dat het morgen over is, of overmorgen, of in het slechtste geval in de nacht van overmorgen naar overmorgenover, helpt nauwelijks. Dat is als na een echtscheiding/miskraam suggereren dat je nog jong genoeg bent om... om watte ja?
"Kijk", probeert hij me op te fleuren, "wat ik hier nog vind... de kussensloop die we op het marktje in Dranouter hebben gekocht." Hij draait het ding rondom een kussen en ik lees...
Heppie
Ik voel me ozo heppie
zo heppie deze dag,
als je vraagt : wat heppie
als ik eens vragen mag,
dan zeg ik : hoe wat heppie,
wat heppik aan die vraag,
heppie nooit dat heppieje
dat ik heb vandaag?
Joke van Leeuwen
Waarop ik een mini-overstroming veroorzaak in onze slaapkamer.
Zucht, ik wou dat ik een vent was... Of toch maar niet... kijk, het is al over!
Een man van weinig woorden, maar met bijna blauw oog
Oh neen, domme domme brolkoe die ik ben.
Gisteren deed ik het.
Het!
Mijn hele nahuwelijkse leven heb ik erop getraind om Het te vermijden. Nachtelijke vergaderingen met vriendinnen zijn hier overheen gegaan om elkaar te steunen in het ons niet te laten verleiden tot Het.
Het meest erge een vrouw kan uitsteken, wil ze zichzelf oerbelachelijk maken. Wat zeg ik? Wil ze zich ooit nog in het openbaar zonder chronisch schaamtegevoel vertonen...
Ik vroeg hem : "Waarom viel/val je op mij?"
Hij : "Euh... ik vond/vind je wel sympathiek en niet onappetijtelijk."
DUH-UH!?!
En mijn bekoorlijk klaterend gekwinkel dan? Humoristisch lachebekje hier zit dermate goed in d'r vel dat ze steeds met zichzelf kan lachen! (Jij dikwijls wat minder, maar is dat mijn probleem?)
Mijn hypnotiserende betoverende blik? (Van : er staat nog vaat op het aanrecht, doe jij...?)
Mijn talenten om je tot overgave (de verleden tijd van overgeven) te dwingen?
Mijn sexy oorlellen? (Waar je nog nooit één oorbel voor hebt gekocht!)
Mijn koffieschenken in je mok iedere morgen? Nadat jij hem hebt gemaakt.
Mijn ontegensprekelijke rake analyses van jouw vrienden?
Mijn sierlijk gedrag als het op huishouden aankomt?
Mijn amoureuze strelingen over het toefje haar op je kin?
...
"Sympathiek en niet onappetijtelijk." Prrt prrrrrrtff! (speekselbellen alom!)
En mijn vermogen tot zelfbeheersing om je nu geen doef op je neus te geven dan?
Een pendelbus is doorgaans een noemenswaardig initiatief. De Lokerse feesten hebben er eentje. Laatste rit terug om half drie 's nachts. Dat is dan toch balen als je ze om 02.22u voor je neus ziet vertrekken om nooit meer terug te keren. Dan weet je de auto een keertje exact staan, is het vier kilometer verder.
Een onverschrokken iemand - uw nederige nimf om precies te zijn, nadat ze iets opving van "dat wordt dan een wandelingetje in de nacht" - wierp zich in puurste radeloosheid voor een wagen. Een techniek van liften die best redelijke resultaten scoort als je hem nog kan navertellen tenminste. Het vehikel werd bestuurd door een rasechte Lokerse autochtone schone die mijn smartverhaal over mijn knie en mijn slechte vrienden die hun sportiviteit aan mij wilden opdringen, al na vijf seconden onderbrak en teken deed dat ze vier plaatsen kon aanbieden. Het lieve kind maakte een ommetje met ons tot bijna tegen de motorkap van onze wagens.
Hoe het die andere tien tevergeefs wachtenden aan de bushalte is verlopen? Geen flauw benul, we hebben in het voorbijrazen nog eens vriendelijk gewuifd. Moge een goede verstaander dit gedrag als voorbeeld nemen.
En Fischer-Z, vraagt u zich (al dan niet) af. Euh... ik was alvast niet alleen die het programma niet goed gelezen had.
"John Watts is not Fischer-Z and Fischer-Z is not John Watts." snoerde Johnny de bebbel van iemand uit de meute die driekwart optreden lang "Marlieeeeese!" jankte. Plaatsvervangende schaamte was vanaf toen geen loos begrip meer voor me.
Bijgevolg konden we op onze kin kloppen. Afgezien van een verwrongen versie van 'The Worker' bleven de vroegere hits achterwege.
Jubelde ik gisteren iets te enthousiast over Sinéad O' Connor? Kan ik dat nog terugnemen? De meid kreeg het op haar heupen van het geklooi van het wezen dat achter de mixtafel aan het experimenteren sloeg en zij was niet alleen. Sommige nummers waren het aanhoren niet waard. Eerlijk gezegd, behalve een handjevol bekende songs, klonk alles van het mens krak hetzelfde. *Geeuw*
Ook Admiral Freebee vond ik de twee vorige keren dat ik hem in het echt heb mogen beluisteren, beter.
Absynthe Minded viel dan weer wel reuze mee, zo goed zelfs dat ik er een tukje op gepleegd heb.
Maar de randanimatie was geweldig! Drie haaimannen met fijngevoelige choreografietjes, steltlopers alsof ze recht uit het atelier van Panamarenko kwamen gezeild, de stofzuigerventer die eveneens veel nonsens verkocht en het 'mentale wereldwonder' dat ons in een piepklein tentje lokte en ons veel veel veel zweet ontlokte.
Inventief zijn ze genoeg, die Dranoutronauten. Standjes om je door kortgerokte plaatselijke schonen in te laten smeren, een afkoelruimte met stuifwater dat - o hitte - reeds verdampte vooraleer het je nek kon bereiken, een zweefmolen, maar de leukste frats was die van het plaatselijke kringloopcentrum. Mannen konden er hun sokken ruilen voor een luchtige rok. Die meneren kon je van ver herkennen over het ganse terrein. Daarnaast hadden ze een soort openbare douche geïnstalleerd (waterstraaltjes die als een fontein uit een nepgrasperkje spetterden), gegadigden kregen gratis zwemkledij ter beschikking, het liefst in felle kleuren en bedrukt met een jaren '70 bloemetjesboeket en vanuit het kleedhokje werden ze door noeste medewerkers eerst met zwabbers ingezeept en na de douche vervolgens weer netjes afgedroogd. Dit was lachen, maar echt gieren werd het toen een kerel, die ik in een dagelijks taalgebruik in leder op een Harley Davidson zou situeren, zijn talrijke tattoos aan de toeschouwers showde in een vijf maten te groot afgrijselijk damesbadpak. Zijn baard, een exemplaar waar die twee baardapen van ZZ Top stikjaloers op zouden zijn, was bijeen gebonden met een stuk of wat dezelfde elastiekjes in een flinke worst haar. Hij veerde nauwelijks op van de onderwaartse stralen.
Een festival ondergaan is boeiend, maar proberen er vandaan te geraken is nog veel spannender!
Hill zou even de auto op de parkeerweide voor ons opsnorren, dan konden V. en ik onze konten (en knieën) een rustpauze gunnen op de rand van een vangrail. Slechts twintig minuten later zagen we hem terug. Zonder voertuig. Zijn oriënteringsvermogen van nul komma nul speelde hem nog maar eens parten. Ik leende mijn vriendin uit om alzo toch nog ooit uit dat dorp weg te geraken. Ondertussen kreeg ik het gezelschap van vriendelijke dames, van geblesseerde heren, van de politie en allemaal werden ze eerder opgepikt als ik. Zij stonden geparkeerd in rij veertien, of zeventien, of dertig. Het was dan dat het me begon te dagen dat wij geen rijen hadden geteld. Tienduizenden bezoekers... en heel hun zwik rollend materieel rondom de onze geparkeerd... het gehalte paniek in mij steeg met stip. Een half uur tikte weg. De gee-es-em zat in de rugzak. De rugzak zat op de rug van Hill. En wie weet waar Hill ondertussen zat?
Een jonge vrouw zag in mij een routeplanner en vroeg of ik wist hoe men van Gent naar Dranouter geraakte. Aangezien ik tijd op overschot had, somde ik op : Gent, Kortrijk, Ieper, Dikkebus, gele pijlen met 'D' volgen. Het arme schaap was er nog erger aan toe dan ik. Haar chauffeur was verdwenen, mét auto en zonder mobieltje. "Jamaar", hield ik haar tegen toen ze een vriend wilde bellen om haar te komen oppikken, "als mijn chauffeur er ook niet vanonder muist met mijn vriendin, kan je gerust met ons mee, wij rijden over Gent naar Antwerpen."
Iemand gelukkig maken... 't is toch zo simpel. Zo simpel als een wagen beloven die er maar niet aan wil komen.
En wat deden de vriendenschaar V. en Hill ondertussen?
Spelletjes. Iedere rij auto's aflopen en maar drukken op die autosleutel. Bij knipperlicht kwam het erop aan om met een aantal personen om het snelst ter plaatse uit te maken wiens sleutel overeen kwam met het slot. Eentje viel af, de rest speelde het spel opnieuw in een van de volgende rijen.
Om half drie waren ze eindelijk uitgespeeld en kon ik mijn pasverworven lifster voorstellen : ons Valerie met vermiste chauffeur uit Gent! V. is zelfs wakker gebleven tot in Gent. Een unicum!
Als een besmettelijke ziekte verspreidde de ambiance zich donderdag doorheen het park. Ook wij, vatbare zielen, konden er niet aan te ontsnappen. De opdweepsels van Squadra Bossa All Stars featuring Buscemi drongen tot diep door in het systeem. Ze opereerden dan misschien wel onder een naam die je amper kan uitspreken, maar stilstaan - jeetjemijnkreetje - was voor het veelkoppig publiek een onmogelijke opdracht. Zéér ambetant, op zijn zachtst gezegd, want dit éénkoppig lid uit de massa moddert nog steeds aan met knieën die het knikken nauwelijks kunnen verdragen. Ik probeerde een compromis te bereiken met lijf en leden. Het werd een stijfbeen imitatie van een gekverklaarde struisvogel. Wijl de onderzijde van uw zapnimf zich met alle macht koest probeerde te houden, belastte de nek zich met onwereldse ritmische schokken, links-rechts-boven-onder, totdat de haarbos de danspasjes overnam die de lager gelegen gebieden verzuimden te maken. Een malse schouderschudding, een lichte boezemtrek en wat bekkengerommel kleurden het geheel.
Aan de rare blikken van de omstaanders te meten, was het geen gezicht. Who cares? Ik alvast niet. Zo loeren ze trouwens ook als mijn jamesbrownbenen wel mee willen.
Ocharme echter mijn lichaam. Er staat deze zomer geen maat op de muzikale overbelasting. Nog slechts enkele uren te gaan en mijn stunten van hierboven zullen zich herhalen op Dranouter. Een folkgebeuren waar we alles behalve de folk zullen uitpikken om te besluisteren en te bedansen.
Sinéad O' Connor, hier wi kommmmmmmm!
Maandag is er dan weer Fischer Z. Op de Fonnefeesten in Lokeren. Geef toe, ook dat kunnen we toch niet overslaan? Aan mijn oren mankeert niks.
Dinsdag kun je me vinden als een volmaakte blubberprut in een ligstoel onder onze kastanjeboom.
De eerste bracht hij mee naar huis op de bolderkar.
"Mama, kijk eens wat wij gevonden hebben in het anti-tankkanaal!" met in zijn kielzog de bovenste helft van iets dat op een tank geleek. Een tank van om en bij de twee meter met een aantal doodskopachtige stickers die ons erop wezen dat het goedje dat er ooit ingezeten had, niet echt koosjer was om kinderhandjes in te weken.
Enkele blinde vuilnismannen aanzagen twee weken later die boog polyester gelukkig als een boot ofzo en namen hem mee als zijnde groot vuil.
"Mama, kijk eens wat wij gevonden hebben bij/in het anti-tankkanaal!"
Als dat zinnetje weerklinkt aan het begin van de oprit, slaat mijn hart De Sabeldans van Katchaturian (zie onder).
Nochtans begon dat opvissen redelijk onschuldig. Uitgerekend op moederdag diepten ze - ik wil niet eens weten hoe - een mottige tuinkabouter op die de halve meter ruimschoots oversteeg. Een cadeau dat ik, niet meteen de grootste bewonderaar van tuinkabouters om het eufemistisch uit te drukken, een prominente plaats in de hof moest geven. Dat hij iedere week een tiental meters dieper de tuin in sloop, viel niemand op, tot hij ergens achterin, verscholen in het struikgewas op een blauwe maandag gemold werd met een schop door een tijdelijk hier verblijvend pestjoch. Ik heb hem niet zo heel erg gestraft.
Een tijdje later vonden ze samen met de buurjongen een dichtgebonden zak in die gracht hier op het eind van de straat.
"Curiosity killed the cat!" gilde ik hen nog achterna, toen ze met schaar en ander ontmantelingsmateriaal weerkeerden. Ik zat er slechts één diersoort naast. Ze vonden hun eerste verpakte trauma. Een gestikte hond, vastgetaped aan bek en poten. Tevens hun eerste aanraking met de politie en hun eerste vermelding op tv tijdens het nieuws van ATV. Ze leerden meteen dat niet iedereen een dierenvriend is.
Die veredelde beek is echter niet alleen populair als speelterrein en dumpoord voor wat er niet hoort.
Bij de volgende : "Mamaaaa, wij (zoon en de buurjongen uit alle afleveringen alhier - we hebben er maar één) hebben drugs gevonden bij het anti-tankkanaal! Wietplantjes!" schaterde ik het uit.
"Jaja, jong, en ik kweek speed op stokjes onder de kastanjeboom. Wiet groeit echt niet in het bos hoor."
Ergens in huis slingert er nog een leerboek van me rond : actief luisteren naar kinderen. Oeps oeps en nog eens oeps.
Beteuterd dropen de wietontdekkers af naar de buurvrouw die wel voldoende curieuziteit in zich had om inderdaad een pallet met daarop een miniplantageke, plastiek dakje en bemesting te aanschouwen. Zij zorgde dan ook voor hun tweede aanraking met de politie.
Gesterkt door hun spectaculaire vondsten, vinden ze nu dus geregeld bommen, ufo's en gestrande atoomduikboten in het water.
Gisteren offreerden ze naast de bom ook nog een gevonden onaangebroken fles wijn. En een autonummerplaat.
"Wie weet worden er daar wel gestolen voertuigen ontdaan van hun herkenning."
De wijn, beste schatten, maken we soldaat van zodra jullie weer naar papa zijn vertrokken, we hebben dan immers wat te vieren : rust!
De nummerplaat ligt reeds bij de politie, jeweetwel, onze ondertussen al niet meer zo onbekende vrienden.
De geburen langs beider kanten concurreerden tegen elkaar op : om met de meeste decibels ons vakantiegevoel aan stukken te rijten. Daarvoor hadden ze slechts wat gemotoriseerd snoeialaam nodig. En een hele grote hof.
Genietende wij werd knarsetandende wij.
Waarop dochter : "Die geburen van ons hebben toch nogal geluk met ons hoor. Dat wij onze hof niet onderhouden..."
Dit zei ze dan op het eind van een dagje Oostende - Wenduine. Eén café (de kinders op de go-cart en wij achter een verfrissing) en één restaurantje eerder moest ze nog niet.
We wandelden neerwaarts naar de auto op een van de talloze kronkelende paadjes rondom de Spioenkop, dat afdakje bovenop de duin naast de rotonde. 't Is te zeggen, de rest wandelde, huppelde, sprong hinkstap en ik mankte wat aan de hand van mijn levende kruk Hill.
"Pipi?"
Ze knikte.
"Weldan... hier zijn toch bosjes genoeg... hurk je even."
"Maar dan is het altijd op mijn broek en ik durf niet."
Krulzap wierp zich vrijwillig op om de wacht te houden bij minizap en we gaven de uitdrukkelijke raad mee van haar broek uit te trekken vooraleer ze loos ging.
"Komt allemaal in orde, gaan jullie maar ginder op dat bankje wachten." verzekerde het tweetal ons.
Vanuit de verte hipte een krullenbol uit de bosjes. Het hoofd wild tollend en vergezeld van slaande armen en benen die een onbestaande gebarentaal voor ons uitvergrootte.
Telepathie onmachtig dachten we eerst nog : "De hyperkinese is weer uitgebroken in dat kind, dat belooft voor de terugrit"
Vlak daarna verscheen er nog iets uit de bosjes. Bovenlijf strak met twee wijde armen en een sukkelpas veroorzaakt door gestrekte onderste ledematen. Het makkelijkste te beschrijven als het cliché van een zombie op de dool.
Vanop honderd meter afstand voelden we nattigheid. Drie seconden later werd die zelfs zichtbaar. Een vochtige plek ter hoogte van de knie zo groot als de kletskop van Kojak, platgewalst.
Gezamenlijk barstten de wachtenden wat lager die heuvel uit in luid gebulder. Dat verteerde het mooie plassende meisje slecht. Zij liet zich op haar beurt niet onbetuigd en huilde met lange uithalen alsof ze wilde bewijzen dat ze nog veel water op overschot had na haar avontuur van zoëven. Haar warme, begrijpende moeder zijnde, probeerde ik mijn gehinnik te staken, helaas bleef ik niet gevrijwaard van dingen die sterker zijn dan mezelf. Het beste compromis dat ik kon bereiken was een ingehouden doch nog te brede glimlach. Ik meen me zelfs te herinneren dat mijn tanden weer helemaal zichtbaar werden, met gedempt geluidje, toen minizap zo dicht naderde, dat we nu ook van de achterzijde van het panorama konden genieten : alsof er twee visbakken uitgegoten waren op haar achterkant.
"Nou... je hebt dan toch tenminste kunnen pissen." monkelde iemand die bij de entourage hoorde. Waarop de concurrentie tussen ons lachen en haar wenen weer volop woedde.
We staken haar naakt in de trui van Hill. En het mooie plassende meisje vergat gaandeweg haar traantjes.
En wat hebben we geleerd vandaag? (vingertje omhoog)
Als je goede raad in de wind slaat, slaat de wind de zeik in de broek.
De faire-part was zoekgeraakt. Niet echt, maar mijn boekentas, met daarin de uitnodiging, zat ergens onvindbaar in een van de vele kloven die ons huis herbergt.
'Huwelijksviering om 10.00u' reproduceerde mijn geheugen, 'op Kerkeneind in Kalmthout. Jaja, een instrument waarop ik kan rekenen, dat herinneringsvermogen van me. Ik wou dat ik hetzelfde kon zeggen over mijn capaciteiten om tijdig uit bed te klauteren. Het zij zo. Een tekortkoming die ik compenseerde door in de eerste de beste outfit rechtstreeks van het ledikant in de auto te stappen.
Geen kilometer van huis verwijderd of ik pakte de schrik van mijn leven. Daar was slechts één minder vluchtige blik in de achteruitkijkspiegel voor nodig. De meest verfomfaaide kop sinds mensenheugenis staarde in spiegelbeeld terug. Kreukels van hier tot aan de Kaukasus. En allemaal van mezelf. Zonder enige opsmuk bovendien.
Onderwijl mijn mimieksspieren duchtig alle richtingen rekkend, keerde ik mijn handtas om op de passagierszetel.
"Waar zit die stomp oogpotlood en die verdroogde mascara voor noodgevallen als je hem nodig hebt?" foeterde ik tegen niemand in het bijzonder die misschien nog niet overtuigd was dat dit wel degelijk onder de categorie 'noodgevallen' hoorde. Nog slechts twee verkeerslichten te gaan om de herrijzenis van het tronie te concretiseren. Bovenop verzamelde het gelaat nog een schaamteblos, toen ik bij het weder inrichten van de sjakos (stomme wichten wachten niet met dit karwei tot ze de auto tot stilstand hebben gebracht ) mezelf half spookrijdend terugvond en bij de snok aan het stuur de toeter zeer luid in werking bracht alsof ik de anderen tot inkeer claxonneerde.
Een donkerrood blosje, wat restjes schmink en een facelift verkregen door een volle rit Kermit, creatief met klinkers te imiteren... beter dan dit kon ik niet bekomen op een vroege zaterdagochtend. Ik was er klaar voor. Laat komen die bruid!
Aan de kerk was het ongezellig leeg. De enige levende ziel was degene die nu verslag schrijft over het niets dat op te merken viel. Ik draaide met flair in alle windrichtingen, probeerde krampachtig mezelf niet de houding 'help, wat nu!?' mee te geven en graaide daarna zelfverzekerd naar de gsm. Jeweetwel, dat ding dat je aan de kassa van een overvolle Aldi het liefst zou willen afpakken van je medemensen en het ingraven in de aangekoekte ijslaag van de diepvries, maar nu leek hij me wel nuttig. Dat had hij geweest als een van mijn dierbare collega's die de eer hebben van in mijn adressenbestand te staan, opgenomen zou hebben. Talloze voicemails heb ik volgeluld met hulpkreten zonder dat het iets opleverde.
In het vervolg van mijn strategie, schuimde ik de onroerende goederen van de dichtsbijgelegen collega's af. Een plakkaat ter grootte van een reddingsband met 'Welkom!' op de voordeur, maar openmaken? Ho maar!
Pas bij het derde adres was het geluk aan mijn kant. Een ijverige dochter vertelde me dat de viering plaats zou vinden om 11.00u en dat ik al enkele van mijn collega's kon vinden bij David, die ik per ongeluk overgeslagen had omdat ik hem ervan verdacht had in een ver buitenland aan een strand zijn voor en achterkant bruin te bakken.
Ik vervoegde de reünie en deed niet eens blasé bij hun verbazing over mijn vroegtijdig verschijnen.
Het trouwkoppel... blablabla... schoon assorti... zij fantastisch in iets tussen champagne en mokkakleur in kreukzijde... blablabla... heel mooi persoonlijke opgezette viering... veel, heel veel jengelende peuters in de mis... leerlingen die onverwacht een aangepast lied zongen... en een door de trouwers bestelde ijskar op het kerkplein... njammie!
En ik informeerde toch maar eens voor alle zekerheid hoe laat de receptie die namiddag begon.
Menck drukte ons nog zo op het hart : "Wacht niet te lang als je de bloggers bij elkaar wil krijgen begin augustus." Euh... sja... oeps... sorry!
Maar dus!
Elf augustus wordt het, vanaf 15.00u.
De vereniging van Menck, Artemis, Speedy, Philou, raf (als 'm ooit eens zijn mail gaat lezen) chocolate moose en zapnimf.
En weet je wat? U kan er ook nog bij! Ja, en u ook! Eén reactie of mailtje volstaat om u op de juiste weg naar residentie zapmoose te zetten. Waar wacht u nog op?
Vergeet niet :
- uw optimistische zelve
- een hapje eten, gezien ik niemand met vergiftigingsverschijnselen wil zien vertrekken. Mijn kookkunsten zijn befaamd, maar niet altijd in positieve zin.
- eventueel een medeblogger of lezer die het goed met ons meent.
- de wegbeschrijving die ik jullie doormail van zodra ik bevestiging krijg van jullie aanwezigheid.
- een doedelzak
- an apple a day keeps the doctor away!
- een tandenborstel in geval van laveloosheid en het gebruik van een van de logeerbedden.
Wij zorgen ervoor dat jullie niet droog staan.
En nu gij weer!
Wees gegroet!
zapmoose
PS : bloemen noch kransen, tenzij ze eetbaar zijn.
