HET SPROOKJE DAT (NIET) BEGON MET: ”ER WAS EENS….”

“Er was eens…” zo beginnen alle sprookjes, behalve dit. Hoewel, ik besef nu dat ook ik die beginwoorden als aanvang heb gebruikt. En toch begint dit sprookje anders, namelijk: “Er is ….” Ik weet dat het beetje eigenaardig klinkt, maar daar wen je maar best aan als je dit sprookje verder wil horen of lezen. Zoals alle sprookjes is ook dit een waar gebeurd verhaal en nog wel met deze bijzonderheid: dit sprookje is het allereerste dat ooit verteld werd! Het gaat immers over de oorsprong van al wat bestaat en over de zin ervan. Een spiritueel sprookje dus. De slimste onder jullie – of beter gezegd; de meest wijze- begrijpt meteen waarom ik niet kan beginnen met “Er was eens….” Ons bestaan speelt zich nu af, is dus nog niet voorbij en kan niet omschreven worden als iets dat “was”. Ook niet als iets dat ooit “zal” zijn. Het is wat het is. We kunnen wel terugkijken naar het verleden, naar dat wat “was” (en nooit weer weerkeert) maar we kunnen niet zeggen dat het bestaan van al-wat-is zich enkel in het verleden afspeelt. Maar laat ik het niet te ingewikkeld maken. Uiteindelijk is het allemaal juist heel eenvoudig. Laat ik dus maar beginnen bij het begin.

Maar hier rijst al een eerste moeilijkheid: er is niet echt een begin. Het sprookje van het leven “situeert” zich in het oneindige. Ik vertel het zoals het mij werd doorgegeven: intuïtief, in diepe meditatie. Het is dus geen louter verzinsel of hersenspinsel van mij. Het is de waarheid zoals iedereen – ook jij – deze kan ervaren. Wanneer men in de stilte gaat, zich geconcentreerd naar binnen begeeft, ziet men in alle rust en helderheid datgene wat waar is. Het vertellen van dit sprookje dient enkel om je ertoe aan te zetten zelf deze bevrijdende waarheid te (her)ontdekken en te beleven.

Maak het even stil, haal diep en rustig adem en geniet van dit heerlijke sprookje.

Er is een Koningin die nooit geboren werd omdat ze er altijd al was. Ze is ook onsterfelijk omdat ze eeuwig bestaat. Voor ons stervelingen is dit niet te vatten omdat we nu eenmaal in een wereld leven waar alles een begin en een einde heeft en alles zich in tweevoud manifesteert. Geboorte en dood, leven en sterven, goed en kwaad, licht en donker, groot en klein, man en vrouw enzovoort…. De Koningin van Alwatis leeft niet in een duale wereld maar “is” gewoon. Haar “zijn” is onbegrensd want ruimte en tijd hebben geen vat op haar. Sterker nog, zij is het die onze wereld en zelfs het hele heelal gemanifesteerd heeft. Dat kan ook niet anders want zij is “één”. Er is niets anders dan zij. Of misschien moet ik zeggen dan “hij”. Want de Koningin is geen vrouw. Ook geen man. Toch heeft “zij/hij” zowel mannelijke als vrouwelijke aspecten. “Koningin” is dan ook slechts een naam. Geen enkele menselijke taal of omschrijving is in staat het hele wezen van de “Koningin van Alwatis” werkelijk weer te geven. Gelukkig hebben sprookjes zo hun eigen terminologie, anders was het niet mogelijk dit verhaal te vertellen.

Het koninkrijk van de Koningin kent dus geen grenzen. Het lijkt leeg maar is in feite boordevol energie. Ook is al wat je maar kan bedenken in haar rijk aanwezig. In potentie weliswaar, dat wil zeggen: elke gedachte, elk gevoel, elke droom is in theorie mogelijk en kan in de praktijk omgezet worden. Mits wilskracht en bewustzijn van de Koningin kan zich om het even wat manifesteren. En dat is precies wat gebeurd is. Hoewel de Koningin kan beschreven worden als oneindige Liefde, Licht, Vrede Vreugde, Kalmte, Kracht, Wijsheid en Geluid en hoewel dit eeuwige, zich altijd vernieuwende gelukkig Zijn een ongelooflijk en onvoorstelbaar zalig gevoel met zich meebrengt, toch droomde de Koningin ervan om dit alles te kunnen delen met anderen. Omdat er niemand anders is, kon ze niet anders dan een deel van haar “zijn” in beweging te brengen. Dat zijn is immers volledig stil en bewegingloos. Door de beweging ontstond de schepping van al-wat-is. In eindeloze variaties manifesteerden zich naargelang de vibratie alle schepsels, heel de schepping. Dit kon enkel door van “één” bewustzijn een schijnbare wereld van tweevoudig zijn te maken. De Koningin zelf bleef tegelijkertijd in haar grenzeloze, eeuwige “Zijn”. Probeer het maar niet te begrijpen, ons verstand is daar gewoon te klein voor. Wij kennen enkel een wereld van “ofwel dit, ofwel dat” terwijl de Koningin regeert in een koninkrijk van “zowel dit, en zowel dat”.

Voor de Koningin is niets onmogelijk. Haar kosmisch bewustzijn is onbeperkt, zonder welke grens dan ook. Ze maakte al haar dromen waar en maakte een schitterende schepping. Een kosmos vol sterren en planeten. Heel divers, met eindeloze mogelijkheden. De allerhoogste bergen, de diepste oceanen, de meest fabelachtige landschappen en levensvormen. De bekroning van al dat moois was: de mens. Op verschillende planeten liet ze deze levende wezens ontstaan. Opdat zij ook zouden genieten van de gelukzaligheid die haar te beurt viel, liet ze de mens volledig vrij om hen spontaan, vanuit hun innerlijke zelf, de kans te geven om haar en dus het “Zijn” te beminnen en zo zelf ook de eeuwige gelukzaligheid te kunnen ervaren. Een andere mogelijkheid was er niet want liefde kun je natuurlijk niet opleggen; dan is het geen echte liefde meer. Wel was in elk wezen en in al wat leeft een glimp van haar gelukzalige zijn weerspiegeld. In elk stofje, elk deeltje van het universum zit het wezenlijke van de Koningin en haar rijk van eeuwige vreugde verborgen. Zo was de Koningin zeker dat wat er ook gebeurde en hoezeer de mens zijn vrijheid ook zou misbruiken, er uiteindelijk altijd een onomkeerbare weg terug zou zijn naar haar gelukzalige zijn.

Het leven op aarde – en elke andere bewoonbare planeet - is als een leerschool. Elk leven is een kans om te leren en zo uiteindelijk volmaakt gelukkig te kunnen zijn. Telkens weer, leven na leven krijgt de mens de kans om zich verder te vervolmaken. Ook al sterft het lichaam af, de geest en de ziel gaan verder om opnieuw geboren te worden in een nieuw lichaam en verder te leren. Iedereen wordt zo tenslotte eeuwig gelukzalig, ook al duurt het miljoenen incarnaties. De Koningin wil geen enkele van haar schepsels, haar  kinderen, verloren laten gaan. In wezen zijn ze al “één” met haar en met de bron van al-wat-is want ze komen daarvandaan en gaan er hoedanook uiteindelijk weer naartoe. Sterker nog: ze zijn er al, ze hoeven er zich enkel nog maar bewust van te worden. Door de weerspiegeling van haarzelf in de hele schepping, niet in het minst binnenin de mens zelf, verzekert de Koningin zich van het lukken van haar goddelijk plan.

Zij stuurt ook, wanneer dat het meeste nodig is, reeds volledig bevrijde en ontwaakte zielen terug naar de aarde of andere planeten om er de onwetende mensen te doen ontwaken uit hun valse droom van ellende. Om hun de weg te tonen naar wie ze werkelijk zijn en hoe ze zichzelf kunnen verlossen van alle kwalen en van schijnbare onsterfelijkheid. Niet langer zal zij alleen de eeuwige gelukzaligheid genieten maar alle zielen die zij geschapen heeft zullen ooit dit onbeschrijflijk geluk met haar delen.

Het enige wat de mens verhindert dit geluk reeds in zijn bestaan op aarde te beleven is onwetendheid. Dat kan nu eenmaal niet anders omdat de mens de vrije keuze, de vrije wil heeft. Kiest de mens voor een denkbeeldig afgezonderd bestaan dan kan hij niet waarlijk gelukkig zijn. Niets in zijn tijdelijke, vergankelijke wereld kan immers duurzaam geluk waarborgen. Alle materie moet ooit opgegeven worden, tot het eigen lichaam  toe. Al waant hij zich een kikker die ooit met een kus van een prinses wordt omgetoverd tot een prins, dat zal niet baten. Al verwerft hij kastelen, hele koninkrijken en al het goud van de wereld, dat is net als zijn aards lichaam niets anders dan stof dat ooit zal vergaan. Een mooi einde van het levenssprookje kan dus enkel verzekerd worden wanneer de mens zichzelf bewust wordt van zijn onsterfelijkheid, van zijn ware Zelf, die onlosmakelijk verbonden is met de “Koningin”, met haar Koninkrijk, de Bron van Al-wat-is. Dan leeft hij eeuwig lang en gelukkig, in een zijnstoestand van immer intensere zaligheid…

Yogannes