PAASSPROOKJE

Die zondagochtend, drie dagen na Witte Donderdag, in Rome. De Moeder van alle Paasklokken, die door de paus zelf gevuld werd met enorme, bijzondere paaseieren vloog sierlijk vanuit de klokkentoren van de Sint-Pietersbasiliek met supersonische snelheid de wereld rond. De Verenigde Staten, Syrië, Noord-Korea, Rusland, Turkije, kortom alle schurkenstaten werden  aangedaan. Boven het hoofd van elke  dictator, al dan niet “democratisch” verkozen, werd een groot vredesei gedropt. Dat barstte open op de keikop van de plaatselijke heerser en duizenden vredesgedachten doorstroomden lijf en leden van de machthebber. Hart en ziel werden feilloos geraakt en brachten inzichten van liefde, vrede en rechtvaardigheid. Een ware schok voor de meesten; daar hadden ze echt niet van terug! Onmiddellijk gaven ze het bevel om alle agressieve daden stop te zetten. Nu ze tot het besef gekomen waren dat bombarderen niets oplost en enkel ellende, achteruitgang en nieuw geweld veroorzaakt, schaften ze het leger af om het te vervangen door een burgerdienst die zich ten dienste stelde van de bevolking ter plaatse en internationaal. Geen peperdure gevechtsvliegtuigen of kernwapens of ander militair materiaal meer; enkel nog hulphelikopters, waterpompen en ander materiaal om mensen  in nood te helpen. Geen  oorlogsministers meer maar vredesdiplomaten die via dialoog elk conflict konden oplossen. In korte tijd werd wereldwijd een klimaat van vrede en welzijn  geschapen. Wapens werden letterlijk omgesmeed tot ploegen. Nergens op aarde was er nog hongersnood of oorlog.

Met een vrolijk en luid “Bim! Bam! keerde de Moeder van alle Paasklokken weer terug in de klokkentoren in Rome. De paus schrok wakker en haastte zich in zijn pontificale pantoffels en pauselijke peignoir. Na een vlug ochtendlijk schietgebedje (excusez le mot violent) keek hij op zijn  I-pad naar het wereldnieuws en besefte meteen met diepe spijt dat hij het allemaal maar gedroomd had. In plaats van vredespaaseieren gestrooid waren er overal raketten afgevuurd, bommen gedropt, mensen ontvoerd, mishandeld, vermoord… Zuchtend verorberde hij zijn zachtgekookt paaseitje en las de tekst van zijn toespraak en zegen “urbi et orbi” nog eens na. Die wereldvrede, dat zal voor een andere keer zijn. Of het verstand van het mensdom met Pinksteren al komt? Weinig waarschijnlijk. Misschien tegen Kerstmis? Maar dat is dan voor een volgend sprookje…

Yogannes