Verslagjes, indrukken,
mijmeringen, gedachtjes en gedichtjes
geïnspireerd door een verblijf op de Stiltehoeve van Bond zonder Naam
Deel 4
OVER ONZE LIEVE VROUW
VAN DE WATERHOEK EN DE VOGELTJESDANS
Op een boogscheut van
de Stiltehoeve (voor wie goed kan boogschieten tenminste) staat een merkwaardig
oud kapelletje. Ik wandel er graag naar toe om er op het bankje even te
bezinnen en te bidden. Altijd al had ik een diepe verering zoals zovele Vlamingen
- voor Onze-Lieve-Vrouw. Met de spirituele inzichten van dit moment in mijn
leven beschouw ik deze als de Goddelijke Moeder, het moederlijke aspect van God
die zelf uiteraard noch man noch vrouw is maar wel alle mogelijke hoedanigheden
en eigenschappen in zich draagt. De liefde van een moeder voor haar kind is
voor mij het meest tastbare en ontroerend schoon bewijs dat er een Moeder van
ons allen moet zijn die ons het leven schenkt, zorg voor ons draagt en
onvoorwaardelijk van ons houdt. In de
stilte en de schaduw van dit gebedshuisje is het niet zo moeilijk om een
innerlijke vrede en tedere liefde te voelen voor Al-wat-is. Zich verbonden
voelen met de natuur, met alles en iedereen.
***
Speciaal voor mijn
vriend Elias, die een fervent vogelliefhebber is, hier ook nog een ludiek (maar
soms ook wreed) verslagje van de gevederde vrienden die ik tijdens mijn
verblijf in en rond de Stiltehoeve mocht ontmoeten
Verslagjes, indrukken,
mijmeringen, gedachtjes en gedichtjes
geïnspireerd door een verblijf op de Stiltehoeve van Bond zonder Naam
Deel 3
LABYRINT LOPEN 2017
In een eerder verslag schreef
ik al een eerste, wat speels, gedicht over het labyrint op de Stiltehoeve. Deze
keer wandelde ik het labyrint bij het begin, in het midden en op het einde van
mijn verblijf. Er mij van bewust dat dit in feite een weerspiegeling is van
mijn levensloop heb ik mij telkens trachten af te stemmen op de Bron van
Al-wat-is en mij laten leiden door de Liefde die daarvan uitgaat. Vol overgave
en vertrouwen stapte ik bewust het labyrint af. Net zoals in het leven hoef je enkel
het pad voor jou te volgen, wat er zich voor jou aandient. De mogelijkheden, uitdagingen
en kansen aangrijpen om spiritueel te groeien. Weten dat je goed en liefdevol
geleid wordt op de juiste weg naar volmaakt geluk. Ook al lijk je soms sterk af
te wijken, kleine en grote bochten te moeten nemen, je weet dat uiteindelijk
alles goed komt en je het eind doel zal bereiken.
De eerste keer dat ik
het labyrint liep (niet lang na mijn aankomst op de hoeve) droeg ik nog heel
wat ballast mee uit die stressvolle, lawaaierige wereld daarbuiten. De tweede keer
verliep het lopen heel wat rustiger en met een gevoel van innerlijke vrede. De laatste
keer, net voor mijn vertrek, haalde ik
niet meer diezelfde diepgang; mijn gedachten waren reeds bij de
mallemolen van het leven, de dolle doolhof waarin men in tegenstelling tot
het labyrint zo vaak verdwaalt
Verslagjes, indrukken,
mijmeringen, gedachtjes en gedichtjes
geïnspireerd door een verblijf op de Stiltehoeve van Bond zonder Naam
Deel 2
WANDELING RONDOM
Het domein van de
Stiltehoeve is erg groot en er is een wandeling uitgestippeld die de hele
omtrek van het stuk achter de hoevegebouwen omvat. Onderweg zijn er stenen
geplaatst met zinvolle teksten op die kunnen aanzetten tot bezinnen, filosoferen, mijmeren Ik blijf
vooral stilstaan bij één van de acht citaten:
Er is een onmetelijk zijn verborgen in mijn binnenste.
De wandeling op zich is
al adembenemend (figuurlijk dan) want je stapt in en langs het stille natuurschoon
met fascinerende fauna en flora. Je start in de Lindendreef naast de schapen en
kippen en het labyrint en volgt dan gewoon de richtingaanwijzers. Er is ook een
verkorting voorzien.
Ik ben telkens weer
verbaasd hoeveel vogels hier te bewonderen vallen. Eenden, ganzen, reigers,
ooievaars; het lijkt wel het Zwin in verkleinde vorm. Overigens is dat natuurreservaat
niet zo gek ver van hier. Je bent hier op een twaalftal kilometer van de zee
(en van Brugge en van Sluis ).
Ik hou erg veel van
deze wandeling die ik ook tijdens mijn vorige bezoeken hier deed. Toen waren er
nog geen stapstenen (wel andere teksten, op paaltjes aangebracht). De stille,
rustige sfeer nodigt uit tot frisse gedachten, inspirerende ideeën, of gewoon
onbekommerd genieten.
De rondomwandeling
eindigt langs de grote moestuin en de prachtige siertuin waar nu ook
gedeeltelijk een Japanse toets aan gegeven wordt. Om helemaal zen van te
worden.
Het spirituele
pad ligt niet altijd bezaaid met rozen. En indien dit wel het geval is, is het
erg oppassen voor de doornen van illusie. Je houdt maar best je snoeischaar van
onderscheidingsvermogen bij de hand
Je kan ook in de
onmiddellijke omgeving van de Stiltehoeve buiten het domen mooie wandelingen
maken. Onder meer langs de Vaart. Dit jaar leende ik op de Stiltehoeve zelf een
fiets voor een soort bezinningstocht langs het water. Onder een schitterend lentezonnetje
peddelde ik langzaam langs het water. Aan de ene kant glijden de polderlandschappen
als in een film voorbij en aan de andere kant vervolledigen de vaart en de grasbermen,
hier daar met bomen omzoomd, het ideale decor voor mijn fietstochtje.
Opgepast! Hier broedt
de buizerd. Schijnaanvallen mogelijk lees ik op een waarschuwingsbordje.
Stiekem hoop ik die roofvogel te kunnen zien, maar dan liefst wel zonder die
schijnaanvallen erbij
Verslagjes, indrukken,
mijmeringen, gedachtjes en gedichtjes
geïnspireerd door een verblijf op de Stiltehoeve van Bond zonder Naam
Deel 1
Introductie
Zodra je het domein van
de Stiltehoeve betreedt, word je ondergedompeld in een zalige sfeer van kalmte
en vredige rust. De hele hoeve en de onmiddellijke omgeving zijn zodanig
ingericht dat je wel moet in de stilte gaan. Alle lawaai, alle ballast, alle
zorgen, alle vermoeidheid, alle angst, alle verdriet laat je achter; een enorme
druk valt van je schouders. Hier is geen plaats voor stress, voor kwaadheid,
voor agressie. Je hoort hier geen ruwe taal, er is geen wedijver, geen
prestatiedrang of druk. Het hoeft allemaal niet zo nodig, alleen de stilte
hoeft.
De verwelkoming is
hartelijk, warm en oprecht sympathiek. Je voelt je onmiddellijk thuis,
opgenomen in een warm nest, met veel respect voor wie je bent zoals je bent.
In je toegewezen kamer
merk je meteen dat alles piekfijn in orde is. Alle nodige info lees je in het
handige brochuurtje waarin werkelijk alles staat geschreven wat je moet weten
om het verblijf op de Stiltehoeve perfect en aangenaam te laten verlopen.
Tijdens de introductie
(van de Stilteweek) krijg je rustig alle uitleg over de locatie, het opzet, het
concept, de mogelijkheden, de keuzevrijheid. Het programma wordt uitvoerig
toegelicht. De inbreng en keuzemogelijkheid van de deelnemers is groot. Niets
hoeft, alles mag als het maar in stilte is.
Alle gasten komen aan
het woord en worden aandachtig beluisterd. Ik hoor veel herkenbaars en
bevestiging van mijn eigen levensverhaal. Ik leef mee, voel ook de gekwetstheid,
de harde confrontatie met de wereld zoals die is. Moedige mensen, geslagen
mensen, lieve mensen
Als vrije gast neem ik
niet deel aan het Stilteprogramma maar ik leef wel een hele week met hen mee.
Ook in mijn meditaties en gebeden zijn ze altijd in mijn gedachten en in mijn
hart. Wanneer ik hen in de loop van de week ontmoet, bewaar ik extra de stilte.
Een glimlach als groet en bemoediging volstaat ruimschoots; er zijn geen
woorden nodig
Mijn vrije week in
stilte is begonnen. Ik vergeet de verkiezingen in Frankrijk, de Ronde van
Italië, de fratsen van Trump, het politiek gekibbel, de duizend-en-één zorgen
en problemen - groot en klein. Ik adem enkel zuivere lucht in en geniet met
volle teugen van de stille rust.
Die zondagochtend,
drie dagen na Witte Donderdag, in Rome. De Moeder van alle Paasklokken, die
door de paus zelf gevuld werd met enorme, bijzondere paaseieren vloog sierlijk
vanuit de klokkentoren van de Sint-Pietersbasiliek met supersonische snelheid de
wereld rond. De Verenigde Staten, Syrië, Noord-Korea, Rusland, Turkije, kortom
alle schurkenstaten werden aangedaan.
Boven het hoofd van elke dictator, al dan
niet democratisch verkozen, werd een groot vredesei gedropt. Dat barstte open
op de keikop van de plaatselijke heerser en duizenden vredesgedachten doorstroomden
lijf en leden van de machthebber. Hart en ziel werden feilloos geraakt en
brachten inzichten van liefde, vrede en rechtvaardigheid. Een ware schok voor de
meesten; daar hadden ze echt niet van terug! Onmiddellijk gaven ze het bevel om
alle agressieve daden stop te zetten. Nu ze tot het besef gekomen waren dat
bombarderen niets oplost en enkel ellende, achteruitgang en nieuw geweld veroorzaakt,
schaften ze het leger af om het te vervangen door een burgerdienst die zich ten
dienste stelde van de bevolking ter plaatse en internationaal. Geen peperdure gevechtsvliegtuigen
of kernwapens of ander militair materiaal meer; enkel nog hulphelikopters, waterpompen
en ander materiaal om mensen in nood te
helpen. Geen oorlogsministers meer maar
vredesdiplomaten die via dialoog elk conflict konden oplossen. In korte tijd
werd wereldwijd een klimaat van vrede en welzijn geschapen. Wapens werden letterlijk omgesmeed
tot ploegen. Nergens op aarde was er nog hongersnood of oorlog.
Met een vrolijk
en luid Bim! Bam! keerde de Moeder van alle Paasklokken weer terug in de klokkentoren
in Rome. De paus schrok wakker en haastte zich in zijn pontificale pantoffels en
pauselijke peignoir. Na een vlug ochtendlijk schietgebedje (excusez le mot violent)
keek hij op zijn I-pad naar het
wereldnieuws en besefte meteen met diepe spijt dat hij het allemaal maar
gedroomd had. In plaats van vredespaaseieren gestrooid waren er overal
raketten afgevuurd, bommen gedropt, mensen
ontvoerd, mishandeld, vermoord Zuchtend verorberde hij zijn zachtgekookt
paaseitje en las de tekst van zijn toespraak en zegen urbi et orbi nog eens
na. Die wereldvrede, dat zal voor een andere keer zijn. Of het verstand van het
mensdom met Pinksteren al komt? Weinig waarschijnlijk. Misschien tegen
Kerstmis? Maar dat is dan voor een volgend sprookje
verhaal: Wie is er bang voor de verschrikkelijke kerststal?
Een modern kerstverhaal op belgische wijze
(voor mijn Nederlandse vrienden, dit is gebaseerd op waargebeurde feiten: een
klacht van een niet-gelovige wegens het plaatsen van een kerststalletje in een
gemeentehuis)
WIE IS ER BANG VOOR DE VERSCHRIKKELIJKE
KERSTSTAL?
Nog gauw even naar het gemeentehuis om
mijn nieuwe pas af te halen dacht de man toen hij uit zijn stamkroeg De
Vrijdenker kwam. Bij het binnenkomen van de lokettenzaal bleef hij plots als versteend
staan. Daar zag hij toch wel zeker een kerststalletje staan! Hij sidderde van
kop tot teen en dacht even dat hij van angst het bewustzijn zou verliezen. Die
vertederende blik van Moeder Maria doorboorde zijn vrijzinnig hart, Jozef leek
hem vermanend aan te kijken omdat hij teveel gedronken had en toch nog met de
wagen naar hier was gereden en het kindje Jezus scheen hem toe krijsen: Bekeer
u, want de verkiezingen zijn nabij! De os en de ezel gaven hem een slecht
geweten want hij was een fervente vleeseter. De schaapjes herinnerden hem pijnlijk
aan zijn eigen schaapjes van kinderen die hem zo vaak moesten missen terwijl
hij vergaderingen hield of voorbereidde om uit te zoeken hoe men het geloof in
goedheid, vrede en liefde de wereld uit kon helpen. Al een geluk dat de drie koningen
er nog niet bijstonden want dat zou de sfeer helemaal grimmig gemaakt hebben,
gezien de strubbelingen in de koninklijke familie.
Na heel diep ademgehaald te hebben en
alle moed bijeengeraapt te hebben, trok hij resoluut naar het bureau van de
burgemeester om er zijn beklag te doen. Militairen op straat, her en der betonblokken
om de toegangswegen af te sluiten, tot daar aan toe. Maar zomaar een
kerststalletje plaatsen in een openbare ruimte, dat is toch het toppunt van onveiligheid!
Wat een verschrikkelijke rampen kan dit wel niet teweegbrengen! Stel je voor
dat er minder verzuring en meer verdraagzaamheid zou komen in de samenleving, of
nog erger: vrede op aarde! Dan kon niemand nog iets verdienen aan de verkoop
van wapens en gevechtsvliegtuigen! Mensen zouden meer solidair zijn met elkaar: waar
zou dat in s hemels naam (vergeef me de uitdrukking) naar toe gaan! Een warme
maatschappij waar iedereen gelijkwaardig zichzelf zou kunnen ontplooien met
eerbied voor ieders overtuiging: wat een nachtmerrie!
Gelukkig toonde de burgervader begrip
voor onze bezorgde man. De kerststal verdween onmiddellijk. Zelf was de burgemeester
wel een diepgelovig man maar de coalitie mocht toch niet in gevaar gebracht
worden. En daarbij: veiligheid voor alles. Er is immers niets gevaarlijker dan
een kerststalletje. Mochten de bevoegde veiligheidsdiensten dit ooit te weten
komen dan zou het dreigingsniveau ogenblikkelijk stijgen en zou het voltallige
leger paraat moeten staan om die verschrikkelijk levensbedreigende kerststalletjes
overal te lande te gaan vernietigen.
De man stapte opgelucht weer naar
buiten. Hij was aan een enorme ramp ontsnapt en had de gemeente en het land
voor een groot onheil behoed. Hopelijk komt er snel een wet die die
verfoeilijke kerststallen totaal verbiedt. Er zijn tenslotte grenzen aan
vrijheid en verdraagzaamheid. Een diep gevoel van welbehagen overviel hem; dat
kerstbier uit De Vrijdenker had hem duidelijk deugd gedaan.
(de
nachtmerrie van alle waanzinnige wapenhandelaars)
Het
gebeurde in 2015 toen Assa landvoogd in Syrië was. Alle vluchtelingen
wereldwijd moesten zich registreren. Zo ook Youssov, een heel gelovige en vrome
moslim die op de vlucht was omdat hij de waarheid durven zeggen had in het
openbaar. Namelijk dat een echte moslim vredelievend en verdraagzaam is en dus
nooit kan deelnemen aan een oorlogs- of terreurdaad of aan een marteling of
onthoofding. Hij had zelfs gezegd dat elke religie en levensbeschouwing gelijkwaardig
en universeel is en in essentie dezelfde éne waarheid inhoudt, gebaseerd op
onvoorwaardelijke, echte Liefde. Daarom werd hij vervolgd en ei zo na
terechtgesteld maar hij kon met zijn gezin het land ontvluchten. Helaas
verdronken zijn vrouw en kindje toen ze in een gammel bootje de Middellandse
zee overstaken. Hij had nog geprobeerd hen te redden maar moest machteloos zijn
geliefden aan de ruwe zee prijsgeven. Wel kon hij een andere vrouw nog net
vastgrijpen vooraleer ook zij verzwolgen zou worden door de woeste golven. Ze
was hoogzwanger en alleen. Ze kwam helemaal uit Afrika waar ze weggevlucht was
voor het rebellenleger dat haar dorp verwoest had en alle mannen uitgemoord. Ze
was gedwongen geweest de rebellenleider te dienen als een slavin. Zo was ze ook
in verwachting geraakt. Bij een treffen tussen de rebellen en een andere
rivaliserende bende kon ze ontsnappen in de chaos van de strijd. Aangezien ze
niet meer terug kon naar haar dorp was ze dan op eigen houtje de grote tocht
naar het Noorden begonnen. Een mensensmokkelaar had haar beloofd te zullen
helpen maar dan moest ze haar papieren aan hem geven en eenmaal in Europa
aangekomen voor hem werken. Toen de boot verging had de kustwacht die hen redde de
mensensmokkelaars kunnen vatten en zo kreeg ze haar papieren terug.
Vanaf
dat moment bleven Marika en Youssov samen op de helse tocht van vluchtelingen
doorheen Europa. Ze moesten heel wat hindernissen trotseren. Nergens waren ze
welkom en werden haast als misdadigers behandeld. Grenzen werden afgesloten,
tot met hekkens en prikkeldraad toe. Ze moesten dagen- en nachtenlang in regen,
wind en koude buiten wachten.
Uiteindelijk
belanden ze toch in Brussel en stonden in een lange rij hun beurt af te wachten
om geregistreerd te worden. Ze konden echter enkel een papier krijgen waarop
stond dat ze later moesten terugkomen. Er waren teveel vluchtelingen en de
administratie kon niet volgen. Alle opvangplaatsen waren volzet en ze trokken dan
maar naar de buitenrand van de stad. Aan een boerderij gekomen, vroeg Youssov
of ze daar konden overnachten. De boer wees hun nors af en zei dat hij geen
vreemden vertrouwde in deze bange tijden. De boerin had echter medelijden met de
zwangere Marika en overtuigde haar man deze mensen te helpen. Goed, zei de boer
uiteindelijk maar ik wil ze niet hier in huis hebben; ze kunnen daar op de wei
in het schuilhok van de dieren slapen. Er ligt vers hooi en enkel ons trekpaard
staat daar momenteel. Er is plaats genoeg en het is er droog en warm. De boerin
gaf Youssov nog stiekem wat eten en drinken mee.
Rond
middernacht scheen de volle maan feller dan ook. Marikas kindje werd geboren
en in wat doeken gewikkeld en in de voederbak gelegd. Verderop lag een schaapherder
één van de laatste in het land- op een heuvelrug naar de volle maan te staren
en te dromen van vrede. Ineens zag hij beneden zich ondanks de lichtgloed van
de volle maan- een nog grotere schittering boven het schuilhok naast de boerderij.
Hij riep zijn kudde bijeen en liep naar de plaats toe. Hij voelde zich sterk aangetrokken door die betoverende
lichtglans. Een innerlijke stem spoorde hem aan te juichen van vreugde want
zijn levensdroom te leven in een wereld van vrede, vrijheid en
verdraagzaamheid- zou nabij zijn. Toen hij het pasgeboren kindje aanschouwde
begreep hij dat hier een Prins van Vrede op de wereld was gekomen om eindelijk
orde op zaken te stellen en liefde,
vrede en rechtvaardigheid te brengen. Hij gaf de ouders wat boter en schapenkaas,
zowat alles wat hij bezat. Youssov wierp tegen dat hij dit niet kon aanvaarden
en dat hij in feite niet eens de vader was van dit kind. Maar David, de herder,
bleef stralend van geluk naar het kindje
kijken en had geen oor of oog voor iets anders.
Ondertussen
was voor de oprit van de boerderij een grote limousine gestopt en drie mannen
stapten uit. Ze waren rijkelijk gekleed, als koningen maar dat waren ze niet.
Het waren een christelijke, een joodse en een moslimgeestelijke die in een
hindoetempel in de hoofdstad een oecumenische vredesviering hadden geleid en gedreven
door een innerlijke stem naar deze plek waren geleid. De hindoegeestelijke had
hen verteld dat hij in zijn spirituele oog gezien had hoe die nacht een Redder
van alle volkeren zou geboren worden in de rand even buiten de stad en toen
waren deze drie mannen op zoek gegaan terwijl de hindoe in diepe meditatie
alles zag gebeuren en meemaakte. De drie geestelijken gaven een gouden ring,
wat wierook (een overschotje van de dienst) en een potje balsem dat één van hen
toevallig in zak had steken.
En
zie, die nacht zwegen overal ter wereld de wapens en de daaropvolgende dagen
werden overal vredesakkoorden gesmeed. Alle mensen en volkeren verbroederden
zich en beschouwden elk-een als gelijkwaardig. Elk individu, elk volk, elke
cultuur werd gerespecteerd. Er heerste een klimaat van eenheid in
verscheidenheid. Legers werden omgevormd tot burgerdiensten die zich inzetten
bij rampen en hongersnood. Een golf van solidariteit omhulde de hele aarde.
Slechts één schaduwzijde verduisterde even dit schitterend verhaal. De
landvoogd van Syrië had bevel gegeven het kind van Marika te doden. Hij zag
immers zijn macht teloorgaan door dit vredeskind. Maar Youssov werd tijdig
gewaarschuwd door OCAD en kon nog net op tijd de toegangsweg naar de
luchthaven werd geblokkeerd door vakbondsmilitanten- de vlucht naar Egypte
halen