Iedereen een mooi en gezond 2013 gewenst!  

Daags na mn behaalde podiumplaats in de Ardennes Trophy, vertrek ik samen met Pascal de Meulenaar en Tom Smets richting Schladming in Oostenrijk, een welgekend skiegebied, en het zou er prachtig biken zijn.  De weersvoorspellingen zagen er niet goed uit, en dan doet het toch ietwat vreemd aan om ons Belgenlandje bij 30 graden te moeten verlaten, wetende dat je richting slecht weer rijdt.   Woensdag besluiten we tijdens een droog moment om een deel van de klimtijdrit te gaan verkennen, maar meteen voelen de beentjes stram en zwaar aan.  Na een 9km klimwerk besluiten we terug af te dalen via een flowtrack (easy downhill) en de beentjes op het vlakke nog wat los te gooien.  Na ons droge tochtje, begint het weer te regenen, en is het verdere een donkere dag.  

Donderdag 31/05 - raceday 1 

69km met 2900 hoogtemeters staan op het programma.   De eerste 2 kilometer verlopen steeds achter de wagen van de wedstrijdleiding, waarna we op een klim losgelaten worden.  Hectisch gedoe, iedereen die langs links, rechts de ideale positie probeert te bereiken, maar ik laat met niet van de wijs brengen.  De klimmen zullen automatisch iedereen in zn positie brengen dacht ik.  Na de eerste klimkilometers krijgen we al meteen wat technische stukjes en singletracks voor de wielen geschoven.  Niiiice .... had ik hier niet echt verwacht, maar erg leuk.  Na ongeveer 10km krijg ik last in de onderrug, en moet ik noodgedwongen de hartslag wat laten zakken.  Kracht zetten zit er niet in.  Ook Pascal haalt me in en merkt dat er wat loos is.  Ik pik aan en klim mee naar de eerste bevoorrading, waar ik besluit terug wat gas te geven, en bij wonder is het rugprobleem weg.  Gaan met die banaan dus, en kilometer na kilometer kan ik weer wat renners oprapen.  Zo ook Kris de Nef, die wat jojo met me speelt, maar die ik dan na half koers toch definitief kan achterlaten.  In de allerlaatste klim passeer ik Bob Hannes nog, die het beste van zichzelf had gegeven, maar nu met een lege tank zat.  Na 4u16 bol ik voldaan over de meet.  Oef, kop is er af, zware rit, goed voor een 11e plaats in mn categorie, en toch weer wat tijd verloren.  Hoopvol voor de volgende dagen.

Vrijdag 01/06 - raceday 2 

Klimtijdrit van 16km met 1100 hoogtemeters.  Niet mijn sterkste ding zo bergop knallen, en ik vond deze niet echt op zn plaats op een 2^de dag van een 4 daags event.  De start is zoals bij het downhill skiën, met elektronische bieb klok en vanuit een tentje, met 15 seconden tussen elke rijder.  De traagste vertrekken eerst, wat maakt dat Pascal en Bob respectievelijk 15 en 30 seconden voor me vertrekken.  Ik start zoals altijd, veel te snel, en heb beide mannen al snel te pakken.  Bob pikt aan, en gaat me voorbij in de weide, die er zwaar bij ligt en waar ik mn ritme totaal niet kan vinden.  Het is miezerig, maar gelukkig geen regen.  Enkel wat dreigende wolken, en qua temperatuur ideaal om te klimmen, niet te warm en niet koud.  De hartslag draait voor geen meter, en ik kan niet hoog in de toeren gaan.  Na wat saaie shotter paden, hier en daar een asfalt stripje, krijgen we in de laatste kilometer nog een interessant single trackje, maar na zo’n inspanning kun je dat weinig apreciëren, stoempe stoempe, en dan zijn we boven, na 1u10.  We zijn nu van zo’n 770meter hoogte naar 1.800 geklommen, en boven is het aanzienlijk kouder.  Het was nu wachten op mn roomies, en ik begin serieus kou te krijgen.  In plaats van aan de downhill te beginnen, besluiten we om met de kabelbaan terug naar beneden te gaan, lekker warm in een bakske...  Downhillers verklaren ons gewoon gek!

Zaterdag 02/06 – raceday 3

73km met 2.800 hoogtemeters.  Een deel van de bewegwijzerde Dachstein runde zouden we voorgeschoteld krijgen.  De Dachstein ligt aan de andere kant van Schladming, en is een kleine 3.000 meter hoog, erg mooi.  Het profiel ziet er makkelijk uit! 1 lange klim, en dan nog een kleintje.  Maar dan mag je niet naar alle kleine kronkeltjes kijken.  We komen weer zonder kleerscheuren door de startfase, en ik ben goed mee.  Ik ga niet te diep zodat ik nog wat reserve overhoud voor het 2^e deel van de rit.  Al van in de ’t begin verspringt mijn achterderailleur wat, en ik vermoed dat iemand in de start ertegen heeft gereden.  Geen erg, want de versnellingen die ik nodig heb werken, tot aan kilometer 29.  Daar slaat het noodlot toe, en wipt de ketting tussen de cassette en de spaken.  Door de pinnetjes aan de cassette, zit de ketting volledig geblokkeerd, en moet ik oppassen om geen schakels scheef te wringen.  Damned! Net nu … tooltje bovengehaald, maar hielp niet … wiel eruit … nog één schakeltje … yes, gelukt, en blijkbaar zonder schade.  Snel wiel gemonteerd en weer verder.  Ik heb hier gewoon 11 minuten staan klungelen blijkt op mn hartslagmeter.  Ongelooflijk!  De versnellingen staan nu helemaal ontregeld, maar ik heb geen zin om nog eens te stoppen.  Mn ritme kan ik niet meer vinden, en op TT ritme maak ik de rit rond.  Weer erg mooi parkoers, technische stukjes, stralend weer, maar na analyse lijk ik in totaal hier zo’n 20 minuten verloren te hebben.   Ach ja, het is wat het is.  We hebben ons goed geamuseerd. 

Zondag 03/06 – raceday 4

56km met 2.000 hoogtemeters.  Een makkie zou je zeggen, maar buiten de kortere afstand, is het aantal hoogtemeters ook vandaag weer in verhouding tot de voorbije dagen.  Weer 1 klimmetje, dus ziet er weer makkelijk uit.  De voorbije dagen was de weersvoorspelling steeds slecht, en hebben we schitterende weer gehad.  Voor vandaag was er 30 graden gemeld.  Gelukkig viel dat in de voormiddag nog wel mee, maar het was zaaaalig.  Ik besluit me niet te sparen en alles in de strijd te gooien, om toch nog een plaatsje te kunnen opschuiven.  Pfff … na een kilometertje of 8 zitten de benen vol verzuring en moet ik toch wat matigen.  Na het dipje komen de benen er weer volledig door, en rij ik in de klim recht naar Bob.   We dalen samen af, waarna een supersnel gedeelte volgt, met korte klimmetjes en veel wortelstukken.  Nog een laatste klimmetje, waar ik weer kan wegrijden van de rest.  Klimmen tot kilometer 50,  om dan weer aan de dagelijkse downhill te beginnen.  Yes, niemand achter me te zien, maar voor me rijdt die Duitser weer die niet kan dalen.  ’t Is afzien, 2 keer probeer ik voorbij te gaan, maar ik ga bijna over de kop, en besluit geen risico te nemen.  Nog 300 meter te gaan, en Bob komt nog ff voorbij.  Damn!  8^e. 

10^e in de eindrangschikking! Erg tevreden.  

Samengevat :

Dit event is met zn 360 starters niet zo groot, maar wel goed georganiseerd.  De vele profi’s aan de start geven het wat extra glans.  Het feit dat je in 1 hotel kunt blijven, en nooit verplaatsingen hoeft te doen maakt het erg aangenaam.  Mei / juni is echt wel een tussenseizoen in Schladming, want erg veel viel er in het dorp niet te beleven.  Super parkoers, ietwat technisch, mooie vergezichten, en héél veel geluk gehad met het weer.  Goeie ondergrond die veel water kan verwerken waardoor je weinig modderstroken hebt.  Doordat er nog veel sneeuw lag boven 1.600 meter, waren de ritten beperkt tot een hoogte van ongeveer 1.800 meter, wat de reserve ritten zijn.  Mocht het ooit een keer lukken, dan hebben ze ritten staan tot 2.600 meter hoogte!

Tips :

Zorg dat je voldoende getraind aan de start staat – niet te onderschatten

Beveilig steeds je fietsen – er werden (voor zover wij weten) weer fietsen gestolen uit 2 beveiligde hotels

AQI hotel, op 50 meter van de start is ideaal   

Zorg steeds dat je extra kledij (regenvestje / windstopper) bij je hebt in de bergen.  Het weer kan hier snel omslaan zonder verwittiging. 

Een echte aanrader tegen een schappelijke prijs!

Algemene info :

·      3 daagse etappe wedstrijd in lijn in de regio van de Limousin, midden Frankrijk

·      grootste stad in de buurt is Limoges

·      deze streek ligt recht onder Parijs, op een 700km van ons Belgen landje

·      Gekend voor zijn bruine koeien die lekkere steaks leveren

Etappes :

1)    St Sulpice Laurière – Le Guéret : 55km – 1500 hm

2)    Le Guéret – Aubusson : 70km – 1800 hm

3)    Aubusson – Evaux les bains : 60km – 1500 hm

Dag 1

Slecht geslapen in Le Grand hotel Evaux Les Bains.   Gelukkig was er een lekker ontbijt met honing en vers fruit, zodat ik wat energie kon opdoen.  Ons verzamelpunt is op 500 meter van het hotel, waar iedereen verwacht wordt voor 10hr om zowel zijn fiets als bagage te overhandigen.  De fietsen worden in vrachtwagens geladen, en worden door de organisatie zéér goed beschermd met dikke dekens die ze blijkbaar van een matrassenfabriek hebben gekregen.  Altijd een akelig moment om je materiaal in andermans handen te geven, maar de manier waarop ze alles behandelen geeft vertrouwen.  Om klokslag 10hr15 vertrekken de 4 bussen richting St Sulpice sur Laurière waar om 13hr het startschot voor de 1ste etappe gegeven zal worden.  De busrit zou uiteindelijk een 2uur duren, over niets dan kleine baantjes, waar we een goede indruk krijgen van de omgeving, die mijn inziens voornamelijk bestaat uit zéér veel kleine doodse dorpjes, waar menig huis in verval staat.  Het gebrek aan industrie heeft daar zeker wat met te maken, waardoor de jeugd naar de steden trekt en er blijft hangen, tenzij je een landbouwer roeping hebt, want dan zit je hier op de ideale plek.

Een zenuwachtige meute staat omstreeks 12hr15 op het marktpleintje van St Sulpice de minuten af te tellen, en onze talrijk aanwezige Belgen hebben op dit terrein blijkbaar ook geen ervaring, waardoor we eigenlijk niet weten wat ons te wachten staat.  Bergjes van 250 tot 700 meter hoogte, maar op het eerste zicht zeer glooiend, en niet zo ruw als sommige stukken in onze eigen Ardennen. 

Wanneer de 14 motorrijders hun machines in gang zetten, stijgt de adrenaline en zoekt iedereen waar nu precies de start gegeven gaat worden.  Onder begeleiding worden we naar een gravel pad gebracht, waar de comp renners netjes vooraan worden gevraagd.  Gelukkig sta ik ergens op de 4e rij, zodat ik met de beunhazen mee kan starten. 

13hr05 – knal – wij weg!  Karrenspoor bergaf, en dan beginnen we met klimwerk.  Ik zit mee bij de 5 eerste, en ga gewoon alles geven in deze eerste verkenningsrit.  Het tempo ligt hoog, en de scheur met de achterhoede is er snel.  Na 3 km gebeuk voelen mijn benen aan als beton, en moet ik de mannen lossen, of anders zal de man met de hamer er snel staan.  Ik hoop dat dit niet te erg is, en laat mijn tempo zakken, met de hoop er door te komen.  Na een 10-tal kilometer draait alles vlot, en heb ik een groepje gevormd met 2 anderen, waarbij de verstandhouding goed is, zodat er regelmatig van kop gewisseld wordt.  Het terrein is eerlijk gezegd vrij saai, met vele dorpjes die we aandoen, en vele asfaltstukken als gevolg.  Op km 45 ziet een van mn kompanen een teammate voor zich rijden, en trekt er naartoe.  Ik krijg het gat niet toe, en wat later zit mijn laatste medekompaan er volledig door, waardoor ik de finale voor eigen rekening moet nemen.  In de laatste 3 kilometer hebben ze gelukkig nog wat technisiteiten verwerkt, maar spijtig genoeg komen er nog 2 renners uit de achtergrond vliegensvlug over mij.  De laatste probeer ik te remonteren op een asfalt stuk, en dat lukt me zonder moeite met mn 42/11.  Na 2hr31 bol ik als 1ste master 2 over de meet met een goed gevoel.

Prima afspuitstand, en ondertussen is de bagage ook toegekomen.  We zoeken een “gezellig” plekje uit in de sporthal, maar ik zie de bui al hangen.  De zon staat volle bak op de hal, en hoewel de deuren open staan is het er pokke warm.  Zorgen voor later, want eerst gaan we eten in de school die zich 500 meter verderop bevindt.  Een slaatje van erwtjes met wortel en mayo, gevolgd door goulash met rijst en een frangipane taartje met crème Anglaise.  Tja, het had erger gekund.

Gelukkig heb ik oorstoppen bij, zodat ik het geroezemoes niet hoor, en probeer met wat gewoel vroeg in slaap te geraken!  

Dag 2

Verschrikkelijke nacht achter de rug. Ik heb de indruk niet geslapen te hebben, en constant gewoeld te hebben door de te warme sporthal.  De start zou om 10hr gegeven worden, maar om 6hr zijn er al heel wat mensen zenuwachtig in de weer.  Het ontbijt is povertjes, en bestaat uit brood en stokbrood, met choco of confituur, honeypops die ik niet moet, een youghurtje, en een taske koffie! 

Start om 10hr, gelukkig sta ik vooraan want er wordt deze keer weinig zever over gemaakt, en weg zijn we.  Ik ga er gewoon weer voor, en deze keer geen betonnen benen.  De eerste 5 moeten we laten gaan, maar daarna is het onze groep, waar de cohesie verre van zoek is.  In de klimmen rijden ze alles aan flarden, om op de verbindingsstukken de benen stil te houden.  Ik zet me achteraan en besluit mijn eigen tempo te rijden, maar haal ze systematisch terug in.  Het parkoers is totaal verschillend van gisteren, en bied heel wat variatie, en geweldige vergezichten.  Ondanks het droge weer van de afgelopen weken, staan ook hier sommige modderpoelen ons op te wachten, waar we soms tot kniehoogte door moesten.  Dankzij het wekenlange gebruik van Squirt, krijg ik nergens last van chainsuck, en blijft de ketting steeds perfekt functioneren.  Hmm, wat moet dat hier zijn als het regent?  Een echte veldslag dus, want dan wordt het materiaal pas aangesproken.  Na een 30km heb ik er genoeg van, en ram ik het tempo de hoogte in.  Er volgt en leuk klimmetje, waar ik doorknal en menigeen laat afzien.  Daarop volgt een héél snelle afdaling, waar een paar modder sporen inzitten, en net daar bots ik met mijn voorwiel tegen de rand, waardoor ik mn evenwicht verlies en tegen een dikke 45km/h tegen de grond ga.  Losse grond, zonder stenen zorgen ervoor dat ik zonder kleerscheuren of mechanische pech mijn weg kan vervolgen, maar de groep is spijtig genoeg gevlogen.  De moraal is totaal weg, en ik geraak niet meer in mijn ritme.  Wat later komt Pascale me vervoegen, en hij motiveert me voor een aantal kilometers, maar aan de laatste bevoorrading, leg ik de riem er af, en vervolledig ik de laatste 15 kilometer op toertocht tempo.  Mijn lichaam is oververmoeid van 2 slapeloze nachten, en vraagt me om het rustiger aan te doen, de hartslag de hoogte in jagen gaat gewoon niet.  Als 4^de Master 2 bol ik over de meet.  Ik ga hier niet om treuren, het ging gewoon niet beter.  Morgen val ik aan en ransel ik de algemene rangschikking door elkaar – dat was de uitgangsgedachte.

Vanaf 14hr was er pasta te krijgen, droge met wat kaas.  Beter dan niets, maar daar werd ik eerlijk gezegd niet zo vrolijk van. 

Na een 3hr30 gereden te hebben hadden we dus nog een hele namiddag.  Prachtig weer, fiets goed gekuist.  Een leuke hoek uitgezocht in de sporthal, en daarna met ons gezelschap gewandeld naar de dichtst bijzijnde supermarkt, waar ik wat banaantjes en een kiwi koop om het gebrek aan vitaminen te compenseren.  Het avondeten is weer in dezelfde trend, halve kip met pasta, gezoete platte kaas, en uiteraard weer wijn op tafel!  Enfin, niet te klagen.

Dag 3

Weer hetzelfde gevoel!  Hele nacht gewoeld, maar amper geslapen.  De start is om 8hr, dus moesten we deze keer verplicht om 5hr30 opstaan! Pfff, das vroeg dag.  Ik voel me gewoon kapot, te moe, .... maar kom, we laten onze optimistische kant zien, en begeven ons naar het ontbijt, en wat blijkt – brood is op!   De leverancier had slechts de helft geleverd … daar waren wij vet mee.  Honey pops, platte kaas of frangipane taart,  da was’t …  Ik krijg nog 2 stukjes stokbrood van mijn reisgenoten, en heb gelukkig nog mijn 2 bananen en kiwi die ik de dag ervoor kocht. Hiermee zou ik het moeten stellen.

Erg koud om 8hr, maar ik heb niet teveel aan want het beloofd weer een zonnige dag te worden.

Iets na 8 worden we op gang getrokken, en ik vlam weer mee met de kop, de licht oplopende weg op.  De eerste kilometers verlopen warrig, doordat we technische paadjes voorgeschoteld krijgen, met hier en daar wat stenen, wortels, geultjes waar sommigen zich netjes op vastrijden.  Ik krijg af te rekenen met een tak in mijn derailleur, maar er gaat niets stuk.  Op de verbindingsstukken komt alles samen, en zit ik weer mee in de achtervolgende groep.  De eerste 5 zijn gevlogen, maar met 10 man moeten we wat kunnen, ware het niet dat die Fransen weer niet wilden koersen.  Op de klimmen wordt er serieus doorgetrokken, om dan wat later de benen weer stil te houden.  Als ik het tempo laat zakken tot bijna stilstand, krijg je antwoorden als ‘je ne peut pas, je ne veut pas ....”  Allez, eerlijk zijn ze wel.  Een andere Fransman krijgt het ook op zn zenuwen, en samen pakken we de kop en laten het tempo niet meer zakken.  En net in een oplopend paadje op km 32, rijd één van die klimkiekens toevallig op kop, knal verkeerd.  Eerst wat bergop, dan lange asfalt naar beneden, en dan geen pijl meer.  Iedereen kwaad, maar ja, niemand die de juiste pijl had opgemerkt.  Blijkt dat we een 2tal kilometer fout zijn gereden, dus omweg van bijna 5 kilometer.  We komen terug daar waar we de mist in gingen, en merken dat we vele plaatsen kwijt zijn.  Goed kwaad ransel ik samen met de andere Fransoos de groep volledig uit mekaar.  De benen blijven goed draaien, en nergens problemen in de klimmen.  De finale was best nog pittig en na 65 km bol ik over de eindmeet.  5^e M2, damn! 

We besluiten niet op het afscheidsdiner te wachten, en vertrekken terug richting België, zonder het eindklassement te checken.

Achteraf blijkt het de foute keuze geweest te zijn, want het eten moet zeer lekker geweest zijn, met gegrilde steaks, alles erop en eraan.  Ik eindig als 2^de Master 2 in het eindklassement, wat een mooie resultaat is gezien de omstandigheden.  Eveline nam mijn prijzen in ontvangst, en dankzij Karin en Patrick staat de trofee al op onze schouw te blinken! Super bedankt.

Op naar de volgende!