Sorry!!! Eerste update... Ik loop achter... Extreem
Eerst en vooral men oprechte excuses aan men trouwe lezers, maar jullie honger wordt nu gestild We hebben 11 shifts op een rij gewerkt, varierend van 12 tot 15 uur per dag, daartussen nog proberen te slapen en te eten. Maar het is gelukt, maar druk was het wel En we hebben een eindwerk te maken...
Daarom zo nu en dan wat leesvoer...
Ambulance
Het heeft ons véél tijd gekost, moeite gekost, maar gelukkig geen bloed, zweet of tranen. Eindelijk ging onze stiekeme droom in vervulling en werden we op maandagochtend verwacht in wit shirt en jeans aan de ambulances. Wij komen er vol goede moed toe, maar geen ambulance te zien. We hebben ons dan maar als echte in de basis gezet, en gewacht op een ambulance. Mijn ambulance kwam vrij snel. Ze laden me in en zowat direct gingen de discolichten en de sirenes aan Eerste oproep. Een man had een suikerspiegelval gedaan en ging er een beetje onderdoor We namen de man mee voor observatie in het ziekenhuis. Eens bij het dichtstbijzijnde ziekenhuis aangekomen, laden we de patiënt uit en staan we klaar om weer te vertrekken. Wat blijkt? De patiënt heeft geen medische verzekering! Patiënt dus weer inladen en verder vervoeren naar een staatshospitaal. Man man man Wat ik daar gezien heb vergeet ik van men hele leven nooit meer! Een verwaarloosd gebouw, waar de patiënten met 30 in een kamer van 8 bedden zitten te wachten op urgentiehulp Mensen die al dagen zitten te wachten om gezien te worden door een dokter. Ze hebben allemaal hun eigen eten mee, de patiënten lopen binnen en buiten Ik zag de kinderafdeling van spoedgevallen waar een vers stuk plafond naast een kinderkrib lag Ik voelde me vrij machteloos
De rest van de week was zalig. Ik was op schok met een Indier, Ibi, en een Tswana meisje, Desiré Een leuke combinatie. Het ambulancepersoneel mag hier veel meer dan bij ons thuis. Ze mogen intuberen als ze ervoor geclassificeerd zijn, er wordt sowieso een infuus geplaatst
Als we op terugrit waren van een oproep hadden we een mooi zicht op de natuur, de omgeving en de levensstandaard Die ligt in sommige delen van de stad héél laag.
We hebben een paar leuke auto-ongevallen gezien, een vrouw in blok uit een gecrashte auto moeten halen Geen aangename zichten, maar t hoor erbij
Het spannendste van de ritten was toch wel op men eerste dag. Toen hebben ze onze zuurstofzak gestolen. Daar zat zowat alles in wat met zuurstoftherapie te maken heeft. Een kleine 1100 euro was gestolen. Gelukkig is Ibi, de Indier, politieagent naast het paramedisch jobje Hij heeft zowat al zijn collegas opgebeld om de ambulance op te sporen die ons materiaal gepikt had. Want oh ja, zo gaat dat hier, sommige ambulances stelen materiaal van anderen omdat ze het zelf niet hebben. Gelukkig, of ongelukkig voor de 3 paramedici in die ambulance, reden ze naar onze basis om een patiënt in Akasia af te leveren. Toen wij daar aankwamen met discolights and sirenes was de boevenambulance al omsingeld door een drietal agenten met volautomatische vuurwapens. Best wel scary om te zien Gelukkig hebben we onze tas terug, en zaten er 3 ambulanciers in de gevangenis. Voor bezit van gestolen goederen en ontvreemding Bijna had een ervan nog een proces aan zijn been voor smaad aan een politieoficier in burger maar Ibi heeft die al laten vallen. Tot nader order zijn er al 2 bevrijd, maar de dief kan zijn borg niet betalen en zit nog altijd in t prison! t Was echt machtig! Vol verhaal op aanvraag vanaf 14 april 2010 in Brugge en omgeving.
Geen spannende ambulanceverhalen in deze blog. Om de eenvoudige reden dat we niet op ambulance gewerkt hebben Dit valt vooral te wijten aan het Afrika-gehalte van Zuid Afrika. Iets regelen is al helemaal een knoeiboel. En als ze het via mail doen, dan komt het ofwel niet aan, of lezen ze het, maar vinden ze de knop Reply niet. Dus we krijgen zondagavond laat een telefoontje van Sister Estelle, met een hoop excuses en het nieuws dat we verwacht worden op spoedgevallen.
Maandagmorgen begon al leuk in alle geval. We hadden een auto-ongeluk. Mensen zeggen ons hier allemaal om t openbaar zoveel mogelijk te mijden. Wel, die mensen hebben dat niet gedaan, jammer genoeg. Aan het rode licht stonden ze achter een bus geparkeerd. Tot er plots een andere bus aangevlogen kwam. Toen stonden ze onder de bus geparkeerd. De tweede bus had de wagen gewoon onder de bus voor hem geduwd. Wonder boven wonder kwamen de patiënten er goed vanaf. Enkel de bestuurder werd opgenomen voor een operatie aan de bovenlip.
Opnieuw op deze afdeling: véél personeel. De dienst is niet zo heel erg groot, maar de minimumbezetting is 7 mensen. Op dode momenten is dat eigenlijk wel behoorlijk frustrerend. We hebben 2 reanimatiebedden en 7 gewone boxen. De dienst is niet op zijn modernste, maar achterlopen doen ze niet t is gewoon anders. Voor mij was het wennen. De patiënten die op de dienst komen zijn al gezien door een verpleegkundige. Alle patiënten gaan door een triage. Niet enkel bij rampen dus. Daardoor moet je geen vitale functies parameteren. Je enigste job is het verhaal vervolledigen en de dokter inlichten. De dokters werken hier ook veel zelfstandiger. Ze hebben geen verpleegkundige nodig. Vaak plaatsen ze zelf een infuus of geven ze zelf de medicatie.
Druk kan het hier in ieder geval wel zijn. Maandag tegen 14 uur hadden we al een kleine 70 patiënten gezien Sinds 7u s morgens. Niet allemaal heel erg zware patiënten, maar je moet ze allemaal behandelen. De maandag blijkt de drukste dag te zijn.
Ook hier een paar mensen die je leert kennen met een interessante persoonlijkheid. Zo is er een zuster die heel de dag loopt te klagen en te zagen, maar ze zou niet zonder haar job kunnen. Een andere werkt maar 2 dagen per week, want ze is een dikke anderhalf uur onderweg om tekomen werken (én wij durven te klagen als we om kwart voor 6 moeten opstaan om op t werk te raken). Maar ook patiënten zijn soms erg leuk om te observeren. Hier in Zuid-Afrika hebben ze soms nogal de neiging om hun hele familie mee te brengen naar het ziekenhuis. Die hebben dan nog allemaal een grote bak eten mee en de sfeer in de wachtkamer is gezet. Zo komen patiënten met zware pijn in de rug al lachend de dienst binnengewandeld. Je kan het ze niet kwalijk nemen, want ook in Afrika geldt Charlie Chaplins gezegde: Een dag zonder lach is een verloren dag!.
Onze patiënten volgen elkaar op in een sneltempo. Van de ene met een gebroken dikke teen, ga je naar een patiënt die zowat onder een taxi is beland. Ze komen hier wel graag naar spoed. Een irriterend hoestje en ze staan te blinken op spoed. Gelukkig geven ze hier graag een briefje voor het werk. Ook een hoop mamas die hun kindjes brengen omdat het die nacht overgegeven had of omdat het een temperatuur heeft van 37,5 In België vinden we dat ze snel naar Spoed komen, maar hier Soms lijkt het alsof ze hier geen huisdokters hebben, maar dat hebben ze wel (naart schijnt).
We hebben zowat elke dag wel eens iets spectaculairs meegemaakt. Zo hebben we onze eerste defibrilatie gehad hier, met CPR en alles erop en eraan. Eigenlijk een beetje een mirakel dat de patiënt het gehaald heeft. Maar ja, wat wil je, Jeroen en ik waren erbij om te assisteren Buiten het feit dat het ontzettend rommelig verlopen is, was het voor ons wel leerzaam. Zo krijgen we hier ook zo nu en dan eens een diepe wonde of een gezichtswonde waar je je kan op uitleven. Soms erger ik me wel eens aan de manier waarop ze hier met wonden omgaan, maar ja Ze hebben hier de neiging zich tevreden te stellen met het feit dat het bloed gestelpt is. Ze denken er bvb niet aandat een vuile handdoek niet zo goed is op een gapende wonde. Ik wil daar dan altijd een steriele laag tussen steken, zodat er toch geen secundaire (of tertiaire of whatever) infecties inkomen
Ik heb een ontzettend leuke eerste week op spoed gehad. Woensdag waren we thuis. We hebben aan ons eindwerk gewerkt. Hetgene wat zowat iedereen in het derde jaar op een vrije dag doet zeker? s Avonds zijn we naar de film geweest, dat was al een tijdje geleden hé The Book Of Eli is een aanrader! Vind ik
Oh ja! Vrijdagmorgen kwamen we toe op t werk, waarna we plots te horen kregen dat we gevraagd werden op het operatiekwartier. Er was te weinig personeel komen opdagen en wij moesten die gaten opvullen. Ze vertrouwen ons. Met ons kunnen ze een hele dag werken zonder te moeten zagen of klagen was hun motivatie. Dus heb ik op het operatiekwartier maar eventjes de rol van een van de verpleegkundigen overgenomen. Ondertussen moest Jeroen op Intensieve Zorgen een patiënt gaan verzorgen. Want ook daar hadden ze liever een Belgische student dan een personeelslid van een andere dienst Maar t was leuk!!!
Hopelijk binnenkort ambulanceverhalen!!!
PS: Ik loop een beetje achter met men blogs, maar ik zal zo nu en dan updaten... Sorry :)
De laatste loodjes van men vakantietje wegen niet zo heel erg zwaar. Het besef dat ik morgen weer moet gaan werken dringt zo stilletjes aan door. Maar ik kijk er naar uit!!! 3 dagen en een nachtdienst op ambulance. Ik hoop op zware ongevallen enzo, kwestie van t een beetje spannend te houden hé
Donderdag hebben we uitgeslapen en als twee echte toeristen een ontbijtje gepakt. Een Belgische zomerdag werd het. Regen, regen, regen en 25 graden ofzo We vertrokken met onze 4x4 Renault Sandero, die eigenlijk maar 2x4 aandrijving heeft, maar als je er zelf in gelooft ben je al een stuk verder hé We reden door het park, maar de meeste dieren waren aan het schuilen voor de regen, hoe zou je zelf zijn? We zagen toch weer een paar giraffen, olifanten (waarvan een prachtexemplaar bij het verlaten van het park), hyenas, wilde honden,
Toch bleef het voor ons zwaar dat we nog geen leeuwen hadden gezien. Maar daar hadden we een oplossing voor gevonden. In de dichte nabijheid van het reservaat lag er een roofdierenpark. Daar hebben ze zowat alle afrikaanse roofdieren. Meer dan 40 leeuwen, witte en bruine, cheetahs, hyenas, Het was echt een leuke namiddag. We speelden zelfs met een leeuwenwelp van iets meer dan een maand oud We voelden ons direct terug op pediatrie in het ziekenhuis Hihi
Vrijdag hebben we geshopt en rondgetsjoold in onze gebuurte. s Avonds hebben we een pastatje gegeten en Into the Wild bekeken. Schone film!
Zaterdag zijn we naar de zoo geweest. Zowat elke afrikaan die ons pad al gekruist is heeft ons al gevraagd: Heb je de zoo al gezien?. Wel, nu hebben we hem gezien. t Was inderdaad indrukwekkend! Een leuke dag gehad met de dochter van Hermien, de secretaresse van het ziekenhuis. Een beetje een verwend nest die bang was van de geur van uitwerpselen en na 20 minuten al pijn had aan haar voetjes. Maar voor de rest een superleuke meid!! We hebben goed gelachen met haar. We hebben toch zon uur of 6 rondgelopen in die zoo. Geen beesten in de wereld die je daar niet ziet Behalve ijsberen dan Denk ik
s Avonds hebben we hoender gegeten bij de familie Jones. We hebben daar een filmpje bekeken en naar huis gereden. Een van onze laatste ritjes, want onze geliefde Sandero moest terug naar zijn huisje op zondagmorgen Dus nu zitten we weer thuis, zonder auto t is wennen
Tot hoors! Ik hoop dat ik jullie een paar spectaculaire ambulanceverhalen kan vertellen!
Een week nadat jullie vakantie genomen hebben, of dan toch de schoolgaande jeugd, hebben wij vakantie genomen/gekregen. De studentenbegeleidster vond het niet verantwoord dat we een hele tijd na elkaar werken, dus kregen we 11 dagen vrijaf.
Onze vrije tijd begon met een laatste blitzbezoek van Hilde en Vera. De twee dames hebben zowat het volledige binnenland van Zuid Afrika afgereisd, met een camera in de aanslag. Nog voor ik klaar was vrijdag werd er al op men deur geklopt. Omdat dat normaal niemand anders dan Jeroen kan zijn, riep ik: Jeroen, wat is er?. Geen antwoord. Ik vond dat vreemd. Ik stond net met één been in de douche, dus ik snel men kleren aan om men deur te openen. Bleek dat Vera aan men deur stond. Ze waren iets vroeger aangekomen dan gedacht Het was een aangenaam weerzien. Hun auto had een nieuw kleurtje: roestrood van de wegen hier Daar zou later verandering in komen
We gingen met hen iets lekkers eten, hebben nog wat geshopt en vooral gekuierd. Jeroen en ik in ons splinternieuw zwembad, de dames in de observerende rol. Het was een relaxe, aangename dag Tegen een uur of 6 namen we afscheid van de mama en tante. Zij vertrokken de volgende dag op een hele lange reis terug naar huis
Zaterdag was een redelijk relaxte dag. Geen grote inkopen want we gaan op vakantie! s Avonds waren we uitgenodigd bij Hermien. Dat is de secretaresse van het ziekenhuis. Met haar heb ik veel gebeld op voorhand. We hadden een heel leuke avond. We hebben over vanalles gepraat en gezeverd. Héhé. t Was een baie lekkere avond! Jeroen zijn doop met Zuid Afrikaans bier is gebeurd. Hij vindt het lekker, maar niks kan tippen aan onze Jupiler hé
Zondag moesten we richting Johannesburg Daar gingen we onze portefeuille ophalen die verzeild was geraakt in de cameratas van Hilde. Van een nood een deugd gemaakt en even het centrum van Johannesburg ingereden. (Oh ja, voor die 11 dagen hebben we een eigen auto!!) We hebben op de Top of Africa gestaan. Dat is een van de hoogste gebouwen van Zuid Afrika! Een machtig uitzicht! Geloof me!
Zuid Afrika verstopt zo hier en daar een paar mooie plekjes. Ook in Johannesburg vonden we dicht bij een kerk een groot meer met een rustgevend stukje land rond. Maar ook Pilanesberg is zon mooi stekje!
Maandag vertrokken we in de vroege voormiddag richting Pilanesberg (een reservaat, waar de dieren nog in het wild wonen). We hebben voor 3 nachten een B&B geboekt en hopen om in Pilanes de Big5 te zien.
Na vertrek nummer 2, want de eerste keer hadden we onze boterhammen en drankjes vergeten, reden we in 1 trek door naar Pilanes. Na een tweetal uurtjes (en een beetje zoeken) reden we de parking van onze B&B op. We hebben de omgeving een beetje verkend en gingen terug naar ons B&B.
Dinsdagmorgen, héél vroeg, vertrokken we naar Pilanes. Wij waren wakker voor de dieren. Want het eerste uur zagen we niks. Maar beetje bij beetje kwamen er beestjes op pad. Giraffen, neushoorns, bokjes, nijlpaarden, olifanten, Heel de dag reden we van het ene gravelpad op het andere nog slechtere pad Maar we hebben ervan genoten. We hadden elk een verbrande arm van uit de auto te hangen.
Bij het verlaten van het park, hebben we nog een luipaard gezien. Geen leeuwen, maar de andere 4 dieren van de Big5 hebben we gezien. Morgen proberen we om de leeuw te spotten.
Vandaag zijn we naar hét zwemparadijs in Zuid Afrika bij uitstek geweest. SunCity. Valley of the Waves. Een zalig paradijs met wildwater, glijbanen, rustgevende zwembaden, Het is er prachtig. Het is gemaakt zoals een verlaten stad. Check it op google, t is er echt leuk.
Jeroen en ik zitten nu in onze Bed and Breakfast als 2 gegrilde belgen onze blogs te typen.
Later meer! En een hoop fotos. We gaan eens een diavoorstelling moeten organiseren eens terug in België!
Vijf dagen intensieve zorgen. Dat zal intensief worden wellicht. Het begon op vrijdag, de vrijdag na ons verblijf op pediatrie. Ik keek echt uit naar ICU. We hebben er veel les over gekregen, maar praktisch had ik er nog geen kennis mee gemaakt. En omdat ik de banaba Spoed en InZo wil doen, is het vanzelfsprekend dat ik dit ook wil meegemaakt hebben.
De ICU-afdeling bevindt zich ook in de nieuwe vleugel van het ziekenhuis. Zo nieuw dat ze hem op woensdagavond officieel geopend hebben. Er zijn 16 bedden, waarvan er 4 in een isolatiekamer staan.
Geen langdurende introductie van de afdeling. De indeling ervan, de hoofdverpleegkundigen en heel belangrijk: de emergency-trolley. Ik werd ingedeeld bij Sister Small. Zij nam ons op zondag mee naar de kerk! (zie vorige blog) Samen verzorgden we een geventileerde patiënt die na een zwaar auto-ongeval enkele ernstige breuken en wonden had overgehouden. Hij werd in slaap gehouden om de pijn niet te laten overheersen bij de patiënt. Gedurende de dag haalden we hem beetje bij beetje uit zijn slaap. Wat bleek? Mijn patiënt zat nog in zijn auto. Hij beleefde wellicht voortdurend het ongeval opnieuw. Want met beide benen zag je hem zijn pedalen indrukken en met zijn linkerarm trok hij de handrem op.
Sister Small is ook een geval apart. Ik begin te vermoeden dat we hier niet anders tegenkomen. Maar ja, je moet een beetje zot zijn om verpleegkundige te worden zeker? Het is een heel aangename vrouw! Ze heeft 4 jaar in Saoedi-Arabië gewerkt als verpleegkundige. Schijnt dat daar groot geld te verdienen valt als verpleegkundige! Ze is wel vrij snel moe. Vanaf 10 uur s morgens begint ze ons al te vragen of het al 19u is. Ze is altijd hongerig en drinkt liters thee op een dag. In de omgang met haar patiënten is ze super. Ze praat tegen iedereen Afrikaans. Hoewel haar huidskleur een andere taal doet vermoeden praat ze enkel Afrikaans en Engels. Sister Small studeert naast haar werk nog voor advocate. Net op dit moment zijn ze de geschiedenis van Zuid Afrika aan het leren. Ze raakte een beetje verward door de termen Nederlands Vlaams Dutch Duits German. Dus heb ik haar even een beetje les gegeven over de Lage Landen en over al onze verschillende talen. Ik hoop voor haar dat ze slaagt voor haar examen.
Maandag begon spannend. Ik werd ingedeeld bij Sister Leanie. We moesten veranderen van patiënt, want er was een nieuwe opname geweest die nacht die de zorgen van een Sister nodig had. En de zuster zou alle hulp kunnen gebruiken die ze kan krijgen. Bleek dat er de nacht voordien een incident was geweest voor de deur van het ziekenhuis. Een vrouw bracht haar zoontje binnen op de spoedafdeling. Omdat ze het voorschot niet kon betalen belde ze haar nieuwe vriend op om het geld te brengen. Haar ex-echtgenoot moet haar gevolgd zijn naar het ziekenhuis en toen hij de nieuwe vriend zag zijn de stoppen doorgeslaan. De ex-man haalde zijn wapen boven en schoot de nieuwe vriend in de longen en in de buik. 3 kogelgaten vloerden de man direct. De ex-man, die politie-agent was, schoot zichzelf direct erna in de kop. Op 8 stappen van de hoofdingang van het ziekenhuis lagen dus plots 2 zwaar gewonde patiënten. De ex-man liet het leven op de stoep. De andere man was levensgevaarlijk gewond. Hij werd direct naar het operatiekwartier gebracht waar ze de mans leven probeerden te redden. Een hele dag hebben we het slachtoffer intensief verzorgd. Van de ene bloeddrukval naar de andere stijging. Van een goede saturatie naar een levensgevaarlijk zuurstofgehalte. Hoe meer adrenaline we in de man spoten, hoe meer de adrenaline door mijn aders ging. Ik en een zuster waren bezig met een héél intensieve poging om iemands leven te redden. Hopend dat we zouden slagen liepen we de benen van onder ons lijf en was niks ons te veel. Ik zweer het je: Ik was moe s avonds. We gingen dan ook snel slapen.
Dinsdag stond ik opnieuw bij zuster Leanie. Maar omdat ze de zusters niet te veel willen belasten, werd ons schotslachtoffer bij een andere zuster ingedeeld. Jeroen had het geluk om vandaag de rechterhand bij deze patiënt te zijn. J Wij hadden een HIV-patiënt die aan het vechten was voor zijn leven. De man ligt al 40 dagen op intensieve zorgen. De ene infectie na de andere doet zich voor. Het immuunsysteem van de man is compleet naar de vaantjes. AIDS was uitgebroken. Een HIV-patiënt zo zien afzien doet je toch nadenken. Wetende dat je deze doodsstrijd kan vermijden door veilig te vrijen en voorzichtig te zijn, dan is dat toch maar een kleintje. Eigenlijk zou iedereen eens een AIDS-patiënt moeten kunnen zien. Daarom: Doe het aub veilig mensen!!! Op een bepaald moment ging ik bij Jeroen langs om zijn patiënt te bekijken. Even up-to-date raken. Ik bekeek de parameters en schrok. Ik zei tegen Jeroen: deze man leeft geen halfuur meer. Een kwartier later was het leven van de man voorbij. Voor ons was dit de eerste keer dat we hier geconfronteerd werden met dergelijk zinloos geweld. Zuid Afrika deed zijn reputatie (on)eer aan Jammer genoeg. Maar het land, de mensen en de cultuur zijn te mooi om de reputatie te laten overheersen. Sister Leanie leerde me hoe ik de patiënt moet observeren, evalueren, moet rapporteren, Ik was al heel de middag bezig toen ze me zei dat ze even weg moest. Er was ingebroken in haar huis. Ze kwam die dag niet meer terug. Helemaal alleen heb ik de patiënt geobserveerd, de dag doorgeholpen, Alleen bij twijfels vroeg ik de Sister in Charge om me te komen helpen. Ik kreeg complimentjes Altijd leuk, nietwaar?
Woensdag was Sister Small er terug. Opnieuw stond ik bij haar. We stonden bij een jongedame die geveld was door AIDS. Zowat de hele dag heeft ze me aan het lachen gebracht. Maar als er gewerkt moet worden ging het er serieus aan toe. Onze patiënt werd beademd, wat betekent dat de er 24 uur per dag een zuster aan haar bed werkt. Dat maakt wel dat er veel tijd is voor lachen en ondeugendheid. Geloof me, Sister Small wist van wanten die dag. s Avonds werd onze dienst officieel geopend door de grote bazen van Netcare. De dienst moest er dus perfect bijliggen. De bedden werden netjes opgedekt, alles werd gepoetst, de uniformen gecontroleerd en nieuwe naamkaartjes gemaakt. Die moest ik trouwens maken. Kwestie van de secretaresse ook een beetje te verlichten. Deze dienst deelt met de spoedgevallen 2 hoofdverpleegkundigen. De ene is een heel erg drukke, eigenwijze vrouw (Sr Karen), de andere is een rustige, aangename moederfiguur (Sr Magda). Beiden kwamen ze de dienst inspecteren. Alles wat scheef lag werd door Karen recht gelegd. In een furie door de dienst werd alles op zijn plek gelegd en werden er eisen gesteld. Nog geen kwartier later kwam de zenuwachtige sister Magda binnen. Zij begon alles te verschuiven en verplaatsen wat Karen had goed gelegd. Je kan vermoeden dat dit tot enige glimlachjes resulteerde. De hilariteit vond pas plaats toen Karen weer kwam binnengestormd en in een furie begon te schreeuwen om te vragen wie alles nu weer overhoop had gehaald. We hebben het maar ondergaan. Maar onze lach konden we niet inhouden. We maakten s avonds kennis met de grote baas. We werden door de ziekenhuisdirecteur voorgesteld aan hem. De man was zeer vereerd dat we een van zijn ziekenhuizen hadden gekozen om in te werken. Er was een groot feest, maar studenten waren niet uitgenodigd Hihi
Donderdag begon rustig. Er waren niet veel patiënten, dus was alles op zijn Afrikaans: kalm en zorgen dat je zeker niet moe wordt. Ik had een stabiele highcare patiënt onder mijn hoede. Maar ondertussen zijn we ook een cakeje gaan eten. Het was afscheid van de Matron. De Matron is de verpleegkundig directeur. Een heel lieve vrouw die ervoor gezorgd had dat we in het ziekenhuis konden werken. We werden een beetje haar seunkies. We hadden een leuke aangename band met haar. Ze verlaat het ziekenhuis om in een andere private kliniek te gaan werken als Matron. Die keten betaald meer Haha. We brachten haar achteraf nog een doosje Jules Destrooper. We kregen een dikke knuffel, 3 zoenen en nog een hoop wijze raad. We hebben een leuke afscheidsbabbel gehad met haar. Een afscheidzin van haar ging zo (vrij vertaald): Het doet er niet toe wat je voor iemand doet, hoeveel je voor haar doet, maar op haar pad komen en een plaatsje in haar hart krijgen is heel belangrijk. We hebben een plekje in haar hart gekregen zei ze. Om 14u werden we van onze werkplek ontvoerd om een goede daad te doen. De studentenbegeleidster, Sister Estelle had een probleem. Om dat probleem op te lossen ging ze ons een heel andere manier van zorgverlening tonen. Haar hond was ontzettend ziek en wilt niet meer op haar poten staan. Om de hond in de auto te krijgen had ze mankracht nodig J We gingen naar haar huis, tilden de loodzware en doodzieke hond in de auto en gingen mee naar het universitair dierenziekenhuis. Daar brachten we de hond op een brancard naar de dokter. Ze nam bloedstalen, luisterde naar het hart, Onze goede daad was voldaan. De hond werd opgenomen en zuster Estelle hoopt dat de hond het zal halen. Wij hopen met haar mee!
De week op ICU vloog voorbij. Ik heb het heel graag gedaan. We zijn zelfs ten huwelijk gevraagd door een verpleegster die aan het azen was op een Belgisch paspoort
Wij gaan nu op vakantie. Een week later dan in België weliswaar. We gaan naar een groot natuurreservaat en hopen om de Big5 te zien
Zaterdag was een kokend hete dag! Ik denk zoiets van een gevoelstemperatuur van 35 graden of meer. t Was écht onhoudbaar! De familie heeft een oude visvijver, ongeveer 20cm diep gevuld met water om zich te kunnen afkoelen. Het was dus HEET! s Morgens hebben we hier zitten puffen en zuchten en zweten Redelijk lang in onze koele kamer gelegen. Dat moet dus ongeveer 26 graden geweest zijn
Jeroen en ik hadden NIKS meer in huis om te eten. We moesten dus dringend naar de winkel. Onze koelkast was gevuld met water. Voor de rest was er vooral lucht in onze frigo. We wilden iets binnen doen, iets dat koel is. Bleek dat er nieuwe films in de bioscoop waren, dus gingen we een filmpje reserveren. Nu is wel bewezen dat we al echte afrikaners zijn. Als het zo enorm warm is als zaterdag vlucht iedereen naar de cinema of naar het winkelcentrum. Gewoon om af te koelen
We waren al lacherig op het idee gekomen om een zwembad te kopen Maar als je ons een beetje kent, dan weet je dat we iets lacherig nogal snel ook serieus kunnen opvatten. Bleek in de Pick and Pay dat de zwembaden super goedkoop zijn. Ons lacherig idee werd dus snel werkelijkheid We moesten eigenlijk alleen toelating vragen aan de eigenaars of ze het willen vullen achteraf Voor deze prijs konden we dit zwembad niet laten staan Maar met een zwembad in de cinema zitten zou een beetje raar zijn. Dus we verstoppen het zwembad een beetje in de winkel en gaan eerst naar de film van half 3. Er was zo ontzettend veel volk dat de film pas om 15u begon. Hij duurde 2 volle uren, waardoor de winkels achteraf al gesloten waren. De zaterdag sluit alles hier om 17 uur. Behalve de Spar. Dus zijn we uit pure noodzaak in de Spar kleine inkopen gaan doen. Spar is hier zowat de duurste winkel. Dan toch geen zwembad
Deze morgen (zondag) waren we door een verpleegkundige mee te gaan naar een andere kerk. Ze vertelde ons dat deze kerk niet zon stijve bedoening zou zijn als vorige week Dat beloofde, want vorige week was echt supersaai geweest. Opnieuw om kwart na acht werden we opgehaald. Deze keer door een gekleurde verpleegster, maar wel volbloed afrikaanse. Ze spreekt enkel Afrikaans en Engels. Maar t is een heel sympathieke! Ze kwam ons halen met een miniautootje met daarin haar dochter. We werden naar de Hatfield Baptist Christian Church gebracht. We leerden daar ook haar echtgenoot kennen. Archie. Hij ging er helemaal voor. Hij stelde ons voor aan zowat iedere pastor en vrijwilliger van de kerk. Best wel grappig. Iedereen was vereerd dat we in hun kerk te gast waren. Wel t was een andere kerk! Het was een mis die gevuld was met mooie zang, een band met alles erop en eraan. Heel veel gezang en minder gepreek. We waren eigenlijk best onder de indruk. We voelden ons hier thuis en welkom. Zoals een kerk hoort te zijn.
Na de mis werden we afgezet aan de mall, die gelukkig open is op zondag. We aten snel iets en gingen dan naar de winkel. En oh ja, we zijn thuisgekomen met een zwembad (een rond badje, 3 meter doorsnede en 76 cm diep ). Samen met Mias hebben we de grond een beetje gelijk gemaakt en daar ons zwembad op gebouwd. We hebben nu eindelijk een leuk zwembadje naast onze keuken. Ik zweer het je! We hebben er daarnet in geploeterd en t is zalig!!! Voor ons is het hier nu PERFECT! Moest het land ons er niet uit zetten na 89 dagen, en moesten we jullie niet missen, we komen niet terug!
Iedereen had ons bang gemaakt voor pediatrie! Schreiende kinderen, schreeuwende kinderen, lastige kinderen. We zouden in ons hele leven geen kinderen meer willen hebben Nu achteraf gebleken: wij hebben ons kostelijk geamuseerd!
Al bij aankomst werden we aan het werk gezet. Alle kindjes moesten gewassen worden. Ze hebben hier een bad of vier op pediatrie, waar de kinderen in gebaad worden. Ik heb me kostelijk vermaakt met die kindjes! Spelen met de zeep, pletsen in het water, Het ene kind kan engels, t andere kan alleen maar Xhosa of Sotho praten Bij de ene kon je dus over koetjes en kalfjes praten, bij het andere was je aangewezen op lichaams- en gebarentaal. Na het baden konden we ze helpen met eten geven of gewoon spelen met de kindjes. Ondertussen was de zuster bezig met medicatie en de nurses met hun kindjes. Elke kamer had zen eigen nurse die dan om de 2 uur de parameters neemt en observaties opschrijft.
Er is hier geen rooming-in. Gewoon omdat er plaatsgebrek is. Maar mama en papa (of Mamaa en Baba) mogen onbeperkt bij hun kleintje blijven.
We hebben een nieuw soort medicatie ontdekt. TLC. Heel efficiënt, weinig bijwerkingen. Én Jeroen en ik blijken heel goed te zijn in het toedienen van dit geneesmiddel. Veel kindjes waren ondersteboven van verdriet, eenzaamheid of Dan gaven wij ze een beetje TLC. Of véél TLC naargelang het verdriet. TLC: Tender Loving Care. Met liefde kan je zoveel oplossen!!! Een uur rondhuppelen en zingen met een babytje, wel t voelde goed Haha!
Blijkt dat alleen de Sisters hier mogen een infuus steken. Ik heb jullie al verteld dat ze hier veel met een soort van interimverpleegkundigen werken. Het kan dus gebeuren dat op er pediatrie verpleegkundigen staan die niet opgeleid zijn om met kinderen te werken. Onze laatste dag op pediatrie moesten er een aantal infusen geprikt worden. De zuster slaagde er maar niet in om een infuus te plaatsen bij een kindje. Ik denk dat ze het kind wel 20 keer geprikt hebben vooraleer ze een infuus konden laten lopen. Geloof me, dat kind heeft een trauma voor de rest van haar leven. En alle kindjes die volgden, hetzelfde probleem. Jeroen en ik raakten gefrustreerd. Op een bepaald moment sleurden we het kind van de behandelingstafel om het te troosten. Dit was volop tegen onze principes! De zuster vroeg ons om te proberen, maar omdat we dit niet mogen hebben we dit pertinent geweigerd! We hebben haar wel zo nu en dan wel gewezen op goede adertjes, en daar prikte ze gewoon naast of door. Uiteindelijk hebben ze een kind gewoon op orale medicatie gezet. Het kind was gewoon doorprikt.
Pediatrie was leuk, maar opnieuw: niks voor de rest van men leven. Ik zou het niet aankunnen denk ik. Het omgaan met die kinderen is heel leuk, maar ze pijn doen niet. Ook al is het om ze beter te maken Respect voor zij die pediatrie doen J
De vrijdag, zaterdag en zondag waren we off-duty. Op maandag en dinsdag zouden we bezoek krijgen van Mama Hilde en tante Vera van Jeroen. Daar keken we in ieder geval naar uit! Olifantjes!!! Niet die twee dames als olifanten bestempel, maar we gingen op dinsdag een olifantenverblijf bezoeken. Daar keek ik naar uit.
Vrijdag hadden we als rustige dag bestempeld. We gingen op ons gemak naar de mall, en we gingen daar een uur of 2 op internet surfen. Oh jee, was dat traag. We vielen bijna in slaap bij elke pagina die moest inladen. Dat was dus geen succes. Dus zijn we maar naar de bioscoop geweest. Ik hoor jullie al denken: wééral. Maar ik moet zeggen, t is een leuke en vooral goedkope ontspanning. En je kan op de meest ongebruikelijke uren naar de bioscoop. Dat is ook plezant. Er spelen films van 8u tot 20u. Wij nemen meestal die van 14u30. Soms is de zaal leeg, soms zit hij krammetje vol.
Jeroen en ik blijken goed te zijn in het spotten van specials. We zijn geldbewust. Zo heb je op vrijdag bij Panarottis, de lokale pizzakoerier, 2 grote pizzas (en ze zijn écht groot) met een grote fles cola voor slechts 100 rand. 10 euro dus. Dat is elk 5 euro, dus ons dagbudget was er weeral eens blij mee.
Zaterdag hebben we moeten vluchten voor Sister Renete, ze wilde ons 3 dagen meesleuren, we hebben het kunnen beperken tot de zondag. Zaterdag is bij ons traditioneel inkoopdag. We amuseren ons echt wel in de Pick-and-Pay. Elke rayon doen we minstens 2 keer, want georganiseerd zijn we niet echt. We hebben Belgische kost gemaakt. Fishticks met puree en spinazie. Spinazie is hier stérk af te raden. Het smaakt meer naar aarde dan naar spinazie. Vroeg gaan slapen, want zondag moesten we er vroeg uit! Veel te vroeg.
We zijn met het gezin Freitag naar de kerk geweest. Verloren zoon Vicus (die op de unief) was herrezen dus dat moest gevierd worden. We gingen eerst naar de kerk. De mis begon om 9 uur. Maar we wilden toch iedereen groeten, dus werden we aan de kerk verwacht om half 9. Jeroen en ik hadden ons voorbereid. We hebben onze slippers thuisgelaten en een hemdje aangetrokken. Vrij casual maar toch deftig. Al bij het ophalen bleek dat we vrij hard uit de boot zouden vallen. De zoon kwam de auto uit met een tot boven dichtgeknoopt hemd met das, een klassieke broek en klassieke schoenen. Ook bij de kerk bleken ze allemaal in maatpak afgezakt te zijn geweest.
Het was een oude Seventh Heaven mis. Met de dominee die een half uur preekt. De rest van de mis was gevuld met afrikaanse Psalmen. Jeroen en ik kregen een Psalmenboek toegeduwd, maar meezingen was niet aan ons besteed. We voelden ons vooral vrij ongemakkelijk. Eens we de mis hadden gehad werden we naar Renete thuis gevoerd. Iedereen wilde makkelijkere kleren aantrekken. Wat ik begreep bij zon temperatuur.
Eens omgekleed werden we bij Ouwpa en Ouwma verwacht. Daar kregen we een veelbelovende zondagsbraai voorgeschoteld. Ouwma begint al de maandag ervoor het vlees te marineren en de zaterdagnacht bakt ze vers brood. Ik moet zeggen, t heeft ons gesmaakt! De mannen moesten vooraf wel bij Ouwpa een pint gaan drinken en een beetje small-talk produceren. Nu ik drink geen bier, maar small-talk, dat ging nog redelijk goed. Ouwpa was vooral blij dat Vicus eindelijk eens mensen van zijn leeftijd meehad om mee te praten. Na de braai hebben we nog een duik genomen in het zwembad van Ouwpa. Onze eerste zwembadduik sinds we in Zuid Afrika zijn. Het was ongeveer 32 graden buiten en het deed deugd om eens in het water te kunnen spartelen. Het idee om hier thuis eentje te hebben om in de zon te kunnen ploeteren rees meer en meer bij Jeroen en mezelf.
Braai is hier in Zuid Afrika een sociaal gebeuren, daarom dat we om de aankomst van de familie Leplae te vieren ook een Braai hadden georganiseerd.
Na zondag nog een film moeten kijken bij Renete zijn we opnieuw naar huis gevlucht. Ze wilde ons weer daar laten slapen, maar Jeroen zijn ma kwam héél vroeg aan maandagmorgen. t Is maar hoe je t interpreteert hé. t Was ongeveer 14u toen ze hier aankwamen, maar we hadden nog een verhuis te doen. Er kwam een tweede bed bij in de kamer van Jeroen om de zussen te slapen te leggen. We verwelkomden ze met een Croque Monsieur. Daarna verkenden we een beetje de buurt met de zussen en gingen laatste inkopen doen voor de braai. We hadden al een aardappelsalade en 2 soorten pastasalade gemaakt als bijgerechtjes. Zoals het hoort kwam de familie Kriel op onze uitnodiging een beetje mee kuieren (hét woord hier om gezellig samenzijn te omschrijven). Zo leerden ze de mama en tante van Jeroen ook kennen. Het was een leuke avond, maar snel gaan slapen was de boodschap. We moesten er vroeg uit voor de olifantjes! We gingen dinsdagmorgen naar de Elephant Sanctuary. Daar deden we een leuk programma met de dieren. We gingen ermee wandelen, we hebben ze geborsteld, geaaid en gevoed. Het was een zalige voormiddag!!! Ik hou echt van die dieren. De zussen hebben fotos gemaakt, die komen zeker op Facebook! Voor de avond hadden de zussen nog een verrassing voor ons in petto. We hadden het eigenlijk al redelijk lang door, maar we hebben ons van niks gebaard. Zo bleef het ook nog leuk voor hen. Tussen de olifanten en hun verrassing door hebben wij de dames onze buurt rond de dam getoond. We toonden ze de lokale eetplekjes, waar de Hollanders hun voedsel kopen (in de Hollandse winkel dus) Na onze rondrit rond de dam, gingen we naar de verrassing. We hebben het Lesedi Cultural Village bezocht. Een dorp gemaakt rond 5 native Afrikaanse culturen. We leerden via film en uitleg hun gebruiken kennen, hun taal, hun cultuur en hun dans. We kregen een rondleiding in de verschillende dorpen. Daarna toonden ze ons hun dansjes. We kregen in een zaal waar een machtig drumorkest het beste van zichzelf gaf. De verschillende culturen toonden hun eigen dans. Hun oorlogsdans, hun parendans, Uiteindelijk werden wij verwacht om mee te dansen met hen. Ze hebben ter ere van het WK voetbal een voetbaldansje gemaakt. Best wel leuk. Als afsluiter van de avond schoven we aan de traditionele eettafel. Krokodil, lam, kip, beef, pap, rijst, Alles was er. Vreemde combinaties. Ik ben blij dat ik krokodil gegeten heb, maar ik zou het niet bestellen op restaurant. Net na zonsondergang gingen we huiswaarts en namen we afscheid van de zusjes Leplae. We hebben twee héél erg leuke dagen gehad met hen!
Wat zou het worden? Zou ik iets mogen doen? Zou het ouderwets zijn? Hoe gaat er hier aan toe? Ik vond het spannend. Teater blijkt hier het operatiekwartier te zijn. Zou de chirurg hier een rolletje spelen? Of heeft hij eerder de regisserende rol? Is er een souffleur die hem vertelt wat te doen? Alles bleek minder waar. Ik heb nog altijd niet door waarom ze het Teater noemen Misschien is het omdat ze er veel thee drinken en veel tateren? Ik neem vrede met deze uitleg!
Buiten zo nu en dan een observerende rol tijdens de operatie van een volgpatiënt heb ik mezelf nog niet zoveel op de vloer van snijden en bloed begeven. Nu zou ik er 4 dagen in gaan werken. Gelukkig had ik redelijk goed opgelet tijdens de les van mevrouw Bonte (een vak waar ik voor geslaagd ben), dus ik had een kleine voorbereiding genoten. Maar in het Engels? Dat zou wat worden!
De eerste dag bleek het al spannend te beginnen. Zou de chauffeur ons komen ophalen na die lange rusttijd? We hadden hem een SMS gestuurd, in de hoop dat hij aan ons zou denken. We vermoeden dat hij niet kan lezen, bleek dat hij in geen uren te bekennen was. Letterlijk, want we hebben maar liefst een uur en een kwartier staan wachten op onze driver. Gelukkig passeerde een zoon des huizes ons, en heeft hij ons gedropt aan het ziekenhuis. We hadden er genoeg van en hebben laten blijken aan de Teater-Matron (de hoofdverpleegkundige van Operatiekwartier). Blijkt dat de chauffeur onder zijn voeten heeft gekregen, want dinsdag was hij ontzettend op tijd. Bleek dat we hem niet nodig hadden, want een vriendelijke verpleegster, die zowat onze mentor zou worden, kwam ons ophalen.
Sister Mariane nam ons door het operatiekwartier op sleep. Jeroen werd later ingedeeld bij Nurse Veronika. We stonden elk in een teater te observeren. Beetje bij beetje kregen we taakjes. Zo mochten we de steriele pakken openleggen, de steriele jassen van de dokters dichtknopen. In allerijl in de rommelige stock (dat wij later een beetje hebben opgeruimd) een instrument gaan zoeken
Veel bloed hebben we niet gezien eigenlijk. Dat viel tegen. Men mama zou teleurgesteld zijn. Al heb ik wel een paar vieze operaties gezien. Zo vind ik dat een baarmoeder die uitgehaald wordt eruit ziet als een rauwe kip zonder pluimen. Ik ben al content dat ik niet moeten kijken heb ik op de vaginale wegname van een baarmoeder. De dokters hadden me de dag ervoor al bang gemaakt voor die operatie.
De sfeer op theater was zeer leuk. Je zit in een klein team dat altijd samenwerkt. Je eet op onconventionele momenten, want je weet nooit wanneer er iemand een nagel in zijn voet slaat of uit de boom valt. We hebben een paar leuke spoedoperaties gedaan. Maar geen bloed. Ze gebruiken hier voortdurend de tourniquet. Dat is om het bloed tegen te houden. Flauw vind ik dat, maar logisch. J Voor zij die eraan twijfelen: ik ben geen sadist, maar spectaculaire operaties zijn altijd leuk. De interactie met de anesthesist, de verschillende verpleegkundigen, de recovery, Ik heb er van genoten. t Was een leuk team. We hadden geluk.
Modern is het hier niet. Alle instrumenten worden gesteriliseerd en niks is wegwerpbaar. Dat zie je bij ons nog veel meer. Scopietoestellen zien eruit alsof ze nog van voor het einde van de apartheid zijn. Het tempo ligt hier ook veel lager.
Men eerste operaties waren die van een uroloog. Een Poolse dokter die een paar biopten nam van prostaten. Allemaal via dat ene kleine mannelijke gaatje. Hij was er om zo te zeggen niet echt zacht op. Ik kreeg een spontane opstoot van pijn als ik hem aant werk zag en heb zeker een dag niet meer durven plassen. J
We hebben een kalme dag gehad. De lijst was afgewerkt, maar wij mochten nog niet naar huis. We moeten namelijk werken tot 19u s avonds hé. Maar Sister Mariane, had daar een oplossing voor. We gingen met haar mee. Zij was van wacht. We gingen dus maar naar de bioscoop. Dat was een betere oplossing dan in de theekamer te zitten wachten op een operatie. De cinema is aan de overkant van t straat, dus dat was handig. We hebben AVATAR gezien. t Was inderdaad de moeite waard. Ik was een non-believer, maar o wee, ik ben een believer nu. Ik heb er van genoten. We zijn niet opgeroepen geweest, dus na een bezoekje aan de MacDonalds zijn we huiswaarts gekeerd.
De MacDonalds in Zuid Afrika, dat is er eentje om gezien te hebben. Je kan er eten van de vloer, niet omdat er eten op ligt, maar omdat het zo ontzettend netjes is. We hebben met 3 ruim gegeten en slechts 8,5 euro betaald. R85 dus. Met andere woorden: t is bijna voor van de voor niksent hier!
De volgende dagen was de driver telkens ontzettend stipt. Hij komt ons ondertussen al aan de deur ophalen. We hebben nog een paar orthopedische operaties gezien, waarbij de dokter een soort van draden in de vingers van een vrouw stak. Op een bepaald moment zag ze eruit als Edward Scissorhands. De operatie duurde 5 uur, en dat over lunchtijd. Op een bepaald moment kon je onze magen horen knorren tot in de keuken denk ik.
Operatiekwartier is me goed bevallen! Ik heb me er geamuseerd, maar ik denk niet dat ik er men hele leven zou werken. Ik mis de interactie met men patiënten te veel
Oh ja: dit is het eerste bericht in een redelijke reeks berichten. Mijn excuses voor de lange afwezigheid op het net. t Is druk hier hoor! J
