Op deze blog worden mijn wandelavonturen beschreven
Over mijzelf
Ik ben Vandevoorde Dorine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam doortje.
Ik ben een vrouw en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is weefselcontroleuse.
Ik ben geboren op 20/10/1963 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sport in het algemeen.
Vandaag gingen we wandelen in Vlaams Brabant, richting Overijse, waar de wandelclub de Ijsetrippers er hun jaarlijkse Bosuiltocht geven. De start was vanuit het CC de Bosuil te Jezus Eik. Jezus Eik (Notre-Dame-au-Bois in het frans) is een gehucht in Vlaams Brabant. Het ligt in de gemeente Overijse, zo'n 4,5km ten noordwesten van het centrum van Overijse, aan de rand van het Zoniënwoud, op de grens met Tervuren en de Brusselse gemeente Oudergem. Het gebied lag vroeger volledig in het Zoniënwoud, dat hier werd doorsneden door de steenweg Brussel naar Waver. Hier stond een eik, die al verschillende keren door de bliksem was geraakt. Om onheil en de duivel af te wenden spijkerde men een kruisbeeld aan deze duivelseik. De rand van het Zoniënwoud werd teruggedrongen, waardoor Jezus Eik aan de bosrand kwam te liggen. In de loop van de 20°eeuw werd in het gebied tussen Jezus Eik en Overijse nieuwe woonwijken aangelegd, waardoor het gehucht vergroeide met de rest van Overijse.
De wandelaars konden kiezen uit een 5tal afstanden, het was een lussen wandeling, men kwam telkens terug in het CC. De parcours waren bijna volledig door het bos.
Geniet even mee van de mooie beelden.
De startzaal : het CC De Bosuil De verschillende lussen Afstandstabel Na de start vertrokken we direct richting bos.
Het was heel rustig om er door te wandelen.
We genoten met volle teugen.
Ook waren we goed beschermd tegen de zon.
heel veel afwisseling tijdens deze wandeling.
Ook af en toe een klimmetje.
Regelmatig zagen we de vliegtuigen landen. Hier via een tunnel onder de autostrade.
Heeerlijk!!!
Een knuppelpad
Deze zat rustig op zijn takje Zicht op de E411(rustig op de weg) De bekendste dreef van het Brusselse. Zicht op de kerk van Jezus Eik.
Het was een hele mooie en aangename wandeling aan de rand van onze hoofdstad. Een aanrader!
Vandaag moest ik niet ver gaan om te wandelen, er was een wandeling bij ons in Lauwe. De start was terug vanuit de Gemeenteschool "De Wonderwijzer". Normaal ging ik voor de grootste afstand van 30km, maar voelde mij niet kiplekker, en besloot dan maar 12km te wandelen. Alle afstanden wandelen via de dorpskern naar de Golden River, waar we de kabbelende Leie ontmoeten. Voorbij de paardenmanege verlaten de 4en de 7km de andere afstanden. Na deze splitsing stappen de andere afstanden richting Rekkem, waar de rust wordt genomen.
De startzaal
Op weg naar de Golden River Zicht op Lauwe aan de Leie
Hier zijn we aangekomen in zaal Barthel te Rekkem. Na deze rust maakt de 30km hier een lus, de rest gaat dan samen richting LAR. Aan de Kloosterhoek verlaat de 12km de andere afstanden. Via enkele doorsteekjes en rustige wegen bereiken we terug de startzaal.
Rustige wandeling onder een loodzware blauwe hemel.
Op de laatste dag van juni gaan we wandelen in Avelgem om er deel te nemen aan de Guldensporentochten, een organisatie van de wandelclub de Waterhoekstappers uit Heestert. De temperatuur zou vandaag oplopen tot 30°. De parcoursmeester Ludwig had vandaag gezorgd voor maar liefst 10 verschillende afstanden gaande van 4km tot 60km. Wij kozen voor de 30km(31.2)
We vertrokken vanuit de sporthal richting de sportvelden. Via het geboortebos, stap je over de Rijt. Deze werd uitgegraven om het overtollige water van de Scheldemeersen beter te laten afvloeien.
Ons parcours voor deze wandeling.
Vertrek vanuit de sporthal. Alle afstanden gaan via de sportvelden. Langs de oude spoorwegbedding stap je tot aan en over de Ijzerwegbrug.
Hier zijn we al in de Provincie Henegouwen. Een stijgende grasweg brengt ons op de flanken van de Mont de l'Enclus, waar men een prachtig uitzicht heeft over de Scheldevallei.
Veldwegen en het nieuw aangelegd fietspad brengt ons naar de 1° rustpost in Ruien.
hier zijn we dan aangekomen aan de voetbalkantine in Ruien. Na iets te hebben gedronken moeten we hier een mooie lus maken samen met de andere grote afstanden. Talrijke stapwegels laten ons kennis maken met het dorp Ruien. We wandelen voorbij de grot OLV van Lourdes. Deze is opgericht door de kerkfabriek in 1937, ter gelegenheid van het 25jarig bestaan van de Boerinnenbond.
Een licht oplopend bospad laat de wandelaar genieten van het 300ha grote Kluisbos met zijn Liefdesbron. Een aaneenschakeling van trage wegen komen we zo terug aan de voetbalkantine waar we voor de 2°maal aankomen. Geniet even mee van de mooie natuur.
Na de rust stappen we nu samen met de andere grote afstanden richting Kwaremont via rustige wegen. Aan de splitsing verlaten we de grotere afstanden, en wandelen we via een nijdig klimmetje naar de rustpost op de Kwaremont. Zicht op Ruien.
Heel veel variatie tijdens deze wandeling.
Hier het nijdig klimmetje naar de Kwaremont.
Hier zijn we dan aangekomen bij de B&B waar onze rust was voorzien. Vervolgens stappen we via veldwegels en het jaagpad van de Schelde over de mooie bebloemde brug West-Vlaanderen binnen. Nog een zicht op de kerk van de Kwaremont.
We stappen de brug over en zijn terug in onze provincie. Zicht op de kerk van Waarmaarde waar onze laatste rustpost is voorzien. In Kerkhove wandelen we via de jachthaven "Kloron" en een mooi graspad richting Waarmaarde.
Hier zijn we aangekomen aan het Archeologisch museum van Waarmaarde waar de rustpost is. We verlaten Waarmaarde en stappen op een graspad langs een oude Scheldearm
en via enkele mooie veldwegels naar het einde. Zicht op Avelgem
Nog een drukke weg dwarsen om dan Rugge te bereiken. We volgen de Ruggekouterweg, een mooi voorbeeld van wat een trage weg betekenen kan, een rustige en veilige verbinding tussen Rugge en Avelgem.
Het laatste stuk verloopt via graspaden tot aan de oude spoorweg om zo de startzaal te bereiken. Wederom een zalige wandeling. Ondertussen was het stilaan bloedheet geworden. Gelukkig konden we wat verfrissing gebruiken.
Vandaag gingen we wandelen naar Gijzelbrechtegem, waar de wandelclub "De textieltrekkers" uit Vichte er hun weektocht gaven. de start was vanuit het OC De Kleine Kluis. We waren nogal vroeg er naar toe gereden, daar er niet veel parking is. Gijzelbrechtegem is een klein dorpje in de provincie West Vlaanderen en een deelgemeente van Anzegem. In de volksmond wordt van Grijsloke gesproken. De dorpskern van het klein plaatsje is quasi vergroeid met de bebouwing rond de stationsbuurt van de hoofdgemeente Anzegem. Gijzelbrechtegem is slechts 0.78km² groot en telt 800 inwoners. Bezienswaardigheid is de Sint Mattheüskerk die op een heuvel staat en tijdens de wandeling veel te zien was. De wandelaars konden uit een 5tal afstanden kiezen: van 6km tot een 24km. Wij kozen voor de langste afstand.
Zicht op de Sint-Mattheüskerk De startzaal Het parcours van de 18 en 24km was hetzelfde tot we terug aan de startzaal kwamen, daar moest de 24km nog een lus maken van een 7tal km. Afstandstabel. We waren vertrokken , de zon was er al vroeg bij. Nog eens een zicht op de kerk, die we vele malen zullen zien.
Dankzij een blauwe hemel kwamen de vergezichten optimaal tot hun recht. Dit was echt genieten. Hier een zicht op een andere deelgemeente van Anzegem, nl: Kaster.
Vanaf de 12km ging de tocht via Broek en Merkegemhoek, hoofdzakelijk in dalende lijn naar domein Ghellinck, waar na een 6.6km een rustpost voorzien is. We kregen heel veel afwisseling tijdens het stappen. Hier stapten we op het jaagpad langs de Schelde.
Een kijkje op het domein Ghellinck. Het domein de Ghellinck is een kasteeldomein in de gemeente Elsegem, thans een deelgemeente van de Oost-Vlaamse Wortegem-Petegem. Het kasteel brandde af in 1973, maar het domein zelf kreeg later een openbare functie. In 1975 werd het 28ha grote goed aangekocht door de gemeente Wortegem-Petegem. Het kreeg een openbare functie en het koetshuis, stallingen en bibliotheek werden decennia later grondig gerestaureerd. De ondertussen al bouwvallige bijgebouwen gingen aan hun functie vorbij en hadden bovendien tijdens de beide wereldoorlogen veel schade opgelopen. De restauratie kostte 2,75miljoen en was volledig afgewerkt in 2011. De 18 en 24km moesten hier in het domein een mooie lus maken via de Schelde en de oude Scheldearm richting de Golfclub en de Scheldehoek terug naar het domein de Ghellinck.
Hier vertrokken we door het domein voor de extra lus die we maakten.
Eénmaal uit het domein volgden we een stukje de Schelde. Hier een zicht op de mooie golfclub.
Mooie vergezichten
Terug aangekomen op het domein aan de rustpost. Na iets te hebben gedronken stapten we terug richting startzaal.
Hier verlieten we definitief het domein.
Via enkele mooie paden en autoluwe wegen wandelden we richting Gijzelbrechtegem.
Nog even genieten van de licht golvende omgeving.
Aangekomen aan de startzaal, nu nog een lus maken van een 7tal km. het was een pittige lus die we deden.
We kregen ook veel natuur We stapten richting Bouvelosbos Het Bouvelosbos is een natuurgebied in Oost-Vlaanderen aan de rand van de Vlaamse Ardennen in Wortegem-Petegem. Het bos maakt deel uit van het Vlaams Ecologisch Netwerk en is Europees beschermd als onderdeel van Natura-2000-gebied. Het is voornamelijk een beukenbos dat niet vrij toegankelijk is(privédomein). De wandelclub heeft er voor gezorgd dat de wandelaars er vandaag mochten in wandelen. In het bos bloeien onder andere wilde hyacinten, boswederik,eenbes bosanemoon en dalkruid. Er leeft bosmier, eikelmuis en hazelworm.
Nog een laatste zicht op deze mooie omgeving en wat later komen we terug aan de startzaal.
Hier terug aan de kerk, het OC ligt vlak naast deze kerk. Het was een hele mooie tocht en het weer was uitmuntend. Het begon zelfs een beetje te warm te komen.
We gingen wandelen in Ronse bij de wandelclub de Chatons. Ronse is een stad en faciliteitengemeente in Oost-Vlaanderen. De stad telt ruim 26000 inwoners. Sint Hermes is haar patroonheilige. Ronse is gelegen in het Zuid-Vlaamse Heuvelland of de zogenaamde Vlaamse Ardennen. De schrijver Omer Wattez noemde Ronse ook wel "de Koningin der Vlaamse Ardennen", omwille van de ligging en de groene omgeving.
De start was vanuit de parochiezaal De Spil. Er was al aardig wat volk op de been. Het beloofde een mooie tocht te worden, volgens het parcours was het Muziekbos de leidraad in deze tocht. Na de inschrijving begonnen we aan de tocht. Via enkele trage wegen en rustige paden stapten we richting Louise Marie met eerst een kleine kennismaking door een klein deeltje van het Muziekbos.
De afstandstabel Bij de start van de wandeling was er nog geen sprake van de eerste zonnestralen. We kregen wel enkele mooie vergezichten.
Hier zijn we op weg naar het Muziekbos. De zon was nog altijd niet van dienst, ondertussen hadden we al wat klimwerk gekregen.
Heel veel onverharde wegen tijdens het eerste gedeelte.
Het Muziekbos met het aangrenzende Sint Pietersbos is een natuurgebied in de Vlaamse Ardennen in Zuid Oost-Vlaanderen. Het bosgebied is 107 ha groot en bestaat uit het 52ha grote Muziekbos en het 57ha grote Sint Pietersbos. het gebied ligt op het grondgebied van de gemeente Ronse. Het domeinbos wordt beheerd door de Vlaamse overheidsdienst Agentschap voor bos en natuur. Het bos is erkend als Europees Natura-2000-gebied. Mooie en heel rustig om er door te wandelen.
Regelmatig wat klim-en daalwerk.
Hier zijn we dan aangekomen in de Louise-Marie(niet het liedje) waar we een centrale rustpost hadden. Hier deden we een mooie lus van 8.5km. Hier zien we de achterkant van OLV van La Salettekerk. Louise Marie is een klein dorpje, was nooit een zelfstandige gemeente maar een gehucht in een andere gemeente.Louise Marie ligt voor het grootste gedeelte op het grondgebied van Etikhove, een deelgemeente van Maarkedal. Het gehucht werd in 1850 gesticht en vernoemd naar de eerste koningin der Belgen, die als Louise Marie bekend stond. Hier het Sint Leonardus instituut. Dit is een woonzorgcentrum dat plaats biedt aan 47 ouderen en dat beschikt over een erkenning als rust en verzorgingstehuis. Sint leonard huisvest zowel semi-valide als zwaar zorghoevende ouderen. Ook ouderen met dementie kunnen terecht in Sint Leonard, voor zover zij geen wegloopgedrag of storend gedrag naar medebewoners vertonen. Na de rust in Louise Marie begonnen we aan het volgende gedeelte van deze tocht. Een lus van 8.5km overwegend door het Muziek en Sint Pietersbos. Ook nu kregen we veel vergezichten.
De zon liet het afweten, maar het was toch goed wandelweer. Regelmatig wat hindernissen tijdens deze doortocht. Het Muziekbos en het Sint Pietersbos liggen op en rond de flank van de getuigenheuvel Muziekberg(150m). De naam Muziekbos heeft oorspronkelijk niks met muziek te maken. De MUZ in het woord Muziekbos verwijst wel naar het Keltische "moeras"- een drassig lapje grond gelegen tussen watertjes. Het Muziekbos ligt in het erg reliëfrijke landschap van de Vlaamse Ardennen, met steile valleiwanden,glooiende heuvels en diep ingesneden dalen.
Na de tweede doortocht op de Louise Marie wandelen we nu terug richting startzaal. Ook hier stappen we veel door het groen.
We naderen nu stilaan Ronse.
Nog een laatste paadje en we zijn terug aan de zaal. Het was een hele mooie wandeling, meer dan 2000 mensen hebben deze tocht gedaan.
Vandaag waren alle ogen gericht op de Sloebertocht, de befaamde tocht van de Scheldestappers uit Zingem. Deze tocht start vanuit de Zwalmparel in Munkzwalm. Munkzwalm is een deelgemeente van Zwalm. Munkzwalm is de hoofdplaats van de fusiegemeente Zwalm, waar onder meer de gemeentelijke diensten gevestigd zijn. Het dorp ligt in een golvend landschap, doorsneden door de Zwalm. Munkzwalm wordt van oost naar west doorsneden door de Zwalmbeek. Deze rivier en haar zijbeken hebben gezorgd voor een heuvelachtig landschap. Het dorpscentrum bevindt zich in het dal, in bijna elke richting verlaat men het centrum via een beklimming. Toen we aankwamen waren er al veel mensen vertrokken voor de beroemde 60km. Wij gingen voor de 36km.
Alle afstanden starten richting de Zwalmbeek. Na een eerste opwarmklimmetje volgen de 6km een eigen weg naar de bierwagen. De andere afstanden bereiken via het waterzuiveringsstation de kasseien van de Paddestraat. De langere afstanden gaan richting Velzeke om van daaruit de prachtige natuurvallei te doorkruisen richting Bostmolen, waar we na een 8tal km onze eerste rust bereiken in Roborst; de Sualmahoeve.
Het traject van de 36km
Na enkele honderde meters stapten we richting natuur.
De eerste 8km waren van het hoogste niveau qua natuur. Eén en al pracht.
Na de rust in de Sualmahoeve, begonnen de 60 en 36km aan een koninginnenstukje richting St Goriks Oudenhove. Het is een 10km lange waterval van natuur, paadjes, bosjes, valleien en wat klimwerk om de rustpost in Michelbeke te bereiken.
De zon was de grote afwezige vandaag, maar het bleef droog.
Vanuit de zaal De Viereklaver verkennen we een nieuw stukje natuur richting de Dompels. Hier namen we afscheid van de 60km en gingen via Elst naar het schooltje in Sint Blasius Boekel.
Na Sint Blasius Boekel gingen we verder naar het einde richting de bekende bierwagen, waar iedere wandelaar een gratis biertje of frisdrank kreeg van de organiseerde wandelclub. Dan was het nog een 2tal km alvorens we het eindpunt bereikten.
Het was wederom een hele mooie tocht met ieder jaar andere paadjes en nieuwe stukjes natuur. Er waren meer dan 2700 wandelaars.
Vanuit de prachtige zaal Brielpoort te Deinze, stapten vandaag enkele duizende wandelaars er hun afstand door de stad Deinze en omliggende gemeenten. Voor we vertrokken kregen de wandelaars een melkdrankje aangeboden door Campina. We vertrokken langs de Leie, en deze bracht ons via allerlei mooie paadjes en trage wegen naar Huize Kattebeek na een 7tal km. Na iets te hebben gedronken gingen we verder richting Goed ter Parijs, naar Astene.
De ruime startzaal de Brielpoort Ons parcours voor deze wandeling. We vertrokken meteen langs de Leie. Zicht op wat plezierbootjes. Op weg naar een mooi stukje natuur.
Zicht op vijver Veel ganzen met hun kroost.
Het stadsbos van Deinze heeft veel te bieden. Sinds 2011 wordt het stadsbos van 55ha verder uitgebouwd. Het gebied kreeg 2 namen: stadsbos Deinze eb Goed te Parijs, naar één van de oude hoeves op het terrein. Het landschap is gevarieerd met hooiland, ruigte, akkers, weiland en bos. Zelfs een hotel voor vleermuizen.
Heel mooi om er te wandelen. Mooie zichten
Hier het enige modderachtige pad over de hele dag.
We zijn aangekomen aan onze rust in Astene, de langste afstanden moeten hier een mooie lus maken van ongeveer 7km. N a de rust vertrokken we via een ophaalbrugje en we volgden een tijdje een dode Leiearm.
Van de dode Leiearm gingen we door een mooi stukje natuur.
Om uiteindelijk via een overzet terug op de juiste kant te zijn. Via dit ophaalbrugje keerden we terug naar de zaal in Astene. Hier beginnen we aan het laatste gedeelte van deze mooie wandeling. Na de rust gaan we terug via een dreef van het Goed te Parijs. Verder terug langs de spoorlijn en het station van Deinze.
ondertussen zijn we bijna klaar met de wandeling.
Nog een 500tal meter verwijderd van de startzaal. Het was een prachtige tocht en dank aan de parcourbouwer voor deze gelegenheid.
Vandaag gingen we met de club naar Limburg, nl naar Hechtel-Eksel waar de Anjetrippers er hun jaarlijkse Liefdadigheidstocht organiseren. De start was vanuit het OC De Schans. Eenmaal ter plaatse konden de wandelaars al meteen aan hun wandeling beginnen . Wij kozen voor de langste afstand. Volgens het parcours was er heel veel natuur. De centrale rust was na een 10tal km in een bosrijke omgeving.
Het te volgen parcours De startzaal De Schans. Hechtel-Eksel is een gemeente in Limburg en ontstond in 1977 uit de samenvoeging van de dorpen Hechtel en Eksel. De fusiegemeente behoort tot het kieskanton Peer. Door de afwezigheid van industrie is Hechtel-Eksel een typische woongemeente. Ook is deze fusiegemeente samen met Neerpelt één van de duurste woongemeentes in Limburg. Deelgemeente Eksel is bekend omwille van zijn teuten en teutenhuizen. Een teut was een rondreizende handelaar die gemiddeld 9 maanden per jaar van huis weg was om zijn goederen te verkopen. Overwegend grijs maar de temperaturen waren goed, uitstekend om te wandelen. na een anderhalve km waren we al in het groen aan het stappen.
De te volgen pijltjes. Op weg naar Resterheide.De Resterheide is een natuurgebied dat zich bevindt ten zuidoosten van Hechtel in de provincie Limburg. Het is ongeveer 170ha groot. Het maakt onderdeel uit van de reservaten Vallei van de Zwarte Beek . Het gebied werd sinds einde 19°eeuw beplant met voornamelijk naaldhout. Doel hiervan was om het stuifzand vast te houden en om mijnhout te leveren. In 1907 werd een proefbos aangelegd, om de kwaliteiten van de verschillende naaldhoutsoorten met elkaar te vergelijken. Dit is uitgegroeid tot het huidige arboretum, wat zich in het noordoosten van het gebied bevindt. Slechts een klein heiderestant is nog aanwezig.
infobord over de sporen van deze dieren. De Resterheide bevindt zich op de waterscheiding tussen het stroomgebied van de Maas en het stroomgebied van de Schelde. Hier loopt de Bolisserbeek in de noordelijke richting via de Dommel naar de Maas, terwijl de Zwarte Beek hier ontspringt en van hier uit in de westelijke richting naar de Schelde loopt. De Bolisserbeek vormt de grens tussen de gemeenten Hechtel-Eksel en Peer. In de Bolisserbeek bevinden zich de Begijnenvijvers, oorspronkelijk als viskweekvijvers aangelegd, en tegenwoordig bestaande uit een hengelsportvijver met paviljoen, een kweekvijver en een meer natuurlijke vijver : de Schuylensvijver. Hier konden we over een beweegbaar brugje gaan. Zicht op de kweekvijver
Regelmatig een versperring Nu nog op zoek naar onze rustpost. Na deze te hebben gevonden stapten we het laatste gedeelte, terug naar start.
Nu bewandelden we het andere gedeelte van dit natuurgebied. Het was heel rustig. Opeens kwamen we aan een enorme zandpartij. Geniet even mee.
Na deze verlieten we het domein en begaven we ons terug in het dorp. Sherman tank. Sinds 27 augustus staat de Sherman weer te pronken op haar plaats langs de kamperbaan in Hechtel. Door Defensie werd ze, na een zandstraalbeurt, helemaal in de originele oorlogskleuren herspoten. Deze Sherman is voorzien van een koepel, van het type Firefly en was een variant van de Amerikaanse Sherman. Op de Firefly was een zwaar anti-tankkanon van het type 17 ponder(76.2mm) gemonteerd, met lange loop. Hier wat tekst en uitleg. Deze is gelegen achter de startzaal de Schans.
Een mooie en rustige wandeling door de Limburgse provincie.
We besloten om eens te wandelen in Vlaams Brabant, nl naar St Martens Lennik, waar de wandelclub uit Lennik "De Lennikse Winheren" er hun jaarlijkse gelijknamige tocht geven. Volgens de website was het een heel nieuw parcours met heel veel groen en holle paden in het pajottenland. Dus onze keuze was direct gemaakt. We vertrokken vroeg, daar ze heel warme temperaturen voorspelden. Een maal aangekomen in Lennik, begaven we ons naar de startzaal. Deden de gewoonlijke formaliteiten, dronken nog iets en we begonnen aan onze tocht. De eerste km was goed, maar daarna kregen we lange stukken beton(rustige wegen) tot bijna aan de rustpost. We kregen wel hele mooie zichten te zien en maar enkele paden. Dit was al een tegenvaller. Na de rust die in Oudenaken was gingen we nu richting Pepingen, wederom heel veel beton. Ik heb enkel foto's genomen van een paar mooie zichten. Aangekomen in Pepingen na een 10tal kms zagen we enkele vrienden en die hadden ook maar weinig lof over deze tocht. Deze mensen stapten de 42km, wij maar de 26km. Na deze rust gingen we terug naar Oudenaken, met af en toe een pad. Daar moesten we nog een lus maken, maar echt ik had er niet veel zin in. Andere wandelaars zeiden dat deze lus toch iets mooier was dan al het vorige. Ok we begonnen aan de lus, het was iets beter maar dit was al. Toen we terug waren begonnen we aan het laatste gedeelte, terug naar de startzaal. De laatste 7km was veel beter dan het vorige gedeelte die we al hadden gestapt. Onderweg konden we kiezen om eens door het park van het kasteel van Gaasbeek te wandelen, dit was aangegeven aan de poort. Die dit deed had ongeveer 750m meer gewandeld. We volgden de pijltjes in het domein en opeens stonden we daar. Geen enkele pijl te zien, dus op eigen houtje en hopelijk de juiste stapten we verder. Af en toe terug een pijl, tot we opeens andere mensen tegenkwamen die op de terugweg waren in het park. Nergens nog een pijl te zien. Dan maar bellen naar de verantwoordelijke, we moesten terug naar het kasteel gaan en dan de bepijling volgen. Na deze kwamen we terug op onze weg en stapten zo verder naar de startzaal. Heel veel commentaar qua bepijling,sommigen hadden aan het park het bordje niet gezien om erin te wandelen. Bekijk even de foto's, deze tonen enkel de vergezichten en enkele paadjes. Zal nog een eindje duren alvorens ik nog eens terug zal gaan.
De startzaal De hemel was niet helemaal blauw gekleurd. We kregen enkele mooie zichten. Eén van de zeldzame paadjes in onze eerste 10km van de wandeling
Aangekomen in Oudenaken waar de rustpost was. Op weg naar Pepingen, het begon goed maar...
Dit was dan ook het laatste voor we aankwamen in Pepingen.
Terug mooie zichten Hier begonnen we aan de betere? lus in Oudenaken.
De vergezichten waren prima, daar geen gebrek aan. Hier zijn we al aangekomen aan het park van het kasteel Gaasbeek, Hier was het poortje halfopen en konden de wandelaars een rondje maken door dit domein. Zicht op achterkant kasteel Een van de vijvers.
Hier werden we terug op de goede weg gebracht. Onderweg nu en dan een gedruppel, maar meer niet. Nu kregen we wel wat paden te verwerken. Terug dreigement van boven uit.
We bereikten uiteindelijk terug de startzaal. Door het niet volledig te bepijlen in dit domein hadden de wandelaars een 3tal km meer op hun teller.
Na gisteren te hebben gewandeld in het Oost-Vlaamse Berlare, was het vandaag richting Hekelgem in de provincie Vlaams Brabant. Hekelgem is een deelgemeente van de fusiegemeente Affligem, waartoe de dorpen Essene en Teralfene behoren.De start was vanuit het OC, dit gebouw was prachtig gelegen bij de sportterreinen en er was heel veel parking. Na onze formaliteiten te hebben vervuld begonnen we aan onze tocht. Ook hier kozen we voor de langste afstand(31km).
Toen we vertrokken was het nog wat mistig, maar de temperaturen lagen al wat hoger dan gisteren. Zicht op de sportterreinen. De zon probeerde al een lichte prik uit te delen. Ook hier was het parcours heel gevarieerd met veel groen. We wandelden richting Essene waar we onze eerste rustpost hadden.
Het was de moeite waard om eens naar hier te komen wandelen. Enkele vlonders kwamen ook hier aan bod.
Geniet even mee met enkele mooie zichten.
Terug van weg geweest,we hebben er enorm van genoten.
Dit weekend hadden we besloten om enkele wandelingen te maken buiten de grenzen van West Vlaanderen. Vandaag gingen we richting Berlare, een Oost-Vlaamse gemeente gelegen aan het Donkmeer. De wandelclub Boerenkrijgstappers hielden er hun Heidemeersentochten. Berlare is een gemeente in Oost Vlaanderen en is een landbouw-en woongemeente, met 's zomers een grote toeristische activiteit dankzij het Donkmeer. Het weer was grijs, mistig en vooral fris. De start was van uit de festivalhal aan het Donkmeer. Er was wat rekenwerk aan verbonden qua de afstanden. We moesten eerst een lus maken van een 7tal km, daarna de 12km volgen tot de volgende controle, daarna gingen we naar de 2° controle, om vervolgens terug te komen naar de 1° en dan terug de 12km volgen naar het einde. Een hele boterham, maar ze konden dit op een eenvoudiger manier vertalen. Maar ja moeilijk gaat ook. Wij kozen voor de grootste afstand(31km)
We vertrokken voor de eerste lus rondom Berlare. Hier kregen we al een zicht op het Donkmeer.
Het Donkmeer(ook bekend als Overmere Donk) is een meer in Berlare, gelegen tussen de dorpen Overmere, Uitbergen en Berlare Centrum. Aan de noordoostelijke kant van het meer ligt het gelijknamige gehucht Donk. Het Donkmeer heeft een wateroppervlakte van circa 86ha en is daarmee één van de grootste meren in Vlaanderen. De diepte is gering met een maximale diepte van 3,20m. van het gebied is 30ha beschermd natuurreservaat. Hier de fiere eendenfamilie met hun kroost.
We kregen een heel gevarieerd parcours met veel groen.
Bij het meer bevindt zich de Eendenkooi, een dierenpark met een historische eendenkooi. Hier enkele zichten op de waterplas.
Terug aangekomen aan de festival Hal.
Daarna zijn we vertrokken voor het verdere gedeelte van deze mooie tocht.
Een wonder aan groen en een unieke flora kregen we te zien vandaag tijdens deze tocht.
Ook bewandelden we het Berlare Broek.
Het domeinbos Berlarenbroek, ook een parel van groen en rust. Berlare broek omvat het oostelijk gedeelte van de oude Scheldemeander. Dit natuurgebied is deels toegankelijk voor het publiek via allerlei wandel en fietspaden. In het kader van de turfwinning werd het oostelijk gedeelte van de oude Scheldemeander opnieuw uitgegraven. Daardoor evolueerde het tot een groot wateroppervlak.
In 1979 kocht de Vlaamse overheid hier ruim 20ha. Het domein vormt een lange strook van 6km en bestaat uit 2 delen, die gescheiden zijn door particuliere eigendommen. In het noorden ligt de Turfput, een vijver van 24ha. Het grootste deel bestaat uit een bos met daartussen moerassige gedeelten en meer dan 50 vijvers.
Geniet nog meer van enkele mooie beelden.
Hier zijn we aan de laatste km bezig.
Terug van een hele mooie tocht. Er waren meer dan 2300 wandelaars.
We aten voor de laatste keer ons ontbijt in het hotel, daarna werden de valiezen ingeladen.Het begon te regenen, er stond nog een wandeling op het programma naar Mayschoss, die ons leidde naar de wijnkelder voor een bezoek en proeverij en middagmaal. Het regende lichtjes op weg naar Mayschoss. De bus stond reeds geparkeerd aan de wijnboer. We konden onze schoenen nog verwisselen alvorens de wijnkelder te bezoeken. Jammer ik had mijn camera niet meer bij mij, omdat het al een hele poos aan het regenen was. na het bezoek kregen we een degustatie van 6 verschillende soorten wijn. Er was ook gelegenheid tot aankoop. Na deze proeverij kregen we nog een middagmaal aangeboden. Wat later verlieten we Mayschoss en reden naar Kommern, voor een bezoek aan een openluchtmuseum. Ook dit was jammer, want het was nog niet gestopt met regenen. Ginds aangekomen wandelden we naar een restaurant en dronken daar een koffie en aten we coupe ijs. Na deze was het tijd om terug te keren naar België, waar we nog een avondstop hielden in Barchon. Daarna reden we naar Torhout, namen afscheid van de medewandelaars en gingen dan naar ons huisje. het was terug een mooie 4daagse. Bedankt Georges dat we deze mochten meemaken.
Valiezen inladen Jammer van de regen. Nog een laatste zicht op ons verblijf.
Na het ontbijt vertrokken alle wandelaars met de bus tot in Maria Laach waar de korte afstand uitstapte, wij moesten nog een eindje verderop rijden. De lange afstand deed vandaag de "Höhlen und Schuchtensteig" een 14km afwisselend pad . Prachtig licht heuvelachtig parcours met afwisselend natuur en bospaden in een natuurreservaat. Doorheen natuurgrotten van de Vulkaaneifel. Rust na een 8tal km in Bierkeller, Bad Tönisstein. Daarna mooi oplopend wandelpad tot aan een waterval om via een steile klim te eindigen.
Het te volgen traject
Deze hebben we nog niet nodig
De heilige drievuldigheid
Enkele mooie zichten
Afdaling begonnen naar de grotten.
Hier zijn we dan aangekomen aan de grotten in de Vulkaaneifel.
Sommige van die grotten gingen we erdoor.
Zicht op het toeristentreintje vanop onze picknick plaats
Eventjes een halte houden om onze dorst te lessen.
Deze heeft veel wortel geschoten.
Bij de waterval.
Op weg naar onze bus. Nog eventjes een mooi zicht op de omgeving. Onze bus is in zicht.
Dit is niet wat je zou denken... Iedereen de bus op en reden naar de andere wandelaars in Maria laach. Hier zien we enkele wandelaars van de korte afstand.
Zicht op de abdij.
Eventjes binnengaan.
Daarna reden we terug naar ons verblijf.
Hier de zijkant van ons hotel.Iedereen werd dan verwacht voor een speciale receptie aangeboden door onze chef Georges. Hier gaf hij een korte uiteenzetting van zijn 10jarig jubileum reis, dit was zijn laatste reis die hij heeft voorbereid. We klonken op deze mooie jaren die we hadden meegemaakt. Dit zijn de opvolgers vanaf volgend jaar. Nicole (gidse) en haar vriend Omer
Deze man, toevallig ook Georges maakte een speech van de afgelopen tien reizen.
De afscheidnemende en de opvolgers. Dit zijn de mensen die al de reizen hebben meegemaakt. Na deze mooie receptie gingen we aan tafel en daarna eventjes de bloempjes buiten zetten. Op korte afstand van ons verblijf was er dansgelegenheid.
Hier zijn we dan aan het feesten tot ....
Nog een laatste danspas alvorens onder de dekens te kruipen. Morgen is het al de laatste dag van dit prachtig weekend.
Na het ontbijt buffet, stond er vandaag een zware etappe op het programma. De Ahrsteig etappe 5 van Altenarh naar Walporzheim van zo'n 16km. Een zware bergetappe met scherpe klim in het begin door een bosrijk gebied. Enkele zware beklimmingen volgen elkaar op, gevolgd door steile afdalingen. Rust voorzien na 11km op de Krausberg. Verder langs enkele kleine hellingen om via een attractieve afdaling Walporzheim te bereiken, waar men kan genieten van een verrassende afsluiter.
Voor de kleine afstand zijn er 2 wandelingen, in de voormiddag een wandeling naar de burcht Are, en daarna een korte wandeling het Erlebnispad door de wijnvelden met mooie panorama's op Ahrweiler. Daarna vertrekken ze met de bus naar Walporzheim om ons te vergezellen en te samen rijden we dan naar ons verblijf.
We vertrokken op de parking van het Hotel.
Toekomstige schaakkampioenen
Zicht op een ruine
Groepsfoto Freddy en Marijke
Mooi tuintje
Hier eindigde onze wandeling, nog iets drinken en dan terug naar ons hotel. Na het avondmaal hebben we dan nog wat nagepraat in de kelder(café) van het hotel.
Hier Georges vooraan in witte tshirt met zijn gevolg. Ook wij waren van de partij.
Onze chef zwaaide ons uit, het was tijd om naar bed te gaan.
Zoals verleden jaar gingen we dit jaar terug mee met Georges om zijn jubileumjaar te vieren in Duitsland, nl in de Ahrvallei. We verbleven dit jaar van 10-05 tot en met 13-05-2018. Een volle bus vertrok rond 6u in de morgen aan de kerk van Sint Henricus in Torhout. Onderweg was er een ontbijtstop voorzien in Barchon. Tijdens de rit konden de wandelaars nog eens nagenieten van de voorbije reizen via een dvdspeler, deze video was een aandenken voor Georges. Na deze reden we door tot de middag waar we nog een lichte maaltijd kregen. Daarna voerde de bus de wandelaars tot in Walporzheim waar de langste afstand de Rotweinwanderweg tot Rech ging wandelen. Het begon met een pittige klim naar de heuvelrug tussen de wijnvelden. We kregen mooie uitzichten vanop de "Bunte kuh" en verder afwisselend op en neer tot in Dernau om af te sluiten met een vlak wandelpad langs de Ahr tot in Rech waar we de kleinste afstand zouden terug zien. Dan nog wat verpozen en tegen 17u30 waren we terug aan onze verblijfplaats Zur Post in Altenarh. Dan nog een verwelkoming door Petra Lang de bazin van het hotel en dan de kamerverdeling. Rond 19u was er een verwelkomstdrink en daarna het avondmaal.
Nog wat kuieren in Rech en dan terug de bus op die ons naar het hotel bracht. Daarna ons installeren, douchen en op tijd voor onze aperitief en het avondmaal.
Vandaag gingen we eens een bezoekje brengen aan onze Noorderburen. We reden naar Sluis, waar de plaatselijke wandelclub Voor de Wind er hun jaarlijkse Rondje Sluis organiseren. Sluis is een gemeente in de provincie Zeeland. Tot 1995 was Sluis een zelfstandige gemeente, op 1 januari 2013 had de stad Sluis 2377 inwoners. De start van deze wandeling was aan het sportcomplex van de gemeente Sluis.Toen we aankwamen was er al wat volk, de meeste mensen waren natuurlijk Belgen. We dronken eerst nog een kopje koffie vooraleer we vertrokken. We keken naar het parcours en de tocht ging naar het naburige Retranchement en Cadzand en terug naar Sluis en dan nog de vesten van Sluis . De zon was al vroeg van de partij en het beloofde een mooie tocht te worden.
Het parcours van de 30km
De voetbal kantine als startzaal. Een rustig begin van deze wandeling. Heel veel afwisseling tijdens het eerste gedeelte van de wandeling.
Er was geen wind tijdens de doortocht in de polders.
De koeien beloerden de talrijke wandelaars
grenspaal Hier zijn we aangekomen in Retranchement.
Retranchement is een plaats in de gemeente Sluis in het westen van Zeeuws-Vlaanderen die ligt aan de grens met België tussen het Belgische Knokke-Heist en het Nederlandse Cadzand. Het dorp telt 360 inwoners(30-12-2014). Retranchement is het Franse woord voor verschansing in de vorm van een aarden wal zonder vaste vorm. Hier moesten we 2x langs komen. De 1x gingen we richting Cadzand via mooie paden en rustige glooiende wegen.
De rustpost in Retranchement. Na het verlaten van de rustpost trokken we verder richting Cadzand.
Ook nu kregen de wandelaars mooie zichten en rustige paden.
Hier zien we een deel van het Zwin
Aangekomen in Cadzand.
Het plezier haventje van Cadzand.
Een zicht op zee De rustpost was gelegen in Cadzand net buiten Cadzand-bad.
Rechtover de molen hadden we een rustpost in een plaatselijk café. Na de rust stapten we terug richting Retranchement.
Hier een aandenken voor de wereldvrede Een mini-Bieb
Mooie weidse vlakten.
Terug aangekomen in Retranchement De Retranchementse Molen is een houten standerdmolen uit 1643.
Ja Doortje ruik er maar aan. Zicht op de woonkern van Retranchement. Nu vertrokken we via de wallen , aangelegd volgens het oud Nederlands vestingstelsel vormen een natuurgebied dat veel landschapselementen met elkaar verbindt. Zoals dijken,weiden,hagen en bomen. Restanten van de forten "Oranje" en "Nassau" zijn er nog te vinden. Over deze wallen ligt een wandelroute van ca. 4,5km. Die hebben we een tijdje gevolgd. Aangekomen in Sluis moesten we nog een rondje wandelen via de vesten . Hier zien we een zicht via die vesten. De grootste blikvanger van Sluis is het stadhuis, dat als enige in Nederland is voorzien van een Belfort, een versterkte toren met vier hoektorentjes. Het stadhuis werde in 1390 als symbool van de stedelijke vrijheid gebouwd naar het voorbeeld van de belforten in Gent en Brugge. In 1944 liep het zware schade op, waarna het in 1956 werd herbouwd. Hele mooie zichten vanop de vesten.
Over de brug , dan gingen we richting centrum naar het laatste pad
Na het verlaten van dit laatste pad was het nog wat kris kras door enkele kleine straatjes en waren we terug aan de startzaal.
Na gisteren te hebben gewandeld in Ingooigem gingen we vandaag naar Torhout, om er deel te nemen aan de August Demaere tocht. Deze wandeling ging door op het domein Wijnendaele. Het was een rustige wandeling met heel wat variatie. Centraal stond het Kasteeldomein van Aertrijke in de kijker.
Vandaag gingen we wandelen in Geraardsbergen. Een stad in de provincie Oost-Vlaanderen. De stad ligt in de Denderstreek, aan de Dender en tegen de Oudenberg aan. In het wielermilieu is de stad berucht omwille van de steile en hobbelige helling van de Muur van Geraardsbergen. Ook gekend om hun mattentaarten. De wandelaars werden ontvangen in de ruime refter van het Koninklijk Atheneum. We kozen voor de 26km vandaag. Volgens de plannetjes was er veel natuur voor deze omloop. Het parcours heeft een glooiend landschap, met op het einde de befaamde Muur.
Via het station vertrokken we richting Boelare via enkele typische kleine straatjes. Daarna kregen we enkele mooie stukjes natuur zoals de Boelaremeersen en het domein De Gavers. Onze rust was in Onkerzele.
Hier zijn we aan de Boeverie van Boelare
Eenmaal daarbuiten trokken we door de Boelaremeersen. De Boelaremeersen in de Dendervallei in Geraardsbergen bestaan uit een mozaïek van natte ruigten, rietvelden, valleibosjes en bloemrijke weilanden. Het was genieten van het open landschap.
Heel mooi om er door te wandelen.
Ondertussen krijgen we het domein De Gavers inzicht. De Gavers is een recreatiedomein in Oost-Vlaanderen(niet hetzelfde als in Harelbeke). Het domein ligt ten noordwesten van het stadscentrum, langs de Dender in de deelgemeente Onkerzele. Het domein ligt rond een 20ha grote waterplas. Het biedt ruimte voor wandelen of fietsen, en het heeft een strand en een sport-en recreatiecomplex en enkele terrassen en cafetaria's. Daarnaast bevinden zich ook een camping, trekkershutten, bungalows en een jeugdherberg.
Aangekomen in Onkerzele, een deelgemeente van Geraardsbergen, konden we genieten van een heerlijke kop koffie. De grootste afstanden deden hier een extra lus. We begonnen verder aan deze tocht en stapten richting Raspaillebos via enkele mooie dreven.
Ondertussen heeft het al enkele keren gedonderd, maar zonder gevolgen. Terug mooie vergezichten. Op weg naar het Raspaillebos.
Het Raspaillebos(met aangrenzende Moerbekebos en Karkoolbos)is een bosgebied en natuurreservaat in de Vlaamse Ardennen in het Zuiden van OOst-Vlaanderen. Het bosgebied van 50ha ligt op het grondgebied van Geraardsbergen, vlak bij de provinciegrens met Galmaarden in Vlaams-Brabant.
Het Raspaillebos ligt op de steile Pajottenland, met glooiende heuvels en diep ingesneden dalen. Het 50ha grote Raspaillebos behoort, samen met het Moerbekebos en het Karkoolbos, tot een 150ha groot bosgebied op de flanken van de Bosberg. Hier kregen we terug een zicht op Onkerzele, waar we voor de 2°maal naar de rustpost wandelden. Na de rust gingen we terug richting Geraardsbergen, via allerlei mooi paden en wat kleinere natuurstukjes.
Hier een bekend koppeltje. Nicole en Omer. Alles stond in bloei. Na dit kapelletje hadden we een splitsing, en wij gingen nu naar de befaamde muur.
Hier boven zagen we reeds de kapel. We stapten rond deze kapel en verlieten langs de achterkant de muur, nu richting het centrum.
Aangekomen op de markt, waar het oudste Manneke Pis staat werden we getrakteerd door de plaatselijke wandelclub in samenwerking met het stadsbestuur. Iedere deelnemer werd getrakteerd op een kop koffie of een glaasje water met een halve mattentaart.
De Bellenman van dienst. De laatste 6km gingen langs een stukje van de Dender en een deel door het Moerbekebos.
Ook dit is een rustig stukje natuur.
Eénmaal aangekomen aan de startzaal was er veel volk. Er waren allerlei standjes opgesteld.
Zicht op de overvolle speelplaats. Er waren meer dan 5000 wandelaars aanwezig. Proficiat aan de wandelclub en ook aan al hun medewerkers om alles in goede banen te leiden. Een hele mooie tocht.
Vandaag gingen we wandelen aan de kust. De wandelclub Buencamino Step Forward gaf hun Lentewandeling in De Panne. Uit het verleden was dit altijd een hele mooie wandeling, daarom gingen we terug naar ginder.Het beloofde een mooie dag te worden aan de kust. Toen we aankwamen in De panne waren er al wat wandelaars op pad. De start was vanuit de polyvalente zaal De Boare. Er was een grote parking bij de zaal en die was...GRATIS. Eénmaal binnen in de zaal deden we onze plicht(kaartje kopen), keken naar het parcours, deze tocht bestond uit een viertal lussen,allen met een verschillende kleur gemarkeerd. We begonnen met de langste lus, die bestond uit een deel bos en duinen en een heel stuk op het strand. Daar de zon nog niet op haar maximale hoogte stond begonnen we aan deze lus.
Eerst wat door de wijken wandelen alvorens men de duinen kon bereiken.
Af en toe wat lastig door het mulle zand We kregen ook enkele mooie vergezichten te zien.
Net uit de duinen , en komen we aan het vissersdorp.
Nadien wat langs het strand. Er was geen wind en de zee was kalm, zalig!!!
Dit is het rondpunt aan de zaal. Het traject van de eerste lus na iets te hebben gedronken, begonnen we aan de tweede lus, die was gemarkeerd met oranje. Deze bestond uit Bos en duinen. Direct na het verlaten van de zaal hadden we de splitsingen. Eerst wat door enkele mooie straatjes en dan waren we op weg naar de Oosthoekduinen
De Oosthoekduinen vormen een 80ha groot duin en bosgebied waar droge mosduinen en duingraslanden de toon zetten. Laat je verrassen door de mooie intermezzo's van de zangvogels en de mooi bloeiende struiken. Kinderen kunnen naar hartelust ravotten in één van de speelzones van het gebied8 langsheen het schilderachtige Artiestenpad ontdek je de prachtige Duinzoom Oosthoek. Dit is één van de weinig intact gebleven duinpolder overgangen.
Heel rustig om er door te wandelen. Geniet nog even mee.
Hier waren we terug op weg naar de zaal.
Terug aangekomen in de zaal was het tijd om iets te eten en te drinken. na deze begonnen we aan de derde lus, deze was met de blauwe kleur gemarkeerd. Deze lus bestond overwegend uit bos. We wandelden door het Calmeynbos.
Het Calmeynbos bevindt zich op het grondgebied van De Panne. Het bos wordt doorsneden door de kerkstraat, die de verbinding vormt tussen De Panne en Adinkerke. Het oostelijk deeel van het Calmeynbos (20ha) is eigendom van de gemeente De Panne en sluit aan bij de Oosthoekduinen. Dit deel van het bos wordt samen met de Oosthoekduinen, Duinzoom Oosthoek als Vlaams Natuurreservaat beheerd door het Agentschap voor Natuur en Bos. Het westelijk deel van het Calmeynbos(46ha) is eigendom van de intercommunale Waterleidingsmaatschappij Veurne-Ambacht.
Het Calmeynbos werd aangeplant in 1903, deels op de duinen met intact reliëf, deels op genivelleerde voormalige akkers. Dit gebeurde op initiatief van de landbouwingenieur Maurice Calmeyn. Hij was geïnteresseerd in de groeimogelijkheden van bomen in kalkrijke duinen en liet daarom een loofbos van 85ha aanplanten.
Het Calmeynbos is een goed ontwikkeld abelen-iepenbos met spontane verjonging en een grote biotische en abiotische variabiliteit. Vandaag groeien er 25 soorten bomen en 40 soorten heesters. Het bos is rijk aan mossen, korstmossen en zwammen. Het bos biedt broedmogelijkheden aan bosvogels zoals de wielewaal en verschillende soorten spechten. het Calmeynbos is sinds 1935 beschermd als landschap en maakt deel uit van Natura-2000 netwerk.
Na het verlaten van dit stuk natuur was het nog een klein stukje tot aan de zaal. Dit was even genieten van dit mooie stukje natuur. We dronken nog iets en begonnen dan aan de laatste lus en die leidde ons naar de dijk en terug. Dit was een mooie wandeling aan onze kust.
Ik ben Vanden Broucke Jean Pierre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jipie.
Ik ben een man en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is gestopt met werken,.
Ik ben geboren op 21/12/1954 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, tuinieren, fotografie.
ben aangesloten bij wandelclub de 12uren van Lauwe.
