Welkom op de plaats waar vergeten plaatsen terug op de voorgrond komen, waar verkommerde gebouwen tot de verbeelding spreken, waar je als oldtimerliefhebber zeker wat zult vinden... Misschien zie je hier wel je eerste wagen waar je in rondreed, of je dagelijkse oldtimer die op een meeting gespot werd !!! Bent u op zoek naar een onderdeel voor uw oude wagen? Aarzel niet om te vragen,mss heb ik dat éne ding liggen waar u al lang naar zoekt !! Alle vragen zijn steeds welkom, plaatsbepalingen van verkommerde gebouwen e.d. maak ik liever niet publiek ( ter bescherming van de lokatie en privacy )... Enjoy !!
Dadipark werd in 1950 geopend onder invloed van de lokale pastoor Gaston Deweer. Dadizele was op dat moment reeds een toeristische bestemming. Het park evolueerde van een speelplein voor de kinderen van de bezoekers van de basiliek tot een zelfstandig pretpark. Het was niet gericht op grote moderne attracties, maar was eerder een laagdrempelig en betaalbaar park voor kleine kinderen. Uithangbord was een 800 meter lange hangbrug aan de randen van het domein, de langste van Europa. In het domein staan nog steeds de attracties, weliswaar overwoekerd. De bomen banen zich een weg tussen de draaimolens die volldeig vast komen te zitten, en vandalisme (opnieuw) speelt een grote rol in het vlugge verval van dit park...
De go-cart baan, self-service, glijbanen, alles ligt er desolaat bij. (hoewel de grote glijbaan er niet zooo vuil uitziet,...). Het kleine restaurantje doet je terugdenken aan de tijd van de BF en FRF, effe omrekenen dus... Van de minigolf weet je dat die er is, dankzij een o-vorm van het parcours dat eventjes de neus opsteekt...
En zo wandelen we nog een tijd door, langs attrakties die vastgeroest staan, glijbanen vol graffiti, een een ontspoord treintje, die waarschijnlijk vele kinderen heeft blij gemaakt...Hopelijk wordt het park ooit weer hersteld in de oude glorie, met al de simpele attrakties, ver weg van alle elektronische games...
In het hartje van West-Vlaanderen staat dit oude klooster. Het heeft door de jaren heen, klooster, hospitaal en een deel van een kazerne geweest. Al ruim 30jaar staat het gebouw leeg, maar in relatief goede staat, dankzij de ramen die toegemaakt zijn met houten platen. Er waren plannen om er een hotel van te maken, maar het gebouw bleek er niet geschikt voor te zijn. Enkel de grafitti laat enige vorm van activiteit zien, de rest blijft (tot nu toe) gespaard van vandalisme... De laatste foto geeft een beeld van de verwilderde binnentuin.
Na de bovengrondse tour, is het de beurt aan de kelders. Een labyrinth van gangen en kamers onder gebogen gewelven, achter elke hoek opnieuw een lange gang.... In een verre uithoek voel je de Adem des Doods, bij het betreden van de grafkelder, waar de kloosterlingen begraven lagen. Een beklijvende sfeer hangt in de lucht...
Langs een drukke verkeersader rond Torhout, staat dit boerderijtje al jaren te verkommeren. Met z'n ingestorte stallen, ondergelopen kelder en doorhangende plafonds met je elke stap tweemaal overwegen alvorens verder te gaan. Nog steeds kompleet, zonder spoor van vandalisme, staat er nog een deel van het meubilair op z'n oorspronkelijke plaats. De kachel in het keukentje is zowat nog steeds een pronkstuk. Hopelijk blijft het er nog vele jaren staan, midden in het groen !!
In een industriezone rond Brugge ligt deze betonfabriek er al een tijd verlaten bij. Een grote toren als een massieve pijler uit de grond, waar reuzegrote machines en crushers staan om steen te pletten en te malen. In de bureaus ziet men nog de bedieningspanelen en verklikkers voor eventuele gevaarlijke situaties die zich voordeden.
Wernemerskastjes vullen zich met opgewaaid stof, naar binnengewaaid door kapotgeslagen ruiten, diepe gapende gaten waar tonnen zand en cement in opgeslagen werden, komen uit het donker tevoorschijn. Geen sprake van een veilig gevoel, hier An de overkant staan de garages waar de trucks onderhouden werden, te zien aan de smeerputten. Een paar rekken met wat onderdelen zijn de stille getuige van diefstal en vandalisme door de tijd heen...
Soms gebeurt het, bij gebrek aan middelen of andere zaken, dat een project nooit wordt afgewerkt. Zo was er 10jaar geleden met volle moed begonnen met fundamenten te leggen voor een nieuwbouw...die er nooit gekomen is. De betonplaat ligt er, waar er moeizaam wat kleine planten en mossen hun weg vinden. Het bouwmateriaal staat er nog stees op dezelfde plaats, de jonge bomen zoeken hun weg tussen de betonmolen en de hoogtewerker, die al volledig ingepalmd is. De werfbarakken zijn nog een leeg omhulsel waar weer en wind de baas spelen...
In het centrum van een Vlaams dorp, staat deze statige wonig, die vroeger wsl dienst deed als handelspand. Door de slechte staat ben ik niet ver binnen geweest, enkel een paar pics op de begane grond. Beetje eng, achterin de tuin lagen een paar grafplaten...
Eind jaren 50 had Leonard Lord, president directeur van British Motor Corporation (BMC) de visie dat de markt behoefte had aan een nieuw soort auto, klein van buiten en groot van binnen.
In 1957 werd Alec Issigonis, die eerder faam vergaarde met de Morris Minor, aangesteld om een prototype te ontwikkelen van een auto voor vier, met een motor van BMC, die kleiner was dan de huidige autos uit de BMC bedrijven.
In juli 1958 nodigde Alec Issigonis zijn opdrachtgever uit om een proefrit te maken in een van de twee prototypes. Leonard Lord werd verrast door de combinatie van snelheid en weggedrag en gaf direct het groene licht voor voortzetting van het project.
De volgende stap was het opleveren van een productieversie; hiervoor kreeg men 12 maanden. De merken die in 1952 samen BMC oprichtten, Morris en Austin, brachten ieder onder eigen naam in augustus 1959 een model op de markt: de Austin Seven en de Morris Mini Minor. Productiefaciliteiten werden opgezet in Longbridge (Austin-fabriek) en Cowley (Morris-fabriek), waar in juni 1959 ongeveer 100 autos per week van de band rolden.
Een belangrijke naam in de geschiedenis van de Mini is die van John Cooper. Hij had veel ervaring met het opvoeren van de motor die in de Mini gebruikt werd doordat hij dezelfde krachtbron gebruikte in zijn racewagens. Door het toepassen van een dergelijke opgevoerde motor in de Mini was de Mini Cooper geboren. De Austin Mini Cooper en de Morris Mini Cooper verschenen in 1961.
De Mini kreeg in 1967 zijn eigen merknaam: Mini. De auto werd na het laten vallen van de Morris en Austin merknamen verkocht als Rover. Deze kleinbe stadsmus werd geproduceerd van 1959 tot 2000, van de Mini Cooper MkI met de 997 en 998 cc motor werden totaal 64.000 stuks geleverd en van de Mini Cooper S MkI met de 970, 1071 of 1275 cc motor 19.000 stuks. Van de Mini Cooper MkII werden 16000 stuks geleverd met 998 cc motoren en 6300 stuks Cooper S MkII met 1275 cc motoren.
Er werd geen Mini Cooper MkIII meer uitgebracht, en slechts 1570 stuks van de Mini Cooper S MkIII.
Deze auto werd voor een groot deel samengesteld uit onderdelen van de Mini. Moke is het Engelse woord voor ezel. De Moke zie je het meeste als een strandwagentje (dune buggy)
BROC (Brugse Renault Oldtimer Club) is een kleine doch fijne club uit het historische Brugge (en daarbuiten...) Dit jaar kwam de club tesamen op het domein Fort van Beieren, te Koolkerke, een deelgemeente van Brugge. Het merendel van de wagens was weliswaar Renault, met een zeer zeldzame cabrio ertussen, maar ook Citroen met de T.A., FN ( een fier Belgisch merk), Ford Capri MK2, Mitsubishi Galant, en nog meer moois... Enkel het weer wou niet mee, zoals meestal
Sluis, een kleine maar bloeiende stad, juist over de grens met Nederland, biedt elk jaar een oldtimermeeting aan, op de laatste zondag van augustus. Op een paar wagens na, zijn de meeste van exclusieve merken zoals Riley, Mercedes 300SL, Porsche 356,Lincoln Continental, Volvo... Iedereen die wil, kan deelnemen, ongeacht het merk van de auto, wel is er maar een max.capaciteit van 65 wagens, dit om het ommeland niet teveel te belasten met een lange sliert wagens over de wegen. De prijs in deelname bedraagt 45 eurokes, daar zitten wel 3 maaltijden inbegrepen. Wie interesse heeft en eens in Sluis vertoeft,passeert best eens langs Kaai 31 en vraagt naar Hans, of een belletje op 0031/117 46 12 72.
Genoeg diversiteit tussen merken als Auto Union, Austin, Mercedes, Volvo PV 444 (de katterug), Ford A, en een goede sfeer tussen Nederlanders en Belgen, is alles wat nodig was om er een leuke uitstap van te maken. Afspraak volgend jaar!!
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 3/5 - (2 Stemmen) Categorie:oldtimers Tags:Ford A, Volvo PV 444, Auto Union
06-09-2010
Verlaten voetbalveld
Het oude voetbalveld van FC Moerkerke, waar indertijd nog met glorie gespeeld werd, ligt er al jaren verlaten bij, met als enige bewoners de dieren die erop grazen. Waarom de stadsploeg daar weg moest is mij een raadsel, indien het loketje zou kunnen praten...
Op 15 augustus was er weer, al voor de 10de maal, de grote oldtimerbijeenkomst (tesamen met de andere feestelijkheden in de stad) Telkens is er een grote diversiteit van voertuigen, landbouwmachines (tractors), statische motoren, bromfietsen en natuurlijk een onderdelenbeurs, zowel binnen als buiten. Wervik ligt op een boogscheut met de Franse grens, waardoor je ook redelijk auto's ziet met Franse nummerplaat, alsook Franse wagens... Renault Estafette, Simca Aronde, Simca 1000, Peugeot 203,Citroen ... Eén van de blikvangers was de Peugeot 202 cabriolet !!! Overigens véél Peugeot types dit jaar, leuke variatie...
Simca, Simca, Simca...ze stonden er in alle geuren en kleuren. Toegeven, paars is een vreemde kleur voor een Simca (nuja,dat zeggen ze van m'n kever ook, dusja... ) Chatelaine, Aronde, 1000, Ariane, Simca Huit...waren allen present, maar heb ze niet allemaal op foto vastgelegd. De Ariane is een wagen die niet hoeft onder te doen om tussen de Amerikaanse wagens te staan, z'n uitsraling past er perfect bij. Facel Vega, een Frans merk die jammergenoeg niet genoeg gewaardeerd wordt, was er maar één te bespeuren , die dan nog juist vertrok ook...
Zoals elk jaar brengt Opel opnieuw een groot deel van de wagens op zijn naam, mij hoor je niet klagen. Tussen de hedendaagse oldtimers ook wel een paar exclusieve modellen van Mercedes, NSU en de Belgische FN-legertruck sprong toch ook wel in het oog. Een grote diversiteit van nummerplaten qua vorm en afmetingen, maar die van de Fiat 500 past wel zeer goed bij het kleine wagentje...
Momenteel de laatste reeks van onze Mini, de wagen staat te wachten op z'n nieuwe schokdempers en nieuwe motorkap. Daarna gaat het richting spuitcabine. Een voorste wielflens met afgebroken bout hebben we opgewarmd, de oude kon er zo gemakkelijk uit, en direct de nieuwe erin, vooraleer het metaal weer krimpt. Het motorcompartiment werdt opgelast t.h.v. het ruitewisserbakje, primer en lak.
In deze reeks zien we de motor, dan zonder carbu. De cilinderkop werd gedemonteerd , een voor en na. De oude en nieuwe benzinepomp, en fijne pakking hebben we zelf gemaakt uit pakkingspapier, de waterpomp werd vervangen, ( was zeer nodig! ) met gewone en vloeibare pakking. De gemaakte beugels zullen dienen om de accukabel in te geleiden, die onderaan het chassis loopt.
)
