Van harte welkom op onze blog. Omdat meneertje Putin in Moskou alle internetcafees gesloten heeft was het daar onmogelijk om onze blog te updaten, op de trein ging het al even moeilijk maar nu tenslotte in Irkutks hebben we een computer gevonden met een internetaansluiting. Vandaar dat we een beetje later zijn dan gepland. Bij deze nemen we ons dagboekje erbij en beginnen we aan een eerste (sumiere en fotoloze) reisverslag.
Nou, om half 3 opgestaan vannacht om ruim op tijd toe te komen in Schiphol, Amsterdam. Inchecken ging dan wel vlot, ze hebben daar mooie gegeautomatiseerde systemen om het inchecken vlotter te laten verlopen. Fleur moest nog achter een vaccinatie gaan voor haar Hepatisjes en dat bleek niet nodig te zijn volgens de daar aanwezige vriendelijke mevrouw. Dan effe naar de winkeltjes gekeken en een koffje gedronken en daarna hopsakee naar het vliegtuig. Daar nog lange tijd aan de grond gestaan want er waren enkele reizigers te laat. Mooie vlucht gehad, maar amper kunnen slapen omdat de stewardessen telkens met verse smakeloze hapjes en drankjes afkwamen. Boven Moskou was het bewolkt, heel bewolkt kan je wel zeggen, en Fleur zat met de bibber in haar lijf de afdaling af te wachten. Uiteindelijk liep dit eerste al dan niet spannende stukje goed af en was ze weer haar vriendelijke zelf aan de grond. Aan de visumcontrole hebben we even moeten wachten, maar natuurlijk moest Fleur dan ook heel dringend naar de WC, wat ze besloot te doen in de luchthaven zelf, omdat het op een vliegtuig niet wo comfi is. Bij nader inzien was Fleur toch beter daar geweest. De WCs in Rusland (of toch al zeker van die Luchthaven) zullen nooit geboekstaafd staan als de meest hygienische, brilbevattende ooit. (ook WC papier ontbrak en het gebruikte WC papier werd gewoon naast de WC gedropt). Toen kwamen er uit allerlei gaatjes Russische ambtenaren gekropen zodat de visumcontrole na een 20 minuten wachten toch een heel stuk vlotter ging. Ons Russisch ging op dat moment nog niet verder dan zdraahvoeeetjij (of straatvoetje zoals onze huidige Nederlandse reismaatjes zeggen). Heelhuids voorbij de paspoort controle geraakt dus, en daar stond een vriendelijke Rus (Dimitri) te wachten die in opdracht van Tiara tours ons moest komen oppikken.
Dan op weg naar Moskou vertelde hij ons wat over de stad zelf. Bleek dat 20% van de Moskovieten nog met een Lada rijden. De nieuwe rijken hebben allerlei voor ons onbetaalbare autos, overal geblindeerde ruiten en natuurlijk was het die dag ook aan het miezeren dat het geen naam heeft. We waren ook benieuwd naar ons gastgezin -naar verluidt een vriendelijke engelssprekende vrouw met een kat-. Daar in die woonblokkenwijk aangekomen, draaide Dimitri aan allerlei knopjes aan de voordeur en vervolgens werd een op een kluisdeur lijkende voordeur vanop afstand geopend. Een gammel liftje in en tadaa, daar stonden Vladimir en Natalia, die 2 woorden engels spraken: Bye bye en breakfast. Oh ja Vladimir kon ook nog heel theatraal 'women women' zeggen als zijn vrouw weer iets deed waar hij niet direct akkoord mee ging. We kregen de living aangeboden van die mensen, met zetelbed, en zij verbleven die tijd in hun eigen slaapkamer. Wel een beetje wennen... We hebben er wel fantastisch goed geslapen, elke morgen stond er lekker ontbijt klaar op het tijdstip dat we zelf wilden en we hebben er ook een beetje Russisch geleerd. Dan na een beetje opgefrist te zijn, besloten we naar de stad te gaan en dit zelf te vertellen aan Vladimir in het Russisch, want wij zijn toch echte globetrotters die zich overal verstaanbaar kunnen maken niet? Ons zinnetje leek een beetje op ''Wij vertrek metro centrum'', waarop Vladimir allerlei vragen begon te stellen en wij enkel Dada en Nyet Nyet konden antwoorden en waarschijnlijk in de verkeerde volgeorde ook nog, want plotseling stonden we buiten met Vladimir die er een flinke tred op nahield. Uiteindelijk bracht die ons dan naar de ingang van het metrostation en gaf ons nog goede raad ivm. Roemeense straatboefjes die het geld uit je zakken rollen.
Maar ok, de metro dus, Wauw! Allemaal marmer en gigantische roltrappen, enkel jammer dat aller er in het Cyrillisch vermeld staat en je echt wel een beetje moet knutselen met je kennis van het alfabet en je eigen instinct. Bedoeling was om uit te stappen aan de "Nieuwstraat" van Moskou, en het regende natuurlijk pijpestelen!! Na het eventjes doelloos rondlopen door in en uitgangen van de metro en een paar tourtjes blok, zijn we er geraakt. Ondertussen hadden we honger en vonden we een Italiaan waar we pasta kregen en onze eerste Russische halve liter. Achteraf gezien hadden we hier vrij veel voor betaald, maar naar onze Belgische (en Brusselse) normen, viel het best mee. Na het avondmaal nog even rondgekuierd in de winkeltjes die tot 22u open bleven en nog een cocktail (die wel goedkoop was) gedronken in het Hard Rock Café van Moskou...We hadden niet veel nodig om, terug bij Vladimir en Natalya, diep in slaap te vallen...
Opgestaan, ontbijt, dag Vladimir alles kits? Oh ja hoe zou het Russische ontbijt zijn. Hmmm een omelet van 10 cm dik waar je een Mongools paard mee kan doodslaan, maar ok smaken deed het dan weer wel. Dan rugzakje gemaakt met metroplan van Moskou en op weg naar de Leninbibliotheek. Fleur blijft met haar werk bezig natuurlijk (Humhum).
Uitgestapt aan de Rolls Royce garage van Moskou. Ondertussen bleek dat het vandaag ook geen beste dag zou worden. Fleur's omgeslagen broekspijpen begonnen vol te lopen met water en haar schoentjes waren meer regenputten dan iets anders. Ikzelf had er minder last van, alhoewel de vergelijking met een waterkieken niet zou misstaan. OK, de Leninbibliotheek dus. Wauw, mooi standbeeld van Lenin vooraan, maar binnengaan lukte niet echt.
Dan op weg naar het Rode Plein. Zebrapaden bestaan er niet, wel tunnels onder de straten. De gebouwen van het Kremlin stonden eensklaps voor onze neus. Na een beetje kuieren in de regen (nou ja gesjellig) deden enkel militairen ons aanschuiven in een rijtje omdat het Rode Plein voor de rest volledig afgesloten was. Aan elke ingang stonden 5 soldaatjes en allerlei vreemde spullen die op een metaaldetector en folterwerktuigen uit een ver verleden leken. Bleek dat we in de wachttrij voor het Mausuleum van Lenin stonden. Fleur huppelde lustig door de metaaldetector, maar oei, de Russische soldaten begonnen heftig te roepen en te wijzen naar een klein gebouwtje, ik dacht ai, die zien we nooit meer terug. Maar ok, camera's waren gewoon niet toegelaten, en rugzakken ook niet trouwens dus ik werd eveneens uit de rij geplukt en hebben we onze bagage achtergelaten in de checkroom.
OK opnieuw aanschuiven dus, en ja daar het Rode Plein en de omringende gebouwen doemden voor ons op. Toch een beetje zenuwachtig door de nors kijkende miliatiren overal gingen we naar binnen in de Lenin's laatste rustplaats. Fleur begon enthousiast te wijzen en te zeggen dat ' Lenin er nog goed uitzag voor een dode persoon' tot eensklaps er twee militairen op ons afkwamen heftige gebaren maatken dat het stil moest zijn in dit heiligdom. Snel snel liepen we dan maar naar de uitgang (niet op vlucht of zo, gewoon...snel) om dan de rugzak terug op te pikken. Vervolgens in de nog steeds gietende regen hebben we op het Rode Plein nog wat fotootjes genomen van de GYM een enorm winkelcentrum met de meest dure winkels, de Basilius kathedraal, het nationaal historisch museum en de achterkant van het Kremlin.
We, en vooral Fleur waren de regen een beetje beu en zijn we maar tussen de Gabbana en Versace winkeltjes in de GYM gaan schuilen. Daar hebben we een dure koffie gedronken. Terug naar buiten op weg naar het Kremlin zelf, passeerden we opeens langs een zingend Russisch kinderkoor die ook in de regen en voor een 100 personen tellenend publiek mooie en voor ons onverstaanbare liedjes aan het zingen waren. Wel mooi aangekleed allemaal.
Dan op zoek naar een van de ticketverkopende standjes voor het Kremlin, we stonden natuurlijk helemal aan de andere kant en dan effe stappen in de regen langs een breed voetpad op zoek naar zowel de ingang als de ticketverkoper. We konden er niet echt aan uit, maar we zijn er dan toch in geslaagd een ticketje te kopen voor de Armory, waar de grootste schatten van Rusland tentoon gesteld waren, uit de tijd van de Tsaren, Napoleon en andere vreemde tijden. Wel mooi, dat wel en voor de prijs van het ticket zo'n 700 BEF (de roebel staat ongeveer gelijk met onze oude BEF, dus makkelijk om te berekenen. We stonden er wel van versteld hoe snel we de euro al gewoon waren. Zo veel BEF, hoeveel is dat in euro?), kreeg je ook een gratis audioguide (in het Engels!). Over de veiligheidsmaatregelen op voorhand zullen we het maar niet hebben. Of ja, we moesten weer door een metaaldetector dus, en camera's mochten weer niet binnen, ok geen probleem. Wij rustig aanschuiven voor de eigenlijke ingang. Toen werden we weer teruggestuurd omdat we onze jassen nog aanhadden. Tja, je kan niet veilig genoeg zijn zeker. Maar vestiare etc, warten allemaal gratis, dat zou in Belgie wat anders zijn.
Dan een snelle hap in de McD en dan naar het Kremlin zelf. Daar hebben we alles bezocht, het weer was ondertussen opgeklaard, wel vreemd was dat om 1 bepaald gebouw te bezoeken je een of meerdere andere gebouwen in een bepaalde volgorde moest bezoeken. Tja, Russen hebben zo van die rare systeempjes en principes. Voor de rest zullen de fotos van het Kremlin voor zicht spreken. Allemaal heel indrukwekkend, evenals dat enorme nooit gebruikte kanon.
's Avonds zijn we dan gaan eten in een Tibetaans restaurant vlak bij het Bolsjoi theater.Dit was oorspronkelijk niet de bedoeling want de Transsiberian Guide die we bij hadden vermeldde in die straat heel wat andere zaken die we zeker moesten uitproberen. Die pipo's van dat boek hebben ons wel een tijd laten zoeken achter niet meer bestaande etablissementen. Strompelend en bijna kermend van de honger zijn we dan dat bewuste Tibetaanse Restaurant binnengesukkeld. Het was wel eventjes zoeken naar de restaurantzaal zelf, ok gevonden, bleek in de kelder te zijn. Daar heb ik pikante lam en Fleur coconut duck besteld en ook van die lekkere warme dampende rijst en hebben we met stokjes gegeten om te oefenen voor het Chinese deel van onze reis en dat bleek harstikke goed te lukken jongens! Nog vermeldenswaardig is misschien dat die Tibetanen van CD's precies niet veel keuze hebben. Het bleek een lange mantra te zijn. Oh Mani Padme Hum die in een snelle, trage, vrouwelijke, mannelijke versie gebracht werd met soms een extra trommeltje en soms zelfs 2 belletjes in plaats van 1! Ach, het zit om eerlijk te zijn nu nog steeds in ons koppie. Morgen zijn we er misschien weer met meer Mongools weer. Want luitjes op het moment van schrijven zitten we nu in Mongolie! Maar daarover meer later dus.
Vandaag was het weer iets beter als de vorige dag maar gelukkig regende het dit keer niet meer. Wel was het vrij koud en bewolkt. Omdat we de dag ervoor zo veel bezocht hadden en we nog moe waren van de reis naar Moskou, besloten we om het vandaag rustig aan te doen en naar de stad te trekken om een internetcafé te zoeken en onze blog te starten. Na het ontbijt, dat dit keer bestond uit lekkere worstjes, trokken we ons even terug in de kamer om de reisgidsen te raadplegen. daarin vonden we een winkelcentrum vlakbij het Kremlin waar op z'n minst al 2 internetcafés zouden zijn. Ok, terug demetro in. dat ging ondertussen al redelijk vlot. Het winkelcentrun vonden we snal, alleen bleek er nergens een internetcafé te zijn! Aan verschillende mensen gevraagd, maar die verstonden ons niet (geen Engels) en ook nog eens al de winkels afgezocht maar nergens was er één te vinden. Dan maar iets gaan drinken en ondertussen geluncht op de benedenverdieping van het winkelcentrum waar tal van eetgelegenheden waren. Opniew onze reisgids erbij gehaald, die ons vertelde dat er in de buurt van het Bolsjoitheater, waar we de dag ervoor Tibetaans gegeten hadden. In die straat zou op nummer 24 een internetcafé zijn. Maar helaas, daar aangekomen bleek nummer 24 een groot zakenkantoor te zijn dat voledig beveiligd was en er stonden zelf bewakers voor de deur! Dit kon het dus ook niet zijn. dit keer besloten we om een jonge gast aan te sprekn, want die zou toch wel Engels kunnen, niet? Ja Engels kon hij wel aar hij had in deze buurt nog nooit een internetcafé weten zijn. Conclusie, had onze reisgids het dan zo bij het verkeerde eind? Of had Poetin gewoon alle internetcafés in Moskou verbannen?
Ondertussen hadden we weeral dorst en aangzien we vlak bij het Rode Plein waren dachten we daar wel een leuk terrasje te vinden want ondertussen was het zelfs mooi weer geworden! We vonden welgeteld 1 terras en dat bleek dan nog eens verschrikkelijk duur te zijn en er was ook niemand te bespeuren. Dus daar zijn we dan maar niet geweest; Dan maar een flesje cola gekocht aan één van de talrijke kioskjes en op een bankje gaan zitten. Oh ja, WC's. das ook nog een apart verhaal. de 'openbare toiletten' in Rusland zijn van die TOI huisjes, net zoals op de festivals. EN je betaalt er een halve euro voor en het is vooral heel aangenaam als ze een beetje in de zon hebben gestaan... Toen we op dat bankje zaten hebben we nog een mooi schouwspel van de politie meegemaakt. Op het bankje naast ons lag namelijk een extreem zatte Rus, en die mocht daar natuurlijk niet liggen omdat dat niet strookte met het beeld van het propere en beschaavde Moskou (niet zoals in Brussel dus); Dus er kwamen é agenten aan maar die kregen hem nie wakker. Vervolgens 2 collega's erbij gehaald maar die kregen hem ook niet wakker. Tjah ze stonden er gewoon maar bij en zeiden 'hé wordt eens wakker' maar die bleef natuurlijk gewoon liggen. Waarschijnlijk zouden ze die al lang een trap gegeven hebben of eens met hun matrak geklopt hebben maar omdat wij, en andere toeristen, erop zaten te kijken, durfden ze natuurlijk niet om hun imago niet te beschadigen. Toppunt van de hele show was dat er uiteindelijk nog twee mannen te paard bij kwamen. Uiteindelijk is de zatlap opgestaan en toen de agenten weg waren is hij gewoon in het gras naast het bankje gaan liggen!
Ondertussen was het tijd om ons voor te bereiden op onze treinreis naar Irkutsk die deze avond zou vertrekken. Dus nog wat inkopen gedaan in een superdeluxe warenhuis waar aan ieder rek wel een bediende staat. Ook aan de kassa staan er drie man: 1 kassierster, 1 iemand om je mandje weg te nemen en 1 iemand om te kijken of je neits steelt...
Stipt op tijd kwam Alexander, die in tegenstelling tot Dimitri, geen woord Engels kon, ons halen en bracht ons naar het station. Daar werden we opgewacht door Dimitri en nog 6 anderen die deze reis ook met Tiara hadden geregeld en die ook op maandagavond richting Irkutsk vertrokken; Ton en Roel, vader en zoon, zouden met ons in de coupé zitten, terwijl Carl en José samen met hun vrienden Sander en Nicole in een coupé in een ander treinstel zouden zitten.
Dan op naar de trein, waar we toch het meest zenuwachtig voor waren, want tenslotte gingen we 75 uur met twee onbekenden in een kamertje van 2 op anderhalve meter zitten. Onze trein bleek een nieuwe trein te zijn dus dat viel direct goed mee. Proper toilet (2 per wagon) en moderne coupés met zelf een flatscreen tv en airco. De zetels werden 's nachts omgevormd door 2 bedden met daarboven nog een bed. Ondertussen bleek dat Ton en Roel vrij veel bage mee hdden (wij hadden enkel onze rugzakken en nog een kleine rugzak) Zij hadden elke een koffer en een rugzak en dan nog eens een valiesje. In ieder geval, zij waren gewend om op camping te gaan en hadden dan ook ALLES mee! Doekjes, zeep, ontsmettingsmiddel, potjes, messen, vorken, een eigen lakenzak en kussensloop, zelfs een vertaalcomputertje! Natuurlijk was dit een groot gemak voor ons, omdat zij alles met ons deelden (echt lieve Hollanders hoor).
Vandag is de eerste dag op de trein. Fleur heeft de eerst nacht slecht geslapen omdat het gewiebel van de trein haar steeds deed denken dat ze uit het bed zou vallen. Wouter heeft zoals altijd wel goed geslapen...
Ontbijt dan. Ton had vanaf de eerst avond al een heus omkopingsplan bedacht voor de 2 provodniks. De, op het eerste gezicht nogal norse Russische wagonverantwoordelijke vrouwen, smolten helemaal weg toen Ton hen een cadeautje uit Holland gaf: kleine porseleinen klompjes. Wij konden natuurlijk niet achterblijven en gaven hen een postkaarte van Manneke Pis waar we onze namen in het Cyrillisch hadden opgeschreven. Gevolg was dat we de eerste ochtend een ontbijtje kregen bestaande uit een doosje met crackers een confituur en ook nog thee en koffie en een yoghurtje. Wij gingen er van uit dat iedereen dit kreeg, maar dit bleek later niet het geval te zijn. Hmm ons charmeoffensief bleek goed te werken. En tegen de middag krege we zelfs een warme maaltijd!
Hoe ziet een dag op de trein er nu uit? Er wordt veel gegeten en gedronken, ook veel geslapen, gelezen en naar muziek geluisterd. Maar vooral, er wordt veel gepraat, zowel met de mensen uit je eigen coupé, mar ook met mensen die je op de trein tegenkomt. Zo zaten in onze wagon ook nog een paar coupés gevuld met mannen van het Russiche leger. Daar hebben we de eerste avond, mede dankzij de vertaalcomputer van Ton, ons Russisch-Nederlands woordenboek en het point-it boekje van Tiara, vrij veel mee kunnen praten. Het Russisch leger is toch iets aparts hoor. Zo vonden ze het bijvoorbeeld heel raar dat wij geen legerdienst hadden en waren ze toch niet helemaal te spreken over de politiek van Poetin. Lenin daarintegen wordt nog overal verheerlijkt. Verder waren ze best achterdochting en een beetje verlegen. En we mochten ook niet weten wat er in die grote kisten zat, terwijl wij wel wisten dat er kalasjnikovs inzaten
De rest van de dagen wordt gevuld met het uitkijken naar de stops. Effen benen strekken en eten en drinken kopen van de lokale verkopers. En voor de rest veeeeeel naar buiten kijken want het landschap verveelt echt nooit. Je hebt dan ook consant het gevoel dat je iets gemist hebt als je even niet naar buiten gekeken hebt.
De tweede nacht al heel wat beter geslapen. Maar misschien kwam dat wel door de fles vodka die we gedronken hadden...
De soldaten van het Russisch leger waren ondertussen in Jekaterinburg uitgestapt om te vertrekken op hun 'secret mission'. Ze hadden ons een blik gefermenteerde melk en een Russisch boek nagelaten en wij hadden op ons beurt klompjes en een kaartje van Manneke Pis gegeven. Net toen we dachten dat het u wel rustig zijn op de trein, kwam in de plaats van die soldaten een groep van ongeveer 30 gepensioneerde Fransen de trein op. Hillarisch! Wij voelden ons al een beetje thuis omdat we nu eindelijk, na het Russisch en het Hollands, ook nog eens een woordje Frans konden praten. En vooral Ton stond wel open voor een nieuwe taal en begroette dan ook iedereen met een vrolijk 'bonjour' en 'au revoir'; wat die Fransen op hun beurt dan ook weer hillarisch vinden. Wij vonden ze vooral druk. Vooral omdat zij steeds in de restauratiewagen gingen eten en dan moest die hele sliert Fransen passeren langs onze coupé. 30 keer 'bonjour' dus....
Wij kregen opnieuw ontbijten rond half 11 al terug middagmaal. Dit kwam omdat wij op Moskoutijd leefden, zoals de trein reed. Maar het eten werd wel geserveerd op lokale tijd, ongeveer twee uur later. Het eten was echt wel lekker! vooral datgene wat we op de perrons kochten. zo aten we kip, gehaktballen, brood en fruit. We zijn geen enkele keer ziek geweest, alleen had ik wel last van wondjes aan mijn tandvlees. Dus in Barabinsk, waar de trein een half uur stopte, snel even naar een apotheker gelopen om mondspoelmiddelte kopen. Zo eventjes van de trein weglopen is toch altijd een risico, want ook al staat op de lijst dat de trein een half uur stopt, soms kan het ook minder zijn. En er is geen signaal dat de trein gaat vertrekken. Als je de trein mist, dan sta je daar toch wel mooi..
Vandaag laatste dag op de trein. Normaalgezien komen we deze nacht aan in Irkutsk, volgens Moskou tijd. Dus plaatselijke tijd zal het dan al vrijdagochtend 7u zijn.
Dag 7, vrijdag 28 mei, Transsiberie Express + Listvianka
Vandaag komen we om 7 uur plaatselijke tijd toe in Irkutsk. Omdat het voor ons eigenlijk nog nacht is, voelt alles toch heel zwaar aan! We nemen afscheid van de provodniks en vertrekken met onze zware rugzak. Vooral voor Ton en Roel, die zo veel bij zich hebben, duurt het wandelingetje naar de bus wel lang. Maar daar trekt Ton zich niks van aan; meer zelf, hij neemt nog even de tijd om een paar foto's te nemen van het station van Irkutsk. Onze gids Anna vertelt ons in de bus dat we eerst gaan ontbijten in het hotel in Irkutsk, waar we dag erop zullen logeren; want vandaag gaan we naar Listvianka aan het Baikalmeer. In de ontbijtzaal van het Victoryhotel leren we naast Carl en José en Sander en Nicole, die we reeds kenden van op de trein, ook nog een ander koppel kennen: Siebe en Nardy.Het ontbijt smaakte heerlijk en was precies wat we nodig hadden na vier dagen trein. Lekker spek met eieren, hesp met groentjes, brood en natuurlijk koffie!
Dan vertrokken we met de bus richting Listvianka, ongeveer een uurtje rijden van Irkutsk. Anna vertelde ons dat deze weg naar het Baikalmeer eigenlijk een speciale presidentiële weg was; aangelegd voor een ontmoeting tussen de Russiscche en Amerikaanse president (weet niet meer de welke). Ook was langs deze weg het buitenverblijf van Poetin gelgen, alleen wist niet niemand precies waar.
Aangekomen in Listvianka, bleek dit dorpje naar westerse norman helemaal niet zo toeristisch te zijn. In feite lag het hotel gewoon langs een baan langs het meer, wat natuurlijk voor een prachtig uitzicht zorgde. Listvianka zelf lag iets meer landinwaarts, in een vallei tussen de bergen. Het hotel was best in orde en bleek meteen ook het meest luxueuse van de hotelletjes die in Listvianka aanwezig waren. Vooral de badkamer deed ons dan ook erg deugd. nog eventjes een dutje gedaan en dan besloten om de buurt te verkennen. Langs het meer kwamen we vrijwel onmiddellijk aan een marktplaatsje waar ze omoelvis verkochten, een vis die alleen voorkomt in het Baikal meer. Dit moesten we natuurlijk even proberen. Hmm die visjes waren overheerlijk!
Daarna besloten we om het Baikalmuseum te bezoeken, dat een eindje verderop bleek te liggen.Dat bleek uiteindelijk niet zo heel hard de moeite te zijn; enkel de zeerobben in een klein aquarium bleken succes te hebben. Voor de rest waren er veel opgezette dieren te zien, een paar vissen en wat technische uitleg over het meer, die we niet verstonden omdat dit enkel in het Russisch was. Ook Carl en José en Sander en Nicole waren in het museum. Op onze terugweg naar het hotel kwamen we Ton en Roel tegen en we besloten om samen het dorpje te bezoeken en de lokale kerk die bekend stond voor de patroonheilige voor een goede reis. Daar moesten we dus zeker een kaarje aansteken! Het dorpje bleek typisch Russisch te zijn en het leek uit een sprookje te komen. Zo mooi was het daar! Volledig groen, houten huisjes, een kabbelend riviertje en kinderen die buiten aan het spelen waren. Zo rustgevend!
Daarna zijn we nog maar eens omoelvis gaan eten, dit keer in een klein restaurantje. Deze keer was de vis bereid, maar ook dit keer was het superlekker! Daarna terug gegaan naar het hotel en nog enkele blikken bier (van 1l) gekocht en op de bovenste verdieping van het hotel naar de zonsondergang gekeken....
Deze nacht niet zo goed geslapen want rechtover het hotel was een kleine bar/discotheek waar de hele nacht boenke boenke muziek te horen was en aangezien wij aan de voorkant van het hotel sliepen, hadden wij wel een mooi uitzicht, maar helaas ook veel last van het nachtlawaai. Ook hier was het ontbijt best ok. Een buffet met kaas, yoghurt, sandwiches, brood en confituur. We hadden om 10 uur met onze gids afgesproken in de lobby om naar Irkutsk te vertrekken. Toen wij rond half tien aan het ontbijten waren, onden we het wel een beetje raar dat Ton en Roel nergens te bespeuren waren, maar we dachten dat zij misschien nog een wandelingetje aan het maken waren ofzo. Maar helaas, toen iedereen klaar stond in de lobby, bleek er van vader en zoon nog steeds geen spoor te zijn. Wat bleek? Ze lagen nog te slapen! Roel had de wekker van zijn gsm gezet, maar de batterij bleek te zijn uitgevallen 's nachts. Dus uiteindelijk pas rond half elf vertrokken. Onderwege stopten we met onze bus en onze gids aan het Taltsimuseum, het best vergelijkbaar met het Belgische Bokrijk. Persoonlijk vond ik het niet zo interessant, omdat het nogal fake leek. Toch waren er enkele origineel huizen te zien, maar toch hoeft voor mij al dat folkloristisch gedoe niet. Niettemin deed onze gids Anna uitstekend haar best, en het Taltsimuseum bleek bij al de anderen wel in de smaak te vallen!
Rond de middag vertrokken we dan richting Irkutsk. Eventjes installeren op de kamer, die uitkeek op de brandtrap, en dan richting centrum vertrokken. Deze keer hadden we gevraagd waar een internetcafé was en aan het park vlak bij het gemeentehuis van Irkutsk, lag een groot hotel waar je kon internetten. Natuurlijk hadden we ondertussen al honger gekregen maar de zoektocht naar een McDonalds bleek toch moeilijker dan verwacht. Dan maar het eerste beste "pectoran" (restaurant) uitgepikt en dat bleek toch wel iets speciaals te zijn! Een trap naar beneden leidde ons naar een "als huifkar ingericht traditioneel Syberisch" restaurant. Helaas was het al 3 uur in de namiddag en waarschijnlijk was de keuken al opgeruimd. Daardoor duurde het nogal lang vooraleer iemand de bestelling kwam opnemen. Het meisje liet dan ook duidelijk merken dat ze liever niet meer haar Syberisch kostuum had aangetrokken en bediende ons dan ook met een lang gezicht. Hoewel de menukaart ook in het Engels was opgestelt, begreep ze er geen woord van en ik kreeg dan natuurlijk ook iets anders dan hetgeen ik besteld had en Ton kreeg zelf groen bier! Maar goed, het was goedkoop en het smaakte toch een beetje.
Ok dan maar een uurtje gaan internetten en dan was het tijd om Irkutsk te verkennen. We begonnen aan het park en gingen zo naar het water. Vandaar liep een lange boulevard naar een soort eilandje. het was ondertussen ook schitterend weer en we genoten dan ook met volle teugen van onze stadswandeling. Opvallend was de lokale modetrend: minirokjes met nylonkousen en extreem hoge hakken. Die zouden in Brussel niet moeten rondlopen. Ton vond het geweldig om te zien hoe die vrouwen op zulke stelten konden lopen en nam dan ook gretig foto's. Van de schoenen, uiteraard.
Het Leninstandbeeld bleek een mooie trekpleister om foto's te maken. Vlak daarbij was er Domino Pizza waar we besloten om te dineren. helaas sprak ook niemand Engels hier en stond alles in het Cyrillisch. Wij maakten duidelijk dat we pizza voor 4 wilden, waarop ze ons gewoon 1 pizza gaven, die ze in vier hadden gesneden. Tjah daar hadden wij natuurlijk niet mee genoeg. Uiteindelijk drie keer 1 pizza in vier stukken besteld en zo waren we ook goed gevuld. het bier was meteen goed, dat was een halve liter!
Dan maar terug naar het hotel, want de volgende dag moesten we reeds om vier uur opstaan om naar het station te vertrekken. Ton en Roel besloten dit keer om van de "wakeup call" gebruik te maken.
Opgestaan om 4 uur, wow dat deed eventje pijn, maar ja, leven met een constante jetlag, dat zijn we ondertussen al wel gewoon. Ontbijt stond klaar om mee te nemen op de trein. 2 hardgekookte eitjes, hesp, een paar sneetjes brood en confituur. Fleur had in de badkamer per ongeluk een tas laten vallen in de lavabo, Wouter was zo eerlijk om dit te melden aan de balie en er werd prompt gezwaaid met een rekening van zo'n 150 roebel. Ouch, dat krijg je dus voor eerlijkheid. In de lobby speelde op een 50 inch lcd scherm smorgens om 4 uur ook de film Die another Day natuurlijk gedubbed in het Russisch. Dan in de bus en op weg naar het station van Irkutsk! Anna bracht ons netjes naar het perron en wuifde onze trein uit. Vriendelijk meisje.
Deze trein, Moskou - Ulan Batar nr 6 was duidelijk wel een klasse minder dan de nr 2, maar we zaten niet opgescheept met de smokkelende Mongolen in onze coupé (wel met Roel en Ton maar daar konden we het ondertussen al goed mee vinden). Had ik het daarnet niet over smokkelende Mongolen? Ja inderdaad, bij het opstappen op de trein moest je waanzinnige maneuvres uithalen om niet op je bek te gaan in het gangpad omdat werkelijk elk plaatsje bezet was met dozen, uitpuilende plastieke zakken en niet-echt-vriendelijk-kijkende smokkelende Mongoolse gezinnen. De provodnika kende wel Russisch maar de vriendelijk t.o.v de twee vorige ontbrak wel enigszins. Onze coupé stonk een beetje naar puttekesgeur (we zaten vlakbij het toilet) en blijkbaar had een vorige reiziger het putteke bij ons eveneens gebruikt als asbak, wat dan ook voor een doordringende sigarettegeur zorgde. Ach, "het kan altijd erger zeker?" En "hier wordt je hard van" waren veel geslaagde kreten op dit deel van onze reis. In onze wagon zaten nog 2 andere Nederlanders, opgestapt in Novosibirsk die nu in de coupé zatten met een jong Duits koppel, en Roel, Ton en wij dus + voor de rest allemaal Mongolen. Op onze verkenningstochten door de trein kwamen we nog sigarenrokende Simon uit London en nog heel wat andere Europeanen tegen, waarvan het merendeel al van Moskou op de trein zat. Smiddags aten we wat noedels die we onderweg in een station konden kopen. Bij elke tussenstop sprongen de Mongolen uit de trein om handel te drijven met de mensen op de perrons in kleding en schoeisel. Enkele pipo's hadden zelfs t-schirtjes dragende paspoppen bij ter ondersteuning van hun winkel. Een hele belevenis dus. We merkten wel dat er minder en minder mensen op de perrons stonden met klaargemaakte maaltijden of voedsel, maar des te meer schoeisel en kledij verkopers.
Om een uur of 3 in de namiddag was er plots hevige consternatie op het gangpad. Bleek dat de smokkelaars hun hele smokkelwaar aan het verhuizen waren naar een andere wagon. Er was totaal geen doorkomen aan. Zouden we misschien dichterbij de grens komen? Volgens het schema in het gangpad zouden we inderdaad rond 4 pm moeten toekomen bij de Russische grenscontrole. De provodnika kwam nog even langs met enkele formuliertjes wat betreft H1N1 (varkensgriep) en een ander waar je moest aangeven of je geen goederen hebt die de grens niet overmogen en of je geen drugsdealer bent. En daar doemde de grens voor ons op, allerlei nors kijkende mannen in uniform wachten ons op. Op het naastliggende spoort waren ze een houttransporttrein aan het controleren en onverlaat Ton nam enkele foto's van deze controleurs tot een van hen het opmerkte en met woeste armgebaren duidelijk maakte dat ze daar niet van gediend waren.
En het wachten begon. We hadden nog een pakketje noedels over; maar warm water was niet voorradig. Wachten dus en hopen dat deze controle binnen de 2 uur zou afgelopen zijn. Niet dus, We hebben daar een dikke 4 uur gestaan. Eerst een half uur durende paspoort controle. Dan werd het document gecontroleerd waar je op moest aangeven of je vreemde valuta of 'smokkelwaar' bij had. Wouter had iets doorgehaald en een snordragende militair vond dit gekribbel de moeite waard om Wouter daarop te wijzen. Je gebruikt een latje voor doorhalingen en geen gekribbel! Daarna keek hij zijn collega een en begon in het Russisch te lachen 'Hohohohoho'. Die grapperds toch. Een beetje toeristje pesten kan er altijd wel mee door. :) OK tenslotte mocht iedereen uit de trein, volgens het Bryn Thomas Transsiberian Handbook kan zo'n grenscontrole een 4 uurtjes duren dus de meesten gingen nog snel op zoek naar een winkeltje om wat inkopen te doen (Vodka, Stalin sigaretten (!), Noedels, chips, etc...) of om een toilet te zoeken. Voor de rest werden die uurtjes volop gespendeerd aan wachten en zuchten...
Na zo'n 3 uur en half werd iedereen verzocht om terug plaats te nemen in de trein, maar dat betenkende nog niet dat we toen al vertrokken; Toen kwamen ze nog eventjes langs om de coupéetjes te controleren om te kijken of er nergens geen smokkelwaar te vinden was. Bij ons werd dan ook het luik in het plafond opengedraaid en werd alles netjes doorzocht. Uiteraard was er bij ons niks te vinden. "Oei, dat zal nog wat geven bij die Mongolen" dachten wij, wetende dat zij toch alles in die luiken verstopt hadden? Maar niets was minder waar en de zowel controle bij de Mongolen als de controle van andere luiken in het gangpad en de tussendeur verliepen uitermate vlot. Hoe kan dat nu? Hebben ze dan alles op nog andere plaatsen verstopt? Of waren de douaniers gewoon omgekocht? Waarom dan al die controle? We snapten er niks van...In ieder geval kregen wij snel ons paspoort en waren we dus klaar voor vertrek. Maar toen gebeurde er opnieuw iets spannend! Plotseling was er veel kabaal en zagen wij vanuit ons venster een stuk of tien militairen richting een wagon lopen, al roepend en al zwaaiend met hun zaklampen. Een paar seconden werden twee jonge Mongolen naar het bureautje gebracht. We konden niet zien wat er gebeurde maar we zagen telkens een paar militairen naar buiten komen, op het bankje gaan zitten en een sigaret roken, waarop ze vervolgens terug naar binnen gingen; Dat duurde ongeveer een kwartier en daarna werden de twee Mongolen netjes terug naar de wagon geleid en konden we eindelijk vertrekken. Eindelijk naar de WC dacht ik, wat ik was het al een uur of vier aan het ophouden (tijdens de stops gaat de deur op slot). maar nee hoor, na een kwartier stopte de trein weer in het niemandsland, waar het onderstel van de trein werd afgezocht naar verstekelingen die in dat kwartier tijd vanuit het niets onder de trein gekropen zouden zijn (!). Toen weer een stukje verder kwamen we aan de Mongoolse grens, waar heel het spelletje opnieuw begon. Helaas konden we hier niet uit de trein: nog steeds geen WC dus! Gelukkig duurde deze controle maar anderhalfuur, dus dat viel best mee!
Na het vertrek, ondertussen een 5 a 6 uur na de aankomst aan de eerste grenspost, ging eindelijk de WC deur open en aangezien ik al post had genomen voor de deur, kon ik dan ook als eerste gaan! Nadien kon ik dus met een gerust hart gaan slapen...
Nou, om half 3 opgestaan vannacht om ruim op tijd toe te komen in Schiphol, Amsterdam. Inchecken ging dan wel vlot, ze hebben daar mooie gegeautomatiseerde systemen om het inchecken vlotter te laten verlopen. Fleur moest nog achter een vaccinatie gaan voor haar Hepatisjes en dat bleek niet nodig te zijn volgens de daar aanwezige vriendelijke mevrouw. Dan effe naar de winkeltjes gekeken en een koffje gedronken en daarna hopsakee naar het vliegtuig. Daar nog lange tijd aan de grond gestaan want er waren enkele reizigers te laat. Mooie vlucht gehad, maar amper kunnen slapen omdat de stewardessen telkens met verse smakeloze hapjes en drankjes afkwamen. Boven Moskou was het bewolkt, heel bewolkt kan je wel zeggen, en Fleur zat met de bibber in haar lijf de afdaling af te wachten. Uiteindelijk liep dit eerste al dan niet spannende stukje goed af en was ze weer haar vriendelijke zelf aan de grond. Aan de visumcontrole hebben we even moeten wachten, maar natuurlijk moest Fleur dan ook heel dringend naar de WC, wat ze besloot te doen in de luchthaven zelf, omdat het op een vliegtuig niet wo comfi is. Bij nader inzien was Fleur toch beter daar geweest. De WCs in Rusland (of toch al zeker van die Luchthaven) zullen nooit geboekstaafd staan als de meest hygienische, brilbevattende ooit. (ook WC papier ontbrak en het gebruikte WC papier werd gewoon naast de WC gedropt). Toen kwamen er uit allerlei gaatjes Russische ambtenaren gekropen zodat de visumcontrole na een 20 minuten wachten toch een heel stuk vlotter ging. Ons Russisch ging op dat moment nog niet verder dan zdraahvoeeetjij (of straatvoetje zoals onze huidige Nederlandse reismaatjes zeggen). Heelhuids voorbij de paspoort controle geraakt dus, en daar stond een vriendelijke Rus (Dimitri) te wachten die in opdracht van Tiara tours ons moest komen oppikken. 
Opgestaan, ontbijt, dag Vladimir alles kits? Oh ja hoe zou het Russische ontbijt zijn. Hmmm een omelet van 10 cm dik waar je een Mongools paard mee kan doodslaan, maar ok smaken deed het dan weer wel. Dan rugzakje gemaakt met metroplan van Moskou en op weg naar de Leninbibliotheek. Fleur blijft met haar werk bezig natuurlijk (Humhum).
Vandag is de eerste dag op de trein. Fleur heeft de eerst nacht slecht geslapen omdat het gewiebel van de trein haar steeds deed denken dat ze uit het bed zou vallen. Wouter heeft zoals altijd wel goed geslapen...
Vandaag laatste dag op de trein. Normaalgezien komen we deze nacht aan in Irkutsk, volgens Moskou tijd. Dus plaatselijke tijd zal het dan al vrijdagochtend 7u zijn.
Vandaag komen we om 7 uur plaatselijke tijd toe in Irkutsk. Omdat het voor ons eigenlijk nog nacht is, voelt alles toch heel zwaar aan! We nemen afscheid van de provodniks en vertrekken met onze zware rugzak. Vooral voor Ton en Roel, die zo veel bij zich hebben, duurt het wandelingetje naar de bus wel lang. Maar daar trekt Ton zich niks van aan; meer zelf, hij neemt nog even de tijd om een paar foto's te nemen van het station van Irkutsk.
Deze nacht niet zo goed geslapen want rechtover het hotel was een kleine bar/discotheek waar de hele nacht boenke boenke muziek te horen was en aangezien wij aan de voorkant van het hotel sliepen, hadden wij wel een mooi uitzicht, maar helaas ook veel last van het nachtlawaai. 
Opgestaan om 4 uur, wow dat deed eventje pijn, maar ja, leven met een constante jetlag, dat zijn we ondertussen al wel gewoon. Ontbijt stond klaar om mee te nemen op de trein. 2 hardgekookte eitjes, hesp, een paar sneetjes brood en confituur. Fleur had in de badkamer per ongeluk een tas laten vallen in de lavabo, Wouter was zo eerlijk om dit te melden aan de balie en er werd prompt gezwaaid met een rekening van zo'n 150 roebel. Ouch, dat krijg je dus voor eerlijkheid. In de lobby speelde op een 50 inch lcd scherm smorgens om 4 uur ook de film Die another Day natuurlijk gedubbed in het Russisch. Dan in de bus en op weg naar het station van Irkutsk! Anna bracht ons netjes naar het perron en wuifde onze trein uit. Vriendelijk meisje.
