Vanmorgen reed ik op weg naar m'n werk zoals altijd door een stuk plantsoen. Een kwartier ervoor was er een gigantische regenbui geweest en nu roken de bomen en het gras zo fris. Opeens kwam de zon erdoor. Ze scheen dwars door de takken en bladeren van de bomen en dat geeft een magnifiek effect. Terwijl ik daar van genoot, schoot het opeens door m'n hoofd: om 10.00 uur werkoverleg met de afdeling.

We hebben een kleine afdeling met 8 mensen en het werkoverleg (1 x per maand) duurt meestal een uurtje. Eigenlijk is de benaming verkeerd in ons geval, want m'n leidinggevende is steeds aan het woord (hij somt mededelingen op) en de rest luistert. Ieder op z'n eigen manier. Weet je, eigenlijk zijn sommige vergaderingen niet vervelend, maar juist interessant. Althans, de onze. Juist omdat wij weinig inbreng hebben kan ik me concentreren op m'n collega's. Oh, ik vang heus wel de belangrijkste dingen die m'n leidinggevende vertelt op hoor, daar ben ik vrouw voor. Je weet wel, vrouwelijke intuïtie: gefascineerd kijken, glimlachen en knikken op het juiste moment. Maar mensen boeien me. Zo vraag ik me tijdens vergaderingen af hoe iemand op een bepaalde situatie zou reageren. Of wanneer ik een collega zie lachen naar m'n leidinggevende, vraag ik me af hoe oprecht en gemeend die lach is. Zo kun je op een prettige manier door vergaderingen heen komen, noem het dagdromen. Natuurlijk niet alle, maar in ieder geval de onze. En om mij rustig m'n overpeinzingen tijdens het werkoverleg te kunnen laten doen, is het 'verslag' uitgevonden! Zo blijf ik op de hoogte van al het nieuws!

Daar dit eigenlijk mijn eerste echte bericht is, voeg ik een foto toe van Abba, mijn favoriete groep. Het is een foto uit de beginperiode, om precies te zijn 1974, Brighton (Engeland) waar ze Europa (en mijn hart) veroverden met 'Waterloo'.