Aan ambitie geen gebrek
“Porno programmeren was voor mij geen probleem”

Stijn Peeters is 25 jaar en heeft zijn diploma journalistiek al 3 jaar op zak. In die drie jaar heeft hij al een bewogen professionele carrière achter de rug. Nu werkt hij al anderhalf jaar bij Telenet als programmator van erotische films.

 “Ik wou altijd al in de mediawereld terechtkomen en journalistiek leek voor mij de beste keuze om later te kunnen doorgroeien naar een productiehuis. Ik wilde aanvankelijk een job in de sportwereld versieren maar daar ben ik van afgestapt. Vroeger was ik bezeten door sport maar nu ben ik vooral bezig met entertainment.” Peeters studeerde af en ging meteen op
zoek naar werk, hij woonde toen al zes maanden samen met zijn vriendin dus werd het hoog tijd om mee huur te betalen. “Ik moest zo snel mogelijk een baan vinden en zocht de eerste twee maanden naar een functie in de journalistieke wereld.”
Hij solliciteerde bij een heleboel mediabedrijven maar steeds zonder succes. “De journalistieke wereld is een zéér competitieve wereld. Er zijn te weinig vacatures en er is een veel te groot aanbod aan gemotiveerde afgestudeerden, die ook een job willen bemachtigen”
Peeters had geld nodig en dus bleef hij niet bij de pakken zitten en ging hij aan de slag bij Legumex, een bedrijf dat groenten inpakt. Hij kreeg daar een administratieve functie, maar door de financiële crisis werd hij al na amper twee weken afgedankt. “Toen ben ik bij EDS beland, een IT-helpdeskbedrijf dat technische problemen oplost. Het enige voordeel dat ik uit mijn journalistieke achtergrond haalde was mijn talenkennis. Deze kwam hier goed van pas, omdat ik telefoons, van over heel de wereld, moest beantwoorden in verschillende talen. Ik heb toch een goed jaar bij EDS gewerkt, maar ik kreeg maar geen vast contract te pakken. Bovendien werd het eentonig na een tijdje en dus ging ik op zoek naar een nieuwe uitdaging.”

Digitale televisie

“Ik kwam terecht op de website van Prime, de digitale televisiezender van Telenet en dat sprak me heel erg aan. Ik bekijk heel graag films en series en aangezien ik toch niets te verliezen had, solliciteerde ik. Jammer genoeg was er op dat ogenblik geen baan beschikbaar. Twee dagen later werd ik echter gecontacteerd, omdat er misschien toch een plaats zou vrijkomen. Ze zochten iemand om films te programmeren en dat leek me fantastisch. Het addertje onder het gras was dat het om erotische films ging. Ze vroegen me of ik daar problemen mee had. Ik twijfelde echter niet om voor de job te kiezen, omdat ik het beschouwde als een springplank naar de mediawereld. Telenet heeft veel connecties bij productiehuizen en dat gaf de doorslag van mijn beslissing. Zo kon ik later eventueel in een productiehuis gaan werken dankzij Telenet.” Bovendien betaalde deze baan beter, gaf het Peeters meer kansen om zich te ontplooiien en kreeg hij een vast contract aangeboden.

Hij werkt nu al een anderhalf jaar bij Telenet. Binnenkort worden de erotische films extern behandeld en zal Peeters verantwoordelijk worden voor de programmatie van alle films, het uitwerken van commerciële campagnes, ... “Ik zal dan met dezelfde programma’s werken waarmee ook de VRT en de VMMa werkt.”

Opleiding

“Voor mijn functie als scheduler heb ik niet echt iets aan mijn opleiding Journalistiek gehad. Ik denk dat iedereen met veel passie voor de media deze job perfect aankan. Maar je moet natuurlijk deze wereld kennen. Als je denkt dat ‘Sultan Sushi’ eten is, dan zit je niet op je plek hier.” Echt spijt heeft hij niet van zijn keuze voor de opleiding Journalistiek maar indien hij nu de keuze had, zou hij voor een grafische opleiding opteren. “Journalisten moeten hard werken en worden, in mijn ogen, onderbetaald. Opstaan om 5 uur ’s morgens om dan ‘s nachts terug thuis te komen en nog geen interessante scoop te hebben, neen, dat is niets voor mij. Geef mij dan liever een job van negen tot vijf, zodat ik ’s avonds rustig kan thuis komen om dan nog cartoons te tekenen, nog zo’n passie van mij.”

Toekomst

“Ik ben zeer tevreden bij mijn huidige werkgever, maar dat wilt niet zeggen dat ik geen ambitie meer heb.”
Peeters ziet zichzelf binnen een aantal jaar bij een televisiezender werken. Het liefst zou hij willen werken voor de jonge zender ‘Acht’.  “Ik kan geen slecht woord zeggen over deze zender. Ze zenden geen reclame uit, hebben de beste series en spelen altijd kort op de bal. Bijvoorbeeld: Amy Whinehouse stierf en twee dagen later zonden ze al een reportage uit over haar complete carrière. Een dynamische zender zoals Acht lijkt mij de toekomst en ik zou er erg graag willen werken. Ik zal er alles aan doen om deze droom werkelijkheid te doen worden.”

“Als je jong bent is alles leuk”
Irena Dekens over haar leven tijdens de Grote Oorlog

De Grote Oorlog. De Oorlog van Anne Frank en gruwelijke slachtpartijen in Auswitsch. De Oorlog van de massagraven. In een dorp, ergens in West-Vlaanderen, waar huizen platgebombardeerd werden en Duitsers naar hartenlust mensenlevens aan diggelen moordden, staat een versmolten tank op een hoog voetstuk. “Smeed oorlog om tot Eeuwige Vrede”, lezen voorbijgangers op een onderschrift. Iemand legt een bloem neer. Hier zal de Last Post voor altijd door het koren van de polders zinderen.

“Ik heb de oorlog nooit gekend als gevecht.”, vertelt Irena Dekens. In Gent, waar zij leefde, waren er veel bombardementen. Soms kwamen die van de geallieerden zelf, omdat er nog geen precisiebombardementen bestonden. Invallen kwamen ook geregeld voor en dat bracht woede en verdriet met zich mee. In haar vader huisde vooral die woede. “Hij heeft nooit gewerkt, want wie kon werken moest naar Duitsland om kanonnen te bouwen.” Daarom was Irena’s vader verplicht zich de hele oorlog lang op de zolder van hun kleine huis te verstoppen. “Het was er koud en vochtig, maar er was geen keuze. Gelukkig kreeg hij hulp van de buren als er door de Duitsers luidruchtig op de deur werd gebonkt.”

Toch kent de Grote Oorlog, die over enkele generaties enkel nog in het zwart-wit bestaat nu nog herinneringen in kleur. Irena’s verhaal is niet gitzwart en niet doorspekt met trauma’s. Ze was 15 toen de oorlog uitbrak en zat in het lager middelbaar wat te vergelijken valt met de tweede graad secundair onderwijs. Zelfs in oorlogstijden moet er plaats zijn voor hoop en dat weet Irena maar al te goed. “Ik had een droom: verpleegster worden.” De Oorlog liet een ruïne van verscheurde gezinnen en vergane idealen achter, maar een allesverwoestende strijd zoals in 1914 bleef gelukkig slechts Hitlers utopie. Irena wist dat de tanks en geweren misschien wel haar huis konden vernielen, maar haar droom kon nooit in vlammen opgaan. Die ontastbare brok wilskracht was zo sterk dat het haar tastbare wapen werd. Haar wapen in het midden van de razernij. Ze legde het ingangsexamen verpleegkunde met succes af toen ze zeventien was en mocht naar de medische school op het Sint-Pietersplein in Gent.
De praktische ervaring deed ze op in het hospitaal De Bijloke. Toen dat in 1942 opgeëist werd door de Duitsers, liep het vol met jonge militairen die ziek of gewond waren.
“Ik was samen met de andere verpleegkundigen verantwoordelijk voor de patiënten die leden aan roodvonk en difterie. De patiënten die op onze afdeling lagen waren niet veel ouder of jonger dan ikzelf.”

Dat Irena niet wist welke trieste erfenis de oorlog zou achterlaten, was haar grote geluk.
“Weet je, als je jong bent is alles goed en leuk. Van de concentratiekampen en andere gruwelijkheden wisten wij niets en hoewel de Duitsers onze vijanden waren, zag ik gewone jonge zieken die eigenlijk net zoals ons waren. Wanneer ik nachtdienst had, hielpen de Duitsers ons kuisen en afwassen. De meesten waren eigenlijk wel vriendelijk. Als jong meisje is dat een fijne ervaring. Sommigen maakten avances en probeerden al eens iets uit te steken.” Irena herinnert zich haar beste vriendin die een affaire had met een Duitse onderofficier. Zij had dezelfde schoenmaat als zijn vrouw en op een dag riep hij haar bij hem om een paar nieuwe schoenen voor zijn vrouw te passen. Ze brak per ongeluk een schoen in twee en de onderofficier schreeuwde, zoals enkel Duitsers dat kunnen, dat hij haar nooit meer wilde zien. Het meisje werd uit de school gezet, maar dat vond Irena geen abnormale zaak.


“Ik werd niet heen en weer geslingerd tussen vragen en emoties, want ik volgde gewoon de bevelen op van mijn directrice. Ik vroeg me niet af of het eigenlijk niet fout was om ‘de vijand’ te helpen, want mijn opdracht bestond erin de zieken te verzorgen en dat deed ik. Wij werden dom gehouden door de directrice van onze school.” Niet alleen de studentes werden dom gehouden, maar ook de jonge Duitse militairen wisten eigenlijk niet waarom ze Vlaanderen omtoverden tot een grote grafzerk.
“Ik sympathiseer niet met de idealen of denkbeelden van de Duitsers toen, maar ik ben ervan overtuigd dat veel Duitse militairen het moeilijker hadden dan ons. ’s Nachts huilden en riepen ze naar hun moeders, terwijl ze overdag schreeuwden op de verpleegsters. “
De directrice werd na de oorlog opgejaagd, kaalgeschoren en weggestuurd. Ze collaboreerde wel degelijk met de Duitsers en gaf meermaals feesten in haar eigen huis voor de Duitse troepen.

Het einde van de oorlog was een verwarrende situatie, plots verdween het almachtige Duitse leger. De Duitse vlag verdween uit het straatbeeld en de Engelse werd gehesen, maar, zoals we achteraf hebben geleerd, gaf Hitler zich niet zomaar gewonnen. Hij vocht nog een laatste maal terug en plotsklaps waren weer Duitse liederen te horen in de Gentse straten. Een laatste ‘push’ van de geallieerden maakte voorgoed komaf met de Duitsers. “Na al die chaos en wirwar van komen en gaan waar wij gaan snars meer van begrepen brak er eindelijk een tijd van vreugde uit. Iedereen kwam op straat en spontaan ontstond er één groot volksfeest.”