Locatie: Boeing 777, London NY, Business (not pleasure).
Net een maaltijd, een glas champagne, een glas rode en een glas witte wijn achter de kiezen. Bezig met een glaasje porto. Luxe in een metalen kist ergens hoog boven de Atlantische Oceaan.
In mijn overhead compartment ligt de Humo van deze week. Cathhérine Moerkerke (ik ben een fan, lees vorige blog) geeft het volgende citaat: Een tijdje terug luisterde ik veel naar Led Zeppelin, daarvoor was het vooral jazz en op dit moment zit ik in een Rolling Stones periode. Wat een zin!!! 1000 gedachten schieten door mijn hoofd, ik weet niet waar te beginnen.
Laat me dan maar beginnen met Cathérine zelf. Dat ik een fan ben wist de aandachtige lezer dus al. Maar dat ik er ook iets mee gemeen had wist ik zelf niet. Waarom kom ik zo een grieten niet in het echt tegen?
Even tussendoor. Clichés in de luchtvaart. Stewards zijn altijd homo, dat klopt. Maar waarom zijn stewardessen niet steeds lekkere wijven? Omdat ik op een BA vlucht zit en de meeste Engelse grieten mottig zijn misschien? Jammer want zatte Engelse grieten, en dat zijn ze op zaterdagavond allemaal, zijn meestal niet te houden.
Anyway, back to the jam. Die Stones periode van Cathérine. Ik heb die ook gehad. Weken aan een stuk enkel naar alle albums luisteren, biografiën verslinden, naar Villa Nelcotte in Ville-franche-sur-mer rijden, wakker liggen van een Fender Telecaster, ... De symptomen zijn me bekend. Die Keith is oud, lelijk en versleten en mocht hij ze al ooit alle 5 gehad hebben, er zijn nu vast enkele vijzen onder die palmboom blijven liggen. En dan nog zou ik mijn ziel verkopen om 1 dag Mr. Richards te zijn, al was het een Keith in comateuze toestand.
Cathérine had dus ook een jazz periode. Ik nog niet. Ik heb het geprobeerd, echt waar. Zelfs Django Reinhart en Miles Davis konden me niet bekoren. Hoezeer ik het ook wilde, al was het maar om pseudo intellectueel over te komen. Dit komt denk ik omdat jazz niet over sex gaat, of toch niet expliciet. Geef mij maar simpele rock n roll zoals AC/DC. Little Lover, The girls got rhythm of het poëtische Giving the dog a bone. Daar moeten geen tekeningetjes bij, dat gaat over oerdriften die iedereen snapt.
Om dan te komen tot het punt waar eigenlijk heel deze blog, heel deze site en zelfs heel het wereld wijde web zou moeten over gaan: Led Zeppelin. Beste Cathérine, dat je in een Rolling Stones periode zit wil ik je nog vergeven. Meer zelfs, ik vind het fantastisch. Maar Led Zeppelin, dat is geen periode. Ik hoop dat je beseft dat dit meer is, het is een openbaring, een levenswijze, een filosofie, een state of mind. Ik moet zelf iets van een 23 geweest zijn toen ik ondersteboven was van Led Zep. Nu 6-7 jaar later ben ik nog niet rechtgekropen.
Dankzij het fenomeen ipod kan ik altijd en overal naar Page, Plant, Jones en Bonham luisteren. Na I, II en III zit ik halfweg de oceaan aan die 4 symbolen. The battle of evermore om precies te zijn. Rare song. Dat hij over die onnozele Lord of the Rings verhaaltjes gaat bederft de pret een beetje. Maar dan die mandoline. Straf hoe ze met zo een sissy instrument 1000 keer heavier klinken dan die 7 strings van Korn. En what the f*ck is the rain song? Daar kan ik uren naar luisteren, niks van begrijpen en concluderen dat strontregen fantastisch is. Eddy De Mey zal dit nooit snappen, hij is eerder een Boyzone dan een Zeppelin fan.
Geeuw. De combinatie van alcohol en de grote hoogte maken me slaperig. Daarom zeg ik nu: Babe, Im gonna leave you.
Wat is Cathérine Moerkerke toch een knappe griet. Dat frisse blonde kapsel, dat pruilmondje, die twinkelende ogen. Mocht ze niet zo intelligent geweest zijn, ze zou zonder tegenstand Miss Universe worden. En dan die stem, dat timbre, die intonatie. Ze zou me voor het slapengaan het beursnieuws mogen lezen en ik zou nog geboeid naar elke lettergreep luisteren. Ik zou haar enkel onderbreken om ook letterlijk aan haar lippen te hangen. Cathérine is mijn type. Weinig kans dat ik haar type ben maar niets houd me tegen om haar een hoofdrol te geven in mijn dagdromen die de verveling van deze grijze dagen moeten verdrijven.
In die dagdroom rijden Cat en ik (ik noem haar Cat) in een witte Porsche naar Zuid Frankrijk. We rijden naar Villa Nelcotte in Ville Franche sur Mer. Villa Nelcotte is de vila waar de Stones in het begin van de jaren zeventig onder invloed van een resem verdovende middelen de prachtplaat Exile on Main Street opgenomen hebben. De reden van dit gefantazeerde bezoek is een Hummingbird die Kief daar achtergelaten heeft, het zonnige weer en Cats gezelschap zijn aardig meegenomen extraatjes. De villa is een leuk gegeven maar de Porsche is belangrijker. Het is een 911 Targa uit 1987. Hij is zo hagelwit als juffrouw Moerkerke haar tanden en hij is de sleutel tot een groot misterie! Het is namelijk dankzij deze bolide die 19 jaar geleden uit de fabriek uit Stuttgart rolde dat Cathérine haar kenmerkende frisse kapsel krijgt. Liefhebbers van haar nieuwsbulletins zullen al opgemerkt hebben dat Catherines blonde haren steeds op een speelse doch nooit twee maal op dezelfde wijze gecoiffeerd zijn. Haar kapsel is een belangrijk deel van haar handelsmerk geworden. Er is niemand zo professioneel met joernalistiek omgaat. Je zou dan denken dat die lezeres al decenia coaching moet hebben gehad van Bavo Claes. Maar dat is niet zo, Cathérine is piepjong en haar kapsel verraad die jeugdigheid. Het geheim van dit kapsel ligt dus in mijn Porsche. Een uur voor ze live gaat wast Cat haar haren met Herbal Essence en neem ik haar mee voor een ritje op de Brusselse ring. Terwijl ik op de viaduct van Vilvoorde vlot de 200 haal hangt zij uit het dak zoals Labradors, die andere blondines, ook wel eens durven te doen. De wind droogt haar haren op een natuurlijke wijze en de bochtigheid van de ring zorgt voor die warrige look. Hoe komt het dan dat dit kapsel altijd toch net ietsje anders is hoor ik je naast u hebt wel erg veel fantasie denken. Wel dat komt door het verschil in snelheid dat ik kan halen. Cathérine presenteert het liefst het laat avond journaal maar soms staat ze ook met de vroegen en moet ze om 7u op de buis. Probeer om 6 uur s avonds maar eens 200 te halen op de Ring! Dat lukt dus niet en dan liggen haar lokken er een beetje flets bij. Fileleed heet dat.
Deze week zag ik Martine Tanghe met een soortgelijk kapsel. Dat soort copycat gedrag kan ik niet appreciëren. Het trok trouwens op niet veel. Volgens mij probeerde ze het met een 928 en hoewel het schildje op de motorkap blinkt blijf ik er bij: dat is geen Porsche!
Zou ze in bed ook zo kreunen? Deze gedachte flitst door mijn en waarschijnlijk door de meeste andere mannelijke hoofden die Sharapova zien en horen meppen op Roland Garos. Tegen wie speelt ze? Who cares! Het gaat hier niet om de sport maar om de esthetiek van haar spel. Wat een wijf. Echt wel wat een wijf, ze schijnt 1m88 te meten. Dat is belachelijk groot. Maar ze is gracieus en op tv valt lengte niet te schatten. In mijn fantasie is ze gewoon 15cm kleiner, dat praat wat makkelijker. Dat ballerina achtig roze rokje dat ze aanheeft. Man man man, wat een mooi fashion statement. Ik besef dat dit meer met haar natuurlijke schoonheid te maken heeft dan met het door Chinese kinderen geborduurde Nike logo. Laat ons Justine zo een roze frivoliteitje aandoen en een mens zou zich schamen om Belg te zijn. Alsof daar nog geen reden genoeg voor was.
Laat duidelijk zijn dat dit laatste geen politiek statement is. Ik ben geen witte mars toerist! Ik stel gewoon vast dat wij Belgen dikke losers zijn. Hollanders en Duitsers zijn dat ook, daar niet van, maar zij gaan tenminste naar het WK. Soit, ik wijk af, Sharapova is op TV en ze moet zich bukken om die bal te halen...
De titel van deze blog beloofd sex, drugs en rock n roll. Het zal hier vooral over het derde in het rijtje gaan. Over het eerste bestaan genoeg sites met leuke prentjes en voor het tweede ben ik niet genoeg ervaringsdeskundige om daar veel zinnigs over te schrijven. Rock n roll dus en vooral de benodigdheden.Vandaag de Flying V basgitaar. Ik wist niet dat ze bestonden maar sinds Flea er tijdens de heavy metal scène van het Dani California clipje staat op te rammen zit ik met een prangende vraag: cool of niet cool? Flying V gitaren zijn cool maar tegelijkertijd zijn ze er ook een beetje over. Flying V basgitaren zijn er nog verder over, wil dat dan zeggen dat ze nog cooler zijn? Ik vraag het jullie beste lezers. Reageer!
Ik ben Hugh Jazz
Ik ben een man en woon in Het Dwaasland (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 13/09/1976 en ben nu dus 47 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
