De week verliep vrij rustig. Heel de week stond eigenlijk voor mij in het teken van de zaterdag.
Maandagavond nog even naar een bijeenkomst voor teams van de SamenLoop geweest. Het was wel vreemd om iets wat je zelf hebt opgezet nu van de zijlijn te bekijken. Als je dan naderhand na huis rijdt spookt er toch even door je heen dat je dit graag nog een keer zelf had afgemaakt.
Maar de huidige commissieleden doen het goed, ik heb vertrouwen in hen en ben blij dat ik mijn herstel op de eerste plaats heb gezet.
Vrijdag naar een bijeenkomst van Start to Run geweest, het was reuze gezellig, vooral het optreden van Dolf Janssen.
Tijdens de afgelopen week had ik toch wel wat schrik hoe het zaterdag met mijn darmen zou gaan. want zoals jullie weten zijn mijn darmen nog een beetje een probleem. Ik heb er dagen bij dat ik 10 tot 15 keer naar de WC moet rennen. Volgens de doctoren wordt dit beter maar heeft dit nog wat tijd nodig.
En toen was het zaterdag, de dag dat ik voor het eerst na een zware herstelperiode weer aan de start van een wedstrijd zou staan.
Ik moet zeggen dat ik in mijn lange tijd als loper nog nooit zo gespannen was, niet zoals voor mijn eerste wedstrijd, niet zoals voor mijn eerste halve marathon, niet zoals voor mijn eerste marathon en niet zoals voor mijn eerste Roparun. Nee, ik was echt zenuwachtig, gespannen van mijn tenen tot mijn kruin. Elke vezel in mijn lichaam besefte dat er iets unieks ging gebeuren.
Van heel veel lopers kreeg ik al voor de start compliment voor wat ik ging doen. Vele hadden er bewondering voor. Dat werkte voor mij juist averechts. Kan ik dit allemaal wel waarmaken spookte het door mijn hoofd, heb ik de lat niet te hoog gelegd?
Maar Alméra stelden mij gerust, ze had er volledig vertrouwen in dat het mij ging lukken.
Om 11 minuten over 11 klonk het startschot.
Na mijn eerste stappen viel alle spanning van mij af en liep ik in een soort roes. Als trainer zeg ik altijd tegen mijn lopers, lopen is genieten.
Nou en genoten heb ik, van elke meter die ik liep, van elke seconden dat ik onderweg was. Het leek wel of ik zweefden. Na elke kilometer aanduiding nam mijn blijdschap toe, ik was op weg om wederom een grote stap verder te komen in mijn doel op volledig herstel.
De laatste kilometer vlogen er allerlei beelden door mij heen van strijd van de afgelopen maanden, wat waren ze zwaar geweest.
De laatste honderd meter tussen al die toeschouwers was een ware triomftocht. Ik had wederom aan mijzelf bewezen dat een sterke wil je heel ver kan brengen.
Over de finish vielen Alméra en ik elkaar in de armen, en geloof me maar daar hebben wat traantjes gevloeid.
Vele mensen kwamen mij feliciteren en deden mij nog meer beseffen wat een voorrecht ik heb dat ik dat nog mag en kan doen.
Maar toen ik na enige tijd onder de douche stapte kreeg ik het mooiste compliment. Een collega loper vertelde dat hij mijn hele ziekt en het weer opkrabbelen via mijn blog had gevolgd. Hij had daar in gelezen dat ik in mijn strijd bewondering had voor Lance Armstrong.
Nou zei hij ik ben er sinds vandaag van overtuigd dat Lance Armstrong bewondering voor jou moet hebben. Want wat jij hebt moeten overwinnen en dan vandaag aan ons allen toont waar je toe instaat bent verdient dat onze bewondering.
Jullie begrijpen dat dit zelfs mij, iemand die bijna nooit zijn mond houdt, deed zwijgen.
Toen ik thuis kwam en op mijn PC naar de uitslagen keek, was ik toch ook erg trots op mijzelf. Ik had de 5 km in 30 minuten en 31 seconden gelopen, bijna 10 km per uur!!!!!!
Vandaag zijn Alméra en ik naar Baarle Nassau gefietst, vond dat wij toch wel een lekkere wafel met slagroom hadden verdient. Toen we thuis kwamen hadden we er toch weer 30 km opzitten. Dus genoeg gedaan en geef mijzelf morgen dan ook vrijaf van fysiofit.

Let wel mensen, ik ben blij dat er zovele zijn die bewondering voor mij hebben, maar ik doe wat vele van jullie ook zouden doen. Vechten om te blijven leven. Is dat voor 1 jaar, 5 jaar, 10 jaar of 30 jaar niemand zal het weten. Maar voor elke dag dat ik op een mooie manier kan verder leven zal ik vechten.
Want ik ben niet de enigste die kanker  heeft overwonnen, dat zijn er gelukkig nog vele meer. Alleen hebben die hun strijd niet zo in het daglicht gestreden zoals ik gedaan heb. Dat ik mijn gevecht zo in de openheid heb gebracht is omdat ik aan iedereen die aan het vechten is tegen een ziekte wil zeggen. Onthoud het volgende motto: "OPGEVEN IS GEEN OPTIE"

Zo en nu mijn bedje in. Tot volgende week.

06-03-2011 om 00:00 geschreven door Winy Knippen