|
Het is een weekje geweest met ups en downs.
Zoals ik vorige week al schreef gaat het fysiek nog steeds met kleine stapjes vooruit. Voel me lichamelijk dan ook prima.
Mentaal gaat het op en neer. Het lijkt soms een achtbaan, eerst naar de top en dan weer de diepte in. Ga daarom de komende week naar het inloophuis Toon Hermans te Waalwijk. Ben hier al bijna 2 jaar ambassadeur van ( zie http://www.thhw.nl/Huis/Introductiefilm/WinnyKnippen.aspx ) en ga nu zelf hier hulp zoeken. Kan het niet zelf, maar ook niet samen met Alméra, oplossen. Zij is er ook te emotioneel bij betrokken om mij te helpen. Extern hulp zoeken is dan de oplossing.
Donderdag ben ik bij fysiofit geweest voor een intake. Heb eerst een onderzoek gehad, en daarna is er getest hoe mijn conditie op dit moment is. Na een best intensieve fietstest ging de fysiotherapeut de gegevens in de computer invoeren om daarna de uitslag aan mij te komen vertellen.
Na ongeveer een kleine 10 minuten kwam hij terug om mij de uitslag te tonen.
De uitslag zorgde ervoor dat ik tranen in mijn ogen kreeg. Na 3 zware operaties, met daarbij vele tegenslagen tijdens het herstel, blijkt mijn conditie nog net aan de onderkant van REDELIJK te zijn.
Onverstelbaar hoe, 3 maanden nadat ik uit het ziekenhuis ben ontslagen, mijn conditie al weer zo goed is aan het herstellen. Ik ben dan ook ontzettend blij naar huis gegaan.
Thuis aangekomen donderde ik van het hoogste punt van de achtbaan terug naar het diepste punt.
Alméra vertelde namelijk dat ze van mijn werk hadden gebeld. Een collega van mij die al 2 jaar aan het vechten was tegen kanker, was deze in de ochtend overleden.
Dit was voor mijn al kwakkelende mentale gesteldheid een forse dreun.
Heb die nacht ook totaal niet geslapen, allerlei gedachten hielden mij wakker.
Ik zou eigenlijk vrijdag naar ziekenhuis gaan om mijn maandelijkse inspuiting te krijgen. Heb dit afgezegd en ben naar mijn werk gegaan om het condoleanceregister te tekenen en om ook even met mijn collegas te praten. Had hier erg veel behoefte aan.
Zaterdag ben ik samen met leden van Lotgenoten Vlaanderen naar de bijeenkomst van de Roparun geweest. Het was fijn om daar weer vele Roparunners te zien. Wat me vooral streelde dat iedereen mij er zo goed vind uitzien.
Jullie merken dus, het was een week van blijdschap en trieste momenten.
Ben nog steeds ontzettend trots en blij dat ik nu al zover ben.
Het verval in het zwarte gat is iets wat ik wist, maar te veel van mij af heb gezet. Maar ik geloof, nee, ik ben er van overtuigd dat ik deze mentale dip ook weer te boven kom. Ben namelijk te veel een vechter om mij hierbij neer te leggen.
Heb mij namelijk nadat ik te horen kreeg dat ik kanker had voorgenomen om als overwinnaar uit de strijd te komen, fysiek maar ook mentaal.
Gaan ons weer voorbereiden op een weekje met sneeuw en schrijf volgende week zondag weer in mijn blog.
12-12-2010 om 23:07
geschreven door Winy Knippen 
|
