Mijn lichamelijke gezondheid is deze week weer met hele kleine stapjes vooruit gegaan. Heb samen met Alméra Sinterklaas inkopen kunnen doen.
Ben vandaag even naar de Enclave-cross in Baarle Nassau wezen kijken. Weer vele bekenden gezien en gesproken, dat doet weer goed.
We hebben samen met de zoons vandaag een beetje Sinterklaas gevierd. We hadden wat cadeaus voor hen gekocht en hebben daarna aan de gourmet gezeten. we hebben er heerlijk van zitten smullen. Al enige jaren doen we niets aan het Sinterklaasfeest, dus de zoons waren nu wel erg verrast. Vond het fijn om al die vrolijke gezichten te zien. Ook Alméra was verrast want ik had buiten haar om nog wat extra's voor de Alméra en de zoons gekocht.
Mijn geestelijke toestand is sinds deze week wat achteruit gegaan. Maak me druk als ik onbekende pijntjes voel. Als ik op bed lig komen geregeld de hallucinaties, die ik in het ziekenhuis heb gehad, weer naar boven. En ben op dit moment erg emotioneel. De tranen komen soms veel te snel. En natuurlijk weet ik dat ik veel verder ben als iedereen voor mogelijk had gehouden, en ook weet ik dat ik blij moet zijn dat ik nog leef. Dit houd ik mijzelf ook steeds voor, maar dat lukt niet altijd.
Donderdag heb ik een intake voor een herstelprogramma, samen met fysiotherapeuten gaan we werken aan mijn conditie. Het is belangrijk dat ik dit onder begeleiding doe zodat ik op een verantwoorden manier aan mijn herstel kan gaan werken.
Als mijn gedachten niet snel weer normaal worden zal ik ook daar hulp voor moeten gaan zoeken. Want een volledig herstel is niet mogelijk als mijn geest niet op orde is.
En dat is toch mijn streven, in 2011 weer volledig hersteld te zijn, weer deel te nemen aan de maatschappij, maar vooral ook samen met mijn gezin gelukkig te zijn.
Geniet nog van de pakjesavond en tot volgende week zondag.
De week begon rustig. Heerlijk af en toe gewandeld, het weer was er goed voor. Buiten de jeuk, die geregeld zijn kop op steekt, gaat het goed.
Zaterdag stond een bezoek aan de Efteling op het programma. Mijn werkgever ROC West-Brabant bestaan 5 jaar en daarom had het bestuur de Efteling afgehuurd. Ik wilde daar graag heen om misschien wat collega's te zien, maar ook om heerlijk met Alméra en de zoons te genieten. Ook zij hadden wel een onbezorgd uitje verdient. Zoals altijd kwam Alméra weer met een verstandige opmerking. Ik mocht gaan maar wel in een rolstoel. Dus maar een rolstoel besteld. Had toch soms twijfels of dit wel nodig was, maar moet toegeven zonder rolstoel had ik het niet gered. Dan waren Alméra en ik niet verder gekomen als het eerste restaurantje. Nu konden we heerlijk door het park wandelen, ik rustig zitten en Alméra maar duwen, maar ze deed dat graag. Heb gemerkt dat je vanuit de rolstoel de wereld toch heel anders ziet. Je kijkt altijd maar tegen de billen van de mensen voor je. Je zicht is ook veel beperkter. Als mensen je aanspreken moet je altijd omhoog kijken. Vooral oudere mensen willen nog wel een naar je kijken of dat ze het zielig vinden. Voor mij was het maar van 15.00 uur tot 21.00 uur, maar heb hierdoor wel geleerd anders tegen een rolstoeler aan te kijken. Het was voor mij een onvergetelijke dag. Weer met verschillende collega's en ex-collega's bijpraten. Ook heerlijk veel gegeten en gesnoept van veel lekkere dingen. Maar vooral genoten van het besef dat ik hierbij toch maar aanwezig kon zijn. Ook Alméra en de zoons hebben volop plezier gehad.
Vandaag ben ik 1 1/2 uurtje naar de Warandecross in Tilburg wezen kijken. Het was weer genieten tussen al die lopers. Heb 2 mooie wedstrijden gezien. Was bang dat het zien van de lopers weer voor kriebelingen zou gaan zorgen, maar het besef dat niemand, inclusief ik zelf, 2 maanden geleden nog had gedacht dat ik hier weer zou rond wandelen voerden de boventoon. Want laten we eerlijk zijn, ik heb het toch maar geflikt, ik loop dus ik leef. Wat heb je meer nodig om even innig te kunnen genieten.
Je snappen dus dat ik na 2 van deze dagen met mijn hoofd in de wolken vertoef. Mijn zaligmakend gevoel is niet onder woorden te brengen. Toen ik daarstraks op de weegschaal ging staan en er ook nog eens 1.9 kg was bij gekomen was alles compleet. Met een gewicht van 64,1 kg ben ik nog maar iets meer als 4 kg van mijn oude gewicht verwijderd.
Wat wil een mens nog meer.
Ga straks nog lekker verder dromen van deze week en schrijf jullie volgende week zondag weer.
Maandag ben ik weer naar de huisarts geweest. Nadat de kuur 2 dagen was beëindigd is de onderhuidse jeuk weer teruggekomen. Nu blijkt dus dat de vele zware antibioticakuren veel in mijn lichaam hebben kapot gemaakt. Vandaar dat er af en toe van deze ongemakken op te treden. Heb dus weer een kuur tegen de jeuk gekregen en een kuur om bepaalde schimmels die de jeuk horen tegen te gaan weer te laten aanmaken door mijn lichaam. Hopelijk gaat het binnenkort beter, want jeuk is erg vervelend en zeer hinderlijk.
Deze week verschillende bezoekjes gehad. Dinsdag kwamen 3 dames van Gloria op visite, en woensdag Peter een loper van Gloria. Na wat babbelen over mijn ziekte ging het dus algauw over hardlopen. De laatste nieuwtjes gehoord en lekker bijgekletst. Donderdag kwamen 5 collega's die ook aan de Roparun hebben meegedaan. Je begrijpt dus wel dat na de laatste roddels over het werk , het al snel over de Roparun ging. Een groepje lopers is al aan het trainen, maar voor de rest is er nog niet echt iets opgestart. Heb ze verteld dat dit hoog tijd wordt. Over een kleine 6 maanden is deze prachtige run al. Ben woensdagavond ook nog even op bezoek geweest bij mijn broer in het ziekenhuis in Tilburg. Hij is zeer erg aan het vervelen, ze kunnen namelijk niets doen voor zijn been is genezen. Als dat goed is kunnen ze met revalidatie starten. En gisteren heb ik verschillende Lotjes gezien, dat was weer best heftig. Omdat wij allemaal kanker hebben of hebben gehad wordt er toch wat emotioneler met elkaar omgegaan. Maar het was ontzettend fijn, ook omdat ik de laatste nieuwtjes van de stand van zaken betreffende de Roparun heb vernomen. En ik moet zeggen ze hebben al erg veel werk verzet, en er is al veel gerealiseerd. Jullie snappen dat dit mijn Roparun hart goed doet en dat ik trots op ze ben. En natuurlijk komen dagelijks mijn 2 oudste zoons even binnen lopen. Dat doet me toch elke keer weer goed. De jongste zoon woont nog thuis en steekt af en toe een extra handje uit om te helpen met dingen die ik nog niet kan of mag doen. Heb ook nog telefonisch contact gehad met de Arboarts. Hij was blij te horen dat het vooruit ging, maar gaf de duidelijke opdracht om voorlopig nog niet aan werken te denken. Een paar maanden geleden zou ik hem tegenspreken, maar nu ben ik tot het besef gekomen dat mijn gezondheid veel belangrijker is, en dat ze op mijn werk veel meer aan me hebben als ik volledig genezen ben. Dus collega's nog geduld hebben.
Vandaag hebben we een beetje een rustdag ingebouwd. Lekker niet te veel doen. Vanavond heb ik weer mijn weeg beurt gehad, ben 600 gram aangekomen. Dus net als de stapjes van vooruitgang die nu kleiner worden neemt ook het gewicht met minder grote sprongen toe. Maar ik ben nog steeds content dat ik vooruit ga en dat er gewicht bijkomt.
We gaan een koud weekje tegemoet, maar op kou kan ik mij kleden en toch fijn buiten wandelen, dat is beter als met regen.
Vrijdag vroeg Alméra of ik mee ging shoppen. Ze wilde nog iets moois kopen voor het familiefeest. Ik weet dat ze het fijn vind als ik meega. Door mijn ziekte was ze al lang niet meer wezen winkelen. "Nou" zei ik "als ik meer als 3 km kan wandelen moet dit ook wel gaan." Ze waarschuwde mij dat dit vermoeiendere zou zijn, maar ik sloeg deze raad in de wind. Dat heb ik dus geweten. Het heeft mij volledig afgepeigerd. We zijn thuis gekomen en ben niet meer van mijn stoel af geweest tot ik naar bed ging. Zaterdag en nog een beetje op zondag heb ik er last van gehad. Ik was niet meer vooruit te branden. Het slenteren, stilstaan, weer enkele stappen naar een volgende rek, weer stilstaan en dan weer slenteren kost zoveel meer energie als 3 km wandelen. Ik heb dus mijn lesje geleerd, we zijn op de goede weg, maar er is nog een flink stuk te gaan. Jullie begrijpen dus dat ik zaterdag bijna niets heb gedaan. Zondag hadden we dus ons familiefeestje. We zijn naar Landgoed Schaluinen in Baarle Nassau geweest. We werden ontvangst met koffie en gebak. (ik heb er 2 op want er moeten toch kilo's bij!!!!) Daarna zijn we gaan bowlen. Ik heb toegekeken, want ik mag niets tillen dus zeker geen bowlingbal. Heb dus iedereen aangemoedigd. Daarna was er een barbecue, moest wel even oppassen met gemarineerd vlees, maar het was lekker. Als afsluiting nog heerlijk ijs met slagroom op. Het was een prachtige middag. Ik was wel moe, maar het was wel erg gezellig. gaan we vanavond maar wat vroeger naar bed. Ben net nog even op de weegschaal gaan staan, en ja hoor waarschijnlijk hebben de 2 gebakjes geholpen er is namelijk weer 2 kg bijgekomen en weeg nu 61,6 kg. Dus de afgelopen 4 weken er 6 kg bij, dat is toch erg mooi.
Omdat ik nu maar met kleine stapjes vooruit ga, is het beter dat ik ga overschakelen om naar 1 keer per week aan mijn blog werken. Daardoor blijft het er nog wat te vertellen, anders wordt het meer een opvulling met het zelfde.
Dus lieve groetjes uit het mooie Minderhout en tot volgende week zondag.
Ben nog steeds een beetje aan het nagenieten van het goede nieuws afgelopen maandag. Gelukkig hoefde ik geen pijnlijke ingreep te ondergaan.. Omdat de wond op mijn buik naar binnen is gegroeid, heb ik een litteken (gleuf) dat bijna 1/2 cm onder de huid ligt. Vooral nu de wond gesloten is , is het belangrijk om de gleuf schoon te houden zodat er geen ontsteking kan ontstaan. De bovenste huidlaag is namelijk nog teer, dit wordt wel beter hoor. Daarom maakt Alméra elke dag de gleuf schoon. Gisteren weer een stapje verder gegaan met wandelen, nu al 3 km gewandeld en het ging goed.
Ben vanmiddag naar mijn werk geweest. Moest daar zijn voor mijn griepprik. Het was fijn om weer op school rond te lopen, lekker even met collega's bij te kletsen. Net als iedereen staan zij versteld hoe goed het met mij gaat. Ik moet toegeven ook ik sta er nog elke dag versteld. Omdat ik vanmiddag wat eerder moest stoppen met rusten om op tijd op school te zijn, ga ik vanavond maar iets vroeger naar bed. Ondanks dat alles zo wonderwel goed gaat, merk ik het wel als ik mijn middagslaapje inkort.
Ga nu nog even TV kijken en daarna hup mijn bed in.
Heb de afgelopen dagen tijdens mijn dagelijkse wandelingen toch nog geregeld aan Davey moeten denken. Hij was veel te jong om zo van ons heen te gaan.
Verder verliepen de afgelopen dagen goed, elke dag voel ik mij weer wat sterker worden. Ben gisteren weer op de weegschaal gaan staan en was de afgelopen week weer 1,1 kg aangekomen. Dat gaat dus langzaam ook de goede kant op.
Vandaag was het een spannende dag, ik moest op controle. Eerst vanmorgen een echo van de buik en lever laten maken, daarna na de chirurg. De uitslagen van het bloed waren goed, en ook over de wond was hij erg te spreken. Toen samen de echo bekeken, kijken of de bloedprop niet groter was geworden, en de dokter kon via de echo dan bepalen hoe hij precies de bloedprop zou weghalen, hier moest ik deze middag om 16.00 uur voor terugkomen. Hij had verteld dat het even pijnlijk ging zijn, maar dat dit beter was als een operatie. na de ingreep zou ik enkele uurtjes moeten rusten. Hij bleef maar staren naar de echo, en ik begon mij toch wel enig sinds zorgen te maken. Na enkele minuten vroeg ik of er iets niet goed was. De dokter schudden met zijn hoofd en vertelde dat hij de bloedprop niet kon vinden op de echo maar dat was onmogelijk. Er werd een andere dokter bijgehaald. De scan van 3 weken geleden bekeken en toen de echo, ook met tweeën kwamen ze er niet uit. Toen maar de dokter bellen die de echo gemaakt had. Ook deze kwam kijken en gedrieën bleven ze lange tijd naar de scan en dan weer naar de echo kijken. Op een gegeven moment ontdekte de echo-dokter een klein litteken op de plaats waar de bloedprop aan de lever gehecht had gezeten. Gedrieën concludeerden ze toen dat mijn lichaam zelf de bloedprop had verwijderd. Dit hadden ze nog nooit meegemaakt. De chirurg, die mijn geopereerd heeft, zei dat hij bij mij nu nergens meer versteld van staat.
Maar van alle drie kreeg ik een dikke proficiat, de bloedprop was verdwenen, zonder ingreep, en de wond aan de lever ziet er goed uit.
Je bent nu aan de binnenkant genezen verklaard van je operaties zei de chirurg.
Het is nu hoofdzaak om langzaam weer op kracht te komen en weer terug te keren op het oude niveau.
De pijn die ik voel aan de wond zal nog wel even blijven. De wond heeft te lang opengelegen, daardoor geneest alles rond deze wond wat trager als de rest.
Ik stapte happy, trots en zeer blij met dit nieuwe succesje naar buiten.
Wederom heeft mijn lichaam dit kunststukje geflikt, hoe weet ik niet maar ook de doctoren weten het niet.
Ben een lekkere kersenvlaai gaan halen om dit samen met mijn gezin te vieren. ( Natuurlijk ook slagroom meegenomen, moet wel aan mijn gewicht denken!!!!)
Alméra zal ook wel opgelucht zijn als ik haar straks het goede nieuws vertel.
Zat gisteren voor mijn blog, mar kreeg niets fatsoenlijks getypt.
Ik had veel moeite met mijn emoties.
Gisteren namelijk een telefoontje gehad van mijn chef, dat een leerling van mij was overleden.. Dat kwam hard aan. Voel nu ook dat er door mijn ziekte wat in mijn hoofd is gebeurt, want kan mijn emoties moeilijk onder controle houden.
Davey kwam 3 jaar geleden bij mij via de Schalm. Hij kreeg op woensdagochtend, samen met Sheda en Faysal ECDL lessen. (o.a. Word, Excel en PowerPoint.) Davey en Faysal zaten beide in een rolstoel, Sheda kon zich zonder hulpmiddelen voortbewegen. Aan het einde van het schooljaar vroegen ze of ze op onze school een vervolg opleiding ICT mochten doen. Samen met hans hebben we toen gekeken wat voor hun de juiste weg was, en hebben toen besloten ze in niveau 1 (AKA) te laten instromen. Ze kwamen dan 1 dag per week bij mij voor hun ICT-lessen. Alle drie slaagden ze met glans en wilden ook allee drie naar niveau 2 doorstromen. Omdat ze aangaven graag bij elkaar te blijven, en omdat ik ze al 2 jaar les had gegeven kwamen ze bij mijn in de klas. Davey die het minst zelfstandig was, werd door zijn medeleerlingen op handen gedragen. Zelden hoefde hij iets te vragen, altijd stond er wel iemand klaar om hem te helpen. Tijdens de eerste schoolweek bij vertelde Davey ook aan de klas dat hij de ziekte van Duchenne had. Dit is een spierziekte die progressief verloopt. Davey vertelde ook dat hij niet oud zou worden, omdat op een gegeven moment ook zijn hartspier zou worden aangetast. Ondanks die wetenschap, was Davey de vrolijkheid zelf. Altijd opgewekt in de klas maar ook een fanatieke student. Door zijn handicap moest hij veel meer tijd en energie in zijn werkstukken steken, maar ze waren altijd op en top verzorgden. Zonder enige discussie hebben we dan ook beslist om Davey dit schooljaar op stage te sturen. Helaas heeft hij daar dus niet lang van kunnen genieten. Na een kort ziekbed waarvan hij weer leek op te knappen , is Davey in de nacht rustig ingeslapen. Wat is het leven dan wreed, een knaap van 19 jaar, die nog zoveel mooie dingen wilden doen wordt plotseling uit het leven weggerukt. Ik heb Davey zien groeien, van verlegen niet pratende jongen naar en jongen die op een gegeven moment helen gesprekken met mij aanging. Zelfs zijn angst om voor een klas te spreken had hij overwonnen. Het was moeilijk voor hem maar hij deed het maar. De klas trakteerde hem dan ook op een staande ovatie. En dan was Davey, terecht, trots dat hij weer iets had overwonnen. Davey genoot van elke dag. En ik ben er van overtuigd dat zijn medeleerlingen van zijn doorzettingsvermogen maar ook van zijn positief ingesteld karakter veel hebben geleerd. Dus wat praat ik dan over mijn ziekte als zo'n bericht je wordt medegedeeld.
Davey hopelijk heb je de rust gevonden, en ik zal je nooit vergeten.
Zoals de titel al doet vermoeden heb ik er weer een etappe opzitten. je mag wel spreken van een reuze stap op weg naar de finish. Na 59 dagen of na iets meer als 8 weken is de wond op mijn buik geheel dicht. De verpleegster is vandaag voor het laatst geweest. Voor het schoonhouden en controleren van de wond of hij dicht blijft hebben we wat aanwijzingen gekregen. Gisteren was hij eigenlijk al definitief dicht. Alméra en ik hebben dat dan ook even gevierd. We zijn naar Baarle Nassau gereden en hebben bij De Engel een heerlijke Brusselse wafel met slagroom gegeten. We vonden dat dit wel een feestje waard was. Ik moet zeggen dat het een raar gevoel is, vanaf heden morgen zit er geen verband of gaas meer op. Voel mijn T-shirt rechtstreeks over de wond heen schuren. Nu ook blijkt bewaarheid te worden wat ik al een tijdje vermoeden. een gedeelte van de buikwand onder aan de wond is gevoelloos. Er is dus tijdens de operatie een zenuw geraakt. Het gevoel komt volgens de verpleegster wel weer terug, kan alleen nog vele maanden duren. Zijn vanavond naar mijn oudste broer in het ziekenhuis geweest. Hij is vrijdag in zijn scootmobiel aangereden en heeft een open beenbreuk op gelopen. Alles is met platen aan elkaar gezet. Hij heeft in ieder geval geen pijn, maar zal toch nog een behoorlijke tijd moeten revalideren. Zo blijkt maar weer eens, geluk en pech zitten heel dicht bij elkaar.
Oh ja, ben gisteren nog op de wegschaal geweest. Helaas was het niet wat ik had verwacht, maar 0,3 kg. Maar elk onsje is er weer een dus we blijven tevreden.
Zo kruip nu in mijn bed in om lekker te gaan rusten, het is vandaag weer druk genoeg geweest
Gisteren weer lekker gewandeld. Alméra ging naar een afscheid feestje dus ben alleen wezen lopen. het was er lekker weer voor. Na even thuis rust te hebben genomen, heb ik nog een paar kleine boodschapjes gedaan. Marlies en Ad kwamen 's-avonds op visite, lekker even bijgepraat over hoe goed het loopt bij Gloria. Toch een pluim voor al die trainers die mij maar moeten vervangen.
Vanmorgen was het vroeg dag, de verpleegster kwam om 07.30 uur omdat ik in de ochtend naar dokter Harlet moest. Dit is de dokter waar ik al 11 jaar bij loop inverband met het verwijderen van mijn maag. Hij was zeer blij mij te zien en zei dat ik er goed uitzag. Hij heeft tijdens mij ziekenhuis opname verschillende keer getwijfeld of ik er weer boven op zou komen. Vertelde hem dat wij Knippers een sterk geslacht zijn. Ook de longarts kwam toevallig langs en was zeer blij mij weer zo goed ter been te zien. dokter Harlet vroeg hoe met het gewicht ging. Heb hem toen verteld dat ik vorige week 2.3 kg was aangekomen. "Dat gaat goed" zei hij, "Volgende maand weeg je 80 kg" Ik heb verteld dat ik met 70 kg als einddoel heel erg tevreden ben, moet anders weer een afvaldieet gaan beginnen. Om al het positieve van dzee week eens te vieren zijn Alméra en ik lekker in Hoogstraten in de kroeg gedoken. We vonden dat we dat wel verdient hadden.
Morgen nacht gaat Alméra voor het eerst sinds mijn ziekte weer werken. Dat betekend dat ze dan zondag op bed ligt te slapen. Ze heeft wel een beetje zorgen. Ik zal dan voor mijzelf moeten zorgen. Voor mij weer een uitdaging, maar denk dat ik hier wel uitkom. Zal bewijzen dat ze zich geen zorgen hoeft te maken en dat ze lekker kan slapen. Het is belangrijk voor haar dat zij ook weer haar sociale leven kan oppakken. Ze heeft met zoveel liefde en toewijding mij deze afgelopen weken ondersteund en toen ik thuis kwam verzorgt, dat ik niet weet hoe ik haar hier ooit voldoende voor kan bedanken. Zonder haar was het me nooit gelukt om nu weer dit stukje te schrijven.
Gisterenmorgen wakker geworden met veel pijn aan de wond. Waarschijnlijk tijdens het slapen wat verkeerd gelegen. Daarom rond 11.00 uur toch maar beslist een pijnstiller te nemen. Na ongeveer 30 minuten begon de pijn te zakken. Rest van de dag was de pijn op het niveau zoals deze allang is, draagbaar. In de middag weer lekker wezen wandelen.
Vannacht iets minder goed geslapen. waarschijnlijk was ik toch te veel aan het opletten om niet naar de buik te draaien. Omdat er door de plastieke bescherming van de wond een roodplekje was ontstaan is er gisteren gekozen om alleen maar gaas op de wond te doen. Dus was het vandaag weer op de oude manier aan de wastafel wassen. Vanmorgen zag het roodplekje er al wat beter uit, maar samen met de verpleegster voor gekozen om nog voor een dag alleen het gaas erop te doen.
Daar Alméra van middag met de oudste zoon naar het ziekenhuis moest ben ik alleen gaan wandelen. Het was weer lekker. net optijd voor de regen weer thuis.
Verder gaat alles lekker rustig maar goed vooruit.
Gisteren voor het eerst met Alméra weer eens boodschappen gedaan. Zijn bij de AH in Zundert geweest. Ook dat was weer genieten.
Het is moeilijk aan de meeste van jullie om dit uit te leggen, maar nadat je zo diep bent gegaan zijn heel veel kleine, voor de meeste van jullie normale dingen, een genot om ze weer te kunnen doen. - Voor het eerst weer zelfstandig kunnen lopen. - Voor het eerst weer buiten kunnen wandelen al is het met ondersteuning van Alméra - Voor het eerst met Alméra zonder ondersteuning kunnen wandelen. - Voor het eerst zonder Alméra, dus helemaal alleen kunnen wandelen. - Voor het eerst weer smaak van het eten krijgen. - Voor het eerst weer kunnen douche. Zo maar wat onbenullige dingen waarvan ik elke keer weer geniet dat ik het weer kan. Vijf weken geleden was dit voor mij allemaal ondenkbaar, op dat moment had ik eigenlijk alle hoop al bijna opgegeven. Maar de steun van mijn gezin ( vooral van mijn schat, Alméra) en vele, vele vrienden hebben mij gebracht tot waar ik nu sta. En jullie mogen best weten dat ik een beetje trots om mijzelf dat ik deze overwinningen elke keer weer behaal. Elke keer weer kleine wedstrijdjes, maar oh zo fijn als je de finish behaald hebt.
Zoals ik de vorige keer vertelde was het gisteren weer weegdag. Vorige zondag woog ik nog maar 55,8 kg wat 14 kg was onder het gewicht voor dat ik ziek werd. Gisteren weer op de weegschaal gestaan, en weer was ik trots op mijzelf. Ik was 2,3 kg aangekomen en weeg nu 58,1 kg.
Ook vandaag weer een overwinning behaald, heb dit keer meer dan 2 km gewandeld, en wat belangrijk is ik was niet echt vermoeid.
Soms denk ik wel eens, klopt dit allemaal wel? De doctoren gaven op een gegeven moment amper 1,00 voor mijn leven. Zelf heb ik ook een moment gehad dat ik alles wilden opgeven en sterven. En nu doe ik toch maar al deze dingen. Natuurlijk moet ik overal mee blijven oplettend dat ik niet te overmoedig wordt, en tijdig mijn rust pak. Maar geloof me ik let hier ook goed op. Heb wel eens het gevoel dat ik nog meer kan, maar rem dit dan zelf af.
Want dat is wat ik vergeten was maar weer heb geleerd, "Genieten van elk moment van de dag en je mag je eigen best af en toe een schouderklopje geven"
Heb mij 1 dag vergist, dus een dag later toch nog een berichtje.
Het gaat best goed. Je hoort mij dan ook niet klagen. Eten gaat goed en smaakt weer lekker. Wandelen gaat steeds beter en deze week zelfs alleen wezen wandelen. En ook de tijden buiten bed worden stukje bij beetje langer. Let natuurlijk wel op dat ik op tijd mijn rust pak. Vandaar dat ik van 13.00 uur tot 15.00 uur op bed lig en in de avond meestal rond 21.30 uur mijn bed opzoek.
Wat heel fijn was dat ik 2 dagen geleden voor het eerst sinds 8 weken heb kunnen douche. Wat was dat heerlijk, genieten als een klein kind. De wond op de buik is zover dicht dat nu de gaasjes met plastictape kunnen worden afgeplakt. Dus niet meer moeilijk doen aan een wasbak, maar heerlijk onder de stralen staan.
Vorige week zondag had ik mij voor het eerst gewogen. Bleek nog 14 kilo onder mijn gewicht te zitten. Ben benieuwd wat de weegschaal morgen aan geeft.
Dus jullie horen het we zijn positief en het gaat de goede kant op.
Is er dan geen enkele maar zullen jullie denken. Dat zijn we toch altijd bij Winy gewent. Natuurlijk is er een maar. De bloedprop die als een kleine tijdbom in mijn lichaam zit baardt met op sommige momenten toch wel een beetje zorgen.
Voor de rest zijn we uiterst te vrede hoe alles boven verwachting verloopt.
Zal dit keer proberen de dagen wel goed in de gaten te houden, en meldt mij dan weer maandag.
Gisteren tijdens het verzorgen van de wond, merkte de verpleegster dat er iets in de wond zat. Ze heeft met een pincet geprobeerd het eruit te halen, maar dat lukte niet. "Morgen kijk ik nog wel eens "zei ze.
Vanmorgen is ze weer geweest en heeft de wond opnieuw goed bekeken. Volgens haar is het geen hechting maar lijkt het meer op ijzer, iets van een nietje. Ze heeft gekeken of het los zat, maar er was geen beweging in te krijgen. Ze heeft de wond verder verzorgt en het advies gegeven om toch even contact op te nemen met de huisarts. Misschien is het iets wat later voor een ontsteking kan zorgen en dan ben ik verder van huis.
Vanavond dus bij de huisarts geweest. Hij heeft de wond goed bekeken en twijfelde in het begin ook wat het was. Na een nog wat grondiger onderzoek kwam hij tot de conclusie dat het een titaniumklemmetje is die mijn lichaam is aan het afstoten. Hij laat het zitten, omdat hij bang is dat bij verwijdering misschien de bloedprop open spring, en dan kan ik gelijk naar het ziekenhuis. Het klemmetje kan niet voor een ontsteking zorgen dus daar hoefde ik mijn niet druk om te maken. Hij vertelde, wel net als de chirurg, dat ik mijn temperatuur goed in de gaten moet houden.
Gelukkig was het niets om mij ongerust over te maken, maar weer toont mijn lichaam dat het een geheel eigen wil heeft.
Tot vrijdag, hopelijk zonder bezoek aan de huisarts.
Zaterdag een rustige dag gehad. In de middag maar een klein blokje gewandeld omdat ik het door de wind erg koud had. Ben namelijk op dit moment erg kouwelijk aangelegd. Zit ook geen vet meer aan mijn lijf. Heb dan de rest maar thuis op de loopband gelopen. Rond 20.00 uur kwamen Linda en Haran op bezoek. Haran is een ex-start-to-runner die 2 jaar geleden bij mij is begonnen. Het hardloopvirus heeft zo hard bij hem toegeslagen dat hij binnen kort de trainerscursus niveau 3 gaat doen.
Ook de zondag verliep rustig. natuurlijk steeg in de loop van de dag wel de spanning. Wat zou het morgen worden? Zijn lekker weer buiten wezen wandelen, dit keer zelfs een klein stukje verder, en dat ging goed. Ben naderhand voor het eerst weer eens op de weegschaal gaan staan. Weeg dus op dit moment 14 kilo lichter als voor de operaties. Dus je kunt wel raden dat toen ik 4 weken geleden thuis kwam dit nog enkele kilo's meer waren.
Vandaag vroeg opgestaan, Alméra en ik, waren beide toch gespannen. Om 08.15 uur op naar het ziekenhuis. Eerst moest ik mij voor de scan melden. Kreeg een 1 liter fles met radioactieve vloeistaf die k binnen 45 minuten moest leegdrinken. De smaak is niet echt lekker dus is 1 liter best veel. Na 1 uur werd ik binnen geroepen, moest mij helemaal uitkleden en weer een operatiehemd aantrekken. Ook kreeg ik een naald in mijn arm waaraan een spuit werd gekoppeld.. Nadat ik op de tafel had plaats genomen werd er ook nog radioactieve vloeistof in mijn achterste gespoten. Daarna kon het beginnen. Halverwege moest ik de spuit die ik in mijn hand vast hield aan de dokter geven, deze vloeistof werd toen in mijn aderen gespoten waarna ik het erg warm kreeg. Wederom draaide de scan op volle toeren. Eindelijk mocht ik eraf. Vlug naar de kleedkamer waar een wc stond, dat was maar goed ook, want al die vloeistof wilden uit mijn lichaam. toen nog even op de verpleger wachten die de spuit uit mijn arm verwijderd. Alles klaar dus nu Alméra gaan halen en op naar de dokter. We liepen beide stil ingedachte de 2 gangen door richting de dokter. Ons melden bij de secretaresse. We hoefden niet lang te wachten, want nog geen paar minuten later kwam de dokter ons zelf halen. In zijn kamer vertelde hij dat de scan er goed uitzag. Er was maar een kleine maar. Bij de operatiewond van de lever zal een kleine bloed ophoping. Hij liet ons de scan zien en legde uit waar deze zat. Het bloed zit ingekapseld, dus kan niet zomaar in de buik lopen. Moeten de komende tijd de koorts goed in de gaten houden. Als deze stijgt moeten we gelijk contact opnemen en naar het ziekenhuis komen. Geruststellend is dat het bloed niet operatief hoeft worden verwijderd. Dit kan rechtstreeks door de buikwand. (Mijn huisarts zou zeggen "Maak je niet druk Winy, ik voel er niets van") Dus we wachten af hoe het bloedpropje zich gaat gedragen. Toen werd de buikwond bekeken, hier was de dokter zeer tevreden over. Hij verwacht dat deze met 2 weken geheel gesloten is. Het belangrijkste voor mij kwam op het eind. De microbe. Uit de bloed bleek dat de microbe zo goed als verdwenen is. ( Dus helaas nog niet voor de volle 100% ). Hij verwacht dat de microbe niet zal terugkomen, maar langzaam geheel zal verdwijnen. Dus toch een stuk positiever dan de vorige bezoeken. Nu gaan we er dan ook maar van uit dat we deze slag bijna gewonnen hebben. Hopelijk gaat de bloedprop ook geen gekke dingen doen. Moet maandag 8 november terug, eerst wordt er een echo gemaakt om te kijken hoe het met de bloedprop is, en dan wordt er gekeken of er actie zal worden ondernomen. En natuurlijk gaan we er van uit dat over 3 weken de microbe volledig is overwonnen.
Rond 14.00 uur zijn nog 2 collega's van mij op bezoek geweest. Heerlijk even met elkaar geklets, even over school maar toch veel slap gepraat.
Heb gisteren nacht helemaal niet geslapen. De gehele nacht had ik jeuk in mijn gezicht. En het is echt geen pretje om jeuk te hebben, vooral niet als je wilt slapen. Ben rond 3 uur mijn bed uitgegaan en heb via de computer een afspraak bij de huisarts geboekt. Toen Alméra opkwam en mij zag wist ze al dat er iets niet goed was. Heb haar verteld van de ontzettende jeuk in mijn gezicht en dat ik voor deze middag een afspraak had gemaakt bij de huisarts. Ze heeft mijn gezicht bekeken, maar er was niets te zien alleen de huid voelde wat korrelig aan.
Toen we bij de huisarts waren en ik mijn verhaal vertelde wist hij gelijk wat het was. Ik ben allergisch voor de nieuwe antibiotica en dat je niks ziet komt om dat de jeuk van binnen uitkomt. Kreeg gelijk medicijnen voor geschreven om de jeuk tegen te gaan. Er zat wel een maar aan. De jeuk kan met deze medicijnen binnen ongeveer 3 dagen verdwijnen, maar als het al diep zit kan het 3 tot 4 weken duren. Oh zie Alméra dan zal het bij Winy wel 3 tot 4 weken zijn. Hopelijk hebben we een keer een beetje geluk en is het dit keer wel na 3 dagen over. Van het bloed onderzoek waren al wat uitslagen binnen. Het vitamine B12 gehalte was nu goed, alleen de ijzer waarden en foliumzuur waren te laag. Daar heb ik nu ook weer medicijnen voor gekregen. (Je wilt niet weten wat voor apotheek er intussen bij mijn thuis staat.) De uitslag van de microbe ( bacterie) was nog niet binnen die volgt maandag.
Vannacht tot 5 uur als een blok geslapen, daarna wat korte muizen slaapjes. Voelde mij een stuk uitgeruster als gisteren. In de ochtend is een collega van Alméra geweest en in de middag een collega van mij. Omdat mijn collega rug patiënt is en niet te lang stil kan zitten hadden we afgesproken dat ik met hem mijn blokje zou gaan wandelen. Helaas viel dit letterlijk in het water. De regen zorgde er voor dat we toch maar binnen zijn gebleven. Dus mijn wandeling voor vandaag is helaas niet doorgegaan. Ga daarom straks maar 1 km op de loopband wandelen, dan heb ik toch iets gedaan, al is dat helaas niet in de buitenlucht.
De spanning naar maandag is langzaam aan het stijgen hoe zal de scan zijn en is de microbe verdwenen.?
Hoop daarom dat ik maandag na het ziekenhuis goede berichten aan jullie kan melden. En als de berichten goed zijn dan geloof maar dat Alméra en ik een vreugdedansje zullen maken..
Gisteren weer lekker met Almera in het najaars zonnetje gewandeld. De verpleegsters ontdekte dat er naast een klein stukje van de buikwond die al dicht is, een kleine opening was. Daar is de wond nog niet genezen, dus wordt mede de komen de dagen in de gaten gehouden en extra verzorgt. In de avond kwamen Ellen en Will van de SamenLoop Tilburg op bezoek. Na wat verteld te hebben over mijn gezondheid ging het al gauw over de SamenLoop. Ellen heeft bijna de gehele avond zitten schrijven. Heb ze verteld waar allemaal nog aan gedacht moest worden. Helaas vertelde Will dat bij de aanvraag voor vergunning van het Wilhelminapark niet alles werd goedgekeurd. De gemeente heeft toch weer een andere kijk op verkeerssituaties. Hopelijk krijgen we het in harmonie toch opgelost, vertrouw Will dat wel toe.
Vanmorgen naar de huisarts geweest om bloed te laten prikken. Nu wordt het erg spannend, is mijn vitamine B12 waarde al gestegen, is het ijzergehalte niet gezakt, maar het aller belangrijkste voor mij is hoe zit het met de microbe (bacterie) is hij verdwenen of is hij nog aanwezig? Maandag, nadat er een scan is gemaakt, krijgen we tevens de uitslag van het bloed. Jullie snappen dat dit dus een paar daagjes peentjes zweten wordt. Hopelijk is maandag de scan en de uitslag van het bloed goed. We gaan er zondag maar een kaarsje voor opsteken.
Gisteren had ik een wat mindere dag. Het wandelen was vermoeiend, en verschillende spieren begonnen halverwege te protesteren. Ook het eten viel elke keer verkeerd. Dat was zo'n dag dat je even een terugslag heb, ik ben er van overtuigd dat er nog meerdere zullen volgen, dus accepteer ik dat maar.
Vandaag ging het weer beter het eten ging goed en ook het wandelen ging veel beter. Vanmiddag gebeld door de bedrijfsarts. Hij wilden weten hoe het ging, en of ik al wist wanneer ik samen met mijn werk een plan van aanpak om terug te keren kan maken. Ik heb hem verteld dat ik nog werk zat heb met mijn eigen plan van aanpak om te genezen, en dat dit toch nog wel even gaat duren. Heb hem ook verteld dat de wond nog steeds open is en dat ik ook nog steeds de microbe (bacterie) in mijn lijf heb. Nadat te hebben aangehoord begreep hij dat werken er voorlopig niet inzit. Werken aan mijn genezing is al een zware job genoeg.
Zo dat was het weer uit mooi Vlaanderen, tot overmorgen.
De afgelopen 2 dagen zijn zonder noemenswaardige problemen verlopen. Behalve dat mijn achillespezen blijven protesteren gaat het best goed.
Het eten gaat langzaam de betere kant op krijg wat meer smaak. Niets is zo gek als te eten terwijl je niet echt proeft wat je eet. Je weet van een paar weken geleden bijvoorbeeld hoe kaas smaakt, maar als ik dat nu pakte proefde ik geen kaas. Dit begint dus nu beter te worden.
Heb gisteren en vandaag weer lekker buiten gelopen met Almera. Beide keren zelfs zonder steun van haar. Beide keren toch een ronde van 1200 meter gelopen. Het is wel vermoeiend, maar het gaat me steeds beter af. Als ik thuis kom ben dan ook een beetje trots op mijzelf.
De nieuwe antibiotica heeft nog geen bijwerkingen getoond, hopelijk blijft dit zo.
Mijn wond op mijn buik groeit met hele kleine stukjes dicht, het zal nog wel 2 a 3 weken duren voor dat hij geheel gesloten is, maar er zit vordering in.
Ook weer bezoek gehad. vrijdag kwam mijn nieuwe chef kennis maken, hij is in augustus begonnen en we hadden elkaar nog niet ontmoet. Denk wel dat de directie een juiste keuze heeft gemaakt. Deze middag is Ivan van de lotgenoten geweest. Dat was weer gezellig kletsen over de Roparun. Ivan heeft ook een Husky, net als wij. Hij had deze meegebracht, en wonderwel konden ze goed met elkaar overweg.
Almera is nu met het warm eten bezig, hoop dat ik weer wat meer van de smaak proef, want dat maakt het eten toch een stuk lekkerder.
Neil Armstrong zie ooit, toen hij als eerste mens voet op de maan zetten, "een kleine stap voor de mens, maar een reuze stap voor de mensheid" Zo voel ik het ook, ik ga kleine stapjes vooruit, maar wetende waar ik vandaan kom, lijken het reuze stappen.
Gisteren was een best goede dag voor mij. Verschillende keren uit bed geweest, en dat ging goed. Tegen het einde van de middag voelde ik wel een kleine irritatie aan mijn linker achillespees. In de avond is Arielle van de Lotgenoten op visite geweest, dat was gezellig en we hebben veel gepraat, natuurlijk ook over de Roparun.
Afgelopen nacht slecht geslapen, heel veel jeuk aan de wond gehad. En daar ik niet even lekker kan krabben was het zeer hinderlijk.
Toen ik 's-morgens uit bed stapte merkte ik dat beide achillespezen erg pijnlijk waren.
De chirurg had mij verschillende keren op het hart gedrukt om meteen te bellen als ik last van mijn achillespezen zou krijgen. Mede omdat dit een bijwerking van de zeer zware antibioticakuur is met afscheuring van de pezen tot gevolg. Hier zit ik dus echt niet op te wachten. Geprobeerd de chirurg te bereiken, maar dat lukte niet, toen maar besloten een afspraak te maken bij de huisarts. Nadat hij de achillespezen had gevoeld ( ik kan je verzekeren dat was geen pretje) was het advies meteen met deze antibioticakuur te stoppen. De pezen zijn al flink aangetast. De huisarts heeft toen de chirurg gebeld, (hij weet wel de juiste weg om deze aan de lijn te krijgen.) en de situatie uitgelegd. Ook de chirurg gaf het advies direct te stoppen. Samen met de huisarts hebben ze toen bekeken op welke antibiotica dan kon worden overgestapt. Want zoals jullie weten is de microbe (bacterie) nog steeds aanwezig. Ik heb nu een nieuwe antibioticakuur en moet half volgende week bij de huisarts terugkomen om mijn bloed te laten controleren. Dus we gaan er maar vanuit dat alles weer goed komt.
Toen Almera en ik terug naar huis reden hadden we beide zo iets van dat we nu toch wel genoeg ziekenhuizen en huisartsen gezien hebben. Maar ja zolang we niet helemaal zijn genezen zijn ze we nog van ze afhankelijk.
Het zijn allemaal van die kleine ongemakken, maar soms denken we wel eens waarom moet dat ons elke keer weer overkomen. Wordt het niet eens tijd dat er een stop op komt.
Doordat ik gisteren een zware dag had, ziekenhuis de gehele ochtend, In de middag gewandeld met Almera, en 's-avonds visite ben ik wat vroeger gaan rusten en is de blog er bij in geschoten. Soms is aan mijn eigen denken belangrijker.
We waren gisteren al vroeg op, want om 08.00 uur moesten we al gewassen en aangekleed in het ziekenhuis staan. Als eerste werd er een foto van de longen gemaakt, en daarna moest ik een echo van de buik laten maken. ( nee hoor ik ben niet zwanger) Hier ging toch wel wat tijd inzitten. Maar nadat alles klaar was kon ik door naar de dokter. Gelukkig hoefde we hier maar eventjes te wachten. De longfoto's zagen er goed uit, de ontstekingen zijn bijna allemaal verdwenen, dat was het eerste positieve nieuws. Op de echo waren geen gekke dingen te zien, deze zag er goed uit, het tweede positieve nieuws. De uitslag van het bloed geeft aan dat de microbe (bacterie) helaas nog niet verdwenen is. Dit was toch een serieuze tegenvaller. Had er toch erg op gehoopt dat de zware antibioticakuur de strijd had gewonnen. Jammer genoeg is dat niet zo, en dat baart mij toch wat zorgen. Ik kan namelijk niet eeuwig antibiotica blijven slikken, en wat dan?
Door naar de onderzoekstafel om de wond en de drain te bekijken. Daar de laatste dagen het vocht uit te wond tot de helft gereduceerd was, en er bij de opening in de buik waar de drain in zat een lichten ontsteking zat, werd er besloten de drain te verwijderen. Dit was wel even pijnlijk, als ze zo'n slang door een klein gaatje net boven je navel uit je buik trekken.. Maar dat had ik er graag voor over. Ik ben mijn drain kwijt. Toch weer wederom een positief iets. De dokter wilde in eerste instantie nog een klein buisje in de drain wond plaatsen om toch nog iets vocht op te vangen, maar toen hij zag hoeveel pijn dit mij bezorgden heeft hij hier van afgezien.
Toen de wond bekeken, inderdaad was deze licht ontstoken, volgens de dokter was ik allergisch geworden voor de Betadinezalf, dit gebeurde wel meer. Moet dus overschakelen op een andere zalf en dan zal het vlug beter gaan. De wond zelf groeit goed dicht, daar was hij zeer content over. Over 2 weken moet ik weer terug en dan wordt er een scan van de buik gemaakt. Dan kunnen ze nog beter zien hoe alles op zijn plaats zit en of er nog ergens complicaties zijn.
Al met al een positieve ochtend, waarbij de microbe (bacterie) toch voor een lichte domper zorgde. Ik mag nog een week de antibiotica slikken en ik hoop en bid dat ik dan de microbe verslagen heb, zo niet dan weet ik nog niet hoe alles verder gaat. Maar goed we blijven positief en gaan er vanuit dat ik dit ook kan overwinnen.
