De school in Serekunda, wat een schatten van kindjes.
De kindjes van de Kobisala Nursery Shool in uniform.
De klas voor en na we ze onderhanden namen. Wat vinden jullie ervan? Wij zijn er erg fier op.
We leggen de laatste handjes aan ons werk.
Het eindresultaat.
De kleermaker maakt je op één dagje een galajurk.
Het hoogtepunt van de reis. Nu moet er niet meer geleerd worden. THANK YOU WECHEL !
Even door het hotelcomplex kijken.
Vis, vismijn, werk ... eten en inkomen.
Ons reisverhaal ...
04-04-2008
Zaterdag, 29 maart 2008.
We pakken in want vandaag vertrekken we voor nog enkele daagjes Senegambiahotel. Als onze valiezen klaar staan op het terras komt Buba eraan met de meubelmaker. Hij gaat voor het geld nog 2 kasten kunnen maken en ze zullen planken gaan kopen in het dorp want er rijden deze voormiddag geen taxi's. De kastjes zullen dan morgen af zijn. Is dat geen service? Het is de laatste zaterdag van de maand en dan wordt er gepoetst van 9u. tot 13u. Dan keren ze hier zelfs de grote wegen met de takkenbossen proper. We hebben geen zin om hier tot 13u. zomaar te zitten en Buba vindt een chauffeur die ons wil wegdoen. Bij de eerste politiecontrole is het al wel prijs. Elke agent controleert hier iets anders : tax, voortuig, papieren, drugs. De agent die drugscontrole doet wil ons laten stoppen maar een andere wil ons wel doorlaten. Na wat over en weer gekrakeel schrijft hij toch een papier : onze vrijgeleide en kunnen we door naar Senegambia. Ondertussen hadden wij het gezelschap van een 10-tal jongetjes die kwamen smeken voor één voetbal. We hebben er geen bij maar ze zeggen dat we er een kunnen kopen in de winkel voor 50D. Buba zegt dat de winkel dicht is, het is kuisdag en dat we op zo'n vragen toch beter niet ingaan. Dan komen we in het Senegambiahotel. Het is er chique en fris maar ... 't is toch ni Sanyang. We hopen wel dat Ans hier nu eindelijk eens goed kan doorslapen, want dat is ondertussen reeds twee maanden geleden. We zien Kristien en haar ouders die nu naar ons huisje trekken en ze vertellen ons dat het hotel echt wel in orde is. Onze kamer ziet er in elk geval goed uit en het bed ... daar kunnen we elkaar in kwijtraken, da's echt kingssize. We plaatsen alles weg en trekken op ontdekking : zwembaden, terrasjes, eetplaats aan zee, mooie tuinen die echter ook last hebben van de droogte ... alles voor een geslaagde zonnevakantie is er. Maar hier zou ik toch echt geen week willen zitten als je weet wat we buiten deze muren van luxe allemaal al zagen en beleefden. We zien hier wel apen, gieren, mooie vogelsoorten, ibissen maar ook een kat met twee gebroken poten en honden die er weinig appetijtelijk uitzien en onder de vlooienbeten zitten. Ze komen echter niet te dichtbij de mensen en dus maken we ons geen zorgen. We zetten ons een tijdje op het zonneterras aan zee en eten hier een hapje. Dan is het tijd voor een frisse douche en trekken we naar de Time Out waar we aan de mensen van de bar Belgische Duvellappen voor op de toog moeten afleveren van cafébaas Van Dijck, hij was hier enkele weken geleden en had het beloofd. Ook foto's die hij aan een meisje beloofde leveren we op de juiste plaats af. Ans bemachtigd een fel begeerd schoteltje waarop ze in de Time Out de rekening presenteren. Niet moeilijk hoor : vriendelijk vragen en de meisjes die bedienen geven het op de Gambiaanse manier : onder de tafel. In het hotel zijn enkele dansers aan't tonen wat ze in hun mars hebben qua dansen, als ik dat zo doe kan ik 5 weken bij den osteopaat op de tafel gaan liggen. En dan .. naar bed. Een ding weet ik : dit is niet Gambia. Dit is een zonnevakantie zoals in Spanje, Portugal ... Nee, geef mij maar Sanyang, daar sliep ik ook veel beter dan hier op hotel.
