De school in Serekunda, wat een schatten van kindjes.
De kindjes van de Kobisala Nursery Shool in uniform.
De klas voor en na we ze onderhanden namen. Wat vinden jullie ervan? Wij zijn er erg fier op.
We leggen de laatste handjes aan ons werk.
Het eindresultaat.
De kleermaker maakt je op één dagje een galajurk.
Het hoogtepunt van de reis. Nu moet er niet meer geleerd worden. THANK YOU WECHEL !
Even door het hotelcomplex kijken.
Vis, vismijn, werk ... eten en inkomen.
Ons reisverhaal ...
04-04-2008
Zondag, 30 maart 2008.
De vogels lokken de mensen hier 's morgens echt wel uit bed. Van het moment dat er wat licht aan de hemel komt, beginnen ze met hun concert. Alle, liever dat dan het mannengebed uit de micro's van de moskee, dit is een stuk muzikaler. Het ontbijt in het hotel in niet gewoon - het is rijkelijk en uitgebreid. 3 soorten fruitsap, koffie, thee, chocomelk, warme melk,..... Eieren : spiegelei, omelet van ei (met ui, tomaat en kaas), eieren met spek Hierbij ook : bonen in tomatensaus, gebakken petatjes, worstjes Brood : stokbrood, allerlei pistolets, sneetjes brood (die je door de toaster kan halenà Kaas en 3 soorten beleg 8 soorten confituur Yoghurt, verschillende soorten granen en .... veel vers fruit. Toch vind ik het erg dat het in het leven niet verdeeld is. We maken na het ontbijt een fikse strandwandeling en zoeken naar schelpen, ze zijn hier echt heel mooi. Onderweg worden we steeds aangesproken door zwarten, het is erg maar we moeten ze gewoon negeren of door het water wandelen, daar laten ze ons met rust want hun schoenen zijn te duur om nat te mogen worden en ze trekken ze er ook niet voor uit. Aan de Kunta Kinte-bar drinken we even iets en ook daar proberen ze ons alweer iets te verkopen van de producten die ze zelf maken zoals . gevlochten manden, strandjurken, armbanden en kettingen. De rest van de dag staat er niet veel op het programma : de Jan gaat wat joggen en keert terug met achterop een quad over het strand. Wij leggen ons wat onder de parasol en gaan in op een terrasje wat verder een kom vers fruit eten. En van vers gesproken : de bazin gaat op zoek op het strand naar een oudere vrouw die vers fruit bijheeft in een mand. Die komt mee en maakt in de keuken ons bord klaar : daarnet nog geschild in de mand, nu gewassen en geschild op ons bord : ananas, honingmeloen, mango, pompelmoes, appel en banaan. Heerlijk! Een tijdje later krijgen we bericht van Buba dat de kasten af zijn die we bestelden en dat we eens moeten komen zien. We zoeken dus weer een taxi en vinden er al vlug eentje. Onderweg moeten we 3 keer stoppen voor de politie en één keertje zie ik dat de chauffeur weer iets in hun handen moet stoppen nadat we aan de kant zijn gezet. Hij mompelt : gestapo ! en dat hij niet gereden had als hij dit op voorhand geweten had. We stellen voor dat hij met ons tot aan de school rijdt, even wacht, dan langs de kleermaker waar hij ook weer even moet wachten en dat we dan met hem ineens mee terugrijden. Dat ziet hij wel zitten, dan wordt hij ook nog betaald voor de terugrit. We vragen hem wat het nu met de politie juist was en hij zegt dat die op zondag eigenlijk niet moeten werken maar het toch doen om zo wat bij te verdienen door aan hen geld te vragen voor verschillende redenen die ze soms toch wel uit hun duim zuigen heb ik de indruk. We vragen ook wat er gebeurt als hij niet betaalt. Dan moet hij uren aan de kant blijven staan en verdient helemaal niets. We vragen ook wat hij hen heeft moeten betalen en dat was 25D. Dat maken we vlug goed door het hem terug te betalen en we hebben het beste chaffeurke dat we maar wensen. Op de hoek van de straat naar school staat Buba ons al op te wachten. Hij was bij Duitsers die een klasje van zijn school sponseren en die hadden auto's kunnen verkopen en dat geld zouden zij ook weer krijgen om op de school te gebruiken, goed he. Voor de klassen zien we 2 stevige en degelijke kasten staan,met elk 2 deurtjes met slotjes erop en in elke kast 3 legplanken. Wow! Buba toont me ook direct de rekening en zegt dat ze 's anderendaags de kastjes gaan vernissen voor ze te gebruiken en dan komt de naam van de gever er nog op. Ik beloof ook geld te storten zodat ze nog een derde kast kunnen laten maken, er zijn tenslotte 3 klassen maar ondertussen heb ik besloten het geld met Jo mee te geven want storten blijkt toch ook geld te kosten en daar wil ik eerst nog wat meer uitleg over. We moeten nog even mee langs zijn compound en de taximan vindt het allemaal okee. Daar krijgen Jan, Marina, onze Wim en ik een tshirt met het logo van de school op. Dat is echt wel even slikken, zo gul als deze mensen toch zijn al hebben ze zelf niets te veel. Op de speelplaats moet Ans dan nog een appelsienboom planten waardoor ze voor altijd op het schooltje aanwezig zal blijven. Als de boom groot is is het een fijne schaduwplaats voor de kindjes. Dan nemen we afscheid met de belofte : We komen terug over 2 of 3 jaar en Buba zegt dat hij daartegen een gebouwtje bijmaakt waar we kunnen verblijven. En nu nog langs de kleermaker. Het kleed past als gegoten behalve de borstomtrek : die is zeker wijd genoeg uitgevallen. Maar vava heeft vroeger ook heel wat kleren gemaakt en zal die thuis wel even aanpassen. Voor de rest lijkt ons Ans een echt prinsesje met haar galajurk. We staan erbij en kijken met open mond. Dan rijden we terug naar Senegambia. De Jan en onze Wim zitten ons al op te wachten op het terraske vlak bij de taxistopplaats en we gaan er vlug eentje meedrinken. Terwijl we daar zitten beginnen er ineens een heleboel auto's te toeteren. We zien door het open dak van een jeep een cameraman de mensen rondom en de auto's achter hem filmen. Blijkbaar trouwt er een koppeltje want de tweede auto zit ingepakt met een strik en er hangen ballonnen aan en inderdaad : de pasgetrouwden wuiven er duchtig op los. Daarachter komt een vrachtwagen en op het rek op zijn dak liggen grote zakken : dat blijkt de cadeau te zijn : rijst voor een heel jaar ! En dan is er nog een auto bij waar al de vrienden lachend en zwaaiend en pleziermakend mee volgen. De rijst blijkt wel een heel cadeau als Ans vertelt dat Fajada (die toch al goed verdient met zijn werk op de luchthaven) gezegd heeft dat hij van zijn maandloon 1200D voor zijn gezin per maand hiervan toch 650D nodig heeft voor rijst. Dan begint ons maagje zich te laten horen en we besluiten deze laatste avond in het hotel te gaan eten. Het dinnerbuffet voor 395D per man valt ook weer niet tegen : kippensoep, saladebar, tonijnsla, visnuggets, pasta, rijst, rosbief, lam, kip, ratatouille, gebakken aardappelen, verschillende soorten saus, gamba's... En het dessertbuffet steekt ook de ogen uit : ijs, fruit, verschillende soorten cake, cocomousse, flan met bessen ... Buiten is er een klein marktje waar mensen weer zelfgemaakte producten verkopen en hier koop ik al enkele souvenirs om morgen mee naar ons Belgiëland te nemen. Er is ook weer een show van vuurspuwers, jembemuzikanten, dansers ... We blijven nog even kijken en duiken dan in ons nestje om nog een laatste nachtje hier te slapen.
We pakken in want vandaag vertrekken we voor nog enkele daagjes Senegambiahotel. Als onze valiezen klaar staan op het terras komt Buba eraan met de meubelmaker. Hij gaat voor het geld nog 2 kasten kunnen maken en ze zullen planken gaan kopen in het dorp want er rijden deze voormiddag geen taxi's. De kastjes zullen dan morgen af zijn. Is dat geen service? Het is de laatste zaterdag van de maand en dan wordt er gepoetst van 9u. tot 13u. Dan keren ze hier zelfs de grote wegen met de takkenbossen proper. We hebben geen zin om hier tot 13u. zomaar te zitten en Buba vindt een chauffeur die ons wil wegdoen. Bij de eerste politiecontrole is het al wel prijs. Elke agent controleert hier iets anders : tax, voortuig, papieren, drugs. De agent die drugscontrole doet wil ons laten stoppen maar een andere wil ons wel doorlaten. Na wat over en weer gekrakeel schrijft hij toch een papier : onze vrijgeleide en kunnen we door naar Senegambia. Ondertussen hadden wij het gezelschap van een 10-tal jongetjes die kwamen smeken voor één voetbal. We hebben er geen bij maar ze zeggen dat we er een kunnen kopen in de winkel voor 50D. Buba zegt dat de winkel dicht is, het is kuisdag en dat we op zo'n vragen toch beter niet ingaan. Dan komen we in het Senegambiahotel. Het is er chique en fris maar ... 't is toch ni Sanyang. We hopen wel dat Ans hier nu eindelijk eens goed kan doorslapen, want dat is ondertussen reeds twee maanden geleden. We zien Kristien en haar ouders die nu naar ons huisje trekken en ze vertellen ons dat het hotel echt wel in orde is. Onze kamer ziet er in elk geval goed uit en het bed ... daar kunnen we elkaar in kwijtraken, da's echt kingssize. We plaatsen alles weg en trekken op ontdekking : zwembaden, terrasjes, eetplaats aan zee, mooie tuinen die echter ook last hebben van de droogte ... alles voor een geslaagde zonnevakantie is er. Maar hier zou ik toch echt geen week willen zitten als je weet wat we buiten deze muren van luxe allemaal al zagen en beleefden. We zien hier wel apen, gieren, mooie vogelsoorten, ibissen maar ook een kat met twee gebroken poten en honden die er weinig appetijtelijk uitzien en onder de vlooienbeten zitten. Ze komen echter niet te dichtbij de mensen en dus maken we ons geen zorgen. We zetten ons een tijdje op het zonneterras aan zee en eten hier een hapje. Dan is het tijd voor een frisse douche en trekken we naar de Time Out waar we aan de mensen van de bar Belgische Duvellappen voor op de toog moeten afleveren van cafébaas Van Dijck, hij was hier enkele weken geleden en had het beloofd. Ook foto's die hij aan een meisje beloofde leveren we op de juiste plaats af. Ans bemachtigd een fel begeerd schoteltje waarop ze in de Time Out de rekening presenteren. Niet moeilijk hoor : vriendelijk vragen en de meisjes die bedienen geven het op de Gambiaanse manier : onder de tafel. In het hotel zijn enkele dansers aan't tonen wat ze in hun mars hebben qua dansen, als ik dat zo doe kan ik 5 weken bij den osteopaat op de tafel gaan liggen. En dan .. naar bed. Een ding weet ik : dit is niet Gambia. Dit is een zonnevakantie zoals in Spanje, Portugal ... Nee, geef mij maar Sanyang, daar sliep ik ook veel beter dan hier op hotel.
Na ons laatste ontbijt hier moeten we stilaan gaan denken aan terug naar huis. Een van de jongens die de eieromeletten maken vraagt of ik hem eens wil trekken in actie met zijn panneke en dat doe ik met alle plezier. Hij geeft me ook zijn adres waar ik de foto naartoe kan sturen en zijn telefoonnummer en zegt erbij dat ik bij de foto ook maar mijn adres, mailadres en telefoonnummer moet steken maar dan gaat hij me nog vaak contacteren denk ik. Dus zijn foto zal ik hem wel zenden maar daar gaat het wel bij blijven. Ik heb alles ingepakt en ga nu met Ans nog even naar de school die door mensen uit het westen wordt gesponserd : The Swollow. Ondertussen gaat onze Wim op het strand nog wat mooie schelpen zoeken want ik wil voor de kindjes van mijn klas een kettinkje met een schelp aan maken. Als we aan The Swollow komen zie ik aan de buitenkant een school zoals hier : geschilderde buitenmuren met daarop kindjes van allerlei nationaliteiten en Welcome op de muur. Op de speelplaats staan containers waarop geschilderd staat : plastiek, blik en papier. Hier leren ze sorteren terwijl ook in de dorp in de straten het vuil op de weg blijft liggen. Op de binnenmuur staat het schoollied geschilderd. Dan gaan we een trap op en daar zijn de klassen gebouwd in een vierkant, 2 verdiepingen hoog met een grote binnenplaats. Over de binnenplaats hangen kleurige doeken die de warmte tegenhouden. De deuren van elk klasje is in een andere kleur geschilderd en zo zit je in de gele, de rode, de blauwe,.. klas. Elke klas is wel gesponserd door iemand uit België en hun naam en adres staat dan ook aan de buitenkant geschilderd. In de klassen is echt materiaal zoals bij ons en in de kleuterklassen werken de kindjes in hoeken : speelhoek, schrijfhoek, leeshoek (om in boekjes te zien), tekenhoek (inkleuren prenten), rekenhoek, ... In een andere klas is ook een stagaire in actie : zij heeft een systeem gemaakt om te controleren wie wel of niet op school is. Ieder kind heeft zijn symbool met aan de achterkant zijn naam en die hangen in een zon. De kinderen die er zijn draaien hun symbool naar voor en de kinderen die afwezig zijn daarvan zien we de achterkant met hun naam op. Dat zijn ze nu voor de eerste keer aan het oefenen. In deze school zit kleuter en lager samen en we kijken ook nog binnen in enkele lagereschoolklasjes. In een klas is het kringgesprek : ieder mag vertellen over zijn vakantie en hier zien we ook grote stempeldozen. Dat zou Ans in haar schooltje ook wel wilen en ik beloof er naar op zoek te gaan. In de klas ernaast zit het derde en vierde leerjaar. De leerkracht van deze klas is zelf gaan bijscholen en er zit iemand die nog niet erg met het onderwijs vertrouwd is : hij is aan een tafeltje aan het gsm-en en de kindjes moeten in stilte op de mat blijven zitten0 Terug buiten zien we een vrouw aan de kookpotten : op deze school krijgen de kinderen eten, ook dit is allemaal gesponserd door het westen. Ze betalen hier ook geen schoolgeld (gesponserd door het westen) maar men vertelt ons wel dat ouders die het wat beter hebben soms toch wel een gift aan de school doen. Bij het buitengaan vraagt een klein zwart meisje me nog : Hoe gaat het met jou? Ik denk al aan een zonneslag, een zwartje dat nederlands tegen me praat maar dan blijkt dat ze een blanke vader heeft en een zwarte moeder. Haar grootmoeder is nu op bezoek en in de grote vakantie komen zij naar België maar ze wonen wel daar. Het kind spreekt nederlands, engels en de plaatselijke taal : wolfs ofzoiets. We rijden met de taxi terug naar het hotel, kuieren nog eens over het marktje in Senegambia, kopen nog een paar souvenirs en dan is de bus van Travelpoort er om ons naar de luchthaven te brengen. Ans doet ons mee weg en komt straks met Fajada terug. Onderweg geef ik mijn ogen nog eens goed de kost en ik weet dat ik het ga missen, dit land warm van zon en vriendelijkheid. Op de luchthaven gaat het plots veel vlugger dan we verwacht hadden en voor we het weten zijn we ons Ans nog eens goed aan 't knuffelen en laten ze dan nog enkele weekjes hier achter. Om iets voor 3 gaan we de lucht in en komen op Schiphol aan om 23u. (aja, 2 uur tijdsverschil he). De auto even oppikken, de kaart om de parking te openen even kwijtspelen en toch weer terugvinden, een paar keer een omlegginkje onderweg maar om 2u staan we in de Groeneweg voor ons huisje. Als we ons bed nog maar raken zijn we al vertrokken : Oost, west, thuis slapen we best.
Na een frisse douche en enkele stukjes zanderige tapalapa met confituur vertrekken Ans en ik al naar de school. Onderweg pikt juf Sutay aan en hier en daar lopen ook nog wat kindjes mee naar school. Hun uniform is zwarte broek en rood hemdje voor de jongens, de meisje komen in een rood kleedje. Het uniform van de leerkrachten : blauwe rok (broek) met rode strepen en een blauw met rood geruite hemd. De juf vertelt van een festival waar ze naartoe ging. Ze heeft een man en twee kindjes maar die zitten op een andere school. Op school spelen de kindjes op de speelplaats waar ook de geiten rondlopen. We vullen eerst het dagboek in en gaan dan aan de slag. Vandaag schilderen we de tweede klas en krijgen de kinderen les van Yusupha in de klas die al geschilderd werd. Van de andere klassen zijn er niet veel kindjes komen opdagen en die blijven buiten spelen onder toezicht van de arabische leerkracht Omar, die is een heel klein beetje veel lui. Sutay begint aan een boterham uit de rugzak van een van de kinderen. Als ik me daar over verbaas zegt Ans dat dat hier kan : de leerkrachten worden door de ouders heel erg bewonderd en mogen dus een boterhammetje van hun kinderen meepikken. Toch niet te geloven he? We gaan eraan beginnen en keren de tweede klas uit. Niet simpel met al dat zand maar dan komt Almama te hulp en met een takkenbos is zijn klas (want we schilderen vandaag zijn lokaal) in een wip zandvrij. We hebben geen echt slechte kleren aan maar krijgen van Buba T-shirts die voor ons kunnen doorgaan als korte kleedjes. START! Er is reeds oranje verf voor de muur vooraan en achteraan de klas, er is zwarte verf voor het bord maar we hebben nog een tweede kleur nodig. Ik vind het blauw van Buba zijn T-shirt wel mooi naast het oranje en de anderen geven me gelijk. Ans gaat met Buba de verf kopen en ondertussen zijn ook Marina, Jan en onze Wim aangekomen. Ook zij krijgen een oude T-shirt aan en kunnen meteen mee aan de slag. Marina en onze Wim starten met de banken : 2/3 ervan moeten oranje geschilderd, de andere blauw. Ik begin aan het bord dat terug een zwart kleurtje moet krijgen en Jan en Almama beginnen elk aan een oranje muur. Als we water nodig hebben, moeten we gaan putten uit de waterput van de school. Deze put werd nog niet zo lang geleden een heel stuk dieper gemaakt en het water dat we eruit halen is dan ook heel helder. Het schilderen gaat goed vooruit en 't is te hopen dat ze er vlug zijn met de blauwe verf, dan kunnen we aan de 2 andere muren beginnen en aan de bankjes die nog blauw moeten geverfd worden. Ja, daar zijn ze ermee. Voor we verder werken krijgen we eerst een waterijsje, dat wordt gemaakt van kleurstof van bloemen of fruit te mengen met water. Daarmee wordt een klein plastic zakje gevuld en dan ingevroren. We krijgen elk zo'n zakje met mangosmaak. Je moet een tipje van de plastic zak bijten en dan kan je gaan zuigen. MMMMMM... lekker en fris. En dan terug aan de afwerking. Ik krijg ineens een ingeving : we zullen het geld van tante Julienne en nonkel Roger gebruiken om dit klasje op te knappen. Dat vinden ze allemaal okee. Als de klas en de banken geschilderd zijn lijkt het een heel ander lokaal. Ans en ik schilderen onze handen oranje en brengen die aan op de blauwe muur en nadien omgekeerd : blauwe handen op de oranje muur. Ik stel voor om nog planken aan de muur te bevestigen zodat het materiaal van het berghok in de klassen kan verdeeld worden en dan zullen ze het ook vlugger gebruiken. Dit lijkt niet zo eenvoudig, er is geen boor enzo. Dan wordt er voorgesteld van kastjes te nemen. Buba kent een meubelmaker en zal hem contacteren. We willen nu nog even verder naar de zee maar ze hebben voor ons eten gehaald en zijn dat aan het klaarmaken. Onze Wim durft er niet van eten (schrik voor diarree) dus gaan hij en Jan naar zee en wij blijven. Als Buba vraagt waar de mannen zijn zeggen we maar dat ze afgesproken hadden aan zee met een paar Belgen. We mogen mee naar zijn huis = compound. Hier is het fris, rustig en er staan zetels en een salontafeltje. We mogen even rusten. We gaan ook even kijken naar Sutay die aan het koken is met een andere vrouw. Dit blijkt de moeder te zijn van een van de leerlingen die kokschool aan het volgen is en nu een gerecht klaarmaakt dat ze daar leerde koken. De keuken is buiten maar al de groenten worden goed gekuist en gewassen. Op een houtvuurtje staat vet in een pot te pruttelen en daarin wordt de vis gebakken en ook de frit. Omdat er maar één vuur is en ook maar een kleine pot moet dit om de beurt gebeuren en daardoor duurt het heel lang. Ik denk dat de vrouwen ongeveer 4 uur werkten aan de maaltijd, maar alles wat ze serveerden was heel vers. Ze haalden voor ons ook de frisdrank in flesjes die we vroegen. Het eten komt op grote schotels op tafel en per 3 eten we van een bord. De leerkrachten eten met hun handen, voor ons zijn er 2 vorken. Het is echt lekker eten en het is reuzegezellig aan tafel. We schatten elkaars leeftijd en krijgen onze namen in het Mandinka (dat is hun taal). Marina wordt Binta en ik word Fatumata. Verder leren we dat mama =Mbama papa = Mfara oom = Mbarang tante = Mbenki Als we willen vertrekken krijgen we ook voor onze mannen nog een schotel van het lekkere eten mee. Echt niet te doen, al hebben ze bijna niets, ze geven wat ze kunnen nog weg. Dan gaan ook wij verder tot aan de kust. De Jan wil terug naar de vismarkt om vis te kopen en ik ga met hem mee. We doen er een geweldig koopje : meer dan 2 kg tong krijgen we voor de prijs van 200D en ze kuisen hem ook voor 100D. Er is er ene die mij bombardeert tot miss Gambia (ik denk dat hij een oogziekte heeft), hij hangt mij een halsketting om en geeft me een stuk of 3 mooie grote schelpen. Dan wil hij ook nog met mij op de foto en dan ... komt de kat uit de mouw. Hij wil met niet voor mijn schoon bruine ogen, hij wil geld. Ik geef hem vlug al zijn bezittingen terug en hij gaat op zoek naar de volgende miss Gambia. Aan de bar zit onze Wim te stoeven over het feit dat hij hier frieten heeft gegeten : zo dik (zie foto) en zone hoop en een kwak ketchup erop voor maar 50fr. Dat heeft hij de volgende dagen nog dikwijls mogen horen. We gaan terug met de tanke tanke = taxibus voor 5galassa (de Jan sprak niet van dalasi maar van galassa). Thuisgekomen gaat de Jan de vis nog een laatste keer kuisen terwijl Ans en ik met de taxibus en verder met de taxi naar Senegambia voor nog wat eten en groenten voor bij de vis. Onderweg moeten we 3 keer van de weg af want de zwaantjes zetten iedereen opzij als een belangrijke persoon (zoals de president) begeleiden. We zien onderweg ook een grote vrachtwagen vol zakken (zit er vuilnis in of rijst?) en tussen die zakken zien we allemaal zwarte negerhoofdjes die zo gratis of voor een heel goei prijsje vervoerd worden. Als we thuiskomen eten we tong met look, ui en tomaat en rijst. De Jan is een echte chefkok, het was zalig! We hadden vandaag een reuzedag.
Vandaag gaan we met Mia naar Serekunda een school bezoeken. Mia woonde hier 12 jaar en is nu verhuisd naar Sanyang. Om 9 uur arriveert Mia met een taxibus voor ons alleen. De chauffeur is een buur en vriend van haar hier in Sanyang. We zullen vandaag nog veel vrienden van haar tegenkomen. Serekunda is arm, arm, arm. In de school aangekomen worden we verwelkomd door een hele klas zingende kindjes in oranje uniformen. Ook de leerkracht heeft zijn Hollands oranje T-shirt aan. In een klasje van 8 op 4 zitten zo'n 60 glunderende gezichtjes te zingen. Het klasje is wel al gezelliger dan die van Sanyang maar het staat er dan ook al een deel langer. De leraar van de klas is heel kindvriendelijk. Als ze ons op de speelplaats zien komen stormen ze naar buiten, geven handjes, vliegen ons om de hals, zingen en dansen. De leraar klapt in zijn handen en ze gaan netjes achter elkaar in de rij staan en dan naar binnen. Daar dreunen ze al de kennis die ze bezitten op : de dagen van de week, de werelddelen, .... en alles op een melodietje gezet. Als ze je hand te pakken krijgen, laten ze die niet meer los en ze willen ook heel graag gepakt worden. We delen snoepjes uit : alle handjes gaan de lucht in maar ... ze blijven wel op hun plaats zitten. Op een wip is het snoepje uit het papiertje, in hun mond en de papiertjes liggen allemaal netjes op de grond (zo is dit land : afval mag gedropt worden op de grond). We hebben ballonnen bij en willen die uitdelen. Daarom laten we ze een voor een naar buiten komen door de deur maar dat werd een heksenspel. Overal handjes die 1 (of2,3,4..) ballonnen aanpakken. Ze verstoppen ze in hun zakje van het uniform, in hun sleffers, in hun handjes ... of achter hun rug. En dan moest er geblazen worden. Alleen de leraar en ik durfden dat aan : we waren een half uur aan een stuk ballonnen aan het opblazen en knopen. Plots weent een kleintje, haar ballon is gescheurd en wat zie ik : een ander meisje geeft zomaar haar ballon af. Verdomme, ze hebben niks en geven het weinige dat ze hebben dan nog af. Ik geef haar vlug enkele nieuwe ballonnen, dat heeft ze echt wel verdiend. Dan is het tijd voor de groepsfoto : met zijn allen in, op en rond een dikke boom. Precies aapjes zijn het, zo lenig. De bel gaat : de kinderen mogen naar huis, maar ze blijven liever op school rondhangen. We gingen samen met hen op weg en aan de zijweggetjes gingen ze één voor één naar hun eigen thuis. Terug op zoek naar een taxi : wat een hectische bedoening. Een van de chauffeurs kent Mia en wil ons voor een goede prijs naar Banjul brengen. We hebben nog een tweede taxi nodig en hij kent wel iemand die ons mee wil wegbrengen. Eerst stoppen we nog aan een restaurant om te eten en de chauffeurs beloven ons om over 1,5 u. terug te komen. De frit met kip en de frit met pepersteak is best te pruimen, maar Ans en ik hebben frit met cordon bleu gevraagd. Het uitzicht van de schotel is oke, het vlees echter ... De buitenkant is gefrituurd, dat gaat nog en binnen in vinden we enkele gesneden worstjes en kaas maar de rest is soepvlees dat zo taai is dat een roofdier de pezen nog niet stukgetrokken krijgt. Alle, dan eten we maar wat meer fritjes. Mia laat de rest van het vlees inpakken voor haar hond (later ontdekken we dat ze er geen heeft, voor wie was dat lekkere maal dan?) Als onze buik vol is zien we ook de lekkers taarten staan, maar daar gaan we echt niet meer aan beginnen want de taxi's staan al terug klaar. Als we in Banjul uitstappen maakt de chauffeur van Jan,Wim en Ans kabaal omdat hij meer wil dan de afgesproken prijs. We geven niet toe en verbazend vlug doet hij er het zwijgen toe en vertrekt. Al vlug weten we hoe dat komt : de filmcamera met zoveel mooie en dierbare momenten ligt nog op de achterbank. Ans springt in een andere taxi waarvan de bestuurder weet wat er aan de hand is, ze denkt dat Mia achteraan is ingestapt en vertrekt voor een helse achtervolging. Mia is echter niet ingestapt en we maken ons wel wat zorgen. De politieman, die Mia alweer kent, denkt dat we hem niet meer terugzien (de camera) maar enkele minuten later is Ans terug en ze zwaait met de teruggehaalde camera, die de taxichauffeur al in zijn handen had. We geven de achtervolgende taximan een beloning en zijn allemaal even content dat het toch goed is afgelopen. Dan zien we een speeltuin en het paleis van de president waar we toch wel even onze ogen opensperren : dat is geen armoede. Als we een paar minuten later echter weer tussen de marktkramers zitten is het verschil rijk en arm wel schrijnend. En ook hier weer afbieden geblazen, ze zeggen zelf : it's a monkeybusiness here. Ik kan voor Annelies en ons Kirsten 2 mooie houten fruitschalen kopen en vind hier ook prentkaarten zodat we de familie iets kunnen sturen (kwestie van te bewijzen dat we wel echt in Gambia waren). We nemen terug een taxi en laten ons naar Bakau brengen. Hier wandelen we door een echte sloppenwijk tot aan Crocodile Pool. Daar kun je de krokodillen even aaien onder toezicht van een bewaker. De pool zit echt wel vol van die lieve beestjes en van sommige denk je dat het namaakdieren zijn tot ze hun bek open of hun ogen opendoen. Als we thuiskomen valt het donker reeds in en Buba met zijn oom ofzo brengen ons een zak appelsienen. Die zijn klein, oranjegroen van schil. Je moet ze helemaal afschillen en daarna bovenaan het topje eraf snijden. En dan zuigen maar, al het sap eruit : lekker sappig en zoet, alleen moet je de vele pitten die erin zitten erbij nemen.
Na het ontbijt trekken we naar de plaatselijke kleermaker. Ans wil er van de zwarte stof een galajurk laten maken die op een van zijn voorbeeldfoto's staat. Hij ziet het wel zitten, pakt zijn lintmeter en begint ijverig overal de juiste maat te meten en alles in zijn boekje te noteren. Als we vragen wanneer het kleed kan afzijn, zegt hij zonder veel aarzelen : morgenmiddag. Ja man, wie zei er ook weer dat in Gambia alles op een slakkengangetje ging? Als we terug op weg zijn naar huis passeren we de primary school (bij ons is dat te vergelijken met de lagere school). Ik wil hier wel eens een kijkje nemen en loop met Ans de schoolpoort binnen. Direct steekt nostalgie de kop op want de uniformen van de leerlingen hier zijn een perfecte kopie van onze wit-blauwe geruite schorten waarmee we elke dag naar de lagere school moesten. De directeur en een van de leerkrachten zitten buiten voor zijn bureau op een stoeltje wat te genieten van de frisse ochtend. Ze verwelkomen ons ook weer heel vriendelijk en na even kennismaken mogen we gerust de school eens bezichtigen. Wat ik hier zie is wel echt miserabel. De klassen zijn armtierig, er is niet geschilderd, de banken zijn oud, vuil en vaak voor een groot deel stuk. De stoelen liggen voor de helft om en verder is er in de klas niets te zien. Wie wil hier nu graag leren? Eén klasje is een uitzondering : ze ook niet geschilderd maar de banken en stoelen staan netjes. Aan het plafond hangt een grote kartonnen flap met daarop : Welcome in grade 1! Ook de muren zijn niet kaal maar er hangen tekeningen en flappen over de leerstof. In deze klas is ook de leraar aanwezig en enkele kinderen komen binnen piepen, ze staan direct klaar om mee op de foto te gaan. Als we vragen waarom er zo weinig kinderen zijn, verklaart hij dit doordat de middelbare scholen pas maandag terug opengaan en omdat de grote broers en zussen niet naar school moeten blijven de kleintjes ook nog even langer thuis. Op de hoek hangt een kleurige gordijn voor een lokaal. Als ik daarbinnen ga kijk ik toch wel even raar op : het is het voorkamertje van de bib.Aan de muur hangen enkele wereldkaarten, de kaart van Afrika en een groeimeter. Wanneer we verder de bib ingaan is dit een nog grotere verrassing : een groot lokaal staat vol rekken met boeken. De meeste zijn geschreven in het Engels. Er is zelfs een aantal rekken vol met didactische boeken voor de leerkrachten. Ans vertelt dat ze met Kristien hier komt om iets op te zoeken voor hun lessen die ze hier geven. Ondertussen is het meisje binnengekomen die de bib in de gaten moet houden binnengekomen, ze pakt een boek en gaat op een stoel luidop zitten lezen en is dan ook weer meer dan tevreden dat ik hiervan een foto neem als bewijs dat ze het wel degelijk kan. In het voorkamertje zie ik ook nog enkele banken en stoelen waaraan de bibbezoeker kan werken. We gaan weer naar buiten en lopen nu naar een blok aan de overkant. Dat is een verrassing : het zijn allemaal nieuwe klassen waar de muren wel zijn geverfd en waar een fatsoenlijk zwart schoolbord hangt. Meubilair ontbreekt echter nog totaal maar het lijkt er toch op dat de leerlingen stilaan in een fatsoenlijker klaslokaal gaan komen. Als we aan ons huisje arriveren zijn ze de appelsienbomen aan het schudden en vallen de appelsienen gelijk paaseieren naar beneden. We krijgen er ook alweer een zak van. De Jan is vertrokken met zijn filmcamera om in de "brousse" enkele mooie opnamen te versieren. Als hij wat lang wegblijft sturen we Lamin (die bewaakt het huis) maar op pad om hem te zoeken en even later is het verloren schaap gevonden. Nu vertrekken we naar de school want we gaan er wat uitdelen. Onderweg vraag ik aan Ans hoe het komt dat vele vrouwen hier een modern Europees kapsel hebben. Dat is vlug uitgelegd. De mensen hier hebben heel weinig haar en kunnen er dan ook niet veel van maken. Daarom scheren veel vrouwen hun haar af en dragen ze kleurige hoofddoeken of maken ze zelf de mooiste pruiken naar eigen ontwerp. Daarvoor komen ze een pak haar (ik denk aan de pruiken te zien dat het synthetisch materiaal is) en dat kneden ze dan naar beleven. Ze kunnen het ook nog andere kleuren geven, dat verklaart de paarse, oranje en gele klissen die in het kapsel zitten. Er zijn er ook die dreadlocks aan hun haar bevestigen en we zien ook heel schattige meisjes met een hele hoop ingevlochten fijne staartjes. Op dit gebied zijn het echt wel kunstenaars en mensen met veel geduld. Het invlechten duurt tot 12 uur. Als we de straat naar school inslaan komt een jongen met een fiets aangereden waar hij wel heel trots op is : het fietsstuur is vervangen door een gigantisch groot autostuur en daarop staan 3 achteruitkijkspiegels. Hij zegt dat hij hier een unieke fiets heeft, awel daar mag hij zeker van zijn. Aan de school staat een tienerjongen vol ongeduld op de Jan te wachten want gisteren heeft hij hem een set voetbaltruitjes beloofd. Die heeft men meegegeven uit Vorselaar en waren ooit van voetbalploeg De Toekomst. Direct past hij een truitje aan en vertrekt dan met een voetbalzak vol van die truitjes naar zijn kameraden. Hij is zo trots als een pauw en belooft ons nog mooie schelpen straks aan het strand. Dan is het tijd om de kindjes blij te maken. We gaan naar het klasje van Yusupha en daar oefenen de kindjes flink op schrijfpatronen. We geven een pak nieuwe potloden af die tante José meegaf (het andere pak gaven we aan de kindjes in Serekunda). Dat vinden ze leuk want daarmee mogen ze in de nieuwe schriften schrijven die Ans reeds meebracht en die we kregen van Hild Smeyers. We geven alle meisje een snoepje en roepen dan de jongens vooraan in de klas. Ik open een voetbalzak (die kreeg ik mee van mama Canters - merci Hilde) en haal er een heel set voetbaltruitjes van Wechel uit. Daarvoor zorgde de mama van Roel, Ina en Ben Grielens (merci An) en dan begint er een geweldig mooi moment. We geven de jongens één voor één een geel-rood shirtje aan en in de klas begint de zon nog eens zo hard te stralen dan ze buiten al doet. Onvergetelijk zijn die vragende oogjes die beginnen te schitteren als we ze een shirtje over hun hoofd trekken. Hun witte tanden lachen ze bloot en hun vingers wijzen naar zichzelf en hun vriendjes terwijl ze roepen van wow! en waw! en yes! Een meisje mag ook een shirt aantrekken want ze zit ook bij de voetbalploeg en de keeperstenue moet Bubacarr aantrekken. Hij blinkt niet alleen uit qua verstand maar ook qua sportiviteit en daar zijn ze op school wel erg trots op. En dan zetten we ze klaar voor de groepsfoto. Bubacarr houdt een blad voor zich waarop staat : THANK YOU WECHEL ! Na de foto is het tijd voor een echte match. Ze stormen naar buiten en geven van katoen : met blote voeten of plastic zwemsandalen of op hun kousen, het maakt ze niks uit. Op dit moment zijn ze allemaal stervoetballers. Buba vertelt dat de truitjes als geroepen komen want bij de vorige sportdag met scholen uit de omgeving hadden ze een match moeten spelen tegen een team dat allemaal dezelfde truitjes droeg en nu moeten ze hiervoor volgende keer niet meer onder doen. Daarom worden de truitjes ook in de school gehouden en dan kunnen ze ze dragen bij sportactiviteiten en ook met Indepence Day (wat dat is moet ik nog eens vragen). Na de match en voordat de kindjes naar huis gaan worden de truitjes opgehaald en bewaard in de voetbalzak. Maar we hebben nog 5 voetbalzakken over en die geven we aan de leerkrachten om te gebruiken als boekentas. Of ze er blij mee waren ? Als we een half uurtje laten langs de school passeren heeft Yusupha hem nog op zijn rug hangen, dat zegt genoeg he. We geven ook de schotel terug waarin het eten voor de mannen zat maar moeten bekennen dat we de tweede hebben gebroken en dat het ons echt spijt en wat zegt Buba dan ? Scherven brengen geluk ! Nu trekken we nog enkele uurtjes naar het strand ... mmmmmmmmmmmm. De barkeeper zet voor ons enkele ligstoelen onder de parasol en helpt de handdoeken recht leggen (dat moet je ook gewoon zijn ze). Dan laat hij ons een proeven van hun thee : die smaakt naar munt met kruiden en is lekker warm en zoet. Ik proef zelf heerlijke koffiesmaak en Marina beaamt het. Na een uurtje in de zon eten we aan het strand en moeten we onze Wim gelijk geven over de dikke frieten. Langs het strand gaan we terug naar de taxiplaats en vinden enkele mooie schelpen. Ook de gast van de voetbaltruitje houdt zijn woord en geeft ons enkele grote schelpen. Er is geen taxi te bespeuren, dus moeten we te voet naar huis. Dat is toch wel een 1,5u. stappen en vooral onze Wim krijgt het kwaad in deze warmte : hoofdpijn, misselijk,... Als we thuis zijn zwieren we hem onder de douche en geven hem een goei straffe pil van Marina tegen de hoofdpijn en dan enkele uurtjes op bed. Marina en Ans gaan naar Senegambia om voor Ans een kamer te boeken in het hotel voor volgende week. Vanaf morgen komen de ouders en de zus van Kristien in het huisje en dan wordt het er wel erg druk. In het hotel kan Ans dan aan haar eindwerk werken, lessen voorbereiden en haar POP afmaken waant daar is internet. Terwijl de Jan nog eens een verkenning maakt in de buurt neem ik mijn stoel en placeer me op ons terras. Hier is het aangenaam, schaduw van de mangobomen en een briesje dat onder het terras doorwaait. Het lijkt wel of ik zit op de Meir in Gambia. De mensen flaneren heen en weer, je weet niet van waar ze blijven komen. En allemaal zijn ze even kleurig gekleed : zwarte en donkere kleren moet je hier niet verwachten. Dan passeren de jongens van de training : dat doen ze hier op het heetst van de dag, trainen. Ze hebben allemaal een gekleurd truitje aan maar wel allemaal verschillende. De ene is blootvoets, de andere draagt plastic zwemsandalen, de andere heeft sleffers aan maar ene met voetbalschoenen zit er niet tussen. Ook de kousenmode is hier anders dan bij ons : de ene heeft 2 verschillende kleuren van kousen aan, een andere moet het stellen met maar 1 voetbalkous en de meeste kousen die ik zie hebben ook 1,2,3, of meer gaten. Er loopt er zelfs ene tussen die links een kous aanheeft en rechts een sok. Maar dat doet er allemaal niet toe, als ze maar kunnen sjotten en liefst zouden ze zo goed worden dat ze naar Europa kunnen komen als prof. Aan hun inzet zal het alvast niet liggen. Plots .... volksverhuizing van mannen. In de compound achter ons hoorden we dat er een hele hoop volk bijeen zat te feesten. Nu komen de mannen met een zetel of stoel bij ons onder de mangoboom in de schaduw zitten en beginnen spelletjes te doen, te babbelen en .. De vrouwen brengen hen een verkwikkend ijsje en dragen ook een vuurtje aan waarop de mannen thee beginnen te zetten. Leuk onderonsje. Vrouwen en kinderen blijven verder spelen en babbelen in de zon voor hun huis. Dan begint een bandje te spelen. Wat is dat hier? Aan de overkant van de straat zijn een 8-tal kinderen aan het spelen. Ze springen touwtje, lopen koers, dabben in het zand. Een jongetje valt me op : hij lijkt op Webster van een tvfeuilleton. 't Is een vinnig en bewegelijk manneke en als de muziek begint te spelen gaat hij met al wat er aan zijn lijfje zitten beginnen te draaien en kronkelen. Als hij ziet dat ik hem wel tof vind, komt hij tot aan het terras gereggead en doet er zijn danske verder. We geven elkaar de Hfive (hoe moete da schrijven, jong) en dan gaat hij voor mij een appelsien zoeken. Wat een dotje. Even later passeert er een meisje van een jaar of 4 met een knalgeel jurkje, een staart vol vlechtjes en ze draagt een vis of 6 die samengebonden zijn tot een groepje hoog in de lucht. Een plaatje. Ondertussen is de Jan terug gearriveerd en onze Wim wat frisser wakker geworden door de muziek. Fatou komt ook nog eens aan het terras buurten met op haar rug de kleine Fatoumatta. Ze is pas 17 en heeft een kind van een jongen uit Serekunda, ze zien elkaar nog wel maar wonen elk nog thuis. De jongen wil het kind niet erkennen, dus het is een bastaardje. Ze heeft er deugd van om af en toe eens een praatje te komen maken met Ans. Die is ondertussen gearriveerd met Marina. We zetten ons met zijn allen nog wat op het terras en dan komt Fajada eraan. Die werkt op de luchthaven en houdt ons Ans goed in het oog. Hij is getrouwd en houdt het bij één vrouw, want als je elkaar graag ziet is dat normaal zegt hij. Ze hebben pas een vijfde zoon gekregen : Omar. Zijn vrouw hoopte op een meisje en eigenlijk konden ze zich een vijfde kind al niet meer veroorloven. Hij zou wel willen dat Ans het manneke meenam naar België maar dat kan natuurlijk niet. Daar zoeken we dan nog wel een oplossing voor, misschien kunnen we wel iets doen zodat hij daar ook een fatsoenlijke toekomst heeft. En dan hopen ze toch nog altijd op een dochter. Hij gaat voor ons zijn vrouw en zoon halen, 't is echt wel een heel klein manneke, onze Omar. De vrouw is 33 en haar jongens zijn 15, 11, 8, 5 en dan de baby. Wat later komt Buba eraan. We vragen wat er in het huis achter ons aan de hand is en hij zegt dat ze naamgeving vieren voor de jonge kindjes maar dat het over enkele uurtjes wel zal stoppen. Dat was echter wat optimistisch want de muziek schalde tot 4u. 's morgens. Gelukkig had ik enkele inslaappillen mee en konden we toch in slaap raken. We hebben ook besloten dat we met het geld dat nog over is na het verven kasten gaan laten maken voor in de klas. Buba denkt dat we voor 2400D wel 3 kasten kunnen laten maken en komt morgenvroeg met de meubelmaker langs...
Zalig geslapen. Iedereen vraagt of ik de mannen niet hebben horen bidden om 6 uur, maar daar kan ik niet van meespreken. Marina had willen roepen over de Zenne (hun hond jankt blijkbaar met hetzelfde geluid dat de mannen maken als ze bidden). We gaan TAPALAPA (het brood van hier kopen) bij een van de huttekes in de straat waar ze het bakken. Dit gebeurt op de grond in het zand. Het brood dat lijkt op zelfafgebakken broodjes is dan ook lekker maar nogal knarserig van de zandkorrels die mee zijn in gebakken. Met een sneetje kaas of een kwak confituur en wat gezonde honger is het echt wel te eten. Even in de douche (hij heeft kuren : na een tijdje doet hij het even niet - we draaien de kraan eens dicht en wat later terug open en dan hebben we weer nat). Dan vertrekken we te voet naar school om al eens te kijken naar de gebouwen. We worden door Buba uitgenodigd op het bureau en moeten daar onze naam in het dagboek noteren, met uur en reden van het bezoek. De kinderen van deze school betalen 100D per jaar indien de ouders dit kunnen. Zoniet dan komen ze gratis. De kinderen waarvan ze weten dat ze heel goed leren blijft de school hulp geven om verder te studeren als de ouders het zelf niet kunnen betalen. We nemen een kijkje aan de toiletten. Dit zijn 4 hoekjes met een cementvloertje en in het midden een gat in de vloer. De kinderen komen naar school van 9 tot 13 uur. Een van de leerlingen won een diploma van sport (zie foto Jan ) en hier zijn ze ook heel trots op. Ook deze besten in de sport worden door de school indien nodig geholpen. Achter het bureau, dat ook dienst doet als leerkrachtenplaatsje is er een hokje waar allerlei materiaal staat dat de leerkrachten nogal eens vergeten te gebruiken. Ik geef Ans de tip in de klassen legplanken aan te brengen. Dan kijken we in de klaslokalen die bestaan uit een ruimte van ongeveer 6 op 8m. Een hebben Ans en Kristien al geschilderd in groen en oranje (zie foto) . De andere zijn nog wit en kaal. We spreken af van morgen met zijn allen nog eens een lokaal onder handen te nemen. Ik heb sponsergeld van tante Julienne en nonkel Roger bij en daarvan kopen we verf (we kiezen voor oranje en blauw) Dan gaan we verder naar de Atlantische Oceaan . Het is nog wel een groot half uur lopen maar het loont de moeite. Onderweg zien we de zandmijnen die ontgonnen worden voor het witte zand. Het is een raar zicht dat witte en daarboven dat zwarte zand. (foto) We komen langs de vismijn (een grote open hal die vol oude diepvriezers staat die koel gehouden worden doordat er grote brokken ijs in zitten). We gaan ook een kijkje nemen in de visstokerij waar de vis wordt gerookt gedurende een aantal dagen en die dan een hele tijd bewaard kan blijven. En dan zien we het strand. Voor de strandbar (waar we direct neervallen om iets fris te drinken) staan ligzetels onder strooien parasols. Op de ligzetels recht voor ons liggen 2 oudere vrouwen (van een jaar of 70) te zonnen en die laten zich insmeren van kop tot teen door een gespierde jonge zwarte. Ik erger me te pletter maar dat lijkt hier een heel gewoon verschijnsel. Die vrouwen (het zijn er blanke) betalen de jongens in ruil voor hun aandacht en hulp bij allerlei dingen. Men noemt hen "postcards". Awel, ik vind ze zeker niet sympathiek. Dan wandelen we een stukje over het strand en krijgen er een grote schelp van een van de jongens die in de vismijn werkt. We zoeken een taxibus en als die gevuld is met 25 mensen in plaats van 15 kunnen we terug naar ons huis om te gaan eten. Als we wat op het terras zitten of we maken een wandelingetje in de buurt van ons huis hebben we dadelijk een bos kindjes rondom ons en ze zijn allemaal even vriendelijk en blij. Na het eten gaan we nog naar Brikana met de taxibus (8D per man). De bus zit echt overvol. In Brikan is een hele grote markt en in ieder kraampje wil men wel wat verkopen. We kopen voor Ans zwarte satijnen stof voor een prikje waar ze de plaatselijke kleermaker een galakleed van wil laten maken. We kunnen ook niet weerstaan aan lekkere bananen en ananas. We komen voorbij een kerk van christenen. Er staan een heleboel mensen met kindjes in mooie witte kleedjes. Ze zijn om te stelen. We vragen wat er te doen is maar komen er niet achter of het nu om een doopsel of een eerste communie gaat. Dan weer terug met de taxibus. Nu moeten we tikets kopen een het juiste kraampje onder een afdak. Als we in de bus zitten zet een vrouw haar schattig dochtertje op de stoel naast mij en stapt dan terug af met haar babyjongetje. Even was ik al bang dat ze het kleintje achterliet maar even later komt ze terug, ze moest nog een ticket voor zichzelf kopen. Omdat er nog volk bijmoet neem ik het meisje maar op schoot en dat lijkt voor hen helemaal vanzelfsprekend. Naast mijk komt een andere mama zitten met haar zoontje op schoot. Ze vertelt dat ze naar de dokter geweest is want dat het jongetje ademhalingsproblemen heeft maar dat ze zich geen zorgen moet maken want dat hij nog heel goed eet. En om dit te staven hangt ze hem onmiddellijk aan de borst en inderdaad : het tutten gaat hem goed af. Voor mij stapt een vrouw op met in haar armen een levende kip (dat zal haar avondeten zijn). Even later rukt de kip zich los uit haar handen en duikelt de bus in. Daar ben ik niet zo blij mee maar voor ze uitstapt heeft ze het beest alweer te pakken en houdt ze het goed vast aan de poten. We eten nog een boterhammeke en gaan dan ons bed opzoeken want vanaf half 8 -8 uur is het hier pikkedonker. Hoewel wij dan geen steek meer zien loopt het buiten nog vol zwart volk. Hoe die mekaar zien in het donker is ons een raadsel, maar ze lopen echt niet tegen elkaar. Om half 9 begon ergens niet zo ver weg de disco te spelen maar als ik in bed duik ben ik zo vertrokken. 's Morgens weten de anderen te vertellen dat de disco pas om 4uur stopte en dat 2uur later de moslims alweer begonnen te kwelen aan een van hun gebedsmomenten die ze tijdens de dag hebben.
We starten om 1.00u want het wordt gevaarlijk op de weg. Tot in Eindhoven vallen de vlokken keidik met duizend tegelijk uit de lucht. Om half 4 arriveren we in Schiphol, zetten onze auto voor een weekje op de parking en rijden met de bus tot aan de ingang van de luchthaven. Onze tickets zijn niet geleverd zoals beloofd, maar een lieve hostes maakt ze alsnog voor ons klaar. Inchecken kan vanaf nu automatisch, je steekt je reispas in een automaat, volgt de aanwijzigingen en je vliegticket met je plaats op het vliegtuig komt eruit. Zo gaat dit hier vooruit als een fluitje van een cent. Onze mannen moeten de valiezen nog even herschikken want de valies met de voetbaltruitjes en de voetbalzakken barst uit haar voegen . Dan kan de bagage gewogen worden en ... we hebben wonder boven wonder geen overgewicht, iets wat we wel hadden verwacht. Nu nog een uurtje of 2 geduld en we gaan richting zon. Onze Wim en de Jan hebben met hun speurneuzen al vlug de cafetaria gevonden en we gaan een lekker kopje koffie drinken. Ondertussen blijft het sneeuwen, dus nog even de luchthaven buiten om een foto te maken die bewijst dat we hier vertrokken in een wit landschap. Dan begeven we ons stilaan naar gate 51. Het vliegtuig staat al klaar naast het lokaal waar we in verzamelen en waar onze bagage gecheckt wordt. Instappen dan maar rond half 8. Er is echter een probleem, we moeten eerst de vleugels van het vliegtuig laten vrijmaken van sneeuw en het is aanschuiven geblazen. Als het onze beurt is worden de vleugels afgespoten met een blauw en een groen gekleurd goedje en dan kunnen we vertrekken om 8.30 in plaats van om 6.30 maar weg zijn we. Toegeven : de eerste keer met de punt van het vliegtuig in de lucht omhoog gaan geeft toch wel een raar gevoel. Gelukkig houdt onze Wim mijn handje goed vast. Dan krijgen we wat uitleg wat we moeten doen in geval van nood en bij een noodlanding Er zijn wel leukere dingen. Wat wel leuk is : we laten de sneeuw achter en gaan naar de zon. Na 2.30 vliegen maken we een tussenlanding in Faro om te wisselen van crew en om bij te tanken. Na ongeveer 20 min. kunnen we verder vliegen en over 4.15 kunnen we in Banjul zijn. Onder ons ziet de woestijn rood, mooi zeg! Om 15.55 arriveren we en de bus brengt ons van het vliegtuig naar het mini-luchthaventje van Gambia (vergeleken met onze luchthavens hier) De deur gaat open en daar staat ... ons Ans. Wat een fijn weerzien! Daar komen de kruiers al aan en de bagage loopt ook al over de band. We nemen onze valiezen zelf, gaan even iets drinken en al wat overbodige kledij uittrekken want de temperatuur ligt hier een dertigtal graden hoger dan bij ons. Ans brengt ons naar een taxi, we lachen ons een breuk : de valiezen worden boven op het dak van de jeep gezet (voor zover ze erop geraken), wij moeten met zijn 5-en achteraan in de open bak en hier en daar moet nog een valies tussen worden gepropt. Allee, daar gaan we. Wat een land : dor, vuil, armoedig maar wat een vriendelijke mensen. Langs de weg roepen ze allemaal en ze wuiven. Er lopen schapen (met de staart naar beneden) en geiten (met de staart omhoog) en ezels en koeien en kippen langs en op de weg en voor hen wordt er geremd, anders voor niets. Om de zoveel tijd moeten we wel wat vertragen voor de sleeping police (vergelijk dit met een lage vluchtheuvel bij ons). Dan komen we aan bij ons huisje : het lijkt gezellig aan de buitenkant met een klein terrasje vooraan en overschaduwd door een paar mangobomen (die regelmatig een onrijpe mango op ons dak laten donderen). Binnnen is het even wennen, het is er duf en warm maar we gaan direct wat verluchten en dan betert het wel. De meisjes durven dit niet goed want ze zijn bang voor de insecten die binnenkomen. In onze kamer verwijderen we een dode kakkerlak en in die van Marina en Jan een nogal grote spin, maar verder hebben we echt weinig last van deze beestjes gehad. Even later worden we verwelkomd door Lamin (hij bewaakt het huis) en door Buba (de directeur van de school). We leren een eerste woordje van de plaatselijke taal : TIBAB = blanke. Onze valiezen zijn weggezet, Buba regelt voor ons een taxibus en omdat ze al bijna vol zit moeten we nog vlug zijn want vol is vertrekken. Het kost ons 15 dalasi om ermee tot bijna in Senegambia te geraken. Daar stappen we over in een taxi en dan moeten we leren pingelen of ze vragen teveel aan ons, we zijn tenslotte blanken. Maar Ans kent het er al en ze geeft niet af tot ze de taxi kan laten rijden voor het bedrag dat er minimaal moet voor betaald worden. In Senegambia is er een heel gewemel van mensen, op sommige plaatsen vuil maar rond de hotels wel een stuk properder. Eerst gaan we geld wisselen, een hele klus want ook hier durven ze je wel bedotten. Vraag het rekenmachientje er maar bij om eens te controleren en tel dan je briefjes maar eens na. En je krijgt echt een heel pak in plaats van je paar eurobiljetten. Daarbij komt dat het geld ontgrond is, hoe kan het ook anders tussen al dat zand daar. Dan gaan we iets eten in de Time Out. We eten frit met curryworst of bamischijf of kip. De mannen kunnen er zelfs duvel drinken en voor een 1000 D hebben we met 5 gegeten en gedronken. Dan naar de winkel ernaast, die is echt wel goed uitgerust en we slaan onze voorraad in. We zoeken een taxi terug en moeten eerst weer bieden maar mogen er wel met zijn vijven in, Ans duikelt op onze schoot. Onderweg moet onze chauffeur wel tweemaal stoppen voor de politie maar die laat zich omkopen met wat geld, dat kan hier nog. De chauffeur wil wel blijven slapen bij Ans, hij ziet een blanke vrouw wel zitten. Als Ans zegt dat ze getrouwd is in België en al een koppel kinderen heeft laat hij het maar zo. Nog even wat gedronken en dan het bed in want vanaf 8 uur is het pikkedonker in Gambia ... tot morgen.
Er zijn wel leukere dingen.
