We starten om 1.00u want het wordt gevaarlijk op de weg.  Tot in Eindhoven vallen de vlokken keidik met duizend tegelijk uit de lucht.  Om half 4 arriveren we in Schiphol, zetten onze auto voor een weekje op de parking en rijden met de bus tot aan de ingang van de luchthaven. Onze tickets zijn niet geleverd zoals beloofd, maar een lieve hostes maakt ze alsnog voor ons klaar.  Inchecken kan vanaf nu automatisch, je steekt je reispas in een automaat, volgt de aanwijzigingen en je vliegticket met je plaats op het vliegtuig komt eruit. Zo gaat dit hier vooruit als een fluitje van een cent.  Onze mannen moeten de valiezen nog even herschikken want de valies met de voetbaltruitjes en de voetbalzakken barst uit haar voegen .
Dan kan de bagage gewogen worden en ... we hebben wonder boven wonder geen overgewicht, iets wat we wel hadden verwacht.
Nu nog een uurtje of 2 geduld en we gaan richting zon.  Onze Wim en de Jan hebben met hun speurneuzen al vlug de cafetaria gevonden en we gaan een lekker kopje koffie drinken.  Ondertussen blijft het sneeuwen, dus nog even de luchthaven buiten om een foto te maken die bewijst dat we hier vertrokken in een wit landschap.  Dan begeven we ons stilaan naar gate 51.  Het vliegtuig staat al klaar naast het lokaal waar we in verzamelen en waar onze bagage gecheckt wordt.  Instappen dan maar rond half 8.  Er is echter een probleem, we moeten eerst de vleugels van het vliegtuig laten vrijmaken van sneeuw en het is aanschuiven geblazen. Als het onze beurt is worden de vleugels afgespoten met een blauw en een groen gekleurd goedje en dan kunnen we vertrekken om 8.30 in plaats van om 6.30 maar weg zijn we.  Toegeven : de eerste keer met de punt van het vliegtuig in de lucht omhoog gaan geeft toch wel een raar gevoel. Gelukkig houdt onze Wim mijn handje goed vast.
Dan krijgen we wat uitleg wat we moeten doen in geval van nood en bij een noodlanding   Er zijn wel leukere dingen.
Wat wel leuk is : we laten de sneeuw achter en gaan naar de zon.  Na 2.30 vliegen maken we een tussenlanding in Faro om te wisselen van crew en om bij te tanken.  Na ongeveer 20 min. kunnen we verder vliegen en over 4.15 kunnen we in Banjul zijn.  Onder ons ziet de woestijn rood, mooi zeg!  Om 15.55 arriveren we en de bus brengt ons van het vliegtuig naar het mini-luchthaventje van Gambia (vergeleken met onze luchthavens hier)  De deur gaat open en daar staat ... ons Ans.  Wat een fijn weerzien!  Daar komen de kruiers al aan en de bagage loopt ook al over de band.  We nemen onze valiezen zelf, gaan even iets drinken en al wat overbodige kledij uittrekken want de temperatuur ligt hier een dertigtal graden hoger dan bij ons.  Ans brengt ons naar een taxi, we lachen ons een breuk : de valiezen worden boven op het dak van de jeep gezet (voor zover ze erop geraken), wij moeten met zijn 5-en achteraan in de open bak en hier en daar moet nog een valies tussen worden gepropt.  Allee, daar gaan we.  Wat een land : dor, vuil, armoedig maar wat een vriendelijke mensen.  Langs de weg roepen ze allemaal en ze wuiven. Er lopen schapen (met de staart naar beneden) en geiten (met de staart omhoog) en ezels en koeien en kippen langs en op de weg en voor hen wordt er geremd, anders voor niets.  Om de zoveel tijd moeten we wel wat vertragen voor de sleeping police (vergelijk dit met een lage vluchtheuvel bij ons).
Dan komen we aan bij ons huisje : het lijkt gezellig aan de buitenkant met een klein terrasje vooraan en overschaduwd door een paar mangobomen (die regelmatig een onrijpe mango op ons dak laten donderen).  Binnnen is het even wennen, het is er duf en warm maar we gaan direct wat verluchten en dan betert het wel.  De meisjes durven dit niet goed want ze zijn bang voor de insecten die binnenkomen.  In onze kamer verwijderen we een dode kakkerlak en in die van Marina en Jan een nogal grote spin, maar verder hebben we echt weinig last van deze beestjes gehad.  
Even later worden we verwelkomd door Lamin (hij bewaakt het huis) en door Buba (de directeur van de school).
We leren een eerste woordje van de plaatselijke taal : TIBAB = blanke.
Onze valiezen zijn weggezet, Buba regelt voor ons een taxibus en omdat ze al bijna vol zit moeten we nog vlug zijn want vol is vertrekken. Het kost ons 15 dalasi om ermee tot bijna in Senegambia te geraken.  Daar stappen we over in een taxi en dan moeten we leren pingelen of ze vragen teveel aan ons, we zijn tenslotte blanken. Maar Ans kent het er al en ze geeft niet af tot ze de taxi kan laten rijden voor het bedrag dat er minimaal moet voor betaald worden.
In Senegambia is er een heel gewemel van mensen, op sommige plaatsen vuil maar rond de hotels wel een stuk properder.
Eerst gaan we geld wisselen, een hele klus want ook hier durven ze je wel bedotten. Vraag het rekenmachientje er maar bij om eens te controleren en tel dan je briefjes maar eens na.  En je krijgt echt een heel pak in plaats van je paar eurobiljetten.  Daarbij komt dat het geld ontgrond is, hoe kan het ook anders tussen al dat zand daar.
Dan gaan we iets eten in de Time Out. We eten frit met curryworst of bamischijf of kip.  De mannen kunnen er zelfs duvel drinken en voor een 1000  D hebben we met 5 gegeten en gedronken.
Dan naar de winkel ernaast, die is echt wel goed uitgerust en we slaan onze voorraad in. We zoeken een taxi terug en moeten eerst weer bieden maar mogen er wel met zijn vijven in, Ans duikelt op onze schoot.  Onderweg moet onze chauffeur wel tweemaal stoppen voor de politie maar die laat zich omkopen met wat geld, dat kan hier nog.  De chauffeur wil wel blijven slapen bij Ans, hij ziet een blanke vrouw wel zitten.  Als Ans zegt dat ze getrouwd is in België en al een koppel kinderen heeft laat hij het maar zo.
Nog even wat gedronken en dan het bed in want vanaf 8 uur is het pikkedonker in Gambia   ...  tot morgen.
                                                                                                                                     

01-04-2008, 00:00 geschreven door Mart