Op mijn 18de werd het helemaal een hobby.  Ik zei het competitievoetbal in de KBVB vaarwel, en ging in het amateurvoetbal voor het pure plezier.  De derde helft werd even belangrijk, of nog belangrijker, dan de eerste en tweede helft.  Ja, ik had besloten om cafévoetbal te gaan spelen.

Tot ik in het voorjaar van 2007 op het veld door mijn knie zakte.  Eerst werd gedacht dat ik mijn meniscus gescheurd had, wat na een kleine operatie, en een viertal weken revalidatie, opgelost zou zijn.  Jammer genoeg bleek tijdens de kijkoperatie dat de eerder gestelde diagnose niet correct was.  Ik herinner mij de woorden van de chirurg nog goed.  "We hebben goed nieuws en slecht nieuws voor u.  Het goede nieuws is dat uw meniscus volledig in tact is.  Het slechte is dat het de kruisband is die gescheurd is."  Ik wist nog niet wat het gevolg daarvan zou zijn, maar het bleek al snel dat de 4 weken revalidatie verlengd zouden worden tot minimum 4 maanden, en dat de kijkoperatie een operatie onder volledige narcose zou worden.  

Tijdens die lange revalidatie, onder de deskundige begeleiding van de mensen van Nottebohm in Brecht, is de nieuwe droom gegroeid, en die droom is verder gegroeid tot een doel.  Ik zou ooit een marathon lopen.