Genius has side effects. Prepare for complications.
25-10-2009
Een tijdje geleden
Hallo beste blog-lezers,
het is al weer een tijdje geleden dat ik nog iets van me heb laten horen. Ik had om eerlijk te zijn zelfs niet zo veel zin meer om hier nog te komen posten. Maar de vriendin van mijn lei(ij)dend voorbeeld heeft me zaterdagavond overtuigd om nog is iets komen schrijven. Ze zei dat ze mijn posts goed vond en graag las en als ik heel eerlijk moet zijn, streelde het wel mijn ego. Vandaar dan ook deze blogpost, speciaal voor Heidi.
De voorbije week kan ik het beste omschrijven als een drukke week. Op het werk was het druk en waren er wat spanningen, maar hopelijk wordt het de komende week wat beter. We kunnen niet meer doen dan ons werk. Ons druk maken daarover maakt dan ook niet veel uit. Ik kan me s'avonds uitleven in onzen hangaar aan de carnavalswagen. En dat doet me deugd. Het werk schiet goed op, er begint vorm in te komen, en dat hebben we toch wel voor een groot deel aan mijn neef W. te danken. Het is wonderbaarlijk hoe hij er telkens weer in slaagt om van die blok piepschuim een kunstwerk te maken. Het zal nog een tijdje duren voor ook ik het helemaal onder de knie zal hebben en het even goed kan doen als hij, maar ik ga me er toch is stevig op toeleggen.
Gisteravond was het een fuif van carnavalgroep 'Van Moete Meuge'. En die fuif was ronduit schitterend. De muziek, de sfeer, onze groep, de andere groepen... het liep allemaal perfect samen zodat ik zeker van een geslaagde zaterdagavond kan spreken. Toen we dan ook nog is de zuipbeker wonnen (met 36 zuipkaarten, 4 meer dan de 'Fleerefluiters') was het helemaal in orde.
Ik heb gisteravond ook een paar mensen beter leren kennen van de Halse carnavalwereld, en daar ben ik ten zeerste blij om. Ik wil nu ook niet teveel in detail treden, maar laat ons zeggen dat die ene slow toch wel aangenaam was.
Vandaag werd een rustig dagje, zoals ik dat op zondag gewoon ben. Mijn zus en schoonbroer kwamen langs met m'n twee neefjes. Mijn kleinste neefje zie je bijna letterlijk groeien. Hij is ondertussen al vier maanden oud, en het wordt een even grote schat als zijn oudere broer. Ik heb het al in vorige blogposts gezegd, maar die twee zijn mijn grootste schatten.
U mag het gerust weten, ik ben aan het aftellen naar vrijdagavond 17.00uur. Dan begint mijn weekend en kan ik mijn werk even achter mij laten. Vanavond ga ik squashen. Ja, ik ga squashen. Niets voor mij denkt u? Inderdaad, ik moet u gelijk geven, het is inderdaad niets voor mij. Maar ik heb mij laten overhalen door vrienden, en ik denk dat het ook maar éénmalig zal zijn. Ik kijk vooral uit naar de aprés-squash. Gezellig een pintje drinken (of meerdere) met de vrienden.
Zaterdag zal een kalm dagje worden. Misschien ga ik is langs bij mijn zus en haar kindjes. s'Avonds zal het waarschijnlijk een pokeravondje worden bij vriend S. Als we aan het pokeren zijn, doen we het goed, en dan kan het wel is uitlopen tot de vroege uurtjes. Zondag heb ik afgesproken met vriend S. om eens de lokale veldweggeltjes en landerijen te verkennen met mijn Opel Frontera. Ik vind het leuk zo nieuwe, afgelegen plaatsjes in onze gemeente te ontdekken en te genieten van de prachtige natuur. Achteraf zal ik ongetwijfeld wel een uurtje kuiswerk hebben aan mijn jeep. Zondagavond staan de twee afleveringen van House M.D. op het programma.
Als er nog iemand ideeën heeft om mijn weekend te vullen, kan die persoon gerust iets achterlaten in de comments van deze blogpost.
Het gaat vooruit aan de shar. Met shar bedoel ik onze carnavalwagen. Voor degenen die het nog niet wisten, ik zit in een carnavalvereniging. Beter zelfs nog, ik ben voorzitter van deze carnavalvereniging. En nog wel een goeie voorzitter ook, als ik even over mezelf mag stoefen.
Ik vind het fijn om bijna-dagelijks aan onze shar te werken, samen met mijn groepsleden/vrienden. Dat ik daarvoor soms wat slaap moet laten, vind ik tot nu toe niet erg. Het vooruitzicht er in maart 2010 op Carnaval Halle terug te staan, zorgt er voor dat we blijven doorgaan. Als de moment dan daar is, en we worden beloond met gelukwensen en een mooie plaats in de eindronde, dan zijn we gelukkig. Dan kan er op dat moment niets kapot voor ons. Dan weten we waarvoor we ons een heel jaar hebben ingezet, met goede en minder goede momenten, met veel zweet, af en toe tranen, en heel uitzonderlijk wat bloed, met veel gesakker, met gelach, met ...
Bedankt aan de leden van mijn carnavalgroep. Bedankt aan degenen die aan het kostuum werken. Bedankt aan de mensen, waarop we dagelijks kunnen rekenen om onze groep uit de nood te helpen. Bedankt aan onze sharbouwers. Bedankt voor de fijne tijd, en we gaan nog een gralijk neig formidastisch strepken trekken!
Het gaat me gewoon niet af vandaag. De mensen enerveren mij. Ik haat het om iets twee keer te moeten uitleggen. En laat dat nu de algemene trend van de dag zijn. Precies of ze zich maar pas kunnen concentreren als je iets twee keer hebt uitgelegd. Bij mij moet het snel gaan, vooruit gaan. Niet treuzelen. Als ze me iets komen vragen, moeten ze eerst zelf achter een oplossing zoeken. Als ze de oplossing vinden, dan hebben ze tenminste iets geleerd. Vinden ze de oplossing niet, dan mogen ze het me komen vragen. Maar met hun volle aandacht aub. Zodat ik het maar één keer moet uitleggen. Mijn uitleg is niet onduidelijk of verkeerd. Maar toch lukt het hen blijkbaar niet. Dan nog maar een tweede keer. En sommige slagen er dan nog in het niet te snappen. Praat ik chinees? Of Albanees? Ik denk het niet.
Mijn rugpijn komt ook weer op. De kinesist heeft blijkbaar niet uitgehaald. En de bureau's en stoelen op mijn werk zullen er ook niet veel goed aan doen. Het werk, nog zoiets. Op het werk is het niet zomaar druk, maar ongelooflijk druk. En een beetje appreciatie van hogerhand kan er blijkbaar tegenwoordig ook niet meer vanaf.
Het weer staat me trouwens ook niet aan. Geef mij maar een 23 à 24 graden Celsius. Een zomerbriesje daarbij. En een lekker zonnetje. Geen koude, of regen of whatever er ook allemaal maar uit de hemel kan vallen.
Je ziet, er valt vandaag niet met mij samen te leven. Ik heb zin om als ik thuis kom gewoon in mijn bed te kruipen en er niet meer uit te komen voor morgenochtend. Behalve dan misschien om een sigaret te roken. We zien wel.
Zoals u in mijn vorige blogpost kon lezen, begon het afgelopen weekend voor mij pas zaterdagvoormiddag. Na mijn proef voor het werk, ben ik op bezoek gegaan bij mijn zus. Ik blijf het nog altijd enorm fijn vinden om mijn twee kleine neefjes hun blije gezichten te zien als ze mij zien toekomen. Het zijn schatten van kinderen die ik doodgraag zie.
Zaterdagavond was kalm. Ik heb samen met vriend K. en vriendin M. en T. een kleine kroegentocht gehouden. Uiteindelijk waren we omstreeks halftwee terug in ons stamcafé waar we samen met mijn neef W. en zijn vriendin J. het spelletje Uno hebben gespeeld. Uno, wat een spel. Iedereen kan het spelen en iedereen vindt het wel leuk om te winnen met Uno.
Zondag was relax, tot ik in de namiddag merkte dat mijn laptop niet meer wou opstarten. Zomaar, opeens, uit het niets beslist die godverdomse laptop om er mee op te houden. Op zich heb ik er geen probleem mee dat mijn laptop even niet wou werken. Ik heb het ook wel is soms dat ik niet wil werken. Maar na een halfuur werd het toch overdreven. Er zijn grenzen aan. Alles geprobeerd, niets helpte. De laptop gaf het blijkbaar voorgoed op. Bij wijze van reanimatiepoging heb ik er nog een aantal tikken op gegeven. Maar geen reactie hierop. Niets meer. Flatline.
Enkele ogenblikken later smste vriendin M. en vriend K. me met de vraag of we naar de bioscoop gingen die avond. Tickets werden besteld via internet. Duur dat die tickets zijn geworden, ongelooflijk. Ik had op zijn minst verwacht een massage te krijgen voor die prijs en een walking dinner. Maar nee, we moesten nog is betalen ook voor onze cola. Een schande!
En toen kwam de film. De helaasheid der dingen. WAW! Wat een schitterende film! De beste film die ik in jaren heb gezien! Geef hem maar die oscars, hij verdient het! Schitterende acteurs, een ongelooflijk goed scenario, de locatie's waren prachtig. Je ziet dat de regisseur hier zijn werk heeft ingestoken. En natuurlijk, het beste in de film: de twee dwergjes in het lokaal café. Voor de mensen die het nog niet wisten, ik vind dwergen ongelooflijk grappig. Als ik eentje zie rondwaggelen, begin ik er onmiddellijk mee te lachen. Ik vind het wel erg wat die mensjes voor hebben, maar ik kan er niets aan doen. Ik begin gewoon spontaan te lachen als ik ze zie. En dat zullen ze gisteren in de kinepoliszaal geweten hebben. Iedereen rond mij begon gewoon mee te lachen. Ik heb naar het schijnt nogal een aanstekelijke lach. Ik hoorde de vrouw die naast mij zat tegen haar man nog zeggen: 'Allez, lacht daar zo ni mee, das kei-erg'. Maar hij was al aan het meelachen.
Maar nog even over de film. Als je de kans hebt om te gaan kijken, zeker doen dan. Loft had veel kijkers en terecht trouwens, maar De helaasheid der dingen verdient dit zeker ook. Neem het van me aan, je gaat het je niet beklagen.
Dit weekend is voor mij begonnen op zaterdag 10 oktober 2009 omstreeks 10.15uur. Inderdaad, niet op vrijdagavond. Waarom dat zo is? Wel, mijn werkgever is op het lumineuze idee gekomen om een 'proef voor het behalen van het kenniscertificaat van de producten en commerciële diensten' te doen. Wat houdt dat in, denkt u waarschijnlijk. Wel, iedereen die bij mijn werkgever werkt, mag op een zaterdag of een zondag een examen gaan doen om te zien of we onze producten wel genoeg kennen en kunnen toelichten aan potentiële klanten.
Het eerste wat ik deze morgen deed toen ik opstond was hardgrondig mijn werkgever vervloeken. Welke barbaarse man had ook al weer beslist om deze proef in een weekend te organiseren? En dan nog wel in de ochtend! Vierendelen, folteren en ophangen moesten ze met die man doen. Maar goed, ik was dan toch al wakker, dus ik kon maar even goed die test gaan doen.
Aangekomen te Brussel (een halfuur te vroeg, ik heb door de jaren heen de gewoonte gekweekt om te vroeg te komen op afspraken) meldde ik me aan bij de receptioniste. 'Goeiemorgen, ik ben Wim Timmermans en ik kom de proef doen'. 'Bonjour', zei ze tegen mij. Zie, ik kan veel verdragen, maar op een zaterdagochtend om 8.15 uur in het frans tegen mij beginnen is erover! Ik antwoordde haar in mijn meest beleefde toon: 'Boshoer, ik ben Wim Timmermans en ik kom de proef doen'. Blijkbaar was boshoer het enige nederlandstalige woord dat deze ouwe taart wel verstond. Ze verwees me snel door naar de juiste verdieping in het gebouw, alwaar ik eerst iets kon consumeren alvorens ik aan de proef moest beginnen.
Eénmaal achter de computer waarop ik de proef moest afleggen, ging het vlug vooruit. De vragen waren duidelijk, en ik hoop dat mijn antwoorden juist zijn. Het enige wat mij op dat moment enerveerde was de mevrouw die moest toezicht houden in de zaal of we niet zouden spieken. Tijdens de test kwam ze constant over iedereens schouder meekijken wat je aan het doen was. Op zich misschien niet zo erg, maar ik zou het wel geapprecieerd hebben moest ze zich eerst is gewassen hebben. Een tandenborstel kende ze blijkbaar ook nog niet.
Zestig minuten hadden we om de test te maken. De volle zestig minuten. Eén uur. En u mag drie keer raden wie als eerste klaar was, na vijfentwintig minuten. Inderdaad, ondergetekende. Vijfendertig minuten mocht ik mij in stilte bezig houden, omdat de anderen nog bezig waren aan hun proef. Vijfendertig minuten stil zitten en zwijgen. Nu moet je dat is proberen met een verstopte neus. Om de twee minuten zat ik wel te niezen of mijn neus te snuiten. Mijn excuses trouwens aan de mevrouw die naast mij zat en die per ongeluk heeft mogen meekijken naar de smurrie in mijn zakdoek.
Uiteindelijk had iedereen gedaan met de proef (na zestig minuten!!!). De eerste reactie van de andere personen die de proef moesten doen was dat het heel moeilijk was. Toen ik zei dat ik het nog vond meevallen, knalden ze me bijna neer met hun ogen. Ik nam de lift naar het gelijkvloers, verwenste nog snel even de receptioniste en liep naar buiten. Het weekend kon nu officieel starten voor mij.
De ochtend gebruik ik, zoals zovelen, om wakker te worden en komaf te maken met mijn ochtendhumeur. Ik heb een heel slecht ochtendhumeur. Een goeie tip om dit te voorkomen: laat mij de eerste 10 minuten dat ik wakker ben gewoon doen. Praat zo weinig mogelijk tegen mij (een goeiemorgen kan nog net) en stel zo weinig mogelijk vragen. In de week gebeurt dat wakker worden in mijn wagen, op weg naar het werk. De radio aan, sigaretten bij de hand, en relax naar het werk rijden.
Maar de laatste tijd begin ik mij meer en meer te storen aan de radio. Niet aan mijn radio zelf, wat overigens een zeer goede radio is, met duidelijke klanken en geen gekraak. Waar ik me wel aan stoor zijn de ochtendprogramma's. Vroeger luisterde ik naar Q-music, maar ik betrap er mij zelf de laatste tijd meer en meer op dat ik overschakel naar Studio Brussel. En soms is het zelfs zo erg dat ik begin te zappen tussen Radio 1, Radio 2, Studio Brussel, Q-music, MNM en Joe FM. En nergens vind ik de juiste noten of de juiste stem om de rit mee door te komen.
Ik schakel de laatste tijd meer en meer mijn cd-speler in. En laat daar nu net een cd van AC/DC in zitten. AC/DC is zowat de enige rockgroep waar ik mij echt kan in vinden. Pas op, ik vind andere rockgroeps ook goed, maar AC/DC heeft net dat tikkeltje meer. En laat ik ook maar onmiddellijk duidelijk stellen dat ik niet alleen naar rock luister. Ik luister naar verschillende genres muziek.
Eén van de bijwerkingen die AC/DC op mij heeft, is dat ik meestal wel meezing en uitbundig luchtgitaar speel. Stel u dit nu voor in mijn wagen, in de Leopold 2 tunnel richting zuid te Brussel, tijdens de file. Dat mensen naar mij kijken kan mij helemaal niet schelen. Dat ik een glimlach op hun lippen kan teweeg brengen, vind ik zelfs leuk. Ik geniet ervan. Bedankt trouwens aan de blonde dame in de Ford Escort die haar duim omhoog stak. Blijkbaar genoot zij er ook van.
Maar telkens zitten er ook van die slechtgezinde personen tussen. Zure mensen noem ik ze. Meestal rijden ze met een Audi of BMW. Ik heb niets tegen Audi of BMW, laat dit duidelijk zijn. De mannelijke chauffeurs zijn nog snel hun dossiers aan het nalezen of de krant aan het lezen. De vrouwelijke chauffeurs zijn zich meestal nog aan snel aan het shminken, want hun man mag niet weten dat ze shmink dragen op het werk. Dikwijls kom je net deze vrouwen s'avonds ook tegen in de file, terwijl ze hen ontshminken. Het verwondert mij steeds meer hoe zuur deze mensen zijn. En niet enkel tijdens mijn gratis concerten. Als je tegenwoordig op straat rondloopt, moet je al heel goed zoeken om iemand met een lach tegen te komen. Komt het door de crisis die dit land al geruime tijd gijzelt? Misschien wel. Hebben al deze mensen zo een grote persoonlijke problemen, zodat een lach of een vriendelijk knikje er niet meer afkan? Misschien wel. Maar hoeveel plezier geeft het niet aan iemand om een vriendelijk knikje of een glimlach te krijgen? En wordt dat plezier niet vergroot en zelfs gedeeld als de andere persoon dan is terug knikt of lacht?
Voor de geïnteresseerden, aanstaande maandag geef ik terug een concert omstreeks 8 uur in de Leopold 2 tunnel richting zuid te Brussel.
De nieuwe K3 is gevonden. Josje uit Amsterdam heeft de wedstrijd gewonnen. Proficiat voor Josje!
Maar toch zit ik met een paar bedenkingen, nadat ik afgelopen zaterdag de eindshow zag op vtm.
Ik persoonlijk vond dat Noa het beste van de drie heeft gezongen tijdens de eindshow. Josje en Madelon maakten nu éénmaal enkele pijnlijke uitschuivers, die Noa niet maakte. Toch was er in de bespreking nadat er een liedje werd gezongen altijd wel een positieve reactie vanuit de jury. Behalve dan voor Noa. Noa kreeg nog maar is tips mee, zaken waarop ze moest letten, ... Was deze jury wel altijd even objectief? Had Patty Brard toch geen kleine voorkeur voor de Nederlandse meisjes? En moest de nieuwe K3 niet sowieso een Nederlandse meid zijn, wat beter zou zijn gezien vanuit het commercieel standpunt van Studio 100?
Er zijn maar twee personen die het antwoord weten op deze vragen: Hans Bourlon en Gert Verhulst, de twee grote bazen van Studio 100. En wij, wij zullen het nooit weten.
Tags:K2, zoekt, K3, Josje, Studio 100, Gert Verhulst
Mijn eerste blog
Hey, ik ben Wim en heb net een blog geopend. Geïnspireerd door blogs van andere personen en omdat ook ik op sommige momenten mijn ei wel is kwijt wil over het dagdagelijkse leven heb ik deze blog in het leven geroepen. Je zal hier regelmatig nieuwe blogs kunnen lezen over mijn leven, mijn visie op de actualiteit, besprekingen van films, concerten en feestjes.
