Ik stel tot mijn eigen verbazing vast dat mijn laatste weblogbericht reflecteert naar het officiële uitzwaaien van onze goede vriend Jef tijdens de installatievergadering van 2 januari laatstleden. Om nu zijn overlijden aan te kondigen...
Toen ik gisterennamiddag, thuisgekomen van een halve dag mondelinge examens afnemen, de middagboterham verorberde bij het doorbladeren van de krant, piepte het gsm-toestel. Tegelijk merkte ik dat er ook om 10u17 reeds een berichtje was binnengelopen van onze fractievoorzitter Jan Margot.
"Die heeft zeker weer een uitnodiging klaar voor een vergadering of voorstel", dacht ik. Gauw lezen : 'Beste Willy, deze morgen is Jef De Ridder omstreeks 10u overleden in het ziekenhuis van Aalst. Dr. Patrick Vanderoost vroeg me je dit te willen melden, want hij heeft je nummer niet... Het is blijkbaar allemaal zeer snel gegaan. Sterkte, Jan"
Ik heb Jan haast automatisch teruggebeld. Nee, het was geen foutief bericht. Het was de ijselijke waarheid... Na een ziekte van iets meer dan 2 maanden is Jef er sinds deze ochtend niet meer. Uitgerekend op zijn eigenste 72e verjaardag (11/01/1935). Zelf had ik nog met zijn echtgenote Monique begin deze week afgesproken dat ik wellicht woensdag of donderdag zou binnenspringen. De eerste'officiële' werkweek als nieuwe schepen had al ettelijke vergaderingen opgeleverd en ik wou Jef daar alvast wat verslag van uitbrengen. Sinds zijn officiële afzwaai in het gemeentehuis had ik hem sinds 2 januari niet meer gezien of gehoord. Ons eerste gesprek hierover heeft helaas dus niet meer plaatsgevonden...
De eerste telefonische reacties begonnen binnen te sijpelen... "Klopt het dat...?" "Ja, dat klopt", hoewel ik het zelf nog steeds moeilijk kon beseffen toen ik mezelf bezig hoorde. Ook de pers bleek al op de hoogte. Zowel Cor van Het Nieuwsblad, Jean-Pierre van Het Laatste Nieuws, Pascale van de Internetkrant, Carla van Ring-TV... Quasi allen, één voor één... Nu begon het toch wel echt door te dringen.
Ik zette me achter het computerklavier en verstuurde alvast een mail naar een aantal getrouwen om het droeve nieuws te melden. Instinctief, want eigenlijk waren mijn gedachten elders. Hoe moet dit nu verder ? Hoe pakken we dat aan ? Hoe moet dit nu in godsnaam verder ? De Dilbeekse N-VA familie verliest een boegbeeld... Maar mijn gedachten waren vooral bij Monique, de kinderen en de familie.
Monique, die sinds ze met Jef hertrouwd is twee jaren terug, ontegensprekelijk een opmerkelijke invloed op Jef had uitgeoefend. Jef bloeide opnieuw open, nam actief aan de vergaderingen en gesprekken deel, maakte plannen, zette zich terug volop achter de aankomende verkiezingscampagne, ... Daar heeft het enthousiasme van Monique vast en zeker toe bijgedragen. Beiden hadden mekaar duidelijk gevonden na een eerste huwelijk waarbij ze beiden hun partner verloren. Het klikte meer dan opmerkelijk en samen hebben ze ongetwijfeld nog enkele mooie jaren beleefd. Regelmatig er eens tussenuit met hun beiden, of met enkele vrienden of familieleden...
Altijd met glimlach of goedgemutst als ik weer eens binnendook in de Kasteelstraat met weer een of ander 'politiek probleem'... Steeds aanmoedigend en altijd bereid om te helpen of goede raad te geven. Hoe moet dit nu verder ? Hoe pakken we dat aan ? Hoe moet dit nu in godsnaam verder ? Monique, die in de voorbije maanden en weken vol zorg en kommer Jef bijstond. Hoe zou zij zich voelen ?
Of Jef's zonen, Erik en Johan ? Die toch op relatief korte tijd hun beide ouders zien wegvallen ? Of Jef's broers en zus, de overige familie, de kleinkinderen... ? Want ze waren allen zo fier op Jef. Nog steeds kon ik het niet allemaal echt vatten...
Een tweede golf mailberichten en telefoontjes begon binnen te lopen. Pascale die ons allen sterkte toewenste met dit verlies... De anders zo 'straffe' Polle, met duidelijke knik in zijn stem. Cor, op zoek naar meer detailinfo over Jef's politieke carrière...
Ik nam de moed in beide handen en begon de Dilbeekse N-VA webstek om te bouwen. Een afscheidsgroet aan Jef, onze N-VA voorman en Dilbeeks prominent. Wellicht zouden wel veel mensen die het droeve nieuws hoorden wel eens een blikje gooien op de webstek. Dus moesten zij snel en concreet info kunnen terugvinden. Als op automatische piloot ingeschakeld verzamelde ik ondermeer het Realisatiedossier van Jef dat we samen in april nog hadden opgesteld naar aanleiding van de komende verkiezingen. Het geeft uiteindelijk een zeer mooi beeld weer van wat Jef, als politicus, gerealiseerd heeft. Dertig jaar lang zich kunnen uitleven voor "zijn" Dilbeek: de scholen, de culturele infrastructuur, erfgoed, ... Niet zozeer met woorden, maar met daden. Het blijft toch wel een indrukwekkende lijst aan belangrijke en zinvolle realisaties...
Jef verdient die aandacht. Het doet deugd te merken dat reeds meer dan 500 bezoekers op die anderhalve dag die ode aan Jef De Ridder op het internet hebben bezocht. Er zullen er ongetwijfeld nog veel meer volgen. Bedankt iedereen, het doet alleszins deugd te weten niet alleen te staan in dit verdriet. En bijzonder ook voor de familie.
Een familie die ik later op de dag nog bezocht en die buiten de begrijpelijke rouw en verdriet, ook al volop bezig was met het organiseren van de uitvaart. Broer, zus, neven, nichten... Allen waren ze op post en aan de slag. En dat stemde me eigenlijk wel wat blij : Jef verdient dit ook. Tijdens mijn bezoek kwamen er nog vele telefoons. Eentje ervan was van Elke met de melding dat de begroeting bij de uitvaartdienst in het gemeentehuis kan plaatsvinden. Prachtig. Een mooier eerbetoon kon men Jef niet bezorgen.
Jef, we zorgen ervoor: jouw Dilbeek zal je niet vergeten volgende week !
Dilbeekse gemeenteraad zwaait Jef De Ridder uit...
Gisteren, op 2 januari, werd de Dilbeekse gemeenteraad geïnstalleerd. Na wat akkefietjes aan de voordeur (waar Vlaams Belang en N-VA demonstreerden tegen het doorbreken van het cordon sanitaire vanwege Groen! door een gezamenlijke ocmw-kandidatuur in te dienen met het Union des Francophones) kon het talrijk opgekomen publiek de eerste zitting bijwonen.
Het startte met een voor mij, eerlijk toegegeven, moeilijk moment. Ik moest mijn collega N-VA raadslid Jef De Ridder officieel uitzwaaien. Hij was in oktober laatstleden voor de zesde termijn op rij (!) verkozen, maar zou uiteindelijk aan zijn mandaat verzaken wegens gezondheidsredenen. In principe zou hij zeker de installatievergadering van gisteren officieel nog meevolgen en pas volgende week ontslag nemen. Zijn gezondheidstoestand liet dit jammer genoeg niet toe. Toch besliste hij zijn ontslagbrief persoonlijk net vóór de aanvang van de zitting te overhandigen en op die manier nog even afscheid te kunnen nemen van de raad.
Wegens uiteraard begrijpelijke emotionele gevoeligheid, vroeg hij mij de raadsleden even toe te spreken om hen van deze situatie op de hoogte te brengen. Het waren enkele moeilijke minuten. In de raadszaal en de publiekszaal was het muisstil. Maar met een staande ovatie van alle aanwezigen kon Jef nog vóór de officiële opening naar huis. Ik denk dat deze man dit werkelijk ook verdient : dertig jaar lang was hij gemeenteraadslid, waarvan 12 jaar als schepen. Hij werd als politicus zeker door alle diverse politieke groeperingen gewaardeerd. Tal van mooie gemeentelijke realisaties dragen zijn hand : van Dilbeekse scholen over culturele infrastructuur tot erfgoed. Dertig jaar lang was hij dag in, dag uit actief bezig voor zijn 'volks en Vlaams Dilbeek'. Hij heeft zijn volk ook al die tijd waardig en trouw gediend en verloochende nooit zijn principes als volksnationalist.
Half oktober, toen na de verkiezingsuitslag bleek dat N-VA wellicht een schepenmandaat zou halen, vroeg hij me de fakkel van hem over te nemen. Dat dit een zo drastische beslissing zou zijn, kon ik toen niet vermoeden. Ik hoop dat ik hem gisteren dan ook waardig heb kunnen doen afscheid nemen van 'zijn gemeenteraad'. Hij heeft bij de laaste verkiezingen nog meer dan zijn steen bijgedragen tot het verkiezingsresultaat. En het treft me nog steeds dat hij er gisteren even bij wou zijn om ons allen 'goede vaart' te wensen. De bloemen en de woorden van dank van de N-VA afvaardiging die hem nadien in de gang nog opwachtte, hebben hem werkelijk deugd gedaan.
'Jef, je hebt nu zò lang je volk gediend. Maak nu alle tijd vrij voor jezelf, om te vechten voor genezing. Dat wensen we je nu allen toe ! En nogmaals bedankt voor al die jaren inzet voor Dilbeek !'
