Een eenvoudige, doch duidelijke verklaring over de zogenaamde onverstaanbare PARNASDREUN, ter bruilofte etc.

Door de auteur zelve opgesteld. Alleen uit liefde en zucht voor de onbedreven poëten en dozijwerkers van zijn gelukkig Vaderland; beneffens een juiste voorrede, hiertoe dienende.

(...)

Ik zat dan, of ik stond, want op een Interrogatorium Poeticum, komt het op een komma, en op een punt aan, gelijk me onderricht is van enige Pothuis Poëten, ten huize van H. Bosch, als een Adeptus stultitiae, (geeft me de hand mannen) die op het vinden van een Drukker zijner Werken, meent de hele Lapis Philosophorum in zijn klauwen te knellen, (hoe ver vervoeren ons de verbeeldingen, en hoe ver vervallen we in een afgrond van armoede, als wij de schatten van Craesus daar menen te vinden) toen mij gezegd werd: daar is tegenwoordig één der eerste Poëten van onze stad de Bruidegom, die over vijf dagen staat te trouwen, en de hele Amsterdamse Pindus is bijna in de weer om Zegezangen, en Mirtefestonnen te vlechten; daar moest je mee een Versje op maken, en zenden het die Heer toe; want ik weet, je zou hem daardoor vermaken; doch NB. het moet morgen gedaan zijn, dewijl het anders te laat zou komen, om gedrukt te kunnen worden, waar het nu niet over hoeft te klagen, want het wordt nog alle dagen gedrukt. Ik die een sterke Sympathie van kindsbeen altoos heb gehad met de onredelijkheid, word Miraculeus zo redelijk, dat ik een onredelijk Vers, ja een Quintessens van alle onredelijke Gedichten, zo de Kenners getuigen, Ex tempore uit de pen lapte, zonder het naar behoren te likken, (og! dat likken weet wat) te hullen,

p.2

te zwachtelen, het achterste te poetsen, of op de juiste manier te havenen met komma's, en punten aan malkander te spellen, te dodijnen, in slaap te sussen, en van alle die donderende stuipen, hosen, en orkanen te bevrijden; zo zond ik het als een offergave, die in stee van als een Hercules, in drie nachten gefokt te worden, even in zo veel uren opdaagde (menig Mosterdhaler van Apollo, zou je zo een Bruilofts-boodschapje in drie minuten klaren) aan de beschaafde Rijmtempel van de Heer Georgio Wetstein, dewelke juist bij geval, naar mij gezegd is, door enige Priesters, en Levieten van het Sanhedrin der Poëten werd bewaakt, die aanstonds, als met één geest voor het recht van de hedendaagse duidelijke Rijmkunst ingenomen zijnde, zich overal gingen wenden, om zelfs de Poëten van een span, een halve span, ja van een halfzestiende deel groot, (daar zijn er nog al kleiner) in de Wapenen van Midas te steken, om de Gans te plukken, dat hij naar geen beest met ere zou gelijken: 't is, riepen ze, een Wangedrocht, dat een dolle beweging tot een Vader, en een malle kuur tot een Moeder hebbende gehad, aanstonds diende geslacht te worden, als een dodelijk Python voor het Palladium uwer wijsheid: De Boerenschepenen knikten, en dat was te zeggen, wij Oversten der blinde, keurlijke spellers, en handhavers der taal, die met twaalf benen, somtijds uren naar het dertiende zoeken; concluderen in de eis, van de Voorstanders der Poëtische dienstbaarheid, schoon we het hele Proces niet verstaan; daarmee raakten al de messen uit, om het dier te villen, als een Marsias die van Faebus wordt gehavend, en zekerlijk zou het al meer huiden hebben verloren gehad, als een Haas, die het spit zal passeren, hadden ze op het wel bezien van het zondige schepsel, de moed niet verloren om het aan te tasten; want niemand wou de eerste zijn om een gepinde Egel te grijpen; de Hydra heeft te veel koppen, mannen? wat gedaan? Nos plus ultra: het is, Veni, vidi, vici, zonder Wapens te gebruiken: recht een Zegeboog van oren, mijn pen! een Trofee voor duizend Uilen, en beur een Ezel in de wolken! zo wordt de wereld van een nieuwe Ster belonkt!
Heel anders, moet ik bekennen, droeg zich in dit geval, de Heer G.W. die, hoe onwaardig mijn Gedicht ook in ziijn zelve gevonden werd, het uit bescheidentheid waardig keurde, onder de Wonderen te

p. 3

plaatsen, die hem Faebus kinderen tot lof hadden geschonken, als diamanten der onsterflijkheid. Ja Reuzen van Parnas, Helden, die de Hemel, trots Atlas, met hun vlerken torsen; mijn kleine horzeltent van schimmen, en hersenspoken, dat Mierennest van verwarringen, die Beukelaar van wind en damp, staat neffens uwe Piramiden, en eeuwige Grafspitsen, in gevaar; ik beken 't, voor een Pegasuse overstorting van Henkstenpis, zo de Castalische Wel van onderen opborrelende, naar boven draaft, om weer langs de trappen der Wolkgevaartes, naar onder te bruisen, om het heel te verzwelgen: neen Mannen, genaâ! neen Broeders, verdient geen Lauweren van mijn onnozelheid; maar denk, dat ik van een ander gemaakt, niet anders kan zijn, als ik ben.

Willem van Swaanenburg, Parnas of de zanggodinnen van een schilder