Vandaag, ergens in de late namiddag/vroege avond kreeg ik weer zin in de heuveltjes. Ik had dan ook 't plan opgevat om een ritje van een kleine 50km te doen langs Berendries, Muur en Eikenmolen, 3 van de heuvel(tje)s uit de Ronde. Van Zottegem, via Michelbeke-Brakel door naar Lierde-Geraardsbergen en terug, langs een mooi heuvelachtig en zeer rustig parcours. Het weer zat mee en na een paar dagen rust wegens stijve nek toch wel uitnodigend om de benen nog 's te laten werken en afzien ;-). Uit vroegere ervaringen met de Berendries wist ik dat dit geen moeilijke uitdaging was, maar wel met een paar pittige stukjes van om en bij de 14% waarvoor je best wat reserve inbouwt. Op 't gemak richting Michelbeke dus, voorzien van spijs en drank. De beklimming op zich heel rustig begonnen, aangezien ik wist wat ik kon verwachten. Ook hier wel even verrast door 't iets te laat schakelen en de lastigheidsgraad van 't zwaarste stuk iets overschat te hebben, maar al bij al mooi opgereden voor de eerste keer sinds paar jaar. Op naar Geraardsbergen dan en normaal gezien zou dit me nu al langs de Eikenmolen moeten brengen, maar hier zou ik de afdaling afwerken en dat was nu net niet de bedoeling... Via omweg langs Sint-Martens Lierde en Deftinge dan toch redelijk snel in centrum Geraardsbergen beland, over de brug langs de Vesten -toch al redelijk bergop en langs kasseien- rechts de Muur op, voor het eerst sinds paar jaar. Bij 't eerste stuk had ik -alweer- de fout gemaakt om de versnelling net iets té zwaar te laten liggen, maar al bij al raakte ik toch tot aan de eerste bocht. Daar liep 't dan toch mis toen ik lager wilde schakelen: ketting eraf, beetje dom misschien om op zo'n zwaar stuk (ik schat hier toch al een dikke 10%) nog veel lager te willen schakelen. Ik was geleerd voor de volgende keer. Toch nog verder gereden, maar opeens kreeg ik last van m'n rem op m'n voorste wiel, beetje raar. Traag maar gestaag naar boven gereden en daar m'n remmen gecontroleerd, alles bleek toch nog in orde. De kracht om 'm nog een tweede keer te doen zat er nog in, dus de Oude Steenweg terug naar beneden om dan de Muur langs links op te draaien, m'n favoriete manier, dit, of langs de tweede straat bergop (naam ontsnapt me) rechts inslaan, maar langs de Vesten zelf kan ik mezelf minder geven heb ik de indruk. Deze keer verliep alles vlot, héél vlot, juist geschakeld en aan een redelijk hoog tempo tot aan 't laatste stuk van 20% gereden, maar daar viel ik een beetje stil, al ben ik dit stuk alsnog mooi naar boven geraakt, langs de rechterkant wel te verstaan. Dosering en krachten sparen, ik moet 't precies nog wel wat leren ;-), samen met schakelen op de juiste momenten... Nog even drinken en dan maar door naar Lierde om de Eikenmolen te passeren, éen van de mindere goden van de Ronde, maximum 12% hellingspercentage met een gemiddelde van 5,9%, en hij is ook maar een 600m lang, echt goed te doen als je nog wat kracht over hebt en ik reed 'm dan ook op een heel mooie en vlotte manier op. Ik ga niet zeggen dat ik heel tevreden ben over m'n prestatie van vandaag, vooral de Muur viel de eerste keer tegen, door m'n verkeerde schakelen en doseren, maar zoals 't cliché-gezegde luidt: 'oefening baart kunst'. Muur en Berendries zullen tot m'n vaste waarden gaan behoren tijdens m'n komende trainingstochten, maar ook de Koppenberg en de andere scherprechters uit de Ronde wil ik meermaals gaan verkennen, parcourskennis is nu eenmaal een evidentie om krachten en inspanningen te doseren en te sparen...
Vandaag van Gent naar Zottegem (23,5km) gefietst in 58'03" met een gemiddelde van iets meer dan 24km/h (om exact te zijn: 24,2977769 km/h). Bij 't stuk richting Moortsele had ik redelijk wat wind mee, maar eens Moortsele (bergop) gepasseerd kreeg ik plots wat tegenwind, wat 't wel iets lastiger maakte. Vroeger reed ik de afstand Gent-Balegem via dit parcours telkenmale (+-20km) op ruim een uur, omgekeerd iets sneller. Wetende dat Zottegem nog 7 kilometer verder ligt dan Balegem had ik hier wel een goed gevoel bij. En de tijd kan/moet nog scherper, want er is veel getreuzeld bij stoplichten en 't schakelen verliep ook niet altijd even vlot, wat wel voor wat snelheidsverlies zorgde, vooral bij aanlopen bergop. Binnenkort doe ik een tweede poging op de Koppenberg en trek ik terug op verkenning richting Muur & Berendries!
We gaan er op vooruit, nog verder werken op de duur-en afstandstrainingen en we raken op niveau, traag maar zeker!
17 jaar
moet ik geweest zijn, toen ik de eerste maal richting Muur gereden ben, zonder
echt grote verwachtingen. Ik reed wel meer langere tochtjes op mn hybride met
7 versnellingen, zoiets van een 40km ofzo, maar veel zware hellingen deed ik
nooit, dus dit zou een eerste groot vraagteken worden.
Zoals verwacht kon ik me niet staande houden op het zware stuk van 20% en moest
ik afstappen. Ik vervloekte mezelf, omdat ik wist en voelde dat ik wel kracht
genoeg had om dit stuk te overleven, het moést gewoon lukken. Ik nam de
redelijke gevaarlijke afdaling terug richting voet van de Muur. De tweede keer
reed ik gezwind naar boven. Op t bewuste zware stuk waar ik een paar minuten
voorheen nog in t midden trachtte boven te rijden maar faalde reed ik nu langs
de rechterkant naar boven, met succes, ik had t gehaald! Ik voelde dat ik nog
kracht overhad en wou t gevoel nog s beleven. Zelfde scenario, maar ik wist
ondertussen wel hoe ik dit beestje moest aanpakken en kreeg er al wat meer
tempo in. Terug boven voelde ik t wel degelijk al in mn benen, maar t gevoel
van deze overwinning kon ik niet lossen dus daalde ik opnieuw af om de Muur een
laatste, vierde keer, op te rijden. Eens terug aan de voet reed een coureur in quickstep-tenue
voor me uit die dit varkentje al meermaals gekeeld had, althans dat was mn
eerste indruk. Ik dacht bij mezelf deze
kan ik nooit bijhalen, laat staan bijhouden. Ik probeerde er met enige
moeite naar toe te rijden, wat toch nog vrij aardig lukte. Ik volgde, eerste
bocht, tweede bocht. Ik voelde het tintelen in mn benen, bleef in zn wiel zitten,
maar voelde dat ik m toch nog voorbij zou kunnen op kracht. Vlak voor t
steilste stuk in de laatste bocht reed ik m voorbij, op pure kracht. Ik kon mn
eigen ogen niet geloven, ik reed op deze simpele stadsfiets een coureur voorbij
op de Muur! Op dat moment wist ik zeker dat ik dit met een racefiets moest gaan proberen, al was t maar om te weten
hoeveel kracht ik écht in mn benen had. Ik ben op die bewuste dag alsnog een
5e keer de Muur opgereden, in pure euforie van het afgelopen ogenblik. Op
kracht alleen zou 't me die laatste keer niet meer gelukt zijn, ik reed ver boven
m'n kunnen uit naar boven, voelde ongelofelijk veel pijn in mn benen, maar
verpinkte toch niet. Op zo'n moment besef je pas echt in hoeverre het mentale
en het fysieke met elkaar verbonden en elkaars complement zijn. De 25 km
huiswaarts waren de zwaarste die ik ooit gereden had tot dus ver, maar ik
zweefde op een wolk van euforie en voldoening. Bij thuiskomst voelde ik
letterlijk mn benen niet meer.
Tijdens de zomer van 2005 fietste ik regelmatig in West-Vlaanderen langs de polders. Toen trok ik er met gemak op uit voor tochtjes van 120 à 150 km langs 't vlakke, landinwaarts of langs de kustlijn. Afstanden waar ik nu enkel nog maar kan van dromen eigenlijk, maar fijn om te weten dat ik 't ooit kon. Wellicht moet dit dan wel weer lukken en heel misschien kan ik met effectieve training zelfs beter doen...
Een jaar later ergens in de lente... Ik had al meer dan eens gehoord over de
beklimming van de Berendries, eentje in de buurt van Brakel, Michelbeke, 14 km
van huis. Ik wou t s gaan proberen, nog steeds met diezelfde hybride. Ik had
nog niet de mogelijkheid gehad om me een deftige racefiets aan te schaffen, in
de wetenschap dat ik enkel en alleen een Trek wou, aangezien ik er van
overtuigd was en nog altijd ben dat die de beste kwaliteit in huis hebben. En
die kosten nu eenmaal (veel) geld, dat ik nog niet had
De Berendries is niet zon reus als de Muur, maar t is toch ook een
kuitenbijter. Ik weet niet of t toen al aan een gebrek aan conditie lag, maar
ik had toch t gevoel dat ik hier meer op afzag dan op de Muur, raar maar waar.
Telkenmale ik dit heuveltje beklom kwam ik er bezweet vanaf. U moet weten dat
ik dit allemaal zonder echt zweetabsorberende kledij deed, dus ik zag en voelde
t zweet letterlijk van mij lopen bij momenten. Ik kwam dus van een kale reis
terug, Berendries, hmm, niets voor mij blijkbaar, conditioneel was er al t een
en t ander mis, ik miste de gebruikelijke kilometers die ik vroeger wél in de
benen had en het zou nooit meer worden zoals voorheen...
Het studentenleven in Gent werkte ook niet bevorderlijk, veel ongezond eten en
drinken, niet echt wat je noemt aanmoedigend om een gezonde conditie te
onderhouden en ik raakte dan ook geen fiets meer aan... Mn gewicht is nochtans altijd gebleven wat t was, variërend
tussen de 60 en 65 kg, voor 178cm, niet bepaald wat je noemt overgewicht. Maar
het besef dat er ondertussen meer vet dan spieren zouden aanzitten kwam er wel
degelijk.
Elk jaar zei ik tegen mezelf dat ik de Ronde van Vlaanderen voor toeristen wou
meerijden, elk jaar werd t niets, twee redenen daarvoor: gebrek aan motivatie
en gebrek aan t gepaste materiaal, maw, een deftige (race)fiets. Hoe dichter we de meest recente editie van de Ronde
naderden, hoe meer dat oude vuur weer opwakkerde, ik wil effectief terug gaan
fietsen! Zoals elk jaar keek ik dan op verschillende sites van winkels en
dergelijke om toch maar die ene droomfiets te kunnen aanschaffen. De motivatie
dit jaar was echter veel groter om mn plan echt door te zetten. Redenen
genoeg: Conditie kwijt, slechte eetgewoontes en bovenal: de liefde voor de
fiets, voor dé fiets!
Het aanschaffen van een racefiets was slechts nog een kwestie van tijd en deze
week werd de droom een feit. Het duurde echt niet lang of ik begon al kleine
testritjes te doen, variërend van 10 à 20km.
Het plan halen de Ronde te gaan rijden volgend jaar vergt natuurlijk meer inspanning dan ritjes van 20km: tegen deze na-zomer zou ik elke helling in Vlaanderen die
naam waardig minstens 1 maal gezien en beklommen moeten hebben en met de huidige conditie lijkt
me dit nog geheel onmogelijk.
Gisteren wou ik mezelf, na de paar kleinere ritjes langs Ename en
Oudenaarde toch maar s écht gaan testen.
Een van de meest gevreesde bergen onder coureurs in Vlaanderen is wel degelijk
de Koppenberg/Rotelenberg. Ik had m nog nooit gedaan en wou de uitdaging toch
aangaan. Ik had op voorhand met mezelf afgesproken dat als ik me in Melden nog
goed zou voelen dat ik de beklimming zou doen, anders zou ik doorrijden naar
Ronse, wat me natuurlijk ook langs een redelijk heuvelachtig landschap zou
brengen. Ik zette door, passeerde langs Melden en voelde me nog goed, gezien de
tegenwind. Ik draaide linksaf en reed door tot vlak voor de Koppenberg. Ik keek
er vol ontzag op uit en durfde eerst niet goed vol doorgaan. Ik ging dan maar
rustig naar boven, zou wel zien tot waar t me zou brengen. Koppig als ik was
wou ik absoluut niet stilvallen dus schakelde ik onmiddelijk op de kleinste versnelling
vooraan en achteraan. Op t zwaarste stuk van bijna 22% daalde de duivel
jammerlijk over me neer en plaatste me met beide voeten letterlijk en figuurlijk op de
grond, ik miste net dat beetje kracht om de top te halen. Vooraf zwalpte ik al
letterlijk van links naar rechts en haalde niet voldoende snelheid om deze
scherprechter uit de Ronde aan te kunnen, maar ik kom terug!!
Ik reed dan maar rustig verder naar
boven en draaide af om door te rijden richting Ronse-Wattripont.
Ik zou bij thuiskomst in Balegem later op de avond afklokken op 70,6 km en dit
stemt me momenteel al redelijk tevreden.
Conclusie: Er is nog veel werk aan de winkel, maar we zijn zeker op de goede weg, volhouden en doorzetten is de boodschap! Op naar de 100km-trip!