Gisteravond ging bij mij thuis de bel. Er stond een vriendelijke jongen voor de deur: piekjeshaar, piercings en een petje met grote klep. Ik schatte hem zeventien, achttien jaar. Aan de rand van de stoep zag ik zijn brommer geparkeerd staan. Goeie avond, meneer, uw pizza, zei hij terwijl hij een kartonnen doos voor zich hield. Maar ik heb helemaal geen pizza besteld, opperde ik. Uw pizza, meneer, herhaalde hij nadrukkelijk, deze keer met een samenzweerderige knipoog. Hij is al betaald, fluisterde hij nog. Een pizza? Al betaald? Ik begon het door te krijgen. Ik nam de doos in ontvangst en hij verdween in de duisternis.
Ik opende het karton heel voorzichtig en jawel, er stak geen Italiaanse hap in, maar een brief. Het was verdorie al de vierde keer in tien dagen tijd dat iemand mij op een stiekeme manier probeerde te contacteren. Er was al een koerier met een dringende zending langs geweest, een duivenmelker met een blauwe geschelpte die een briefje aan haar poot droeg en een kerstman in vol ornaat, hoewel dat feest nog lang niet in zicht is. Allemaal hadden ze een confidentiële boodschap voor mij.
Nog voor ik de pizzabrief opende, wist ik dus al wat er zou instaan. Het zou een smeekbede zijn van een of andere pief uit de financiële wereld die mij er op zeemzoete wijze probeerde toe te bewegen om hem uit de nood te helpen. Postjes op het hoogste niveau werden mij aangeboden, riante vergoedingen, gouden parachutes, bonussen met meer nullen dan er in de Raad van Bestuur zitten, een privé-jet, een bankrekening in een exotisch belastingparadijs, een kasteel aan de Loire met wijnkelders vol Château Petrus, een bloedmooie babe die de klok rond ter beschikking zou staan om al mijn wensen te vervullen. Bij dat laatste moest ik de vette knipoog er zelf maar bij verzinnen.
Eén van de brieven beloofde mij zelfs een levenslange voorraad van mijn favoriete choco, terwijl enig speurwerk zou hebben uitgewezen dat mijn broodbeleg uitsluitend uit kersenconfituur bestaat.
Een mens zou van minder met zijn hoofd in de wolken gaan lopen, maar ik wil voor eens en voor altijd duidelijk stellen: ik ben journalist, geen gewetenloze geldwolf. Als de banken vandaag in de problemen zitten, is dat hun eigen stomme schuld. Alle verlokkelijke aanbiedingen kunnen mij gestolen worden. Hoewel gestolen misschien niet het gepaste woord is, want dat is de afgelopen weken op nooit geziene schaal gebeurd.
Geen enkele verleiding weegt op tegen s avonds relaxen met mijn pantoffels aan en een glaasje champagne in de hand, overpeinzend hoe mooi het leven soms kan zijn. Compris?
