Na geslaagde tests vond ik het opportuun om nog 's 80 lesuren vietnamees bij te doen, wat betekent dat ik gearriveerd ben in level 3....maar dat is evenwel nog altijd elementair. Ik heb er intussen 160 opgenomen, vorig en dit jaar samen, en ik vermoed dat ik nauwelijks een les 'gebrost' heb. Het leren van een totaal nieuwe en andere taal geeft me veel voldoening; daarbij komt dat ik daardoor zowat deelgenoot word/ben van het leven hier...ik ben niet langer toerist, maar ga elke morgen, zoals iemand naar zijn werk gaat, naar de cursus....ik neem meestal 'xe buyt', de bus dus, en in de 'can tin' van de univ heb ik mijn broodje/koffie, van 10 tot 12 volgen dan de cursussen, en
dan met bus terug naar notre dame en korte wandeling naar tao dan park voor de middagkoffie. Andere uiting van deelnemen aan het leven hier is dat ik -weliswaar met vallen, opstaan en misverstandjes- bestel, afreken, naar de winkel, supermarkt of markt ga, een hemd pas en koop....in hun taal, en hoe moeizaam het ook verloopt, ik krijg er eigenlijk heel wat voor terug. De afgesloten cursus telde steevast een negental cursisten, drie (ik incluis) zijn gebleven, dat groepje werd aangevuld met een aantal die ofwel de vroege-ochtend-cursus volgden ofwel de draad weer hadden opgenomen. Ook het feit op die manier terechtgekomen te zijn tussen andere nationaliteiten heeft me al een duidelijker beeld gegeven van een deeltje van de wereldbevolking. Ik steek mijn waardering voor de beleefdheid en de stijl van de japanse dames niet onder stoelen of banken. En zuid-koreanen zijn goed op weg om in het economisch wereldorkest zeer hoge tonen te zingen.... waar wij op z'n minst erg jaloers mogen op zijn. En ik onderken bij beiden een werkethos.....met veel zin voor verantwoordelijkheid.
Het op het einde van het jaar gehouden Vietnam Business Forum 2014 bevestigde wat al geweten was, aan de pijnpunten was nauwelijks iets gewijzigd. Het druk door buitenlandse investeerders en helaas door weinig vietnamezen bijgewoonde forum maakte een soort swot-analyse.
Het met succes aantrekken van buitenlandse investeringen stoelt op een politieke en economische stabiliteit. De inflatie is onder controle (om en bij 5%, nog niet zo lang geleden was 20 eerder 'normaal'), wisselkoers en intrestvoeten zijn vrij stabiel. Er is een groeiprognose van 6,2% in 2015.En voeg daar die enorm lage arbeidskost bij (slechts een kwart van de arbeidskost in China!). Maar een rapport op basis van gegevens van een 400-tal investeerders legde pijnpunten bloot: het optrekken van minimumlonen (althans boven inflatiegrens) houdt gevaren in, een weinig transparante arbeidswetgeving, moeilijk te verkrijgen/verlengen werkvergunning voor buitenlanders en een algemene beperking op het presteren van overuren (investeerders willen dat graag bedrijf per bedrijf geregeld zien). Bovendien ligt de produktiviteit erg laag (volgens mc kinsey global institute - dat overigens ook niet mals is voor de belgische produktiviteit!- bedraagt de jaarlijkse 'per capita output' 3800usd, wat slechts 7% is van de 57.100 usd van big brother China, en het is ook lager dan het cijfer van bv Indonesie of Thailand). Het aantal hoogopgeleiden krijgt men ook niet opgekrikt...en dan is er de spreekwoordelijke mallemolen, de administratieve traag- en stugheid; zo duurt het bv vier keer zo lang in vergelijking met andere asean-landen om een vestigingsvergunning in de wacht te slepen (trouwens uit eigen ervaring weet ik dat men hier zot is van stempeltjes; hoe meer stempeltjes, hoe meer indruk het zou moeten maken, en men maakt hier steevast kabaal als men op een formulier niet voldoende plaats meer vindt om een stempeltje te drukken). En tenslotte maken buitenlandse investeerders zich terecht bezorgd over de duur van een vergunning....er is een wetgeving, er zijn decreten met aanpassingen, en na elke 'national assembly' regent het een wirwar van amenderingen, zodat een kat haar jongen niet meer terugvindt.
