We gaan 2 dagen relaxen in L’Ametlla de Mar aan de Costa Daurada. Het is nog steeds mooi weer. We liggen wat in het zonnetje en nemen de tijd om ons blog te updaten.

Het is zaterdagmorgen en we rijden met de fiets naar het stadje. We willen inkopen doen. Na wat ronddolen, komen we uit op een overdekte groenten- en fruitmarkt. Vanavond maak ik ratatouille. Alles ziet er heel vers uit. Ik koop een courgette een aubergine, ui en tomaten en een kilo appelsienen. Daarvoor betaal ik slechts 2,15 €. Voor die prijs heb je bij ons amper een kilo appelsienen.

Na de middag maken we een kleine wandeling langs de kust.

De Costa Daurada is heel mooi. Rotspartijen afgewisseld met kleine baaien en stranden. Langs de kust loopt een GR pad (lange afstandswandelpad). We volgen het een tijdje en keren langs het binnenland terug. Morgen trekken we voor een paar dagen het binnenland in achter Taragona. Het zou wel eens kunnen dat we daar geen internet hebben en dat jullie een tijdje niets van ons horen.

We verlaten de kustweg en rijden de bergen in naar Mont-roig del Camp. Van daaruit gaat een bochtige weg naar de kapel Mare de Déu de la Roca. Zoals de naam al aangeeft is ze boven op een rots gebouwd.

Er is een wandelpad naar de top. Van hieruit zien we mensen op een uitkijkpost staan op een andere bergtop. Daar loopt ook een wandelpad van ongeveer een half uur rond de top. We gaan daar een kijkje nemen. Wat is het hier mooi, slechts enkele km van de kust en je bent hier in een prachtig berglandschap. Terwijl ik dat zo denk begint Albert plots in het rond te springen en slaat zijn handen voor zijn gezicht. Ik zeg wat heb je? Ik ben gebeten, zegt hij, ohoh ik ben gebeten. Ziet gij iets, vraagt hij. Op zijn neus steekt een angel. Ik zeg: sta stil, zodat ik hem eruit trek. Met mijn lange nagels lukt het gemakkelijk om het te verwijderen. Joh, dat doet zeer. Na een tijdje vermindert de pijn. We zien hier kleine bijen vliegen.

Nou, voor die wandeling bedanken we. Als we daarvoor eerst een nest bijen moeten passeren.

We keren terug naar onze camper en houden de deur goed dicht. Ons nemen ze geen tweede keer beet…

Na de middag

We rijden dieper de bergen in naar het slot van Escornalbou, een voormalig Augustijner klooster. We willen het gaan bezichtigen maar staan voor een gesloten deur. De paterkes houden hun siësta. We wandelen dan maar naar de kapel Santa Barbara.

Voor het slot is een mooie camper staanplaats. Tot heel laat hebben we de zon. We staan dan ook op een hoogpltateau.

Ons plan voor deze morgen was om een wandeling te doen van ongeveer 2u30 à 3 uur. Zodat we tegen de middag terug aan de camper zouden zijn om te eten. Maar een slechte nachtrust stak daar een stokje voor.

Om half elf waren we gaan slapen, maar om half twee waren we al terug wakker. De wind joelt rond onze camper. We staan op een hoogplateau en de wind heeft vrij spel. Soms gaat hij even liggen en dan wakkert hij weer aan. Om half drie zijn we nog wakker. Albert gaat eens kijken of we ergens anders beter uit de wind staan. We verzetten de camper en gaan terug slapen. Maar om half vier zitten we rechtop in ons bed. Er valt met deze wind niet te slapen. Albert stelt voor om een stukje naar beneden te rijden tot aan een parking. Hier is het windstil. We vallen prompt in slaap en het is al half negen vooraleer we wakker worden.

Om 20 voor 11 beginnen we pas aan de wandeling. Vermits we op de top staan moeten we eerst afdalen. In het dal zien we al het dorpje Argenterre liggen. Van hieruit gaat het door het dal naar Duesargües en dan terug omhoog. Op het laatste stuk van de wandeltocht hebben we een mooi zicht op het klooster. Ik denk, hier moet ik een foto van hebben. Ik ga helemaal op de rand van de weg staan. Net als ik de foto neem, komt er een windvlaag. En floep … mijn petje vliegt naar beneden en blijft aan een tak hangen. Ik kijk naar Albert, die slaat zijn ogen ten hemel. Albert zal het weer moeten oplossen. Hij slingert zich van tak tot tak om het petje te bereiken. Wanneer hij het te pakken heeft, moet hij natuurlijk ook nog terug op de weg geraken. Ik steek mijn wandelstok uit om hem te helpen. Daaraan trekt hij veel harder dan nodig is, zodat ik alle moeite heb om de stok vast te houden. Het plagen is hij nog niet afgeleerd!

Na de middag rijden we terug naar de kust en zetten ons op een camping dicht bij het stadje Cambrils

En hopen op een goede nachtrust.

Albert stelt voor om met de fiets naar het stadje te rijden om inkopen te doen. Ik heb niet veel zin om te fietsen want mijn benen zijn wat stijf van die steile afdaling gisteren.

Maar het is hier vlakbij, dus rijden we even naar de supermarkt.

We zien dat er naast de strandboulevard een fietspad loopt. Dat volgen we, maar we komen geen supermarkt tegen. We rijden wat meer het stadje in, maar ook hier is niet te vinden. Ik vraag het dan maar aan 2 señoras en die wijzen me het hele eind terug.

Uiteindelijk hebben we hem gevonden en doen we onze inkopen.

We besluiten het fietspad langs de kust terug te volgen want vanuit de camping konden we (volgens het plannetje dat we gekregen hadden), direct naar het strand gaan.

En we rijden …en we rijden … maar komen geen camping tegen. We denken dat we te ver zijn en keren terug. Geen camping te vinden. Misschien lag de camping dan toch niet vlak aan de kust, dus slaan we een straat in en zoeken hier verder. Het is erg heuvelachtig en geregeld moet ik afstappen omdat het te steil is. Na een half uur komen we aan een pleintje met een bank. Albert zegt, ga jij hier maar zitten, ik zoek wel verder. Na een tijdje komt hij terug en zegt: het is niet die kant uit, dus zoeken we de andere kant uit. Wij weer op weg, straat in, straat uit. Heuvel op, heuvel af. Als bij toeval komen we bij de camping uit. Ondertussen is het 1 uur geworden. We hebben meer dan 2 uur rondgereden om eventjes naar de supermarkt te gaan. En ik die niet wou fietsen.

Na de middag, terwijl ik wat aan het opruimen ben, vraag ik me af waar Albert ergens is. Op een gegeven moment komt hij al lachend aan.

Moet je eens wat weten zegt hij. Ik heb een grappige ontdekking gedaan. Ik ben hier wat gaan rondkijken en het pleintje met het bankje waar gij hebt opgezeten, ligt vlak naast de camping.

Grappig, … wat hij grappig vindt!

Onze vakantie zit er bijna op en dat willen we feestelijk afsluiten. Vandaag denken we nog niet aan naar huis gaan.

Catalonië is de grootste producent in Spanje van cava (Spaanse schuimwijn). 90%  komt uit deze streek. De 2 grote namen zijn Freixenet en Codorníu. Freixenet kennen we goed, daar hebben we er hier al menig fles van leeggemaakt. Maar Codorníu is ons minder bekend. Daar gaan we verandering in brengen. Een bezoek aan de kelders van de producent lijkt ons het meest aangewezen om alles te weten te komen.

We kunnen nog juist met een Engelse groep mee (dwz 2 Duitsers, een Zwitserse en een Zweedse). We betalen snel onze tickets 8€ per persoon, proeven inbegrepen. Dan begint de rondleiding langs het domein.

De gebouwen zijn het werk van de beroemde Art-Nouveau architect Puig I Cadafolch en zijn tot Nationaal Monument verklaard. Er is een museum met oude werktuigen en  hier wordt ook uitgelegd wat het verschil is tussen Champagne en Cava.

Weet iemand wat het verschil is ? vraagt de gids. Ah ja, zegt Albert, de prijs natuurlijk. Je hebt gelijk, zegt de gids, die tegen een grapje kan, maar er zijn nog verschillen. Champagne wordt in een continentaal klimaat gemaakt en cava in een mediterraan klimaat. Ook de ondergrond is anders. Die van de Champagne is meer kalkhoudend. En zo krijg je dus een druif met een andere smaak.

We komen nog interessante nieuwtjes te weten. Naar het schijnt wordt er volop grond gekocht in Zuid-Engeland omdat die ook kalkhoudend zou zijn en door de klimaatsverandering geschikt voor het telen van de typische druiven voor Champagne. Ben benieuwd hoe ze die Engelse Champagne dat gaan noemen ?

Ook weet onze gids te vertellen dat er tegenwoordig schuimwijn wordt gemaakt zoals Coca-Cola, men spuit gewoon koolzuurhoudend gas in de wijn, zo krijg je dan kunstmatige belletjes.

Dan bezoeken we de kelders. Met vele gangen van 500m en verdeeld over 4 verdiepingen tellen de kelders een lengte van in totaal 30km. Elke gang heeft een naam, anders zouden ze helemaal niet meer weten waar ze een bepaalde fles hebben gezet. Begin maar te zoeken, 30km lang. Eén van de gangen waar we langs komen, heet Bruseles. Daar zijn we natuurlijk fier over.

Er zijn oude gangen die vroeger met de hand met beitels werden uitgegraven en een deel nieuwe gangen. Met een treintje toeren we door de vele gangen. Onze gids die nogal een grapjas is toetert bij elke bocht (typisch Spaans), hoewel er geen ander verkeer is.

We leren alles over het maken van schuimwijn, van vroeger tot nu.

Na een uur uitleg zegt onze gids, nu zullen jullie wel dorst hebben zeker? Hij ontkurkt prompt 2 van de duurste flessen. Een roze cava, meer als aperitief te gebruiken en een “natuur brut”. Deze laatste vind ik het lekkerst. Het is ook de beste cava zegt de gids, want er is geen suiker aan toegevoegd. Bij brut is er een beetje suiker bij gedaan, bij sec meer en de demi sec is heel zoet. Van deze laatste word je snel ziek zegt hij. Hoe meer suiker er aan toegevoegd is hoe meer hoofdpijn. Dat is iets om te onthouden. Dus van deze natuur brut kunnen we zoveel drinken als we willen, je wordt er niet ziek van, maar misschien wel dronken ?

We mogen de flessen leegmaken zegt onze gids. Dat laten we ons geen 2 maal zeggen. We schenken onze glazen nog eens vol. Nu begin ik het toch al een beetje te voelen en krijg het nogal warm. Maar lekker is hij wel!!

In de winkel kopen we zo’n fles natuur brut en nog 2 gewone brut.

Zo nemen we een beetje Spanje mee naar huis.

Maar de terugreis is pas voor morgen als het zicht terug helder is.

Met spijt maar toch heel tevreden beginnen we aan onze terugreis. We hebben een mooie vakantie gehad en vooral het weer was uitzonderlijk goed.

’s Avonds overnachten we in St-Pourçain-sur-Sioulle op een mooie camperplaats. We staan hier niet alleen, er kunnen 60 campers staan. We zijn in Frankrijk ... het camperland bij uitstek.

We zijn al vroeg op weg. Het is heel de dag rustig rijden. Het is wat bewolkt maar het weer valt mee.

Plots krijgen we een fikse regenbui en het wegdek wordt heel slecht. Albert moet slalommen langs de vele putten. Het verkeer is immens druk, iemand snijdt ons de weg af. Wat is er aan de hand ... zijn we soms in België aanbeland ?