We rijden naar Deltebre en parkeren vlakbij het ecomuseum. Dat gaan we straks bezoeken. Eerst doen we een fietstocht, nr 3 van 17 km die hier start. Ik wil eigenlijk zeggen : ik ga fietsen en Albert gaat lopen. ’t Is maar 17 km zegt hij.

De route gaat eerst een stukje over de grote weg en dan over een grintweg naar een vissershaven, Illa de Mar. In een poel naast de haven staan weer vele roze flamingo’s. De fietsroute loopt een stukje langs het water en keert dan terug het binnenland in. Ik heb nu wind tegen en de grintweg wordt er niet beter op, met putten en steentjes overal moet ik goed uitkijken waar ik rijd.

Albert die altijd de 2^e helft van zijn parcours sneller loopt dan de 1^ste helft neemt steeds meer afstand. Ik probeer hem bij te houden maar met wind tegen valt dat niet mee. Als we terug aan het begin zijn ben ik behoorlijk moe en ik heb het gevoel helemaal doorheen gerammeld te zijn. Tijd om te eten en opnieuw energie op te doen.

Om 3 uur gaat het ecomuseum van de Ebro delta open.

In de inkomruimte kijken we wat rond tot ik plots door een glazen deur buiten een grote oude vissersboot zie. Ik wil de deur openen maar Albert houdt mij op tijd tegen. Er staat dat het bezoek 1,20 € kost per persoon.  We nemen 2 tickets en we krijgen een folder met uitleg. Ik wil terug door de glazen deur, maar word opnieuw tegengehouden. Men wijst ons de andere kant uit. Die deur is nl de uitgang. We lopen door verschillende zalen die aan de hand van grote foto’s uitleg geven over het ontstaan van de delta. Ook de typische fauna en flora wordt mooi in beeld gebracht.

Als we een deur opendoen, staan we opeens buiten.

De delta is hier in miniatuur nagemaakt. Wat prachtig! De rivier, de rijstvelden, de lagunes, zelfs de verschillende soorten bomen van de delta zijn aanwezig. Een grote poel met alle soorten eenden en een uitkijkpost staan er ook.

Wanneer we door de openingen naar de vogels gluren, heel stil natuurlijk om de vogels niet te laten schrikken, komen er 2 jonge rakkers met een luide schreeuw binnengelopen. Ik schrik me te pletter. Voor de 2 snotneuzen kan de pret niet op.

Als we ze later nog een keer tegenkomen, stikken ze bijna omdat ze proberen hun lach in te houden. In een volgend gebouw vernemen we meer over het leven in en rond het water, aan de hand van vele aquaria. Het is soms wel even zoeken voor we de beestjes gevonden hebben. Eindelijk komen we bij de boot. Hier werd vroeger de rijst mee vervoerd. Die moest het eerste stuk vanaf de rijstvelden door mensen en paarden vanaf de oever voortgetrokken worden. Wat een job zeg!.

Dan gaan we terug het infocenter binnen en geven onze brochures terug af. We willen al afscheid nemen, maar ze vragen of we geïnteresseerd zijn in hun video. We vragen of deze in het Spaans is. Neen, ze hebben ook een engelse versie. We worden meegenomen naar de bioscoopzaal. Ik ril een beetje want het is er tamelijk fris. Iemand merkt het en zet prompt de airco uit.

Daar zitten we dan, lekker warm, de zaal voor ons alleen. En wat een mooie film! Een prachtige natuurdocumentaire. Wat we ook vernemen, en gelukkig wisten we dat niet op voorhand, is dat in de delta de grootste slang van Europa leeft, tot 2 meter lang. Tijd om veiliger oorden op te zoeken.

Dan rest ons nog de afdaling, wat eng! Je kijkt nu altijd richting afgrond. En met die haarspeldbochten is het voortdurend op de rem staan.

Albert en onze camper brengen me veilig terug naar het dal. Ik verdenk Albert ervan dat hij spijt heeft dat de tocht achter de rug is. Want hij zegt : dat was nogal een rit hé! En zijn ogen glinsteren…

Het is vrij fris, we staan op 1447 meterhoogte. Op de top is een enorme zendmast geplaatst.

Willen we terug wegraken, moeten we eerst achteruit rijden naar een stuk weg dat breed genoeg is om te keren. Albert rijdt stapvoets achteruit; ik sta buiten aanwijzingen te geven.

Eindelijk vinden we een plekje, juist breed genoeg om te draaien.

Plots eindigt de weg, zomaar aan de afgrond. We staan op de top. Er is hier zelfs geen plaats om de camper te keren. Dat zijn zorgen voor later, eerst even uitstappen en de omgeving bewonderen. Een prachtig uitzicht, we zien een deel van de weg waarlangs we gekomen zijn. Plots zie ik daar een vrachtwagen rijden. Als we die onderweg waren tegengekomen, dan hadden we waarschijnlijk een heel stuk achteruit moeten rijden tot een plaats waar die kon passeren…

Als we zo’n 10 km gereden hebben zie ik een beeld van een steenbok boven op een rotspilaar. Wie heeft dat ding daar bovenop gekregen en waarom staat dat daar ?

Na enkele km denk ik dat we helemaal boven zijn. Maar niets is minder waar. Er staat een wegwijzer: Cime de Mont Caro 3,5 km. Nog 3,5 km verder dus en de weg die we moeten inslaan ziet er niet aantrekkelijk uit vind ik. Albert twijfelt geen moment en is al op weg. De asfaltweg is heel smal, slechts voor 1 auto, met vele putten en afgebrokkeld aan de zijkanten. Bij de haarspeldbocht staan we zo goed als stil om te kunnen keren en de weg gaat dan steil omhoog. Wat als we hier een tegenligger hebben? Ik mag er niet aan denken! Het verwondert mij trouwens dat onze camper zonder tegensputteren die hellingen zo gemakkelijk neemt.

Als bij wonder, wanneer we de grens van het Nationaal park voorbijrijden, begint er een mooi asfalt. Dat valt mee denk ik. Zo kan ik rustig van het uitzicht genieten. Maar de weg is smal en er zijn vele haarspeldbochten. Ik zit steeds aan de kant van de afgrond en van uit een camper waar je hoger in zit dan in een gewone auto lijkt die afgrond nog dieper.

Albert merkt daar niets van, die glundert, als hij een bergpas kan doen is hij steeds in z’n element.

Vandaag zal onze camper moeten laten zien wat hij kan. We hebben nl een bergrit gepland naar de Mont Caro. De hoogste berg in het Nationaal park Ports de Tortosa i Beceit. Via een bergpas van 20 km willen we de top bereiken op 1447 meter hoogte.

We verlaten de grote weg en nemen de afslag naar Roquetes. De weg is slecht, geen asfalt, en met vele putten. Er staat een wegwijzer naar de Mont Caro met 20 km. Als dat heel de rit zo’n weg is, dan gaat het nog een tijdje duren vooraleer we boven zijn.

We hebben Peñiscola verlaten en zijn doorgereden tot aan de Ebro Delta.

Verschillende delen van de delta zijn opgenomen in een natuurreservaat. Het gebied bestaat uit vele meren en ‘wetlands’ waar honderden soorten vogels kunnen waargenomen worden. In het informatiecentrum Casa de Fusta krijgen we kaarten en brochures over fietsroutes in het natuurpark. Hier is ook een mooie gratis camperplaats met picknick tafels, kiosk en restaurant.

’s Anderendaags zijn we vroeg op, we gaan een fietstocht maken van 26 km. Die loopt rond 2 meren en is voor een groot deel fietspad. Langs de weg staan informatieborden en uitkijkposten. We zien reigers, vele soorten eenden en ook ontelbare mooie flamingo’s. Na 11 km zijn we in Poblenou. Een klein dorpje met allemaal witte huizen en palmbomen, als een oase. Hier krijgen we gezelschap van 2 bussen schoolkinderen, die joelend en schreeuwend (bij een afdaling) dezelfde fietsroute doen. Ze zullen ons de hele dag blijven achtervolgen … maar dat wisten we toen nog niet.  We laten de hele bende maar eerst voorbijrijden. Nog geen kwartier later staan ze stil. Ze krijgen hier uitleg, want ze zijn op studiereis. We rijden ze voorbij maar 10 minuten later rijden ze ons terug voorbij. We denken nu zijn we ze kwijt want we blijven lang genoeg wachten. We gaan een beetje van ons fietspad afwijken en rijden tot aan het strand. Wie staat er hier : de bende natuurlijk. Na een overheerlijke Mars gegeten te hebben zijn we weer op weg. Via een heel mooi fietspad bereiken we terug onze camper. Tijd om te eten. Dat doen we buiten aan een picknick tafel. 18 km van onze camperplaats is er volgens onze reisgids een mooi en rustig strand. Daar willen we de middag doorbrengen. We staan juist klaar om te vertrekken als de 2 bussen met schoolkinderen onze camperplaats oprijden. Ze komen hier eten aan de picknick tafels. Hebben we even geluk dat we op tijd wegrijden.

Het strand ‘Platja Migjorn’ ligt er inderdaad verlaten bij, maar…nog geen 10 minuten later arriveren er 2 auto’s met elk een aanhangwagen vol met kano’s.  Ik zeg: het zou wel eens kunnen dat die’bende’ hier komt bootje varen want hier vlakbij is een langgerekt meer.

Inderdaad een uur later zijn ze er en is de rust voorbij.

We gaan eens kijken wat ze ervan terecht brengen. Dat is niet veel soeps. De meeste peddelen in de verkeerde richting en blijven dus in het rond draaien of botsen tegen elkaar. Dat kan echter de pret niet bederven. Hoe meer verkeerd ze roeien hoe meer plezier ze hebben. Vele zijn al terug gestrand tegen de oever. Het jolijt kan zeker niet op wanneer een bootje met 3 grote gasten, waarvan 1 nogal een nogal fors gebouwd, omslaat en de 3 kopje onder gaan. Ze worden op het droge gehaald samen met de boot en de peddels. Uit de wind in de zon gaan ze zich drogen.

We wandelen wat verder want er staat een uitkijktoren. Van daar kunnen we de bende beter overzien. Ze hebben ons gespot en beginnen te zwaaien en te roepen naar ons. ‘Hasta luego’ wat ‘tot ziens’ betekent. Menen ze dat ook echt? Na een uurtje zijn ze weg en keert de rust terug.

Niet voor lang echter. De ene auto na de andere komt aangereden. Allemaal vissers die hun netten beginnen uit te spannen. Die zijn zeker niet van plan hier de eerste uren te vertrekken. We blijven nog tot na het avondeten en ondertussen wordt het al donker. De vissers hebben lampen aangestoken. Gaan die hier de hele nacht vissen ? Zou je dan meer vis vangen ?

Wanneer we terugrijden naar onze camperplaats zien we veel lichten van auto’s in de verte; tegenliggers? Neen, als we dichterbijkomen, merken we dat de lichten van tractors komen. De boeren bewerken ’s nachts hun akkers. In het donker; zal wel zijn reden hebben zeker? Nu, laat ze maar doen; wij gebruiken de tijd om te slapen. Slaap wel, tot morgen … 

Vinaroz heeft iets speciaals. Overal op de strandboulevard staan houten kunstwerkjes. Allemaal verschillende vormen van stoelen. Albert probeert natuurlijk de gemakkelijkste, in de vorm van een relaxzetel. Er loopt hier veel volk. Vinaroz is zeer toeristisch. Wat moet dat hier in het hoogseizoen zijn.

Met dit lekkere zonnetje mag een terrasje niet ontbreken. Dat doen we met een sangria. Wat een leven.

Onze campergebuur, een sympathieke Limburger heeft letterlijk de lof gezongen over een fietstocht naar Vinaroz.

Het is zondagmorgen en prachtig weer. De fietsroute is inderdaad mooi, een klein beetje heuvelachtig.
Op een gegeven moment stopt de weg aan een keienstrand. We zien dat hij 100 meter aan de overkant verdergaat. We ploeteren ons door de keien. Dat valt niet mee maar ik vind wel een mooie schelp en dat maakt alles goed.

….die springt van de grote schrik naar zijn madam.  We maken dat we ze voorbij komen.  We stappen nog een kwartier verder, maar we zien geen runderen meer.  We komen een bord tegen waarop staat dat je de dieren niet mag aanraken.  Wie haalt dat nu in zijn hoofd?  Misschien de Spanjaarden zelf ….?

We bereiken het hoogste punt van onze wandeling, het Vistahermosa.  Een prachtig uitzicht. Na 45 min komen we aan een splitsing met wegwijzers.  Hier staat dat het 900 meter is naar het Vistahermosa.  Daar zouden we dus 3 kwartier over gedaan hebben.  Als dat werkelijk zo is, dan zijn we pas om middernacht terug aan het begin van onze wandeling. 

We zullen het gauw weten want het is 3 km naar de kapel Sant Antoni.  Na 45 min staan we al aan de kapel.  Iets klopt er dus niet met de km aanduiding.  De kapel ligt op 389 m hoogte.  Rest ons nog de afdaling naar Peniscola.  Zo te zien is het een brede weg en we denken vlug beneden te zijn.  Soms gaat dat iets sneller dan je wilt want het is een grindweg met veel losse steentjes.  Ik schuif er eenmaal op uit en Albert doet mij dat 3 maal achterna.

De grintweg komt uit op een asfaltweg.  Helemaal niet aan het begin van de wandeling waar onze fietsen staan.  Er staan ook geen wegwijzers.  De asfaltweg is nieuw aangelegd en nog niet helemaal af.  We richten onze wandelkaart naar het noorden en beginnen in de richting te stappen die het plan aangeeft. 

Na een 500 m zien we wegwijzers en zijn we terug op het juiste pad.  Na 1 km komen we aan de plaats waar we rond 11u vertrokken zijn.  Ondertussen is het 4 uur geworden.  Onze fietsen staan er nog, die hadden we goed vastgemaakt.  Een laatste inspanning : het hele eind terug fietsen naar onze camper.  Morgen wordt zeker een rustdag.

Ik zeg tegen Albert voor de grap: spijtig dat we geen foto’s genomen hebben. Hij neemt het serieus en zegt: ik ga wel even terug.  Hij  neemt het fototoestel en dropt de rugzak bij mij.  Zo kan ik even rusten en van het uitzicht genieten.  Dat duurt niet lang.  Een stier met grote hoorns steekt zijn kop boven de struiken.  Ik roep Albert onmiddellijk terug.  Ik zeg: je moet niet teruggaan, er staan er hier nog vlakbij. De stier staat links van ons wandelpad, zijn madam met 3 kleintjes staan rechts.  Er tussendoor gaan is problemen zoeken.  Terwijl we wachten of ze zicht gaan verplaatsen neemt Albert foto’s.  De stier verplaatst zich maar wel midden op ons wandelpad en blijft ons aanstaren als wil hij zeggen, hier kom je niet door.  We blijven wachten.  Het is 12 uur en we staan in de volle zon.

Plotseling krijgt Albert er genoeg van.  Hij zwaait met zijn wandelstokken en roept “alléé”.  De stier die dat voor “olé’ aanziet, die ….

Wandeling in het gebergte van Irta PR 194-1 Vistahermosa 12 km.

Zouden we aan de wandeling begonnen zijn als we het op voorhand hadden geweten …?

Van het toeristenbureau hadden we een mooie folder gekregen met wandelwegen in Irta, het gebergte ten zuiden van Peñiscola.

We hebben er eentje uitgekozen van 12 km.  We moeten eerst 5 km met de fiets naar het beginpunt rijden.  Het is heel warm weer.

Het begin van de wandeling gaat over een slecht pad met veel losse keien, maar na een tijdje wordt het beter.  Het uitzicht is inderdaad prachtig en we lopen echt te genieten. Plots stop ik.  Albert vraagt wat is er.  Ik zie een hondenkop die boven de struiken uitsteekt.  Ik heb het nog niet uitgesproken of 3 andere honden komen blaffend op ons af.  Ik denk oh nee!! Maar op hetzelfde moment komt er ook een mannenhoofd uit de struiken.  Die roept zijn honden terug.  Wanneer we boven op het heuveltje zijn zien we waarom zij hier zijn.  Overal in het rond staand runderen.  Hele families stier, koe en kalfjes.  Het zijn prachtige zwarte en donker  bruine beesten maar met grote spitse hoorns.

De man zegt: ga maar verder!  Maar veel van die dieren staan op het wandelpad want dat is voor hen ook makkelijker lopen dan door het struikgewas.  Telkens moeten we wachten totdat ze opzij gaan en dat doen ze pas als we dicht genoeg genaderd zijn.  Ze gaan maar enkele meters opzij en blijven ons dan aanstaren.

Na een kwartiertje zijn we voorbij de kudde.

Het mooie weer blijft aanhouden en Albert beslist om een loop te doen. Ik vergezel hem met de fiets. Onderweg stop ik aan het toeristenbureau om te vragen waar hier ergens wifi is zodat ik mijn blog kan updaten.

In de bibliotheek die straks om 4 uur opengaat, kunnen we terecht.  Ik krijg ook nog een hoop informatie over wandel- en fietsmogelijkheden (in het Nederlands!) en zo te zien zullen we hier nog even blijven.

Stipt 4 uur staan we aan de bib gewapend met onze laptop.

We krijgen inderdaad verbinding maar die is heel traag.  Een foto bij op het blog zetten lukt niet, we wachten soms 10 minuten maar dan nog gaat het niet.

Dan gaan we eens kijken of er iemand gemaild heeft.  Inderdaad iemand van de collega’s.  Wat zou er gebeurd zijn?

We krijgen de mail niet open.  Na een kwartier proberen lukt het wel. Mijn collega’s zijn bezorgd omdat ze nog niets van mij gehoord hebben. Wat heb ik toch toffe collega’s.  Ik probeer te antwoorden maar ook dat lukt niet.  Na anderhalf uur en slechts enkele berichtjes op het blog te hebben gezet,  geven we het op.  Hopen ergens anders een betere verbinding te krijgen.

Peñiscola komt van het Latijnse peninsula wat schiereiland betekent.  De oude stad ligt op een 64 meter hoge rotspartij, enkel verbonden met het vasteland door een strook zand.  Vanuit onze camperplaats is er een fietspad langs de kust tot aan de stad, ongeveer 5 km.  Op de imposante rotspartij bevindt zich een vesting-kasteel uit de 14^e eeuw.  Toen de verblijfplaats van paus Benedictus XIII.  Zijn werkelijke naam is Pedro de Luna en werd papa Luna genoemd.  Een naam die je hier overal terugvindt in hotels, restaurants en winkels.

Er was natuurlijk ook nog een paus in Rome en 2 pausen is er één teveel van het goede.  Nadat papa Luna enkele vergiftigingspogingen had overleefd stierf  hij in 1423.  Een standbeeld herinnert aan hem en natuurlijk de vele souvenirwinkels.

De oude stad is helemaal ommuurd en het is gezellig flaneren door de smalle straatjes.

We bezoeken ook nog de haven waar er een grote gratis parkeerplaats is voor campers, die is natuurlijk volledig ingepalmd door Hollanders…

Dat we tussen de elite staan, wordt ons duidelijk als ’s anderdaags een Franse camper naast ons komt staan. Wanneer de Française naar buiten komt, blinkt ze in de zon. Aan elke vinger heeft ze een grote gouden ring, 3 zware gouden kettingen rond haar hals en aan haar oren hangen grote gouden oorringen. Ze ziet er knalbruin uit en beweegt zicht alsof ze op de catwalk van Chanel loopt, collectie 60 plussers. Is het al goud dat blinkt …?

Terwijl de meeste campers wat afstand nemen, hebben zij zich op nog geen meter van onze camper gezet met de deur natuurlijk open. Als willen ze zeggen: heb je onze chique camper gezien…

We zetten ons op een andere plaats, zodat we wat meer ruimte hebben, want we zijn van plan om hier een paar dagen te blijven.

Millau-Béziers-Perpignan-Figueres-Barcelona-Tarragona-Peñiscola +/- 600km

600 km naar Peñiscola, ongeveer 400 km in Spanje is ons doel vandaag. Daar gaan we zien wat voor weer het is. Is het mooi weer dan gaan we de streek van Tarragona verkennen, bij slecht weer gaan we richting Costa Blanca.

Rond 5 u komen we aan in Peñiscola. Tot onze verbazing staat de camperplaats, waar we al eens eerder geweest zijn, helemaal vol. Een km terug is er een andere. We gaan daar eens kijken. Het is een ruime plaats en alle grote campers hebben zich hier gevestigd. Er staat er zelfs één naar Amerikaans model, een bus met zijdelingse uitbouw. Onze camper van toch 6 m lijkt hiernaast maar klein. Hier staan heel wat centjes bij elkaar.

Arcis-sur-Aube-Troyes-Auxerre-Nevers-Moulins-Clermont-Ferrand-Millau +/-600km

Vandaag hebben we 600km gepland tot aan Millau. We rijden heel de dag in de zon behalve de laatste 100 km. Die zijn gelegen op een hoogplateau tot boven de 1000m. Hier ligt nog sneeuw en het regent een beetje. Het is veel stijgen en dalen, met afdalingen tot 6,5%. We moeten daarom met onze camper traag rijden, willen we niet te snel en via een ongewone weg in het dal van Millau terecht komen. Voor de snelweg is hier een lange hoge brug gebouwd over het dal. Je moet er tol voor betalen. Wij rijden echter naar Millau, dat prachtig gelegen is aan de rivier. Het is een toeristisch stadje met vele restaurants en een prachtige camperplaats, waar we gratis mogen overnachten. We zijn hier niet alleen, we hebben gezelschap van nog zo’n twintigtal andere campers.

 Brussel-Charleroi-Charleville-Mézières-Reims-Arcis-sur-Aube +/-400 km

’s Morgens rustig ingepakt en om 12u vertrokken. We rijden in een lekker zonnetje en meteen zijn we al in vakantiestemming. Niet dat we daar last mee hebben, van het moment dat we in onze camper stappen zijn we in verlof.

Na een uurtje stoppen we al om te eten, we hebben tijd. We willen ongeveer 400 km rijden vandaag.

Rond 5u kijken we in onze campergids naar een camperplaats. Die vinden we in Arcis-sur-Aube, Place de la Mairie. Gemakkelijk te vinden. Er staan al 2 Belgen en even later komt daar nog nen Hollander bij.

Voor de Free Hotspotters: we krijgen hier geen verbinding.

’s Avonds geraken we moeilijk in slaap want we staan dicht bij een weg en het is zaterdagavond….

Rond half vier word ik plots wakker. Er is veel lawaai buiten. Jongeren zijn luid tegen elkaar aan het roepen. Ik hoor ook nog wat gebonk en het roepen zwelt aan. Ze zijn duidelijk in een Franse kolere…

Albert slaapt door alles heen. Ik sta stilletjes op om te kijken of alles veilig is in onze omgeving. Er is niets te zien. Het moet een paar straten verderop zijn. Het roepen blijft maar duren. Ik laat Albert maar slapen, als het moet kunnen we onmiddellijk vertrekken, we staan altijd zo geparkeerd.

Na een uurtje hoor ik enkele auto’s wegrijden en wordt het rustig. Ik wacht nog een kwartiertje en ga dan terug slapen.

’s Morgens geraak ik natuurlijk moeilijk uit mijn bed. Dat maakt dat we pas om 9u30 op weg zijn.