 |
|
|
| 04-10-2016 |
 van de jungle ecolodge naar Banos |
Vandaag is een reisdag van de Ecolodge naar Banos (spreek uit Banjos). Vanuit Puyo rijden we door het dal van de Pastazarivier omhoog naar Banos. Onderweg maken we een mooie wandeling naar de imposante waterval van de Rio Verde. Banjos is een aantrekkelijke kleine provinciestad en staat bekend om zijn zwavelhoudende baden. Onderweg naar Banos zijn we gestopt bij een plek waar je met een gondel, geschikt voor 10 personen langs een staaldraad over een ravijn naar de overkant kon. Ik vond het doodeng maar heb het toch gedaan. Het uitzicht was prachtig. De hotelkamer is weer riant met een grote badkamer. s'Middags zijn we de stad gaan verkennen en s'avonds zijn we met een heel stel gaan eten.
04-10-2016, 00:00 geschreven door Wil
|
|
|
|
|
| 03-10-2016 |
| Jungle Ecolodge |
Na een riant ontbijt zijn we met de boot de Amazone rivier opgegaan. Eerst zijn we even bij een paar goudzoekers gaan kijken. Deze mensen zitten de hele dag, dag in dag uit, aan de oever van de rivier het zand te zeven in de hoop dat zij aan het einde van de dag wat goudkorrels hebben gevonden. Zij hebben een heel zwaar bestaan en kunnen alleen op deze manier overleven. Na dit bezoek zijn we naar een dierenopvang in de jungle gevaren, daar aangekomen kregen we eerst uitleg over de werkwijze van de dierenopvang. Een vrijwilligster ging met ons mee naar de verblijfplaatsen van de dieren. De verblijven zijn van gaas en heel erg ruim opgezet, zodat het voor de dieren lijkt alsof zij in hun natuurlijke omgeving verblijven. Het grootste deel van de dieren wordt, als zij daar aan toe zijn, weer uitgezet in de natuur. Dieren die teveel in aanraking zijn geweest met mensen kunnen nooit teruggezet worden. Zij zien de mens dan niet meer als een natuurlijke vijand. De dieren die er worden verzorgd, zijn allemaal dieren die in de jungle horen te leven, maar uit handen zijn gered van handelaren, of zij zijn als huisdier gehouden tot de eigenaar er achter kwam dat je deze dieren niet in huis kunt houden. Na het bezoek aan de opvang, gingen we de boot weer op, op zoek naar een strandje waar we konden lunchen. De lunch was weer prima verzorgd door het personeel van de Lodge. We kregen nasi, de nasi was nog warm en heerlijk. De nasi was per portie in bananenbladeren verpakt en dichtgebonden. Na de lunch ging een grote groep drijven in een grote band en zich mee laten voeren door de stroom. 5 Mensen bleven op de boot, waaronder ik. Ik ben niet zo'n held met water en al helemaal niet als het snel stroomt. We waren om 17.00u weer bij de Lodge. Na het diner werden we uitgenodigd door de medewerkers van de lodge om rond het kampvuur te komen zitten voor het nuttigen van een lokaal drankje. Het was heel lekker maar brandde in je keel. Het was weer een dag met een gouden randje.
03-10-2016, 00:00 geschreven door Wil
|
|
|
|
|
| 02-10-2016 |
| Jungle Ecolodge |
Wanneer de toeter, om aan te geven dat de maaltijd klaar is, afgaat. Moet ik iedere keer denken aan een stel koeien die naar de stal gaan. Wij zijn hier de enige gasten en hebben de hele omgeving voor onszelf. Na het ontbijt moesten we eerst per boot de rivier oversteken om daarna te voet verder te lopen naar een indianenfamilie die hier nog op traditionele wijze leeft (de Chontayacre Community). Ons gezicht wordt eerst beschilderd om ons te beschermen tegen de gevaren in de jungle en we kregen allemaal rubberlaarzen aan. Het hoofd van de familie is onze gids en heeft ons tijdens de wandeling veel verteld over flora en fauna. Wij moeten voor veel geld onze medicijnen kopen en zij lopen het bos in om geneeskrachtige planten en kruiden te zoeken. Enerzijds is het moeilijk voor te stellen dat mensen op deze wijze kunnen leven, anderzijds ziet het er allemaal heel relaxed uit. Ze zijn bijna voor 100 procent selfsupporting. Er was gezegd dat ons bij het huis van de gids een verrassing stond te wachten en ja hoor op een gegeven moment kwamen er levende maden te voorschijn van wel 10 cm. lang en duimdik. Ze werden eerst gewassen en daarna ontdarmd (dan bewegen ze dus nog), daarna werden we uitgenodigd om te proeven. Niemand durfde het aan. Onze gastheer stak er een in zijn mond en at hem op (hij bewoog nog) daarna werd het overschot in stukjes van anderhalve cm. gesneden (het beweegt nog steeds) er werd zout op gestrooid, aan pennen geregen en bij het vuur geroosterd. Een aantal mensen van onze groep heeft daar een stukje van gegeten en zij zeiden dat het te doen was. Ik heb me er niet aan gewaagd, ik heb liever een grote garnaal. We hervatten de terugtocht glibberend en glijdend met onze rubberlaarzen aan. s'Avonds hebben we weer heerlijk gegeten. Ik vind de maaltijden tot nu toe prima en heel gevarieerd.
02-10-2016, 00:00 geschreven door Wil
|
|
|
|
|
| 01-10-2016 |
| Van Otavalo naar de jungle per boot |
Van Otavalo naar de jungle rijden we voornamelijk de Pan Americana, dwars door het Andesgebergte (4000 omhoog). De Pan Americana is een beroemde weg die van Anchorage, Alaska door British Columbia, Noord Amerika, midden Amerika en Zuid Amerika naar het uiterste puntje van Patagonië loopt. De weg mist een stuk in midden Amerika, omdat daar de Farc heerste en het daar destijds te gevaarlijk was om een weg aan te leggen in dat gebied. Onderweg kwamen we 2 ontsnapte lama's tegen op de snelweg. We zijn gezakt naar 2500m. en komen in de nevelbossen. Het is hier zo vochtig dat de bomen genoeg voedsel hebben voor ander planten, die hier gebruik van maken door op de bomen te groeien (epifieten). We hebben onderweg gelunched, het eten was weer heerlijk. Om 16.00u kwamen we aan bij de oever van de Amazone rivier, de boten lagen al klaar. Het water in de rivier stond heel erg laag daardoor kwamen we zelfs een keer vast te zitten. Met wat gewiebel waren we zo weer los. Bij de Lodge aangekomen werden de cabins verdeeld, Annemarie en ik zaten samen in een cabin, maar wel met een eigen kamer en badkamer. De omgeving is prachtig, echt jungle. Om 19.00u ging er een toeter af om aan te geven dat het eten klaar was. De gewoonte in de Lodge is dat om 8u, om13.00u en om 19.00u op een schelp wordt geblazen (een heel hard geluid) om aan te geven dat het eten klaar is. Na het eten gingen een aantal van ons buiten zitten, gezellig met kaarslicht. Wij werden al snel bezocht door allerlei vliegende en kruipende engerds, dus hilariteit alom. De rest van de groep ging op enge beesten Safari met zaklampen. Zij ontdekten een aantal tarantula's, die s'avonds hun holletje uitkomen om op insecten te jagen. Om 22.00u ben ik onder de klamboe gaan slapen met de geluiden van de jungle en het geruis van de rivier op de achtergrond.
01-10-2016, 00:00 geschreven door Wil
|
|
|
|
|
| 30-09-2016 |
| Otavala - kratermeer van Cuicocha |
Vanmorgen moesten we vroeg op om een kratermeer en een vulkaan te bezoeken. Een lokale gids reed met ons mee. Eerst hebben we een bezoek gebracht aan het visitor centre waar ons alles werd verteld over het ontstaan van het kratermeer. Daarna gingen we een pad omhoog op om daarna een wandeling langs de krater te maken. Ik kwam niet ver, mijn hart bonkte uit mijn borstkas en mijn hoofd ontplofte bijna. Ik ben weer terug gegaan. Het was ook niet zo gek, want we liepen op 3100m hoogte en mijn lichaam reageert dan nogal raar. Ik heb beneden het visitor centre nog eens uitgebreid bekeken en heb een lange wandeling gemaakt. s'Middags hebben we een bedrijfje bezocht waar men muziekinstrumenten maakt en we zijn naar een weverij geweest. Het was weer een heerlijke dag. Morgen ga ik voor 3 nachten de jungle in, ik ben dan niet te bereiken.
30-09-2016, 00:00 geschreven door Wil
|
|
|
|
|
| 29-09-2016 |
| Quito- evenaar - Otavala |
We verlaten Quito vandaag en rijden richting Otavalo. Onderweg naar Otavalo passeren we de evenaar, Mital del Mondo, "het midden van de wereld". Er is een museum rond de evenaar gebouwd en wat mij heel erg tegenstond is, dat je moet betalen om het museum in te gaan. Je kunt alleen bij de evenaar komen als je ook het museum bezoekt. Op zich was het een prachtig buitenmuseum, waar ons veel werd verteld over de tijd dat de oorspronkelijke bewoners de indianen in Ecuador leefden. Ook werd ons uitgelegd hoe de koppensnellers de hoofden van hun prooi prepareerden. Er werd een origineel geprepareerd hoofd getoond, het zag er heel vreemd uit. De bewoners van Otavalo zijn herkenbaar aan de lange vlecht op hun rug en de kleurrijke kleding. Vooral de vrouwen torsen vaak enorme vrachten op hun rug. Onderweg hebben we nog een werkplaats bezocht waar van cacaobonen chocolade wordt gemaakt. Dit is chocolade in zijn puurste vorm, de Pacari chocolade. Het hele proces van cacaoboon naar chocolade wordt uitgelegd. We hebben nog wat gewandeld en gegeten en zijn daarna vroeg naar de kamer gegaan. We verblijven hier op grote hoogte en daar heb ik toch wel last van, ik ben kortademig en heb steeds hoofdpijn.
29-09-2016, 00:00 geschreven door Wil
|
|
|
|
|
| 28-09-2016 |
| Quito |
We hebben vandaag een rondrit met de bus en een gids door Oud Quito gemaakt. Oud Quito telt 32 kerken en talloze pleintjes. De straten zijn smal en worden geflankeerd door koloniale panden met statige patio's. Quito is een zeer langgerekte stad 50km lang en 15 km breed. Het verkeer is er heel erg druk. De stad is daar niet op berekend, dus heeft het gemeentebestuur er iets op bedacht. De auto's waarvan het laatste cijfer van het nummerbord even is, rijden op even dagen en de auto's met een oneven nummer rijden op oneven dagen. De burgers zijn natuurlijk niet gek en hebben er per gezin een auto bijgekocht met het juiste laatste cijfer. Het probleem is dus nog steeds niet opgelost, het verkeer blijft een groot probleem. We hebben ook nog een stadswandeling gemaakt met een lokale gids die ons veel over de stad heeft verteld. We hebben een aantal kerken bezocht, waarvan een aantal binnen bekleed waren met puur goud. Ik vond het spuuglelijk. Daarna zijn we met de bus een berg opgereden en boven op de berg staat een groot beeld van "Virgin de Quito". Op deze plek kun je heel goed de stad overzien en dan zie je pas hoe uitgestrekt de stad is. We hebben met ons allen gelunched en in de middag zijn we nog met een groep wat bezienswaardigheden gaan bekijken. Na het eten lekker op tijd naar bed, want het tijdsverschil en de lange reis gaan hun tol eisen. Ik heb een riante 3persoonskamer op de begane grond, mij hoor je niet klagen.
28-09-2016, 00:00 geschreven door Wil
|
|
|
|
|
| 27-09-2016 |
| van Amsterdam - Quito |
Om half 7 stond de taxi voor de deur, dus ik kwam ruim op tijd op Schiphol aan. Maandagavond had ik al via internet ingechecked. Het was al vroeg druk in de wachtruimte, er waren vooral veel Chinezen. In de rij voor de gate stond ik al naast een medereizigster, dus ik had gelijk aanspraak. Voor de slurf naar het vliegtuig stond heel veel politie met een hond en iedereen werd door de hond gecontroleerd, ik heb dit nog nooit meegemaakt. De man die voor mij liep was aan de beurt en de hond bleef naast hem staan. Het was gelijk een heel gedoe, de meneer moest mee, zijn bagage werd ook meegenomen. Iedereen mocht verder het vliegtuig in. In het vliegtuig bleek ik een heel riante plaats te hebben bij een vluchtdeur. Ik kwam naast 2 heren te zitten die ook de reis met Djoser gingen maken, ik had dus gezellig aanspraak. Het duurde nogal lang voor iedereen op zijn plaats zat, toen dat eindelijk was gebeurd, hadden we al een vertraging van 10 minuten. Op een gegeven moment kregen we door de intercom te horen dat de vertraging nog wel even zou duren, omdat er een koffer uit het ruim gehaald moest worden van een persoon die niet mee ging. Dat was waarschijnlijk de persoon die eerder door de hond was aangewezen. De vlucht verliep verder prima. Maar het was een hele zit van elf uur, maar wel op een heel riante plek. Toen we in Quito aankwamen, moesten we weer heel lang wachten tot we er uit mochten. Wat bleek....... in het vliegtuig zat ook de presidentskandidaat voor de volgende verkiezingen van Ecuador, de heer Moreno. De heer Moreno zit in een rolstoel en alle passagiers moesten wachten tot hij het vliegtuig uit was. Het was een hele toestand in de aankomsthal met allemaal camera's en heel veel pers en aanhangers van deze presidentskandidaat en heel veel politie. Het hele gezelschap werd wel gewoon tussen het publiek door geleid. Bij de rit van het vliegtuig naar het hotel ondervonden we veel vertraging door het publiek dat langs de kant van de weg stond te wachten tot het hele gezelschap langs zou komen. Toen we eindelijk bij het hotel aankwamen, hebben we ons even opgefrist en zijn toen met ons allen even iets gaan eten. We waren allemaal een beetje gebroken van de reis en zijn vroeg gaan slapen. De volgende morgen bleek dat bijna iedereen de halve nacht wakker had gelegen.
27-09-2016, 00:00 geschreven door Wil
|
|
|
|
|
| 23-09-2016 |
|
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ecuador en de Galápagoseilanden
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
23-09-2016, 22:11 geschreven door Wil
|
|
|
|
|
| 12-06-2016 |
| Dag 23 Vlucht naar Amsterdam |
Vandaag met het vliegtuig weer naar huis, ik zal nog vaak aan deze reis terug denken, het was een geweldige ervaring met een groep hele leuke mensen.
Het was een fantastische reis. Morgen lekker weer thuis, is ook fijn. Heerlijk kinderen en kleinkinderen weer zien.
We hebben 9000 km met de trein gereisd en ongeveer 2000 km met de busjes gereden.
12-06-2016, 00:00 geschreven door Wil
|
|
|
|
|
| 11-06-2016 |
| Dag 22 Excursie De Verboden Stad, het Zomerpaleis en de Grote Chinese Muur |
We worden alweer vroeg bij het hotel opgehaald voor een bezoek aan de Verboden Stad, het Zomerpaleis en de Grote Chinese muur. Als we met de bus op de plaats van onze eerste bestemming aankomen, blijkt dat we niet de eersten zijn. Ons bezoek aan Beijing valt samen met het eerste vakantieweekend van de Chinezen, dus naar welke bezienswaardigheid we ook gaan, we komen ze overal in grote getale tegen. Bij aankomst bij de Verboden Stad, zijn Margo en ik gelijk naar de laatste tempel gelopen en zo weer terug. We hadden alle gelegenheid om alles goed te bekijken voor de Chinezen bij ons waren. Daarna zijn we naar het Zomerpaleis gegaan. Bij aankomst stappen we op een drakenboot die ons naar de andere kant van een groot meer zal varen. We kunnen dan rond het meer naar de uitgang lopen. Onderweg passeer je het Zomerpaleis en daar kun je er voor kiezen om de trappen te beklimmen en als je boven bent van het prachtige uitzicht, over de hele omgeving, te genieten. Wij besluiten om niet naar boven te gaan. Het is veel te warm en te benauwd voor zo'n klim.
Het Zomerpaleis is één van de meest indrukwekkende paleizen in heel China. Het is gelegen op de Heuvel van het Lange Leven aan een kunstmatig aangelegd meer. Het bestaat uit vele paleizen, tempels, paviljoenen, bruggen, pagodes en letterlijk honderden wandelpaden in uitgestrekte tuinen. Eeuwenlang werd het door de Chinese keizer en zijn entourage gebruikt als buitenpaleis, wanneer het tijdens de zomer weer eens te heet werd in de binnenstad. Het Zomerpaleis kent de grootste en best bewaard gebleven Chinese tuin in deze stijl en het staat sinds 1998 op de UNESCO Werelderfgoedlijst.
Na het bezoek aan het zomerpaleis is het tijd voor een ander hoogtepunt.... De Chinese Muur. Onderweg naar de Muur gaan we eerst lunchen en ook deze lunch is weer heerlijk. Er worden allemaal schalen op tafel gezet en je kunt pakken wat je wilt. Na een uur rijden zijn we bij De Muur. Volgens Sander is dit gedeelte van De Muur minder druk dan andere delen, alleen niet als de chinezen vakantie hebben. Aan de rechterkant van de weg is de muur heel moeilijk te beklimmen, aan de andere kant van de weg schijnt het iets makkelijker te gaan. 5 Mensen besluiten de moeilijke kant te beklimmen, 2 daar van komen al vrij snel terug. Ze vinden het te moeilijk en te warm. Margo en ik gaan met Linda en nog 2 mannen de "makkelijke"kant proberen. De rest durft het niet aan en gaat in de schaduw op een terras zitten. We hebben de hele weg afgelegd en we hebben er een uur over gedaan. Het is moelijk te beschrijven hoe zwaar het is om op allemaal ongelijke treden, de trappen naar boven te klimmen. Soms had ik het gevoel dat mijn hoofd uit elkaar ging barsten en dat mijn hart uit mijn borstkas zou bonken, maar.......ik heb het wel gedaan en als je dan eindelijk boven bent, moet je nog naar beneden. Dat lijkt makkelijk, maar is het zeer beslist niet en doodeng. Sommige delen van de trappen zijn heel stijl en als je dan naar beneden kijkt word je helemaal duizelig.
We hebben de vakantie afgesloten met een gezamenlijk diner met als hoofdgerecht Pekingeend. Het was weer heerlijk. Petra heeft Sander toegesproken met een hele mooie speech en hem namens ons allen bedankt voor zijn inzet.
11-06-2016, 00:00 geschreven door Wil
|
|
|
|
|
| 10-06-2016 |
| Dag 21 Aankomst Beijing |
We komen ongeveer om 14.00u met de trein aan in Beijing. De bus staat klaar om ons naar het hotel te rijden. In het hotel kunnen we snel even douchen en schone kleding aantrekken, daarna gaan we om de hoek van het hotel naar een restaurant, waar we een heerlijke Chinese lunch krijgen voorgeschoteld. Na de lunch vertrekken we naar de Verboden Stad. De Verboden Stad was de plaats van waaruit de Chinese keizers van de Ming- en de Qing-dynastie hun rijk bestuurden. De in de Chinese hoofdstad Peking gelegen stad werd gebouwd en voltooid onder de Yongle-keizer, in 1422. Om 19.15u zijn we op het Plein van de Hemelse Vrede, om het hele toneelstuk van het neerhalen van de vlag bij te wonen, er is veel militair vertoon. Dit gebeurt elke avond en elke morgen wordt de vlag weer gehezen, dit alles onder het toeziend oog van Mao. Zijn portret is groots afgebeeld op een foto die hangt boven de poortingang van het mausoleum. Een aantal mensen van de groep gaat nog uit eten, maar Margo en ik gaan naar het hotel. We hebben nog wel iets te eten op de hotelkamer en we zijn heel erg moe. Het was een lange dag.
10-06-2016, 00:00 geschreven door Wil
|
|
|
|
|
| 09-06-2016 |
| Dag 20 vertrek uit Ulaanbaatar |
Iedereen is weer op tijd op zoals gewoonlijk. Mijn complimenten voor de heren die het wel eens heel erg laat maken s'nachts, ze zijn altijd op tijd. Het regent pijpenstelen, dat is wat minder. We zijn dik op tijd op het station. We krijgen de tickets uitgedeeld, nemen hartelijk afscheid van Orla (onze Mongoolse gids) en gaan op weg naar de trein. We zijn weer ingedeeld met Jan en Alex. De trein rijdt niet snel omdat hij veel bochten moet maken, dus deze reis gaat lang duren. De trein is een Mongoolse trein met Mongools personeel en dat maakt een groot verschil in vergelijking met de Russische trein. De dames die verantwoordelijk zijn voor het wel en wee in de trein zijn meer stewardessen en bijzonder vriendelijk. De trein is vrij nieuw, behoorlijk luxe en schoon, maar we kunnen nog steeds niet douchen in de trein. We moeten de grens over tussen Mongolië en China en dat heeft nogal wat voeten in aarde. Bij de grensovergang van Mongolië gaat de controle 2 uur duren. De toiletten zijn op slot en niemand mag uit de trein. De paspoorten worden door de douane opgehaald en meegenomen en 2u later krijg je het paspoort weer terug. Als de trein weer gaat rijden duurt het een half uur voor we bij de Chinese grensovergang aankomen. De douane komt gelijk de trein in, controleert de paspoorten en neemt onze paspoorten weer mee, weer mogen we de trein niet uit. Na verloop van tijd krijgen we onze paspoorten weer terug en kan de trein naar een emplacement waar de onderstellen van de hele trein worden gewisseld voor Cinese onderstellen. De breedte van het Mongoolse spoor heeft een andere maat dan de breedte van het Chinese spoor. De hele operatie gaat 5u in beslag nemen en niemand mag uit de trein en de toiletten blijven op slot. We besluiten om maar te gaan slapen, af en toe word je wakker geschud van gebonk als de wagon omhoog of omlaag gaat. Uiteindelijk konden we om 2u in de nacht weer rijden. Dat heb ik niet meer meegekregen want ik was in diepe rust.
09-06-2016, 00:00 geschreven door Wil
|
|
|
|
|
| 08-06-2016 |
| dag 19 van Mongol Els naar Ulaanbaatar |
We vertrekken vanmorgen om 8.30u uit ons laatste gerkamp in Mongol Els. Het wordt weer een lange tocht (150 km) maar gelukkig deze keer over asfalt. Iedereen voelt zich een beetje melangolisch omdat we afscheid nemen van een heerlijk verblijf in de woestijn, maar we verheugen ons erop om vanavond heerlijk in het hotel een warme douche te nemen. Een aantal mensen wil rechtstreeks naar Ulaanbaatar. Het grootste deel van ons kiest ervoor om een bezoek te brengen aan het beeld van Chengis Kahn. We moeten daar een eind voor om rijden, maar dat hebben we er wel voor over de kans is nl. groot dat we hier nooit meer terugkomen en nu hebben we de kans om het beeld van dichtbij te zien en kansen moet je pakken als ze zich voordoen. Het beeld is enorm en uit de verre omgeving al te zien. We hebben in het restaurant onder het beeld genoten van een heerlijke lunch en zijn daarna heel veel trappen op gegaan tot we uitkwamen in de borstkas van het beeld en een terras op konden. Je hebt een prachtig uitzicht over de omgeving en daar boven zie je pas goed hoe enorm groot het beeld is.
Om 18.00u komen we aan in het hotel in Ulaanbaatar. Ik ga gelijk naar de hotelkamer om te douchen en schone kleding aan te rekken voor zover ik nog schone kleding heb, heerlijk. Daarna heb ik wat gegeten en de koffer en rugzak opnieuw ingepakt, want morgen is het weer vroeg dag. De wekker staat op 6u. De trein vertrekt om 9u.
08-06-2016, 00:00 geschreven door Wil
|
|
|
|
|
| 07-06-2016 |
| Dag 18 naar Mongol Els |
Het was weer heel erg koud vannacht. Je voelt de kou door je matras heen. Margo heeft zelfs met haar jas aan geslapen. Toen ik wakker werd was Margo weg en zat er een Mongoolse dame in de tent om de kachel aan te maken. Margo had dit aan haar gevraagd, zodat het binnen warm zou zijn als ik wakker werd. "That's were friends are for". We zaten vanmorgen weer om half 8 aan het ontbijt en om half 9 reden we weg.We zijn op weg naar de resten van de stad die Ödögei Khan vanaf 1235 als hoofdstad heeft laten bouwen. In die tijd stonden er imposante gebouwen zoals het Paleis van de Wereldvrede. 25 Jaar later al verruilde Dzenghis' kleinzoon Koeblai Khan de stad voor Beijing, zodat Khar Kharin aan het barre klimaat en de plunderende nomaden werd overgelaten. De nog aanwezige stenen werden vanaf 1586 gebruikt voor de bouw van het Erdene Zoeoe Chiid (een klooster). Dit klooster werd in later eeuwen door invallende Mantsjoes verwoest. Tijdens de stalinistische periode werden slechts 3 tempels van de vroegere honderd ongemoeid gelaten. In de immense muren van 400 meter lang die het gebied omringen, staan 108 stoepa's. Voor de boeddhisten is dit een heilig getal. In de omgeving van Mongol Els, halverwege Khar Kharin en Ulaanbaatar, logeren we voor het laatst in een ger.
07-06-2016, 00:00 geschreven door Wil
|
|
|
|
|
| 06-06-2016 |
| Dag 17 Orkhon-vallei |
Vannacht was het heel erg koud. ik heb met een fleecetrui en fleecebroek geslapen en moest vannacht 2 keer naar het toilet, dat betekent ......in het donker slaapdronken de zaklamp zoeken dan de ger uit en je weg in het stikkedonker zien te vinden naar het toiletgebouw. Stel je voor, ik loop nog half in slaap buiten en hoor ineens Alex zeggen; "Hé Wil heb je die prachtige sterrenhemel al gezien?" (de heren hadden weer tot heel laat zitten drinken) dus ik riep; "Stil, ik slaap nog". Dat heb ik dus nog lang moeten horen, het feit dat Alex mij op zoiets moois attendeerde en ik heel bitserig deed.
We konden vanmorgen uitslapen, om half 9 was het ontbijt en om half 10 het vertrek. Het doel van deze dag was de Orkhon-vallei waar vulkaanuitbarstingen en aardbevingen een indrukwekkend landschap hebben gecreëerd. We gaan ook op bezoek bij een nomaden familie. Orla (onze Mongoolse gids) legt uit hoe nomaden leven en wat hun dagbesteding is. We zitten met 20 mensen en de nomadenfamilie in de ger. De familie bestaat uit oma en opa (opa was bij zijn vee) 3 dochters en vier kleinkinderen, waarvan één nog een baby was. De hele familie woont, kookt en slaapt in één ger. Hun kudde loopt buiten vrij rond en graast. Wanneer er niet meer genoeg gras is, pakt de familie de hele handel in (inclusief ger) en verhuist naar een plek waar wel gras is. Het opvallende was dat de familie wel een schotel buiten had staan en binnen een tv, zij zijn dus steeds meer op de hoogte van wat er in de wereld gebeurt. De kinderen heb ik blij kunnen maken met bellenblaas en kleine kleurpotloden. Na het bezoek aan de familie zijn we richting waterval verder gegaan. De waterval en de omgeving waren prachtig, mede door de regenval van de afgelopen 24 uur, viel er over een grote breedte water naar beneden. Een aantal mensen gingen de uitdaging aan om naar de bodem van de waterval te klimmen. Ik wilde ook graag mee, alleen toen ik de afdaling zag ben ik er van teruggekomen. Het was een hele klimpartij over grote en kleine rotsen, dit vond ik te risicovol. Sander vertelde later dat ik een goed besluit had genomen. Na het bezoek aan de waterval gingen we op weg naar het volgende gerkamp. Twee busjes waren al ver vooruit gegaan en de andere volgden iets langzamer. Op een gegeven moment stopte het busje waar wij niet inzaten. Er brandde een lampje op het dashbord, er was iets met de koeling. Er was duidelijk iets mis want er kwam vloeistof onder de bus vandaan. Na enig onderzoek bleek de radiator kapot. De chauffeurs zijn volgens mij ook volleerde monteurs, want in no time lag de radiator naast de bus. Eén van de compartimenten was kapot. Inmiddels kwam er een bus terug om te kijken wat er met ons aan de hand was. Nu waren er dus 3 monteurs. Eén van de chauffeurs is naar een dichtbij stromende rivier gereden om water te halen en de hele handel werd na reparatie weer in elkaar gezet, met water gevuld en we konden weer verder.
06-06-2016, 00:00 geschreven door Wil
|
|
|
|
|
| 05-06-2016 |
| Dag 16 Naar de Orkhon vallei |
Vandaag vertrekken we naar de Orkhon vallei. Vulkaanuitbarstingen en aardbevingen hebben een indrukwekkend landschap gecreëerd met o.a.de Ulaan Tstulan waterval. In 2004 is de vallei door de UNESCO uitgeroepen tot wereld erfgoed. De vallei heeft een grote betekenis voor de Centraal Aziatische volkeren en hun historie.
De wekker liep om 6.15u af, want we moesten om 8.15u vertrekken. We hebben een lange dag voor de boeg over bijna onberijdbare sporen met hele diepe kuilen en af en toe een stroompje waar we doorheen moeten. We hebben korte sanitaire stops en lunchen in een restaurant. De lunch was weer behoorlijk uitgebreid en veel, we gingen dus allemaal met een volle buik de bus weer in. We hebben de Gobi woestijn verlaten en rijden over de graslanden van Mongolië, maar nog steeds over onbegaanbare paden. We verbazen ons er iedere keer over dat de chauffeurs zo goed de weg weten te vinden door dit landschap. Er zijn geen wegen, alleen een wirwar van autobandsporen die ineens naar rechts of naar links kunnen ombuigen. Verder is er geen enkele aanwijzing welke kant je op zou moeten gaan. Je moet hier geboren zijn en geleefd hebben om nog enigszins je weg te kunnen vinden.
Onze chauffeur is niet zo'n licht. Op een gegeven zagen we de andere 3 busjes niet meer en onze chauffeur werd een beetje zenuwachtig. Wij vermoedden al dat hij helemaal de weg kwijt was. We waren verdwaald op een onmetelijke vlakte. Na wat heen en weer gerij naar alle kanten, zagen Margo en ik in de verte lichten van een auto knipperen en wezen de chauffeur erop. Met een zucht van verlichting reed hij in de richting van de lampen en ja hoor het waren de andere busjes. Onderweg hebben we een heel oude begraafplaats bezocht en konden we even de benen strekken. We hebben de hele dag vreselijk gehotsebotst (geen Nederlands). We vertrokken om 8u s'morgens en kwamen om 5u bij het gerkamp aan. Bijna, we zagen het gerkamp al liggen maar om daar te komen moesten we over een houten brug en die brug was ingestort, dus er zat niets anders op dan door een riviertje te gaan. We werden van de ene kant naar de andere kant geslingerd in de bus, iedereen zat onder de blauwe plekken.
05-06-2016, 00:00 geschreven door Wil
|
|
|
|
|
| 04-06-2016 |
| Dag 15 Khujirt-vallei |
Vanmorgen konden we "uitslapen" om 8u werd het ontbijt geserveerd, om 9u reden we weg. Vandaag rijden we noordwaarts en we verlaten de Gobi woestijn die hier overgaat in de droge steppen. Het heeft vannacht behoorlijk geregend en een groot deel van de ochtend regent het nog steeds. Op een gegeven moment komen we in een gebied waar de grond heel vochtig is en er daardoor veel struiken groeien. Tel daar de regen van vannacht bij op en je hebt een gebied waar alle spoorvorming van auto's die daar hebben gereden vol staan met water. Het zijn net kleine beekjes. Uiterste concentratie en stuurmanskunst worden van de chauffeurs gevraagd. In deze omstandigheden moet je snelheid houden anders heb je een groot probleem en wij als passagiers ook, want dan moet er geduwd worden. We hebben ruim een half uur geglibberd, gegleden en geslipt. Eén busje kwam vast te zitten, maar had gelukkig al vrij snel weer grip. Toen de laatste bus ook vaste grond onder de wielen had, begonnen de chauffeurs te claxoneren met een bergclaxon. Dat betekende voor ons dat de chauffeurs het ook wel als heel spannend hadden ervaren. We zijn doorgereden naar het gerkamp, waar een heerlijke lunch op ons stond te wachten. We hadden toen een rit achter ons van 160 km. over een bandenspoor wat vergeleken kon worden met een wasbord. Na de lunch zijn we met de hele groep gaan wandelen naar de ruines van het in de jaren dertig verwoeste Ongiinklooster. Het monnikenklooster en bijgebouwen heeft ooit vele vierkante meters beslagen. In 1920 kwamen de Russen om Mongolië te veroveren en zij hebben aardig huisgehouden. De Russen gingen ervan uit dat als zij alles wat te maken had met Boedisme en Sjamanisme zouden verwoesten, het geloof ook niet meer bestond. De gebouwen en het klooster werden verwoesd, de oudere monniken werden van de kliffen gegooid. De jongere monniken gingen de gevangenis in en de allerjongsten werden elders onder gebracht.Margo en ik zijn later nog een berg op gegaan, omdat op de top van de berg een paar beelden stonden en daar wilden we naar toe, maar op de top stond zo'n wind dat we bijna van de berg werden geblazen. We zijn dus maar weer naar beneden gegaan. We overnachten in de Khujirt-vallei. Al met al was het weer een prachtige dag.
04-06-2016, 00:00 geschreven door Wil
|
|
|
|
|
| 03-06-2016 |
| Dag 14 Bayanzag |
Ik werd vanmorgen wakker en was vreselijk verkouden, verder ging het wel weer. In de gers staan 2, 3, of 4 bedden en de sanitaire voorzieningen staan net als op een camping, in een afzonderlijk gebouw. Als je s'nachts naar het toilet moet, loop je dus in het stikkedonker, met zaklamp, naar het toiletgebouw. In het nationale park Goervansaichan zijn veel verschillende inheemse diersoorten te zien.
Het landschap bij Yolan Am (adelaarsbek) is zeer verrassend, midden in de woestijn is hier een spectaculaire canyon. De canyon is ons doel voor vandaag, liefhebbers kunnen naar de gletsjer wandelen. Een aantal mensen van onze groep gingen inderdaad de canyon in om de gletsjer te bewonderen. Dit ging allemaal zomaar niet, het was een smal pad dat telkens een smalle snel stromende rivier kruiste, er moest dus over stenen geklauterd worden of we moesten met een flinke sprong aan de andere kant zien te komen. Gelukkig ging het allemaal goed. De gletsjer was indrukwekkend, natuurlijk niet zo groot als ik ooit in Alaska heb gezien. Een aantal mensen besloten om over de gletsjer te lopen om te zien hoe ver ze zouden komen. Margo en ik besloten het niet te doen, ten eerste omdat we ervaring hebben opgedaan in Alaska en weten dat je het lopen over gletsjers niet moet onderschatten. In Alaska mochten we alleen de gletsjer belopen met ijzers onder onze schoenen en die waren hier niet voorradig.
Het was fantastisch in de canyon en als we even op een rots gingen zitten, hoorden we alleen maar vogels om ons heen. Het was weer een dag met een gouden randje.
We hebben in de busjes bij zandduinen gelunched. De bedoeling was om de zandduinen te beklimmen, maar het weer was te slecht. Veel regen en wind. Aan het eind van de dag komen we aan bij Bayanzag, waar we overnachten.
03-06-2016, 00:00 geschreven door Wil
|
|
|
|
|
| 02-06-2016 |
| Dag 13 Gobi-woestijn en ziek |
Als ik wakker word, voel ik me al niet goed. Hoofdpijn, een dichte neus. algehele malaise. Ik neem 2 paracetamol en ontbijt wat, daarna weer opruimen en koffer en tassen inpakken. We rijden vandaag door naar Ömnögov, het zuidelijke deel van de Gobi-woestijn. Het is de heetste en droogste streek van Mongolië en daarmee ook het meest dunbevolkte gebied. Op deze vlakte lopen veel kamelen. De vlakte wordt onderbroken door het Goervansaichan-gebergte. Onderweg zie je het landelijk leven aan je voorbij trekken en kun je je goed voorstellen hoe tweederde van de Mongoolse bevolking in hun gers leeft die je langs de hele route ziet. Gers zijn nomadententen waarin de Mongolen van oudsher leven en waarmee ze het land doorkruisen. Ze bestaan uit een houten raamwerk dat overdekt is met vilt en canvas. We hebben ook een school bezocht in een klein dorp. Van tevoren werd ons door de Mongoolse gids gevraagd om zakken snoep te kopen, want dan konden we de kinderen op snoep trakteren. Dit stuitte mij heel erg tegen de borst, waarom snoep? Margo en ik hebben ook geen snoep gekocht. Ik ben heel even een schoolklas binnen gegaan en zag daar een klas vol kinderen met grote bergen snoep op hun tafeltjes. Ze wisten gewoon niet wat ze er mee aan moesten, daarbij komt dat de jeugd heel erg slechte en verwaarloosde gebitten heeft. De gids had beter kunnen adviseren om tandenborstels en tandpasta te geven. Margot en ik waren de enigen die geen snoep hadden gekocht. Wij hadden balonnen, kleurpotloodjes en bellenblaas mee genomen.
Van deze dag heb ik niet veel meegekregen, want ik heb bijna de hele dag in het busje geslapen. Als we aankomen in ons gerkamp ga ik gelijk naar bed. Ik heb koorts en voel me ziek, ik heb totaal geen trek in eten. Hoop dat het morgen beter gaat.
02-06-2016, 00:00 geschreven door Wil
|
|
|
|
|
|
|
| Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|
