Een collega van mij, die de sticker op mijn wagen had zien hangen en zo te weten gekomen was dat ik een wichelroedeloper ben, stuurde mij op een dag een zakelijke e-mail met helemaal onderaan volgende ps: Wichelroedelopen doe je dat op een natuurlijke wijze en is je wichelroede dan ook een deel van een plant?. Ik vond de vraag uiterst boeiend en heb dan ook uitgebreid het volgende geantwoord op deze ogenschijnlijk eenvoudige vraag. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Wichelroedelopen is altijd puur op natuurlijke wijze. Het is echt één zijn met de natuur in zn meest elementaire vorm. Weg van al wat de cultuur en de beschaving ons geleerd hebben, weg van het rationele denken. Het is open staan voor de signalen die de natuur ons geeft, het is de natuur voelen.
Wat het materiaal van mijn wichelroede zelf betreft doet het er in feite weinig toe of die nu natuurlijk is of van kunststof is gemaakt. Het belangrijkste is de juiste veerkracht en de juiste lengte. Ik persoonlijk gebruik haast altijd een zelf gemaakte wichelroede uit kunststof. Die heeft de juiste veerkracht en lengte en ik heb ze ook voorzien van flexibele buisjes aan de uiteinden; wat het gemakkelijker maakt om de wichelroede stevig vast te houden zonder ze vast te klemmen waardoor het omhoog slaan (of omlaag slaan bij sommigen) zou verhinderd kunnen worden. Sommige collega-wichelroedelopers van mij gebruiken een metalen veerkrachtige wichelroede, dat werkt zeker even goed. Het is een kwestie van persoonlijke voorkeur. Heel zelden heb ik ook al eens (bij gebrek aan mijn persoonlijke wichelroede op dat moment) gebruik gemaakt van een gevorkte tak die ik ter plaatse uit een boom of uit een struik haal. Vroeger werd hiervoor vooral gekozen voor een tak van een hazelaar. Maar dat mag even goed uit een andere boom of struik komen. Weer is het gewoon van belang de juiste veerkracht te hebben. Het grote nadeel bij deze houten en dus natuurlijk wichelroeden is dat ze vlug hun veerkracht verliezen door uitdroging. Een gevorkte tak is dus maar heel beperkt bruikbaar en verliest na enig tijd zn veerkracht en wordt al vlug heel broos.
Ook bij een pendel doet de grondstof er niet echt toe. Bij een pendel is het gewicht van de pendel en de lengte van het touwtje of ketting waaraan hij hangt, van belang. Vooral bij gebruik buiten zou een te lichte pendel kunnen beïnvloed worden door de wind. Een te zware pendel zou dan weer veel te traag reageren en moeilijk in beweging kunnen blijven. Maar uit welk soort materiaal die pendel nu juist is gemaakt, is van weinig belang. Ik gebruik steeds een metalen pendel die in als tiener van mijn moeder heb gekregen. Het is een klassieke pendel bestaande uit een puntige metalen bol aan een metalen ketting. Maar je kan even goed je pendel zelf maken door bijvoorbeeld een zware moer of een grote glazen parel aan een stevig doch slap touwtje te bevestigen.
Voor het meten van iemands bloeddruk durf ik ook wel eens gebruik te maken van de (trouw)ring van de betrokken persoon, die ik dan aan een stuk draad of zelfs aan een halsketting bevestig. Dit is enerzijds handig als ik dan toch toevallig eens mijn pendel niet bij heb, anderzijds schept het ook direct een heel persoonlijke band met de betrokken persoon waardoor het makkelijker meten is omdat het hier juist gaat om een heel persoonsgebonden gegeven.
|